De 10 beste gitaarsolo’s aller tijden

Het is niet eenvoudig om 50 jaar rock-‘n-roll in een top-10-lijstje samen te vatten, maar we zijn dapper, dus wat maakt het uit. Hier zijn onze keuzes voor de 10 beste rocksolo’s die ooit op plaat zijn vastgelegd.

The Allman Brothers Band – Statesboro Blues

Gitarist: Duane Allman

Hoewel het einde van Layla de meeste mensen misschien beter zal bijblijven, bevestigt Allmans Statesboro-solo zijn titel als de onbetwiste koning van de bottleneckgitaar. Glad als olie, maar met het vermogen om te stoppen op een dubbeltje, Allman niet alleen opnieuw gedefinieerd hoe slide gitaar werd gespeeld, maar creëerde ook een recycling-markt voor lege Coricidin flessen.

Guns N’ Roses – Sweet Child O’ Mine

Gitarist: Slash

Terwijl Axl zeurde, zwaaide en sashayde als Steve Wonder rond zijn microfoonstandaard, zich afvragend waar hij nu heen moest, leunde Slash achterover met zijn Les Paul, geduldig wachtend op zijn beurt in de schijnwerpers. En dan, met zijn zinderende beklimming van de E harmonische mineur toonladder – die de tweede gitaarsolo van dit nummer in de hoogste versnelling zet – blies de gekke top-hatter eigenhandig de verkoop van wah-pedalen nieuw leven in.

Cream – Crossroads

Gitarist: Eric Clapton

Slowhand? Niet op dit nummer. Clapton haalt alle blues-rock cliché’s uit zijn lick-tionary voor deze roadhouse romper. De ware voodoo van deze solo ligt op het kruispunt waar majeur en mineur pentatonische tonaliteiten elkaar ontmoeten, zich vermengen en van E.C.’s fretboard af spatten. Ol’ Scratch glimlachte zeker toen hij deze hoorde.

Ozzy Osbourne – Crazy Train

Gitarist: Randy Rhoads

Je vraagt je bijna af of Ozzy dit nummer heeft vernoemd naar Rhoads’ ijzingwekkende rock-‘n-roll ritje op en neer door de F# mineur toonladder. Wat wil je nog meer in een metal gitaarsolo? Tikken, harken, buigingen, trillers, stijgende legato loopjes… Rhoads zette gitaristen uit de jaren tachtig op het spoor van de neoklassieke rock met deze solo. Iedereen aan boord!

Led Zeppelin – Stairway to Heaven

Gitarist: Jimmy Page

Waar Jimmy Page ontdekte dat alles wat glittert geen goud is op zijn goedbedoelde maar slecht uitgevoerde “Heartbreaker” solo, zijn 24-karaats licks in Stairway zijn niets minder dan goddelijk. Zijn oplossing voor de natuurlijke F-noot in de opening van de mineur-pentatonische lick van de solo had niet perfecter kunnen zijn als de Almachtige zelf die noot had gekozen.

Dire Straits – Sultans of Swing

Gitarist: Mark Knopfler

Sultan zegt: “Besteed minder tijd aan het laten kreunen van je harem en meer tijd aan het laten huilen en zingen van je gitaar!” Voor degenen onder jullie die de outro-solo op de luie manier hebben geleerd –
het spelen van achtste-noot triolen voor de ontmoedigende Dm, Bb en C arpeggio’s – ga met je vingers terug naar de houtschuur. Dat zijn 16e noten die de “Sultan of Strat” afscheurt.

Lynyrd Skynyrd – Free Bird

Gitarist: Gary Rossington en Allen Collins

Om Adrian Belew in King Crimson’s Indiscipline te parafraseren: “I repeat my licks, I repeat my licks, I repeat my licks…” Dit zou eindeloos door kunnen gaan – een beetje zoals de outro solo van Free Bird, waarin gitaristen Rossington en Collins elkaar verdubbelen gedurende het grootste deel van deze uithalenparade. Het is indrukwekkend, niet vanwege de moeilijkheidsgraad van de licks, maar vanwege de hoeveelheid die ze moeten onthouden – 27, inclusief variaties!

Van Halen – Eruption

De heilige graal voor alle aspirant-rockgitaristen. Leer Eruption en je hebt een aantal serieuze opscheprechten verdiend. Maar als je echt een props wilt, moet je de hele vulkaan temmen, niet alleen de tremolo picking en tapping secties.

The Jimi Hendrix Experience – All Along the Watchtower

Jimi biedt genoeg reden om opgewonden te raken in zijn Watchtower solo. Naast zijn meesterlijke manipulatie van de C# mineur pentatonische toonladder, tonen Hendrix’ met wah doordrenkte octaafklim en de dubbel-stops in de tweede helft zijn gave voor melodische verfraaiing aan. Het is genoeg om elke kat te laten grommen.

Stevie Ray Vaughan – Little Wing

Met kleine beetjes Jimi, Wes en Mayfield, en heel veel soul, geeft SRV blijk van uitzonderlijke dynamische bekwaamheid en maakt hij deze eerbiedige Hendrix-cover tot de zijne. Een schijnbaar verloren kunst onder de hedendaagse gitaristen, Vaughan’s R&B-stijl akkoordmelodie is als onbetaalbare kunst. Het moet zowel bewonderd als bestudeerd worden.