Heb ik verlatingsproblemen? 10 SIGNS & HOW TO OVERCOME IT

Tot op de dag van vandaag worstel ik met verlatingsangst.

Ik weet nooit wanneer de golf van activering zal toeslaan of wat precies mijn verlatingsangst zal triggeren. Het kan een liedje zijn, een geluid, een persoon, een lach, een omstandigheid, een gebeurtenis, een foto, een kruispunt op straat, de geur van een kopje koffie of eau de cologne. Het kan van alles zijn… En de golf slaat in elkaar.

Ik sta ineens in het water te waden zonder te weten hoe ik moet zwemmen; ik probeer me vast te klampen aan wat er nog over is van het wrak.

De gemene deler van verlatingsproblemen is verlies.

Hoewel we allemaal verlies hebben meegemaakt, verwerken we het allemaal anders. Ons eigen unieke verwerkingsmechanisme wordt gevormd afhankelijk van hoe jong en beïnvloedbaar we waren tijdens de eerste keer dat we een monumentaal verlies meemaakten.

Er is niets zwart-wit over verlatingsproblematiek. Misschien kun je niet eens een specifieke verlating aanwijzen. Je kunt in het meest intacte huishouden zijn opgegroeid en meer verlatingsangst hebben dan iemand van wie de ouders hen fysiek hebben verlaten.

Hoewel mijn ouders me nooit fysiek hebben verlaten, zijn ze gescheiden en hertrouwd, wat een enorme verlatingsangst teweegbracht. Ik was ook emotioneel verweesd. Een van mijn ouders heeft me onbedoeld emotioneel in de steek gelaten. En jarenlang heb ik gerouwd om hun emotionele dood door te proberen hen te doen herrijzen via romantische partners die net zo onbereikbaar waren.

Dit betekent niet dat ik slechte ouders heb of dat ik onterecht bang ben om in de steek gelaten te worden. Het betekent alleen dat ik een litteken van een wond heb – een litteken dat nog steeds erg gevoelig is en dat, denk ik, tot op zekere hoogte altijd zal blijven. En dat is niet erg.

Bewustwording heeft zeker een groot deel van de gevoeligheid gedeactiveerd.

Verlatingsproblemen kunnen voortkomen uit elk soort verlies dat op dat moment zwaarder was dan wat je emotionele draag-/verwerkingscapaciteit aankon.

Het kan opgroeien zijn met ouders die op de ene manier uitblonken in het geven van aandacht, maar op een andere manier verwaarlozend waren. Het kan zijn het hebben van emotioneel onbeschikbare en/of narcistische ouders/verzorgers, het meemaken van de dood, afgewezen worden door vrienden, coaches of leraren op school, niet gekozen worden, emotioneel verlaten/verweesd worden door iemand die je vertrouwde, een ouderlijk figuur, etc.

Niet iedereen die verlating heeft ervaren, zal verlatingskwesties hebben die hun emotionele functionaliteit verlammen als ze worden getriggerd. Symptomen van verlatingsangst variëren sterk.

Ik worstel tot op de dag van vandaag met mijn verlatingsangst. Maar door mijn bewustzijn en mijn vermogen om mijn kwetsbaarheden te communiceren (zowel naar mezelf als, indien nodig, naar anderen), is er ruimte rond mijn trigger. Ik ben gestopt met het vormen van mijn identiteit rond mijn angst. Ik heb mijn “verlaters” uit het verleden vergeven, en ook heb ik mezelf vergeven dat ik de plaats van het emotionele misdrijf keer op keer opnieuw heb bezocht door giftige relaties in het verleden.

Als gevolg daarvan word ik niet langer geregeerd door mijn verleden of ben ik bang voor mijn toekomst. Als ik getriggerd word, val ik niet meer terug in de emotionele verlamming van de leeftijd waarop ik voor het eerst in de steek werd gelaten. Ik zoek niet langer naar minnaars en vrienden om me te geven wat me op een bepaald moment in mijn jeugd werd onthouden en ik geef niet langer aan anderen wat me werd onthouden, in de hoop op wederkerigheid die nooit komt.

Hoe?

Ik ben mijn eigen soulmate; mijn eigen beste vriend en er is niemand daarbuiten die me ooit beter zou kunnen begrijpen of voor me zou kunnen zorgen dan ikzelf doe. En voor de juiste minnaars en vrienden is dit een aantrekkelijke eigenschap, omdat zij precies hetzelfde bezitten.

