Extreme voeding: Het dieet van Eskimo’s*

Het carnivore dieet van de traditionele Eskimo-bewoners van de bevroren, noordelijke, circumpolaire gebieden van de planeet Aarde (Siberië, Alaska, Canada, en Groenland), dient als een testament voor de kracht en het aanpassingsvermogen van de menselijke soort. Het voedsel dat door deze geharde mensen wordt gegeten staat in “polaire” tegenstelling tot het voedsel dat door mij wordt aanbevolen (het McDougall Dieet van zetmeel, groenten en fruit): een carnivoor vs. een herbivoor dieet. Helaas heeft verkeerde informatie over het volledig vlees dieet van de Eskimo gevaarlijke eetgewoonten gepromoot bij het hedendaagse grote publiek.

Voor meer dan 6.000 jaar hebben inboorlingen van het bevroren noorden geleefd met bijna geen contact met de rest van de wereld. Pas in het midden van de 18e eeuw werden betrouwbare verslagen gemaakt van hun dagelijks leven, hun eetgewoonten en hun gezondheid. Vroege rapporten beschrijven deze mensen als mooi en atletisch als ze jong waren, maar daarna verouderden ze snel, en “mannen en vrouwen die 60 jaar of ouder leken te zijn, waren zeldzaam.”

description

SPECIAL ISSUE: 100 BESTE PLANTAARDIGE RECEPTEN!

Deze prachtige KEEPSAKE EDITIE is een smakelijke, gecureerde COLLECTIE VAN FAVORIETEN.

Ruchten doen sindsdien de ronde dat traditionele Eskimo’s vrij van hart- en vaatziekten, kanker en de meeste andere chronische ziekten leefden die de westerse beschavingen tegenwoordig teisteren. Onderzoek dat in het midden van de jaren zeventig werd gepubliceerd, probeerde deze “Eskimo-paradox” te verklaren: gezond leven met zeer weinig plantaardig voedsel, op een dieet met veel vet, veel cholesterol en geen voedingsvezels. De omega-3 visvetten werden genoemd als het wonderbaarlijke ingrediënt dat bescherming bood. Diëtisten en medische deskundigen hebben deze theorie kritiekloos aanvaard, ondanks bibliotheken vol belastend bewijs van het tegendeel. Zij vertellen patiënten om meer vis, gevogelte en zelfs rood vlees te eten zoals de Eskimo’s – en veel visolie – om gezond te blijven.

Het verleggen van de voedingsgrenzen

Gejaagde dieren, waaronder vogels, kariboes, zeehonden, walrussen, ijsberen, walvissen en vis voorzagen de Eskimo’s gedurende ten minste 10 maanden van het jaar van alle voedingsstoffen. En in het zomerseizoen verzamelden de mensen enkele plantaardige voedingsmiddelen zoals bessen, grassen, knollen, wortels, stengels en zeewieren. Bevroren, met sneeuw bedekte gronden waren ongeschikt voor de teelt van planten. Dierlijk vlees was noodzakelijkerwijs het enige voedsel dat het grootste deel van de tijd beschikbaar was.

Het vet, niet de eiwitten, uit dierlijk voedsel leverde het grootste deel van de 3.100 calorieën die deze actieve mensen dagelijks nodig hadden. Planten zijn de primaire bron van alle koolhydraten, inclusief verteerbare suikers en niet-verteerbare voedingsvezels. Het eten van rauw vlees voorzag de Eskimo’s indirect van voldoende koolhydraten in de vorm van glycogeen (dat zich in de spieren en lever van dieren bevindt) om aan hun noodzakelijke voedingsbehoeften te voldoen en hen uit een hongertoestand te houden die ketose wordt genoemd. Spierweefsel bevat bijna geen calcium, en als gevolg daarvan was de dagelijkse inname ongeveer 120 mg/dag tegenover de 800 mg en meer die gewoonlijk voor een goede gezondheid worden aanbevolen. Planten (niet mensen) synthetiseren vitamine C, maar toch was de Eskimo in staat scheurbuik te vermijden met de 30 mg vitamine C die dagelijks geconsumeerd werd en die gevonden wordt in land- en zeedieren. Aanbevelingen voor vitamine C zijn 60 mg per dag en hoger. Lage niveaus van zonlicht, en voorgevormde vitamine D uit vis, voldeden aan de “zon D vitamine” behoefte voor de Eskimo gezondheid. Bij de gratie van het ontwerp van de omgeving, zorgde de natuur ervoor dat er precies genoeg voeding was voor de Eskimo om te overleven.

