Goldie Hawn: ‘I was born with a high set point for happiness’
Goldie Hawn is Hollywood royalty, maar dat is niet hoe zij het ziet. Zeker, ze won op haar 24e een Oscar voor haar rol tegenover Ingrid Bergman en Walter Matthau in de screwball komedie Cactus Flower uit 1969, en was een groot deel van de jaren 70, 80 en 90 een box-office favoriet. De ultieme ondeugende blondine breidde zich ook succesvol uit naar het produceren, met films als Private Benjamin en Overboard. Kurt Russell, haar tegenspeler in die laatste film, is al 37 jaar haar partner. En toch, zegt ze: “Ik beschouw mezelf meer als een danseres dan wat dan ook.”
Haar moeder was een danslerares en, voordat ze beroemd werd, trad Hawn op als ballerina en go-go danseres voordat ze werd gespot op een can-can lijn in Los Angeles en werd ingelijfd voor TV comedy. Ze go-go danste ook op TV, blootsvoets in een bikini, met graffiti over haar hele lichaam. Zelfs nu nog, op 74-jarige leeftijd, post ze overtuigende video’s van zichzelf dansend rond haar huis met een bijna kinderlijk gebrek aan zelfbewustzijn.
Terwijl ze meer dan een uur aan de telefoon met me babbelt (als een “motormachine”, in haar eigen woorden) over roem, meditatie, het patriarchaat en weten wanneer je het voor gezien houdt, stel ik me haar voor in het prachtige huis in Brentwood waar je een glimp van opvangt op Instagram, een bottenbouillon pruttelend in de keuken.
Hawn ziet dansen als een metafoor. “Als ik het heb over dansen door het leven,” zegt ze, “is het echt hoe we bewegen. Het is hoe we de dag van vandaag tegemoet treden, hoe we een kamer binnenlopen, hoe we onszelf optrekken en voelen dat wat we in ons hebben waardevol en belangrijk is.” In die video’s, zegt ze, ervaart ze “verlatenheid, maar ook onbevreesdheid. Als je jezelf kunt uitdrukken zonder bang te zijn dat je er dom uitziet – dansen alsof niemand kijkt, toch? – Ik denk dat dat iets moois is.”
Gezien Hawns passie voor welzijn, had je misschien verwacht dat ze een Goop-achtig lifestylemerk zou hebben. In plaats daarvan werkte ze in 2003 samen met academici op het gebied van psychologie, neurowetenschappen en onderwijs en lanceerde ze Mind Up – een eenvoudig en leuk lesprogramma voor mindful leren, dat nu over de hele wereld wordt gebruikt en alleen al in het Verenigd Koninkrijk en Ierland op 250 scholen wordt toegepast.
Hawns grote idee was dat leerlingen zouden leren over hun hersenen en emoties, en hoe ze die kunnen kalmeren en reguleren, met behulp van driemaal daagse “hersenpauzes” – mindfulness-meditaties van vijf minuten – en andere bewezen positieve psychologische tactieken, zoals het bijhouden van dankbaarheid-dagboeken. Om kinderen te helpen de Covid-19 pandemie door te komen, heeft Hawn een begeleide breinpauze opgenomen en gratis beschikbaar gesteld op de Moshi: Sleep and Mindfulness app en via de Mind Up website. Ik heb het met mijn kinderen geprobeerd en kan bevestigen dat het net zo ontspannend is voor volwassenen.
Aan het begin van de jaren 70 was Hawn een begrip, dankzij die Oscar en haar regelmatige optredens in de sketchshow Rowan and Martin’s Laugh-In. “Het was een heel vreemde rit, een snelle opkomst naar sterrendom. Ik was onrustig. Ik wist niet waar ik heen ging. Ik ging naar de psycholoog toen ik 21 was en ik ging ongeveer acht jaar door om te proberen meer te begrijpen van mijn geest, mijn psyche, hoe ik terug kon keren naar mijn gevoel van vreugde.”
