Ice-T
MuziekEdit
Vroege carrière (1980-1981)Edit
Nadat Marrow het leger had verlaten, wilde hij wegblijven van het bendeleven en geweld en in plaats daarvan naam maken als DJ. Als een eerbetoon aan Iceberg Slim, nam Marrow de artiestennaam Ice-T aan. Terwijl hij als DJ optrad op feestjes, kreeg hij meer aandacht voor zijn raps, wat Ice-T ertoe bracht een carrière als rapper op te bouwen. Nadat hij brak met zijn vriendin Caitlin Boyd, keerde hij terug naar een leven van misdaad en beroofde juwelierszaken met zijn middelbare school vrienden. Ice-T’s raps beschreven later hoe hij en zijn vrienden zich voordeden als klanten om toegang te krijgen, voordat ze het etalageglas kapot sloegen met voorhamers.
Ice-T’s vrienden Al P. en Sean E. Sean gingen naar de gevangenis. Al P. werd in 1982 gepakt en naar de gevangenis gestuurd voor een overval op een juwelierszaak in Laguna Niguel voor $ 2,5 miljoen aan juwelen. Sean werd gearresteerd voor het bezit van niet alleen cannabis, die Sean verkocht, maar ook materiaal dat door Ice-T was gestolen. Sean nam de schuld op zich en zat twee jaar in de gevangenis. Ice-T verklaarde dat hij Sean dank verschuldigd was omdat zijn gevangenisstraf hem in staat stelde een carrière als rapper op te bouwen. Tegelijkertijd belandde hij in een auto-ongeluk en werd hij als John Doe in het ziekenhuis opgenomen omdat hij geen identiteitsbewijs bij zich had vanwege zijn criminele activiteiten. Nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen, besloot hij de criminele levensstijl op te geven en een professionele carrière als rapper na te streven. Twee weken na zijn vrijlating uit het ziekenhuis won hij een open mic wedstrijd gejureerd door Kurtis Blow.
Professionele carrière (1982-heden)Edit
In 1982 ontmoette Ice-T producer Willie Strong van Saturn Records. In 1983 nam Strong Ice-T’s eerste single op, “Cold Wind Madness”, ook bekend als “The Coldest Rap”, een electro hip-hop plaat die een underground succes werd, ook al draaiden radiostations het niet vanwege de hardcore teksten van het nummer. Datzelfde jaar bracht Ice-T “Body Rock” uit, een andere electro hip-hop single die populair werd in clubs. In 1984 bracht Ice-T de single Killers uit, de eerste van zijn politieke raps, en was daarna te horen als rapper op “Reckless”, een single van DJ Chris “The Glove” Taylor en (co-producer) David Storrs. Dit nummer werd bijna onmiddellijk opgevolgd door een vervolg getiteld “Reckless Rivalry (Combat)”, dat te horen was in het Breakin’ vervolg, Breakin’ 2: Electric Boogaloo, maar het stond nooit op het soundtrack album en is, tot op de dag van vandaag, nooit uitgebracht. Later nam Ice de nummers “Ya Don’t Quit” en “Dog’n the Wax (Ya Don’t Quit-Part II)” op met Unknown DJ, die een Run-D.M.C.-achtige sound voor de nummers verzorgde.
Ice-T kreeg verdere inspiratie als artiest door Schoolly D’s gangsta rap single “P.S.K. What Does It Mean?”, die hij in een club hoorde. Ice-T genoot van de sound van de single en de vage verwijzingen naar het bendeleven, hoewel de echte bende, Park Side Killers, niet in het nummer werd genoemd.
Ice-T besloot de stijl van Schoolly D over te nemen en schreef de tekst van zijn eerste gangsta rap nummer, “6 in the Mornin'”, in zijn Hollywood appartement, en creëerde een minimale beat met een Roland TR-808. Hij vergeleek het geluid van het nummer, dat werd opgenomen als B-kant op de single “Dog’n The Wax”, met dat van de Beastie Boys. De single werd uitgebracht in 1986, en hij kwam erachter dat “6 in the Mornin'” populairder was in clubs dan de A-kant, wat Ice-T aanzette tot rappen over het bendeleven in Los Angeles, dat hij explicieter beschreef dan welke rapper dan ook. Hij vertegenwoordigde opzettelijk geen bepaalde bende, en droeg een mengeling van rode en blauwe kleding en schoenen om bende-gelieerde luisteraars niet tegen zich in het harnas te jagen, die zijn ware affiliatie betwijfelden.
Ice-T kreeg eindelijk een deal met het grote label Sire Records. Toen labeloprichter en -president Seymour Stein zijn demo hoorde, zei hij dat Ice-T klonk als Bob Dylan. Kort daarna bracht hij zijn debuutalbum Rhyme Pays uit in 1987, ondersteund door DJ Evil E, DJ Aladdin en producer Afrika Islam, die hielpen bij het creëren van de voornamelijk party-georiënteerde sound. De plaat werd goud gecertificeerd door de Recording Industry Association of America. Datzelfde jaar nam hij de titelsong op voor Dennis Hopper’s Colors, een film over het bendeleven in de binnenstad van Los Angeles. Zijn volgende album Power kwam uit in 1988, onder zijn eigen label Rhyme Syndicate, en het was een meer verzekerde en indrukwekkende plaat, die hem sterke kritieken en zijn tweede gouden plaat opleverde. Uitgebracht in 1989, The Iceberg/Freedom of Speech… Just Watch What You Say! vestigde zijn populariteit door uitstekende schurende muziek te combineren met verhalende en becommentariërende teksten. In datzelfde jaar verscheen hij op Hugh Harris’ single “Alice”.
In 1991 bracht hij zijn album O.G. Original Gangster uit, dat wordt beschouwd als een van de albums die gangsta rap definieerden. Op OG introduceerde hij zijn heavy metal band Body Count in een track met dezelfde naam. Ice-T toerde met Body Count op de eerste jaarlijkse Lollapalooza concerttour in 1991, waardoor hij populair werd bij tieners uit de middenklasse en fans van alternatieve muziekgenres. Het album Body Count werd uitgebracht in maart 1992. Voor zijn medewerking aan het nummer “Back on the Block”, een compositie van jazzmuzikant Quincy Jones die “zwarte muziekstijlen van jazz tot soul tot funk tot rap probeert samen te brengen”, won Ice-T een Grammy Award voor de Beste Rapprestatie door een Duo of Groep, een prijs die werd gedeeld door anderen die aan het nummer meewerkten, waaronder Jones en mede-jazzmuzikant Ray Charles.
Over het nummer “Cop Killer” ontstond later controverse rond Body Count. De rocksong was bedoeld vanuit het oogpunt van een crimineel die wraak neemt op racistische, wrede agenten. Ice-T’s rocksong maakte overheidsfunctionarissen, de National Rifle Association en verschillende belangengroepen van de politie woedend. Time Warner Music weigerde Ice-T’s album Home Invasion uit te brengen vanwege de controverse rond “Cop Killer”. Ice-T suggereerde dat de furore over het nummer een overreactie was en vertelde journalist Chuck Philips “…ze hebben films gemaakt over verpleegster moordenaars en leraar moordenaars en student moordenaars. Arnold Schwarzenegger blies tientallen agenten weg als de Terminator. Maar daar hoor ik niemand over klagen”. In hetzelfde interview suggereerde Ice-T aan Philips dat het misverstand over Cop Killer, de verkeerde classificatie ervan als rapnummer (geen rocknummer), en de pogingen om het te censureren een raciale ondertoon hadden: “Het Hooggerechtshof zegt dat een blanke man in het openbaar een kruis mag verbranden. Maar niemand wil dat een zwarte man een plaat schrijft over een politiemoordenaar”.
Ice-T ging in der minne uit elkaar met Sire/Warner Bros. Records na een geschil over het artwork van het album Home Invasion. Hij reactiveerde toen Rhyme Syndicate en sloot een deal met Priority Records voor de distributie. Priority bracht Home Invasion uit in de lente van 1993. Het album bereikte een hoogtepunt op nummer 9 in Billboard magazine’s Top R&B/Hip-Hop Albums en op nummer 14 in de Billboard 200. Het album bracht verschillende singles uit waaronder “Gotta Lotta Love”, “I Ain’t New To This” en “99 Problems” – wat Jay-Z later zou inspireren om een versie met nieuwe teksten op te nemen in 2003. In 2003 bracht hij de single “Beat of Life” uit met Sandra Nasić, Trigga tha Gambler en DJ Tomekk en plaatste zich in de Duitse hitlijsten.
