23 “Verachte” Bands Die Gek Succesvol Zijn

Sommige bands, hoor je gewoon te haten. Creed. Train. Limp Bizkit. (Oh, en natuurlijk Nickelback.) Of het nu het zielloze songwriting is of de arrogante houding, zo is het nu eenmaal – punt uit. En toch, ondanks dat ze verguisd worden door, nou ja, schijnbaar iedereen, hebben zulke bands de neiging om hun liedjes de hele weg naar de bank uit te lachen.

Van de film-credits anthems van Smash Mouth tot de voorkennis van de teksten van Puddle of Mudd (ze schreven “She Hates Me,” in wat nu een vooruitziende blik lijkt), hier vind je de slechtste bands die nooit een duimbreed hebben toegegeven. Laat het nostalgisch gekreun maar beginnen. En voor meer kreunende kennis over de rocksterren die we graag haten, bekijk je deze 30 verschrikkelijke originele namen voor je favoriete bands.

De kans is groot, dat als je populairste nummer gekoppeld is aan een kaskraker (Shrek), je hymne uiteindelijk zo overschat wordt dat luisteraars je gaan haten. Dat is in ieder geval wat er met Smash Mouth is gebeurd toen ze echt succes hadden met “I’m a Believer”.”

Om het nog erger te maken, Smash Mouth heeft naar verluidt al jaren ruzie met Smashing Pumpkins nadat hun aanstekelijke anthem werd verkozen boven een dromerig psych-rock nummer van de laatstgenoemde band om de eerste Shrek film mee af te sluiten. En je kunt de band vandaag de dag nog steeds in al zijn glorie horen: Ze toeren door het land, en hebben onlangs dit jaar een akoestische versie van hun eerste album, Fush Yu Mang, uitgebracht.

Op dit punt, is het bijna verplicht om Nickelback belachelijk te maken wanneer de kans zich voordoet. Dit ondanks het feit dat Nickelback een van de succesvolste Canadese bands aller tijden is, met een wereldwijde verkoop van meer dan 50 miljoen albums en de op een na best verkopende internationale act in de jaren 2000, vlak achter de Beatles. Al bijna een decennium lang is de populaire cultuur ongelofelijk wreed geweest tegen deze post-grunge band – en wie zou het nu nog voor hen durven opnemen? En voor meer gekke feiten over je favoriete muzikale artiesten, check deze 30 muzikanten die sterven om succesvolle acteurs te worden.

Insane Clown Posse, bekend van kreunende “hits” als “Miracles” en “Boogie Woogie Wu”, is op de een of andere manier twee keer platina (en vijf keer goud) geworden. Ondanks hun ietwat angstaanjagende muzikale neigingen, kunnen we allemaal nog wel wat leren van hun zakelijk inzicht: hun platenlabel, Psychopathic, brengt meer dan $10 miljoen per jaar op.

Oh, en vergeet de jaarlijkse Gathering of the Juggalos niet, een driedaags festival georganiseerd en geleid door het duo dat jaarlijks plaatsvindt in Thornville, Ohio. Het is al bijna twee decennia aan de gang. En voor meer hip-hop hilariteit, bekijk deze 30 grappigste rap teksten.

Sinds de eind jaren ’90 hits “Every Morning” en “Fly,”heeft de band (en dan met name zanger Mark McGrath) te maken gehad met de nodige haat en scepsis. Op een gegeven moment waren er zelfs media die McGrath’s dood “versloegen” – beschuldigingen die duidelijk niet waar waren. Wat echter het meeste pijn deed, was hoe mensen reageerden op zijn vermeende dood, voordat ze wisten dat de feiten niet klopten – in alle eerlijkheid, het kon ze gewoon niet schelen. Of als ze dat wel deden, was het alleen om McGrath een eikel te noemen omdat hij zijn eigen dood in scène zette. Maar ondanks het feit dat ze te maken hadden met ongegronde doodshoofden, waren Sugar Ray’s albums Floored en 14:59 een groot succes voor de band; beide behaalden de platina status.

Dit collectief van perfect gemanicuurde mannen, verantwoordelijk voor sappige en zwak geconstrueerde liefdesliedjes als “Iris” en “Slide”, bestaat al sinds halverwege de jaren tachtig en toert op de een of andere manier nog steeds rond – en brengt nieuwe muziek uit!

Hun laatste album, Boxes, kwam uit in 2016. En in de loop van de geschiedenis van de band, hebben ze 19 top tien singles op verschillende hitlijsten geoogst en hebben ze wereldwijd meer dan 12 miljoen albums verkocht. En voor meer jaren ’90 nostalgie, bekijk deze 20 foto’s die alleen kinderen die opgroeiden in de jaren ’90 zullen begrijpen.

Let’s face it: Dave Matthews vertegenwoordigt gewoon een andere generatie hippie-geïnspireerde studenten, met een gitaar in de hand en (bijna onbegrijpelijk) een paar algemene wijsheden als “eet, drink en wees vrolijk”. Je kunt zeggen wat je wilt over deze jaren ’90 studentenband – ze blijven gewoon elk jaar miljoenen dollars binnenharken met tournees (op dit moment is de band naar schatting 72 miljoen dollar waard).

Hoewel de meesten onder ons weigeren om de muziek van Creed met open armen te aanvaarden, is de bekendheid van de groep onmiskenbaar: Ze hebben wereldwijd maar liefst 58 miljoen platen verkocht. Wat meer is, veel afgeleide bands in het zogenaamde “butt rock” genre – zwaar vervormde gitaren, paint-by-numbers songwriting, diep kruipende mannelijke vocalen – noemen zanger Scott Stapp als een tonale invloed. Creed, met andere woorden, heeft een onuitwisbaar stempel gedrukt op de muziekindustrie.

Train veracht Bands Die Succesvol Zijn

Terwijl veel van de slechtste bands uit de muziekindustrie een voelbaar gevoel van haat oproepen, is Train er grotendeels in geslaagd zichzelf in de obscuriteit te katapulteren. (Wanneer heb je voor het laatst on-ironisch “Hey, Soul Sister” gehoord?) Voordat ze echter in de vergetelheid raakten, beleefde de band enorm veel succes, met platina status voor een groot aantal platen, zoals Drops of Jupiter, waarmee de band ook twee Grammy’s scoorde.

Wat echt het hardst spreekt over de moderne erfgenaam van de Grateful Dead is het feit dat, als je afgaat op de spreekwoordelijke anekdotiek van hun tournees, de meeste van hun fans hoe dan ook van hen zullen houden, ongeacht hun gebrek aan vocaal talent en onzinnige teksten. Elk jaar leveren hun shows naar verluidt 200 miljoen dollar op.

Om Wade Wilson (Ryan Reynolds) uit Deadpool te citeren: “Ik ga met jou doen wat Limp Bizkit eind jaren 90 met muziek deed.” Ondanks het feit dat Limp Bizkit een van de meest onaangename acts aller tijden is, en volgens ieders favoriete fictieve antiheld in zijn eentje verantwoordelijk is voor het om zeep helpen van de muziek uit de jaren 90, is de band toch genomineerd voor drie Grammy Awards.

Als er één element is in de muziek van eind jaren ’90 en begin jaren ’00 dat we openlijk kunnen onderscheiden, dan is het wel de vorming van heroïsche vanillepop. Matchbox Twenty leek dit specifieke geluid echt te pakken te hebben – een deuntje waar mensen blijkbaar echt, echt van hielden.

De eerste drie albums van de band behaalden elk de platina status in de Verenigde Staten, waarvan de eerste, Yourself or Someone Like You, uitgebracht in 1996, de diamanten status bereikte. Maar helaas voor de band, of ze nu liedjes schreven over een bepaald moment van de dag of over hartzeer, wij waren er al overheen voordat onze vrienden op “play” van de boombox drukten.

Voordat Darius Rucker een countryhitmaker was, maakte hij deel uit van Hootie & the Blowfish, die eind jaren ’90 de hele muziekscene diversifieerden en hun best deden om iedereen weg te leiden van de grunge-fase. In feite werd hun eerste album, Cracked Rear View, het meest succesvolle album van 1995.

Hoewel, ondanks deze roem en fortuin, kon de band geen pauze nemen van de naysayers die nooit echt afscheid konden nemen van hun grunge muziek. Voor velen was de pijnlijk opgewekte muziek die de band produceerde veel te veel om te kunnen verdragen in zulke ernstige, turbulente tijden – of eigenlijk, op welk moment dan ook. Nu worden ze beschouwd als een vluchtige culturele rariteit.

We vragen ons nog steeds af hoe luisteraars over de hele wereld inhoud konden vinden in nummers als “My Humps” en “Don’t Phunk With My Heart.” Afgezien van de kwaliteit van de teksten waren de Black Eyed Peas in 2011 de op een na best verkopende artiest of muziekgroep aller tijden wat betreft gedownloade nummers, met meer dan 42 miljoen dollar aan digitale verkopen.

Maroon 5 is een van de meer uitstekende voorbeelden van een semi-getalenteerde act die de plank volledig missloeg. Hun album Songs About Jane was veelbelovend, maar latere nummers als “Moves Like Jagger” waren volgens de critici niet bepaald een goede reden om op de radio te komen. Toch is Maroon 5 vandaag de dag een van de meest succesvolle bands ter wereld, met meer dan 75 miljoen verkochte platen.