Toen ze 26 was, in 1972, herinnert ze zich, “was meditatie echt aan het gebeuren. Je weet wel, de Beatles mediteerden.” Ze werd ingewijd in een Transcendente Meditatie centrum en kreeg een mantra, zoals de gewoonte is, om in stilte te herhalen en nooit te delen. “Het belangrijkste is niet wat de titel erop is, want meditatie is gewoon de manier waarop je je hersenen traint om stil te worden en zo,” zegt Hawn. “Er zijn nu allerlei namen voor. Maar mijn ervaring was visceraal, het was verbazingwekkend. Ik herontdekte iets in die ene zitting. Ik kan de vreugde niet uitleggen die me werd teruggebracht. Het was een transformerend ‘Aha!’ moment voor mij. Het stabiliseerde mijn geest en gaf me een stuk van mijn innerlijk dat helemaal van mij was. Niemand kon er aan komen. Het was mijn interne universum en dat is iets wat ik sindsdien ben blijven doen.”
Ze had een voorsprong, in zekere zin. “Beginnen als danseres gaf me een aspect van mindfulness waarvan ik me niet eens realiseerde dat ik het kreeg,” zegt ze, “want dansen is je bewust zijn van elk stukje van je lichaam terwijl je beweegt. Het is als een meditatie op zich.”
De jaren ’70 waren hectisch, met meer films waaronder Shampoo, met Warren Beatty, Julie Christie en Carrie Fisher, en There’s a Girl in My Soup met Peter Sellers. Na haar scheiding van haar eerste echtgenoot, de danser en regisseur Gus Trikonis, in 1976, trouwde ze met de muzikant Bill Hudson, met wie ze een zoon, Oliver, en een dochter, Kate, kreeg. Hawn en Hudson scheidden in 1982, het jaar voordat zij en Russell een stel werden. Russell kreeg ook een zoon, en samen kregen ze er in 1986 nog een, Wyatt.
Voor Hawn waren de jaren ’80 “een geweldige periode van verlatenheid, geweldige muziek, geweldig plezier. Veel van de films die we toen maakten waren feelgood films. Die worden niet veel meer gemaakt.” Dat maakt haar verdrietig, want ze waren niet alleen “heel, heel, heel grappig, maar ze gingen ook echt ergens over. Ik heb veel films geproduceerd, en ik was altijd geïnteresseerd in de situaties waar vrouwen mee te maken hadden.”
Het spelen van een vrouw als een vis uit het water in een machorol, en het uiteindelijk beter doen dan de mannen, wond haar op, of het nu een soldaat was in Private Benjamin (waarvoor ze nog een Oscarnominatie kreeg) of een American football coach in Wildcats (1986), waarin Wesley Snipes en Woody Harrelson hun schermdebuut maakten.
“Vrouwen waren mijn vanzelfsprekende focus,” zegt ze, “want het is niet altijd makkelijk om macht te hebben en vrouw te zijn,” Dat gold zowel buiten als op het scherm. “Zo was het nu eenmaal. Het was niet zo dat alle mannen verschrikkelijk waren of dat de situatie ondraaglijk was. Het was een cultureel probleem.”
Zij gelooft dat de #MeToo-beweging vooruitgang boekt, “maar in die tijd moesten we ons een weg banen door de patriarchale samenleving, hoe mannen, de cultuur en de wereld, naar vrouwen keken. Veel daarvan kon slonzig zijn. Daar ben ik doorheen gegaan. Veel ervan kon zijn: “Je bent nu machtig, wie denk je wel dat je bent? Een deel ervan weerhoudt vrouwen ervan de dingen te doen die ze willen doen, en in relaties, vrouwen een slecht gevoel over zichzelf te geven.”
De jaren 90 waren Hawn goed gezind, met de First Wives Club in 1996, met ook Bette Midler en Diane Keaton in de hoofdrollen, een hoogtepunt. “Ons werk is briljant, en blijft dat,” zegt ze. Ze heeft net mevrouw Claus gespeeld tegenover Russell’s Santa voor een Netflix special voor komende kerst. Maar nadat ze 50 was geworden, heeft ze 15 jaar geen film meer gemaakt. “Ik ging niet wachten tot de telefoon ging. En ik was zeker niet van plan om door te gaan met produceren, want ik heb zo’n 25 jaar geproduceerd en dat wilde ik niet meer doen. Ik had het gedaan, ik had het gedaan, het was gedaan. Geweldig, maar nu is het tijd om verder te gaan.”