Ja – ik worstel nog steeds met een intense verlatingsangst, maar mijn triggers zijn niet langer mijn waarheid. En het heeft deze 10 symptomen van verlatingsangst, die ik vroeger belichaamde, gedeactiveerd.

Hier zijn 10 tekenen van verlatingsangst en hoe je voorgoed uit de zelfopgelegde gevangenis kunt komen.

Voordat ik inga op deze 10 symptomen van verlatingsangst, wil ik dat je dit in gedachten houdt:

Je zult nooit in staat zijn om je verlatingsangst volledig te begrijpen – waarom ze zich voordeden, waarom je in die mate getriggerd bent, en wat de andere persoon dacht.

Door ervoor te kiezen je over te geven aan dit besef, kun je je nu meer richten op deactivering in plaats van op onrealistische uitroeiing.

Hoe weet je of je verlatingsangst hebt?

Hier zijn 10 tekenen van verlatingsangst bij volwassenen:

1. Stadium 5 klammer. Of je nu een echte aanklammer bent of zoals ik vroeger was en aanhankelijke relationele neigingen hebt, jij bent altijd degene die moeite doet, buigt en zich inleeft/uitleeft ten koste van je geestelijke gezondheid (en dan de schuld krijgt dat je gek bent omdat… nou ja, je je zo gedraagt). Je hebt het gevoel dat niemand ooit zo hard zijn best doet als jij. Iedereen denkt uiteindelijk dat je wanhopig bent, te intens, en een handige negeerder als het gaat om sms’jes, telefoontjes en uitnodigingen. Als je verlatingsangst hebt, hecht je je veel te snel, denk je veel te veel na, en neem je alles veel te persoonlijk op.
2. Codependency is een veelvoorkomend thema in je relaties. Net als een magneet trekt u geliefden en vrienden aan die uw verlatingsangst met paranormale begaafdheid lijken uit te buiten en u er emotioneel mee chanteren door middel van driehoeksdenken, aanzetten tot jaloezie en/of misleiding. Dit kweekt codependency – zij zijn afhankelijk van het hebben van een deurmat (jij), en jij bent afhankelijk van het vuil van hun emotionele laarzen (zodat je je nuttig kunt voelen).
3. Je wijst mensen (en jezelf) af voordat ze jou kunnen afwijzen.
4. Vreemdgaan als een verzekeringspolis. Of het nu emotioneel of fysiek vreemdgaan is, je sluit een sh*tty verzekeringspolis af op pijn en probeert verlating te slim af te zijn door ontrouw te plegen. Je rechtvaardigt het door tegen jezelf te zeggen: “Als ze me pijn doen of me verlaten, heb ik tenminste DIT van ze,” denkend dat het niet zo’n pijn zal doen. Dat doet het altijd, het is karmisch corrupt en bedriegen/”je opties open houden,” is gewoon een all-around, slecht idee. Het is ook een van de meest populaire manieren om om te gaan met een laag gevoel van eigenwaarde, problemen met controle, verlies, en angst voor verlating. Er is geen oordeel hier – we hebben allemaal ofwel op het doen of ontvangen einde op een bepaald punt of een ander.
5. De angst om bedrogen te worden. Je bent paranoïde dat je partner je bedriegt. In vriendschappen wil je de nummer-één-beste-vriend zijn en ben je altijd bang dat iemand je plaats gaat innemen.
6. Extreme jaloezie en privé-detective gedrag. Deze twee dingen zijn de snelste manier om elke vreugde in je leven te doden. We doen allemaal een beetje “due diligence,” hier en daar, maar als je onderzoeksvaardigheden de FBI beginnen te overtreffen en je bent voortdurend aan het vergelijken, concurreren, en verlamd door jaloezie meer dan dat je geniet van emotionele en seksuele verbinding… Je angst voor verlating weegt zwaarder dan vertrouwen – van je instinct en je partner. Je voelt de behoefte om je partner te controleren en wilt altijd vragen wat ze doen en met wie ze praten.
7. Sociale angst, onzekerheid, en het gevoel dat je altijd op eierschalen loopt.
8. Het is moeilijk om kwetsbaar te zijn. Je hebt het gevoel dat je je tegen niemand echt kunt uiten. Ze zouden je gewoon veroordelen, weggooien en vergeten, net als iedereen. Je stand-by modus is: “geduldig afwachten wat de ander met me wil doen/van me denkt.” En door het constante onder-de-rug-vegen, begint de woede zich op te bouwen. Je voelt je nooit comfortabel genoeg om jezelf volledig te uiten, dus je waadt gewoon in het kinderzwembad van vermijding en ontkenning.
9. Je doet aan relationele zelfsabotage en gooit granaten in de weg van je geluk voordat een andere persoon of kracht dat kan. Vroeger deed ik dit zonder me er zelfs maar bewust van te zijn.
10. Ziekte om te behagen, perfectie, en een vergrootglas. Je lijdt aan de ziekte om te behagen. En omdat je zo veel buigt voor alle anderen, heb je onrealistische verwachtingen voor je partner. Je verwacht perfectie van je partner en gaat ervan uit dat ze gedachten kunnen lezen. Je hebt alles geïnternaliseerd op de dag dat je als kind in de steek werd gelaten en daardoor voel je je schuldig voor ALLES. Als je niet in een relatie en zijn gewoon dating rond, je uit elkaar te halen en te vinden (inconsequent / oppervlakkige) gebreken in de andere persoon, zodat u kunt voetstuk jezelf (nog een andere verzekering genomen uit op potentiële verlating).

