De Hobo Hiërogliefen: Their Secret Symbols, Explained
“Ik was een zwerver,” vertelde Willy Howard me. “Mijn vrouw ook.”
Het was bijna 30 jaar geleden, en ik lag plat op mijn rug in een ziekenhuisbed in Trenton, New Jersey, en deelde mijn kamer met deze oudere man. Ik noemde hem Mr. Howard. Voor alle anderen, was hij Willy. Ik was in mijn vroege 30-er jaren, laag gelegen door een bacteriële infectie en voelde me alsof ik was aangereden door een vrachtwagen. Mijn kamergenoot was in de 90, en hoewel hij hartproblemen had, was hij zo scherp als een scheermes.
Duik dieper. Krijg onbeperkt toegang tot de bizarre wereld van Pop Mech.
Terwijl wij genazen, gaf Willy ons wijsheid over de moeilijke waarheden van het leven als zwerver, een rondtrekkende arbeider die zich over het Amerikaanse platteland bewoog, soms heimelijk voor hun eigen veiligheid. Hun geheim? Een systeem van haastig gekrabbelde symbolen die alleen ingewijden zouden begrijpen.
Deze symbolen, eigenlijk hiërogliefen, stonden op palen en bruggenhoofden, op hekken en bijgebouwen. Zwervers krasten de geheime taal met elk beschikbaar schrijfgerei – een stuk steenkool, krijt, een spijker of zelfs een steen met een scherpe rand. Het was een overlevingscode.
Op een ochtend viste ik Willy’s pantoffels onder het bed vandaan. Toen de warmte in de ziekenhuiskamer uitbleef, gaf ik hem een van mijn dekens. “Die deken voelt goed,” zei hij, “als een warm stuk brood.” Plotseling in een nadenkende bui, draaide hij zich naar me toe en zei met een vermoeide grijns: “Voor een blanke jongen, ben je oké,” en ging verder met me te vertellen hoe het was om een zwarte man te zijn die in de jaren 1930 vanuit Georgia naar het noorden kwam.
In het Zuiden had hij werk gevonden waar hij maar kon, soms reed hij het platteland op in een Model T met een worteldokter, een bekwame plattelandsarts die wortels en natuurlijke remedies gebruikte. Maar toen het vaste werk opdroogde, deed hij wat honderdduizenden deden tijdens de Grote Depressie: Hij sprong op een goederentrein. Willy werd een zwerver, een werkloze arbeider die werk aannam waar en wanneer hij maar kon. En als hij het niet kon vinden, ging hij schooien. En als dat niet lukte, kreeg hij honger, en dat was vaak.
🚂Onze favoriete hobby Modeltreinen
Hogwarts Express Model Trein
De Kerst Express Model Trein Vrachtlijnen waren een stalen snelweg om goederen door de V.S. te vervoeren. Vóór de komst van het Interstate Highway System na de Tweede Wereldoorlog was de spoorweg soms de enige praktische manier om goederen daar te krijgen waar ze heen moesten. Het leveren van hobo’s was een bijproduct. Treinen waren relatief gemakkelijk aan boord te springen wanneer ze vertraagden bij wissels, lange bochten, en krakende bruggen.
Op de sporen – kleine spoorlijnen die naar fabrieken, zagerijen, houthallen en pakhuizen leiden of daar vandaan – stopten de treinen. Een zwerver die in de buurt rondhing, zag zijn kans schoon en greep die.
Dat brengt me terug bij de symbolen. Het leven van een zwerver was niet alleen een humoristische zwerftocht over het platteland, met een slobberbroek die aan het zitvlak was vastgeplakt, een stoppelbaard en een pot met pruttelende stoofpot in de buurt. Zwervers waren vaak niet welkom. Boeren en dorpsbewoners waren vaak bezig met hun eigen overleven. Soms hadden ze geen tijd of geduld voor een man die zei dat hij honger had en wilde werken in ruil voor voedsel. De man kon legitiem zijn, een dief, of een crimineel op de vlucht.
Deze vreemde symbolen zijn de manier waarop zwervers informatie doorgaven aan de volgende man (meestal een man, maar zoals Willy al aangaf, ontmoette hij wel zijn eerste vrouw onderweg). En zoals de grafiek laat zien, hadden zwervers heel wat te vertellen. Ze krabbelden eenvoudige instructies over welke richting te gaan of waar een goede plek zou zijn om een trein te halen, maar de tekens konden ook uitgebreide details communiceren over de stad (de politie houdt hier niet van zwervers) of de huiseigenaren (ze zijn een gemakkelijk doel).
Op die lange oktobermiddag vertelde Willy me over slopend werk op de boerderij, lange warme dagen en lange koude nachten. Hij had een hondje dat hem gezelschap hield en zelfs met hem meeharkte als hij werk vond op de vele boerderijen die het platteland rijk was.
Sommige zwervers waren vriendelijk, zei hij. Anderen waren gekken, en sommigen waren gevaarlijke schurken – of een combinatie daarvan. Wat ik me altijd zal herinneren van zijn eerste-persoons verslag: Het was geen makkelijk leven, en geromantiseerde versies ervan zijn, in het beste geval, misleidend.
Mensen als Willy vertelden me over de bijzonderheden, en ze lieten me achter met ontzag voor de ontberingen die ze overleefden. Willy ging door met diverse optredens nadat zijn dagen op de weg voorbij waren. Hij bezat en runde een lunch wagen die het slachtoffer werd van sabotage. Hij ging in de industrie werken in Trenton’s vele fabrieken, en zo kruisten onze paden.
Ik heb geen kans gehad om afscheid te nemen. Het gebeurde zo dat een verpleegster binnenkwam en me mijn ontslagpapieren gaf terwijl Willy röntgenfoto’s liet maken. Hij kwam terug in een lege kamer.
Don’t Take My Word For It
Als Willy Howard vandaag de dag nog zou leven, zou hij bijna 120 jaar oud zijn; aangezien het onwaarschijnlijk is dat je nog een Willy zult ontmoeten, is je volgende beste gok om uit de eerste hand een verhaal over zwervers uit lang vervlogen tijden te verzamelen van een bejaarde die ze als kind al tegenkwam. Veel ouderen woonden ooit in kleine steden en ontmoetten authentieke trein-hopping hobo’s.
De vader van mijn vriend, bijvoorbeeld, nu een weduwnaar die in upstate New York woont, kende verschillende hobo’s als kind, opgroeiend in een Maine houthakkers stad. Hij bleek zelf ook een vrij losbandige jongen te zijn. Na enige tijd in een weeshuis en als pleegkind, liep hij op zijn 18e verjaardag de keukendeur uit en keek nooit meer om. In plaats van op een vracht te springen, meldde hij zich aan bij de luchtmacht. Tot op de dag van vandaag denkt hij met liefde terug aan de Maine zwervers van zijn jeugd, mannen met kleurrijke namen als Axe Handle Pete.
Voorstel dat je niemand kent die zo kleurrijk is als de vader van mijn vriend. Dan kun je het beste op internet rondkijken. Er is veel fascinerende informatie te vinden over zwervers uit het verleden en zelfs over de huidige beoefenaars van de reizende kunst.