Bolete

De spinnenwebachtige sluier van de geverfde boleten beschermt de gele poriën bij jonge exemplaren.

Gisteren was het de eerste dag van de herfst, en het lijkt erop dat we een keerpunt hebben bereikt in het foerageerseizoen. Na een middelmatige zomeroogst, heeft de herfst zijn komst aangekondigd met een formidabele flush.

Vandaag gingen we op een wandeling om een enorme eik te bekijken waarvan we wisten dat hij hen-van-het-hout (maitake) herbergde afgelopen herfst. De boom was kaal, maar we namen een omweg tijdens de wandeling die ons naar een beukenbos bracht dat door beukenbastziekte was verwoest. Een schimmel van het geslacht Nectria veroorzaakt deze alomtegenwoordige ziekte, die de schors van de beuk met schilferende kraters teistert. De gehavende schors wordt op zijn beurt aangetast door insecten, wat leidt tot de vroegtijdige ondergang van een beukenpopulatie.

Een mooi exemplaar van de leeuwenmanenboom, gevonden tijdens de excursie van vandaag.

Volgens de U.S. Forest Service doorlopen met de schimmel besmette beukenbossen drie stadia: het oprukkende front, het dodende front, en de nasleep. Dit bos bevond zich duidelijk in de naweeën zone. De neergehaalde, verminkte zilveren stammen, onderbroken door een enkele staande eik of esdoorn, deden het bos aanvoelen als een olifantenkerkhof.

Middenin zo’n wijdverspreid bloedbad lag nieuw leven. Lion’s mane mycelium deed zich tegoed aan de omgevallen beuk, en produceerde sappige, tandachtige groeisels die niet naar krab smaken. Terwijl ik dit schrijf, staat de brisket te smoren in de oven, en de leeuwenmanen worden binnenkort gesauteerd tot de toppen knapperig worden.

Toen het kronkelende pad ons uit het beukenkerkhof voerde, bevonden we ons in een gezond wit en rood dennenbosje. Leeuwenpages verdwenen en in de plaats daarvan kwam een kleurrijk assortiment van eetbare Suillus boleten en hallucinogene gele vliegenzwammen (Amanita muscara var guessowii) op de bosbodem.

De gespikkelde hoed van de geverfde boleten valt op door de herfstige tinten.

De Suillus boleten, van de gladde bok tot de glibberige Jill, hebben een welverdiende reputatie van middelmatigheid. Ik rangschik ze meestal in de categorie “overlevingseten”, maar vandaag hadden we het geluk om mijn favoriete soortgenoot te vinden – Suillus pictus, algemeen bekend als de geverfde boleet. Met zijn steenrode hoed, gevlekt met gele spikkels en heldergele poreus oppervlak, beschermd door een spinachtige gedeeltelijke sluier, is de Suilllus pictus een opvallende boleet. De smaak is niet smerig of opmerkelijk, maar gelukkig is hij veel minder slijmerig dan de meeste Suillus soorten en alleen al zijn uiterlijk maakt hem een genot om te vinden.

Ik heb deze september nog niet het geluk gehad om maitake te ontdekken, dus ik doe nog niet mijn overwinningsdansje. Hoe dan ook, ik voel me als een tevreden foerageerder. Het mycelium is hard aan het werk, en overal in het land duiken paddenstoelen op. Het wachten was het waard.

Noordoostelijke foerageerCast voor de komende twee weken!