Wat te doen als je verlatingsangst hebt:

Als kind is het onmogelijk om verlies en verlating te rationaliseren en logisch te begrijpen – vooral als het niet met de ogen kan worden gezien (emotionele verlating). Het is ook onmogelijk om als kind te beseffen dat onze ouders feilbare, menselijke, seksuele wezens zijn die mogelijk emotioneel niet beschikbaar zijn, narcistisch en een heleboel fouten hebben gemaakt met een heleboel bagage voordat ze ons kregen.

Niemand had de perfecte ouders en niemand zal de perfecte ouder zijn. Het is onvermijdelijk dat we allemaal onze ouders op een bepaald moment teleurstellen en dat zij ons teleurstellen.

Vergeef je ouders en vergeef jezelf dat je niet over de emotionele gereedschappen van een volwassene beschikte toen je nog een stemloos, beïnvloedbaar en onschuldig kind was.

Als kind hebben we niet de emotionele gereedschappen om verlating te verwerken. Daardoor verpersoonlijken we het verlies en gaan we geloven dat we niet geliefd zijn en tekortschieten.

Zelfs als volwassenen streven we naar de bevestiging dat we “genoeg” zijn. We verbinden onze waarde aan partners (versies van onze ouders) die ons NIET in de steek laten, zodat we voor eens en voor altijd mam, pap of wie dan ook die ons het gevoel gaven dat we makkelijk weg te lopen waren en moeilijk om van te houden, kunnen ontkrachten.

Ik heb geleerd dat, hoezeer ik ook heb geprobeerd het verleden te herbeleven via mijn romantische relaties en vriendschappen, ik het verleden nooit kan veranderen. Ik kan alleen het verhaal veranderen; de manier waarop ik het wil zien.

De golven zullen nooit ophouden te komen. Eén golf, hoe klein ook, kan ons herinneren aan een veel grotere golf in het verleden en ons het gevoel geven dat we het niet kunnen redden; dat we het deze keer niet zullen overleven. Maar dat zullen we wel, want we HEBBEN het.

Het is niet jouw schuld. Je was en zult altijd, hoe oud je ook bent, het KIND van je ouders zijn.

Je hoeft je ouders niet emotioneel op te voeden en je hoeft ze ook niet te psychoanalyseren – het zal je niet de afsluiting brengen waar je naar op zoek bent, het zal ze geen persoonlijkheid of empathische transplantatie geven en het zal geen tijdmachine zijn. Je ouders kunnen je niet de afsluiting geven waar je naar op zoek bent – alleen JIJ kunt besluiten dat NU te doen.

Het grootste deel van mijn leven is geplaagd door verlatingsangst. De laatste paar jaar zijn gewijd aan het emotioneel defibrilleren van dat kleine meisje; haar losmaken van een verhaal waar ze nooit om heeft gevraagd en waar ze ook geen keuze in had.

En omdat ik terug ben gegaan en mijn jongere ik heb opgevoed in de mate waarin ik dat heb gedaan (en nog steeds doe), hoef ik niet langer te verwachten dat de wereld haar opmerkt, haar behoeften begrijpt en erin voorziet. Ik heb haar terug. Ik heb nooit iemand met haar laten sollen en daardoor heb ik ook vrede kunnen sluiten met een verleden dat heel zwaar is geweest voor deze kleine.

Ik verdien tegenwoordig mijn eigen emotionele geld.

En zoals ik altijd zeg… als ik het kan, kan JIJ het ook.

Geluk op emotionele miljarden.

x Natasha

+ Als je verdere en meer persoonlijke hulp nodig hebt met je relatie, kijk dan hier of je met mij kunt werken.