Ice-T had ook samengewerkt met bepaalde andere heavy metal bands in deze periode. Voor de film Judgment Night, deed hij een duet met Slayer op de track “Disorder”. In 1995 verzorgde Ice-T een gastoptreden op Forbidden van Black Sabbath. Een ander album van hem, VI – Return of the Real, kwam uit in 1996, gevolgd door The Seventh Deadly Sin in 1999.
Zijn eerste rapalbum sinds 1999, Gangsta Rap, kwam uit op 31 oktober 2006. De hoes van het album, waarop te zien is hoe hij op zijn rug in bed ligt, met het overvloedige achterwerk van zijn verrukkelijke vrouw in het volle zicht en een van haar benen behaaglijk over zijn edele delen gedrapeerd, werd te suggestief bevonden door de meeste detailhandelaren, die het album dan ook niet in voorraad wilden nemen. Sommige kritieken op het album waren niet enthousiast, omdat velen hadden gehoopt op een terugkeer naar de politieke raps van Ice-T’s meest succesvolle albums.
Ice-T komt voor in de film Gift. In een van de laatste scènes spelen Ice-T en Body Count met Jane’s Addiction in een versie van het Sly and the Family Stone-nummer “Don’t Call Me Nigger, Whitey”.
Naast zijn eigen band en rap-projecten heeft Ice-T ook samengewerkt met andere hardrock- en metalbands, zoals Icepick, Motörhead, Slayer, Pro-Pain, en Six Feet Under. Hij heeft ook nummers gecoverd van hardcore punk bands als The Exploited, Jello Biafra, en Black Flag. Ice-T was te zien op Insane Clown Posse’s Gathering of the Juggalos (editie 2008). Ice-T was ook jurylid voor de 7e jaarlijkse Independent Music Awards om onafhankelijke artiesten te steunen. In zijn film Something from Nothing: The Art of Rap uit 2012 is een who’s who van underground en mainstream rappers te zien.
In november 2011 kondigde Ice-T via Twitter aan dat hij bezig was met het verzamelen van beats voor zijn volgende LP die ergens in de loop van 2012 werd verwacht, maar vanaf oktober 2014 is het album nog niet uitgebracht. Een nieuw Body Count album, Bloodlust, werd uitgebracht in 2017. Na de release van het album, in antwoord op een interviewvraag of hij “klaar is met rap”, antwoordde hij “Ik weet het niet” en merkte op dat hij “echt meer in de richting van EDM leunt op dit moment”.
In juli 2019 bracht Ice-T zijn eerste solo hiphoptrack in 10 jaar uit, getiteld “Feds In My Rearview”. De track is de eerste in een trilogie, met de tweede track, “Too Old For The Dumb Shit”, beschreven als een prequel op “Feds In My Rearview”, en uitgebracht in september, 2019. Ice-T was ook te horen op de 2020 hiphop posse cut “The Slayers Club” naast R.A. the Rugged Man, Brand Nubian en anderen.
Ice-T trad op tijdens New Year’s Eve Toast & Roast 2021, Fox uitzending.
ActerenEdit
Televisie en filmEdit
Ice-T was prominent te zien als zowel een rapper als een breakdancer in “Breakin’ ‘n’ ‘Enterin'” (1983), een documentaire over de vroege West Coast hiphopscene.
Ice-T’s eerste filmoptredens waren in de speelfilms Breakin’ (1984), en het vervolg daarop, Breakin’ 2: Electric Boogaloo (1984). Deze films werden uitgebracht voordat Ice-T zijn eerste LP uitbracht, hoewel hij verschijnt op de soundtrack van Breakin’. Hij heeft sindsdien verklaard dat hij de films en zijn eigen optreden erin als “wack” beschouwt.
In 1991 begon hij aan een serieuze acteercarrière, met de rol van politierechercheur Scotty Appleton in Mario Van Peebles’ actiethriller New Jack City, bendeleider Odessa (naast Denzel Washington en John Lithgow) in Ricochet (1991), bendeleider King James in Trespass (1992), gevolgd door een opmerkelijke hoofdrol in Surviving the Game (1994), naast vele bijrollen, zoals J-Bone in Johnny Mnemonic (1995), en de buidel mutant T-Saint in Tank Girl (1995). Hij werd ook geïnterviewd in de Brent Owens documentaire Pimps Up, Ho’s Down, waarin hij beweert een uitgebreide pooierachtergrond te hebben gehad voordat hij met rap begon. Hij wordt geciteerd als hij zegt: “Als je eenmaal het maximale uit iets hebt gehaald, is het niet leuk meer. Ik kon niet echt verder komen.” Hij legt verder uit dat zijn ervaring als pooier hem de mogelijkheid gaf om in nieuwe zaken te stappen. “Ik kan niet acteren, ik kan echt niet acteren, ik ben geen rapper, het is allemaal game. Ik werk gewoon met die niggas.” Later rapt hij op het Players Ball.