There Is No Eskimo Paradox

De mens is ontworpen om te gedijen op een dieet van zetmeel, groenten en fruit. De ervaring van de Eskimo’s is een bewijs van de wonderbaarlijke kracht en het aanpassingsvermogen van ons lichaam. We kunnen overleven op rauw en gekookt vlees, maar we gedijen het best op zetmeel, groenten en fruit. Deze geharde mensen overleefden het leven aan de rand van de voedingsgrenzen, maar niet in goede gezondheid. Hier volgen enkele van de gezondheidskosten die zij betaalden:

Beweringen dat Eskimo’s vrij waren van hart(slagader)ziekten zijn onwaar. Een grondige evaluatie van het bewijsmateriaal concludeert dat “Eskimo’s een vergelijkbare prevalentie van CAD (coronaire hartziekte) hebben als niet-Eskimopopulaties, dat zij een buitensporig hoog sterftecijfer hebben als gevolg van cerebrovasculaire beroertes, dat hun algehele sterftecijfer twee keer zo hoog is als dat van niet-Eskimopopulaties, en dat hun levensverwachting ongeveer 10 jaar korter is dan die van de Deense bevolking.”

Gemummificeerde overblijfselen van Eskimo’s die dateren van 2000 jaar geleden hebben uitgebreide aderverkalking in hun hersenen, harten en ledematen aangetoond; als een direct gevolg van het volgen van een vleesetend dieet van vogels, kariboes, zeehonden, walrussen, ijsberen, walvissen en vis. In het tijdschrift National Geographic van juni 1987 stond een artikel over twee Eskimovrouwen, de een in de twintig en de ander in de veertig, die vijf eeuwen lang bevroren waren geweest in een tombe van ijs. Toen ze werden ontdekt en medisch onderzocht, vertoonden ze allebei tekenen van ernstige osteoporose en leden ze ook aan uitgebreide atherosclerose, “waarschijnlijk het resultaat van een zwaar dieet van walvis- en zeehondenblubber.”

Hun calciumarme dieet en gebrek aan zonlicht (vitamine D) zijn slechts kleine factoren die bijdragen aan de uitgebreide osteoporose die bij recente en oude Eskimo’s is aangetroffen. Eskimo’s uit Alaska die ouder zijn dan 40 jaar blijken een 10% tot 15% groter tekort aan botmineraaldichtheid te hebben in vergelijking met Kaukasiërs in de VS. Dit onderzoek, dat in 1974 bij 107 bejaarden werd gepubliceerd, concludeerde: “Veroudering van het botverlies, dat bij vele bevolkingsgroepen voorkomt, begint eerder en is intensiever bij de Eskimo’s. Voedingsfactoren zoals een hoge eiwit-, stikstof-, fosfor- en calciuminname kunnen hierbij een rol spelen.”

Eiwit, en vooral dierlijk eiwit, dat meer wordt geconsumeerd dan we nodig hebben, vormt een zware belasting voor het lichaam. De lever en de nieren werken hard om het teveel aan eiwitten te verwerken en de bijproducten ervan met de urine uit te scheiden. Als gevolg van dit extra werk hebben eskimo’s naar verluidt een vergrote lever terwijl ze van vlees leven, en produceren ze grotere hoeveelheden urine dan gemiddeld om de bijproducten van de eiwitstofwisseling uit te scheiden. De beenderen spelen ook een rol bij het beheersen van overtollige dierlijke eiwitten (die van nature zuur zijn) door grote hoeveelheden voedingszuren te neutraliseren. In dit proces gaan de botstructuur en het gehalte aan botmineralen verloren via het niersysteem, waardoor de botten uitgeput raken tot een aandoening die osteoporose wordt genoemd.

Dierziekten worden gemakkelijk op mensen overgedragen als ze worden gegeten. Een voorbeeld is trichinose (een infectie met de rondworm Trichinella spiralis), die wordt aangetroffen bij ongeveer 12% van de oudere Eskimo’s; een gevolg van het eten van rauw en besmet vlees van walrussen, zeehonden en ijsberen. In de meeste gevallen veroorzaakt deze parasietenbesmetting geen symptomen, maar ziekte en dood kunnen het gevolg zijn.