In het begin van de jaren ’00, slaagde deze rockband erin om ongelooflijk succesvol te blijven, met een platina-album, Away From the Sun, en een constante aanwezigheid op de Billboard 100-lijst. Maar nu het succes van de band is vervaagd tot een culturele punchline, zijn we gaan beseffen dat het ultieme Kryptoniet van de band hun verlangen was om überhaupt muziek te maken – en daar hebben we ook allemaal onder geleden.

Misschien nog irritanter dan hun perfect gekapte muletten was het vermogen van Duran Duran om op elk radiostation te belanden, ondanks het gekreun van de bevolking. In alle opzichten belichaamt Duran Duran aspecten van de jaren ’80 die we ons liever niet herinneren. Afgezien van het irritante theater is deze band nog steeds sterk vertegenwoordigd in de wereld, met meer dan 100 miljoen verkochte platen sinds hun debuut.

Hoewel luisteraars slechts een paar hitjes te verduren kregen, zoals “How to Save a Life”, weet The Fray met hun sappige, overdreven emotionele liefdesliedjes nog steeds te irriteren. Toch hebben deze nummers de band een Grammy opgeleverd, een plek op Billboard’s “Artists of the Decade” lijst, en een dubbele platina certificering (voor hun debuutalbum).

Zeker, de kijkers hebben misschien wel voor Chris Daughtry gestemd in American Idol, maar we waren er nooit op voorbereid dat Daughtry een band zou oprichten en de wereld zou onderwerpen aan verpletterende middelmatigheid aan het begin van elk nieuw couplet. Tot op de dag van vandaag is Daughtry de op twee na succesvolste finalist van American Idol, na Kelly Clarkson en Carrie Underwood, ondanks het feit dat ze minder dan geweldige rockballads heeft geproduceerd.

Wie kan Hansons “MMMBop”, dat in 1997 werd uitgebracht, vergeten? In eerste instantie zou je het verward kunnen hebben met een Kidz Bop-nummer. Het bleek echter het liedje te zijn dat gedoemd was het volgende decennium in je hoofd te blijven rondspoken. Toch, ondanks de geestdodende aard van hun muziek, heeft de band drie Grammy nominaties (voor hun album Middle of Nowhere) en acht Top 40 album plaatsingen verdiend.

Vooreerst: LMFAO? Echt waar? Dit dansduo was vanaf het begin gedoemd te mislukken, aangezien hun teksten bijna net zo halfslachtig zijn als hun naam. Een goed voorbeeld: Een van hun bekendste nummers, “Sexy and I Know It,” heeft een refrein waarin de enige twee tekstregels zijn “Girl look at that body” en “I work out.” Het nummer dat de groep uiteindelijk internationale aandacht (en lofbetuigingen) opleverde, “Party Rock Anthem”, bereikte nummer één op hitlijsten over de hele wereld, en werd uiteindelijk de derde best verkochte digitale single van 2011. In 2012 kondigde de groep aan dat ze niet langer samen muziek zouden maken.

Chumbawamba’s doorbraakhit, “Tubthumping (I Get Knocked Down),” schoot naar de nummer twee plaats in de U.UK charts en werd bekroond met de Best British Single award op de 1998 Brit Awards. Ze gingen verder met een reeks andere hitlijsten-toppers, waaronder “Amnesia” en “Timebomb,” en toerden tot 2012, toen de band uiteindelijk een split aankondigde. Toch, ondanks het succes, is Chumbawamba nooit helemaal onder de paraplu van een punchline vandaan gekropen. Het blijkt dat niet alles wat neergehaald wordt, ook weer opstaat.

“Radioactive,”van Imagine Dragons, is recordhouder wat betreft het aantal weken dat het nummer in de Billboard Hot 100 heeft gestaan. En dat is nog niet alles: sinds hun doorbraak in 2013 (ze werden oorspronkelijk opgericht in 2008, maar het duurde een paar jaar voordat ze doorbraken) heeft Imagine Dragons elk jaar een indrukwekkende prijzenkast vol prijzen en nominaties verzameld. Dit jaar nog waren ze genomineerd voor maar liefst elf Billboard Music Awards. Maar als je de muzikale subsecties van de sociale media (zoals Twitter en Reddit) bekijkt, vind je ongetwijfeld eindeloos veel negatieve reacties over de band.

In 2002, toen Puddle of Mudd op het toneel verscheen met hun hit “Blurry”, werden ze door de Billboard Music Awards uitgeroepen tot Rockartiest van het Jaar en Modern Rockartiest van het Jaar. Ze verkochten meer dan zeven miljoen platen en brachten een aantal nummer één singles uit, waaronder “She Hates Me” – wat, gezien het geheimzinnige vermogen van de band om het mikpunt van veel muziekgrappen te zijn, achteraf gezien heel toepasselijk lijkt.

Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over je beste leven, klik hier om je in te schrijven voor onze GRATIS dagelijkse nieuwsbrief!