“Mijn interesses zijn groot,” zegt ze, “en ik ben gefascineerd door de menselijke conditie, spiritualiteit en religiositeit.” Ze begon onderzoek voor een tv-documentaire over geluk, met een focus op de hersenen, en was verbijsterd over de hoge zelfmoordcijfers onder jongeren. “Kinderen slikten meer pillen en psychotropica. Oh mijn God, wat is er met de kindertijd gebeurd?” Weemoedig denkt ze terug aan haar eigen jeugd, waarin ze open deuren opende, met vrienden naar plaatjes in wolken lag te zoeken of rotsen openbrak. “We maakten ze schoon, legden ze in de zon en keken hoe mooi ze waren. Maar onze kinderen zijn nu online, kijken naar dingen waarvoor hun hersenen nog niet genoeg ontwikkeld zijn om ze te begrijpen.”
In 2001 luidde 9/11 een periode van angst en verdriet in. Hawn liet prompt het idee voor een documentaire varen en “werd burgerwacht”, zegt ze, en verwerkte alles wat ze over de hersenen had geleerd in het idee voor Mind Up.
Het duurde 18 maanden om het programma te maken, “met wetenschappers, positieve psychiaters, trainers, leraren – het was absoluut opwindend”. Hawn en Russell waren verhuisd naar Vancouver, zodat Wyatt zijn hockey-droom kon najagen, en ze begon samen te werken met academici aan de Universiteit van British Columbia, om de positieve effecten van het lesprogramma te onderzoeken en aan te tonen, dat gericht is op kinderen van peuterleeftijd tot ongeveer 13 jaar oud.
De resultaten, zegt ze, waren verbluffend. “Deze kinderen waren in vier maanden tijd veranderd en hadden een geheel nieuwe manier van zijn. Ze begrepen hun emotionele systemen in de hersenen, dat de hippocampus is waar ze onthouden, de amygdala, die vecht-of-vlucht.” Ze leerden hoe sterke emoties de prefrontale cortex kunnen overheersen en rationeel denken kunnen vertroebelen. “We moeten weten dat we moeten kalmeren, zodat we goede beslissingen kunnen nemen,” zegt Hawn. De Mind Up kinderen “hebben controle over hun eigen geest, hun angst. Ze weten wat ze moeten doen, ademen, focussen en een pauze inlassen.”
Naast het regelmatig inlassen van een pauze inlassen, geeft Hawn als tips om positief te blijven tijdens een lockdown onder meer het doen van vriendelijke daden en “denk voor je naar bed gaat aan drie dingen die vandaag goed zijn gegaan. Het maakt niet uit of het iets geks is – het maakt niet uit.” En natuurlijk is er dansen. “Neem wat muziek waar je van houdt en als je niet kunt dansen, doe dan 10 minuten jumping jacks. Laat je helemaal opvrolijken.”
Ze zegt dat nadat ze met me heeft gebeld, “ik niet op mijn telefoon kijk en direct een wandeling ga maken in mijn buurt. Ik doe ongeveer drie of vier mijl.” Daarna komt ze thuis om wat ijzer te pompen.
Reese Witherspoon heeft Hawn beschreven als een van haar helden aller tijden, omdat ze in Hollywood altijd bekend heeft gestaan als een grappige en slimme vrouw. Witherspoon, die naam heeft gemaakt in Legally Blonde, heeft vast een goed oog voor geniale vrouwen die schuilgaan achter meisjesachtige façades. Vindt Hawn het leuk om een rolmodel te zijn?
“Ik ken Reese en ze is gewoon schattig,” zegt Hawn. “Ze is gewoon een schat en ze is zo slim en ik ben zo trots op haar. Maar het is heel gevaarlijk om jezelf te zien aan de hand van hoe andere mensen je zien.”
Haar imago “betekent niet dat er geen momenten van verdriet en onzekerheid en angst zijn. Ik was bang voor de atoombom toen ik klein was. Maar ik denk dat ik geboren ben met een hoog geluksgevoel. Mijn aard is om altijd de zon op te zoeken. En ik denk dat dat waarschijnlijk het betere deel van mijn aard is.”
{{topLeft}}
{{{bottomLeft}}
{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{#paragraphs}}
{.}}
{{/paragraphs}}{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via Email
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger