Arena rock

De jaren 1960-1970Edit

Ondanks de verschillen qua genre, bleken Beatlemania en de gigantische, schreeuwende menigten die de Beatles begroetten als ze optraden in de VS invloedrijk op de arenarock, met name met de complexe opvattingen van artiesten over de verbinding tussen henzelf als muzikant en de oerbehoeften van hun massapubliek. De opkomst van de rockstijl betekende grotendeels het einde van de hippie-achtige idealistische cultuur van de jaren 1960, vooral na de ontgoocheling die volgde op het beruchte Altamont Free Concert van 1969, en vertegenwoordigde een nieuwere vorm van muzikale expressie die nog steeds zelfverzekerd en fel was, maar ook commerciëler. Met honderden gewonden en één dode is dit concert beschreven als “de geestelijke dood van het decennium”.

In de periode van eind jaren zestig tot het midden van de jaren zeventig maakte de vooruitgang in de technologie het mogelijk de kracht van versterkings- en geluidssystemen te vergroten zonder aan geluidskwaliteit in te boeten, waardoor hardrockbands de kans kregen om steeds grotere zalen te gebruiken. The Guardian schrijft de geboorte van de arenarock toe aan de Amerikaanse tournee van de Rolling Stones in 1969 en plaatste deze tournee op nummer 19 van hun lijst van de 50 belangrijkste gebeurtenissen in de geschiedenis van de rockmuziek. Vóór de tournee was het luidste geluid bij shows met een grote capaciteit vaak het publiek, dus zorgden de Stones ervoor dat ze licht- en geluidssystemen hadden waarmee ze gezien en gehoord konden worden in de grootste arena’s, waarbij The Guardian verklaarde dat hun “combinatie van front-of-house uitmuntendheid en savvy achter de schermen de business van het touren naar een geheel nieuw niveau tilde.”

De in Flint, Michigan geboren Grand Funk Railroad, die zichzelf adverteerde als een “people’s band” bij de release van hun debuutalbum in 1969, gezien hun landelijke tournee, speelde voor ongeveer 125.000 in Georgia en 180.000 in Texas binnen een korte periode van tijd. Hoewel hardrock overging in heavy metal muziek en de arena rock stijl, deelden ze een nadruk op luidheid, schermvisie en vormden ze een zwaarder geluid dat de rock mainstream van eind jaren 70 tot begin jaren 80 had gedomineerd.

De populariteit van arena rock, beschreven als “een dominante kracht” muzikaal vanaf de jaren 70, resulteerde in een aantal muzikale reacties. De Britse pubrockbeweging ontstond voor een groot deel door de nadruk op kleinschalige evenementen, gericht op het bevorderen van een vriendschappelijke, intieme band tussen artiesten en publiek. De explosie van punkrock en punksubculturen in het algemeen in de jaren zeventig vormde een directe uitdaging voor de vermeende excessen van de mainstream rock in die tijd.

De jaren 1980-1990Edit

De Rock and Roll Hall of Fame stelt dat het volgende decennium, met name de late jaren tachtig, wordt “beschouwd als een gouden tijdperk van hardrock in termen van commerciële airplay”.

De muziek van de jaren zeventig weerspiegelde vaak veranderende filosofische interesses in vergelijking met voorgaande decennia, waarbij persoonlijke groei, privé-openbaring en zelfverbetering meer nadruk kregen in vergelijking met vroegere interesses in collectivistisch sociaal activisme. In deze periode, die afwijzend bekend is komen te staan als het “Ik-decennium”, werd op rockplaten vaak een hedonistische, genotzuchtige overgave gevierd. Verschillende artiesten streefden ook een arena rock geluid na dat gebaseerd was op individuele inspiratie en prestatie, vooral in anthemische songs over onafhankelijkheid. In termen van de veranderende trends in de jaren ’80 en verder, verving de stijl in wezen disco in termen van massa popcultuur aantrekkingskracht.

Tijdens die periode, ontwikkelde arena rock zich op een manier die nog steeds melodieus en prestatie-gedreven was, maar veel agressiever en confronterender. Mainstream rock werd gedomineerd door deze hair metal (ook bekend als “glam metal” en “pop metal”) bands, waarbij nog steeds een grote nadruk werd gelegd op zowel de muziek als de visuals. Flitsende kleding met elementen zoals zware make-up en dramatische kapsels werden gebruikelijk. Prominente voorbeelden van dit genre zijn Def Leppard, L.A. Guns, Mötley Crüe, en Poison. Hun populariteit nam af na het succes van alternatieve rockbands die begonnen door te breken in het populaire bewustzijn met een nog schurender geluid, met name artiesten die beïnvloed waren door het succes van Nirvana in de vroege jaren 1990.

De website AllMusic stelt dat “ouderwetse hardrock een schaars goed werd in het post-alternatieve rocktijdperk; na grunge namen veel gitaarbands niet alleen een zelfbewuste serieuze houding aan, maar weerstonden ze ook de drang om vuiststotende, arenaklare refreinen te schrijven.” Meerdere artiesten zijn doorgegaan met het uitspelen van cultvolgers. Met name de bands Bon Jovi en Van Halen behaalden tot in de jaren negentig grote commerciële successen.