Adéliepinguïn
Media afspelen
Apsley Cherry-Garrard was een overlevende van Robert Falcon Scotts noodlottige Britse Antarctica Expeditie van 1910, en hij documenteerde details van het gedrag van pinguïns in zijn boek The Worst Journey in the World. “Ze zijn buitengewoon als kinderen, deze kleine mensen van de Antarctische wereld, hetzij als kinderen of als oude mannen, vol van hun eigen belang.” George Murray Levick, een chirurg-luitenant en wetenschapper van de Royal Navy die ook Scott vergezelde, gaf commentaar op uitingen van egoïsme bij de pinguïns tijdens zijn verkenningen op Antarctica: “Op de plaats waar ze het vaakst binnendrongen, liep een lang terras van ijs van ongeveer een meter hoog over enkele honderden meters langs de rand van het water, en hier, net als op het zee-ijs, stonden mensenmassa’s aan de rand. Als ze erin geslaagd waren een van hen over de rand te duwen, trokken allen hun nek over de rand, en als ze de pionier veilig in het water zagen, volgde de rest.”
Een schrijver merkte op hoe de nieuwsgierigheid van de pinguïn hen ook in gevaar kon brengen, wat Scott bijzonder hinderlijk vond:
Het grote probleem met is te wijten geweest aan het onnozele gedrag van de pinguïns. Groepen pinguïns zijn voortdurend op onze ijsschots gesprongen. Vanaf het moment dat ze op hun voeten landden, straalde hun houding een verslindende nieuwsgierigheid en een eigenwijze minachting voor hun eigen veiligheid uit. Ze waggelen voorwaarts, steken hun koppen op hun gewoonlijk absurde manier heen en weer, ondanks een reeks jankende honden die zich inspannen om hen te pakken te krijgen. “Hallo!” lijken ze te zeggen, “hier is een spelletje – wat willen al jullie belachelijke dingen?” En ze komen een paar stappen dichterbij. De honden haasten zich zo ver als hun harnas of leibanden het toelaten. De pinguïns zijn niet afgeschrikt, maar hun kragen gaan omhoog en ze krijsen met de schijn van woede…. Dan worden de laatste fatale stappen voorwaarts gezet en komen ze binnen bereik. Er is een veer, een gekrijs, een afschuwelijke rode vlek op de sneeuw, en het incident is gesloten.
Anderen op de missie naar de Zuidpool waren ontvankelijker voor dit element van de nieuwsgierigheid van de Adélies. Cherry-Garrard schrijft:
Meares en Dimitri oefenden de honden-teams op de grotere ijsschotsen als we enige tijd werden opgehouden. Op een dag werd een team aan de zijkant van het schip vastgebonden en een pinguïn zag hen en haastte zich van ver weg. De honden werden uitzinnig van opwinding toen hij hen naderde: hij dacht dat het een begroeting was, en hoe harder ze blaften en hoe meer ze aan hun touwen trokken, des te sneller haastte hij zich om hen tegemoet te komen. Hij was erg boos op een man die hem van een plotseling einde redde, en klampte zich met zijn bek vast aan zijn broek en sloeg woedend met zijn flippers op zijn schenen…. Het was geen ongewoon gezicht om een kleine Adélie pinguïn te zien staan op een paar centimeter van de neus van een hond die bijna uitzinnig was van verlangen en passie.
Cherry-Garrard had grote achting voor de vogels. “Wat een pinguïn ook doet, hij heeft een eigen persoonlijkheid en hij legt zijn hele leven bloot, zodat iedereen het kan zien. Hij kan niet wegvliegen. En omdat hij eigenaardig is in alles wat hij doet, maar nog meer omdat hij vecht tegen grotere kansen dan welke andere vogel ook, en altijd vecht met de meest dappere dapperheid.”
In beelden die werden opgenomen voor de BBC Earth-documentaire ‘Spy in the Snow’ uit 2018, werd het onstuimige gedrag van Adélie-pinguïns vooral duidelijk toen een individu aankwam om een zuidelijke reuzenstormvogel (Macronectes giganteus) te verjagen die was geland om een groep keizerspinguïnkuikens te bedreigen, ondanks het soortverschil tussen hen.
VoortplantingEdit
Adéliepinguïns komen eind oktober of november aan in hun broedgebied, na een migratie die hen wegvoert van het Antarctische continent voor de donkere, koude wintermaanden. Hun nesten bestaan uit op elkaar gestapelde stenen. In december, de warmste maand op Antarctica (ongeveer -2 °C), broeden de ouders om beurten het ei uit; de ene gaat eten en de andere blijft om het ei te verwarmen. De broedende ouder eet niet en gaat zelfs niet naar buiten om te poepen, maar projecteert de uitwerpselen weg van het nest. In maart keren de volwassen dieren en hun jongen terug naar zee. De Adéliepinguïn leeft op zee-ijs, maar heeft het ijsvrije land nodig om te broeden. Door de vermindering van het zee-ijs is de populatie van de Adéliepinguïn op het Antarctisch Schiereiland de laatste 25 jaar met 65% gedaald.
Jonge Adéliepinguïns die geen ervaring hebben in sociale interactie kunnen op verkeerde signalen reageren wanneer de pinguïns samenkomen om te broeden. Ze kunnen bijvoorbeeld proberen te paren met andere mannetjes, met jonge kuikens, of met dode vrouwtjes. De eerste die dergelijk gedrag vastlegde was Dr. George Murray Levick, in 1911 en 1912, maar zijn notities werden destijds te onfatsoenlijk bevonden voor publicatie; ze werden herontdekt en gepubliceerd in 2012.”Het pamflet, afgewezen voor publicatie met de officiële verslagen van de Scott-expeditie, becommentarieerde de frequentie van seksuele activiteit, auto-erotisch gedrag en schijnbaar afwijkend gedrag van jonge ongepaarde mannetjes en vrouwtjes, waaronder necrofilie, seksuele dwang, seksueel en fysiek misbruik van kuikens en homoseksueel gedrag,” stelt de analyse geschreven door Douglas Russell en collega’s William Sladen en David Ainley. “Zijn waarnemingen waren echter nauwkeurig, geldig en, met het voordeel van een terugblik, publicatie waardig.” Levick observeerde de Adélie pinguïns bij Cape Adare, de plaats van de grootste Adélie pinguïn kolonie in de wereld. Vanaf juni 2012 was hij de enige die deze kolonie bestudeerde en hij observeerde ze gedurende een hele broedcyclus. De ontdekking werpt een significante licht op het gedrag van de soort waarvan sommige onderzoekers menen dat het een voorteken is van de klimaatverandering.
MigratieEdit
Adéliepinguïns die leven in de Ross Sea regio in Antarctica migreren gemiddeld 13.000 kilometer per jaar, waarbij ze de zon volgen van hun broedkolonies naar de winter foerageergebieden en weer terug. Tijdens de winter komt de zon niet op ten zuiden van de Antarctische Cirkel, maar het zee-ijs groeit tijdens de wintermaanden en neemt toe over honderden kilometers vanaf de kustlijn, en tot op meer noordelijke breedtegraden, overal rond Antarctica. Zolang de pinguïns aan de rand van het snelle ijs leven, zullen ze zonlicht zien. Als het ijs zich in de lente terugtrekt, blijven de pinguïns aan de rand ervan, tot ze zich opnieuw aan de kustlijn bevinden tijdens een zonniger seizoen. De langste trektochten zijn genoteerd op 17.600 kilometer.