Sinds de jaren zeventig bevat het dieet van de Eskimo’s hoge concentraties giftige, organische verontreinigende stoffen en zware metalen. Deze lipofiele chemische stoffen worden aangetrokken door en geconcentreerd in het vetweefsel van land- en zeedieren. Als direct gevolg van het traditionele Eskimodieet (dat nu vervuild is door industrieel afval) bevatten de lichamen van deze Arctische mensen de hoogste menselijke concentraties van milieuchemicaliën die waar dan ook op aarde te vinden zijn: “niveaus zo extreem dat de moedermelk en weefsels van sommige Groenlanders als gevaarlijk afval zouden kunnen worden geclassificeerd”. Eskimovrouwen blijken vijf tot tien maal meer PCB’s in hun moedermelk te hebben dan vrouwen in het zuiden van Canada. Deze chemicaliën veroorzaken en bevorderen vele vormen van kanker en veroorzaken hersenziekten, waaronder de ziekte van Parkinson.

Nutrition Has Gone Downhill for the Eskimo

Het idee dat het consumeren van vlees, vis en visolie de gezondheid en genezing bevordert, heeft de aandacht van de wetenschappelijke gemeenschap getrokken, voor een groot deel vanwege de verkeerde interpretatie** van de Eskimo-ervaring. Maar het leven is slechter geworden voor de Eskimo. In de afgelopen 50 jaar is hun traditionele dieet verder aangepast met de toevoeging van westers voedsel. In plaats van een haak, speer of knuppel te gebruiken om hun maaltijd te vangen, zoals vroeger, gebruiken de mensen in dit deel van de wereld het “groene lokmiddel” (het dollarbiljet) en vangen zij hun maaltijd door een open autoraam bij het plaatselijke fast-food restaurant. Zwaarlijvigheid, diabetes type 2, tandbederf en borst-, prostaat- en darmkanker zijn toegevoegd aan de traditionele gezondheidsproblemen van de Eskimo’s, zoals slagaderaandoeningen, botverlies en infectieziekten.

De mensen die tegenwoordig in het bevroren noorden wonen, hebben verwarmde huizen en rijden rond in comfortabele SUV’s. De uitdagende omgeving waarin hun voorouders ternauwernood overleefden, vereiste een vleesetend dieet. De dagen dat men 3100 calorieën per dag nodig had om de vrieskou te trotseren en op jacht te gaan naar eten, zijn voorbij. Het idee dat de huidige epidemieën van zwaarlijvigheid en ziekte bij deze mensen in het Noorden het best verholpen zouden kunnen worden door terug te keren naar de oude gewoonten van het vleesetende dieet zou niet werken tenzij ze ook terugkeren naar het leven in iglo’s en voor elke maaltijd op hun land jagen. Artsen en diëtisten die nu deze mensen verzorgen die lijden onder het westerse dieet met toevoeging van te veel traditioneel voedsel (voorouderlijk vlees) zouden een op zetmeel gebaseerd dieet moeten voorschrijven om hen te helpen overtollig gewicht te verliezen en veel voorkomende dieetziekten te genezen.

De term “Eskimo” komt van een indiaans woord dat “eter van rauw vlees” kan hebben betekend. Het woord “Eskimo” is als beledigend ervaren, vooral in Canada. Velen geven de voorkeur aan de naam “Inuit”, wat “het volk” of “echte mensen” betekent. Maar “Eskimo” is de term die in de wetenschappelijke en historische literatuur wordt gebruikt en hier zal worden gebruikt.

**Misinterpretatie is gemakkelijk te verspreiden omdat:

1) Mensen graag goed nieuws horen over hun slechte gewoonten.

2) Voedingskundige “feiten”, zelfs als ze onjuist en schadelijk zijn, worden gebruikt om vlees, vis en andere voedingsmiddelen te verkopen.

3) De media houden van krantenkoppen die hun producten verkopen, zoals “Het Eskimodieet bewijst dat vlees goed is.”

Oorspronkelijk gepubliceerd in een McDougall Nieuwsbrief en opnieuw gepubliceerd met toestemming. Klik hier om je gratis aan te melden voor de McDougall Nieuwsbrief.