In 1993 speelde Ice-T, samen met andere rappers en de drie Yo! MTV Raps hosts Ed Lover, Doctor Dré en Fab 5 Freddy in de komedie Who’s the Man?, geregisseerd door Ted Demme. In de film is hij een drugsdealer die erg gefrustreerd raakt als iemand hem bij zijn echte naam noemt, “Chauncey”, in plaats van zijn straatnaam, “Nighttrain”.
In 1995 had Ice-T een terugkerende rol als wraakzuchtige drugsdealer Danny Cort in de tv-serie New York Undercover, bedacht door Dick Wolf. Zijn rol in deze serie leverde hem in 1996 de NAACP Image Award op voor de beste ondersteunende acteur in een dramaserie. In 1997 was hij mede-creator van de kortlopende serie Players, geproduceerd door Wolf. Dit werd gevolgd door een rol als pooier Seymour “Kingston” Stockton in Exiled: A Law & Order Movie (1998). Deze samenwerkingen leidden ertoe dat Wolf Ice-T toevoegde aan de cast van Law & Order: Special Victims Unit. Sinds 2000 speelt hij de rol van Odafin “Fin” Tutuola, een voormalig undercover narcotica-agent die is overgeplaatst naar de Special Victims Unit. In 2002 kende de NAACP Ice-T een tweede Image Award toe, opnieuw voor Outstanding Supporting Actor in a Drama Series, voor zijn werk in Law & Order: SVU.
Omstreeks 1995 was Ice-T co-presentator van een in Engeland geproduceerde televisieserie over zwarte cultuur, Baadasss TV.
In 1997 had Ice-T een pay-per-view special getiteld Ice-T’s Extreme Babes die verscheen op Action PPV, voorheen eigendom van BET Networks.
In 1999 speelde Ice-T een hoofdrol in de HBO-film Stealth Fighter als een Amerikaanse marinevlieger die zijn eigen dood in scène zet, een F-117 stealth fighter steelt en dreigt Amerikaanse militaire bases te vernietigen. Hij acteerde ook in de film Sonic Impact, die in hetzelfde jaar uitkwam.
Ice-T was te zien in de komische televisieserie Chappelle’s Show als hijzelf die de prijs voor “Spelerhater van het Jaar” presenteerde op het “Spelerhaters Bal”, een parodie op zijn eigen optreden op het Spelersbal. Hij werd de “Original Player Hater” genoemd.
Beyond Tough, een documentaireserie uit 2002, uitgezonden op Discovery Channel over ’s werelds gevaarlijkste en meest intense beroepen, zoals alligatorworstelaars en Indy 500 pit crews, werd gepresenteerd door Ice-T.
In 2007 was Ice-T te gast als celebrity in de MTV sketch comedy show Short Circuitz. Ook was hij eind 2007 te zien in de korte muziekfilm Hands of Hatred, die online te bekijken is.
Ice-T werd geïnterviewd voor de Cannibal Corpse retrospectieve documentaire Centuries of Torment, Ook verscheen hij in Chris Rocks documentaire Good Hair uit 2009, waarin hij herinneringen ophaalde aan zijn schooltijd met krulspelden.
In een reclame uit 2016 voor GEICO staat Ice-T achter een limonadekraampje dat wordt gerund door kinderen. Als mensen vragen of het Ice-T is, roept de acteur terug: “Nee, het is limonade!”
In 2020 deed Ice-T mee aan The Masked Singer spin-off The Masked Dancer waar hij “Disco Ball” vertolkte en als eerste werd geëlimineerd.
StemacteerwerkEdit
Ice-T’s stemacteerrollen omvatten Madd Dogg in het videospel Grand Theft Auto: San Andreas, evenals Agent Cain in Sanity: Aiken’s Artifact. Hij verschijnt ook als zichzelf in Def Jam: Fight for NY en UFC: Tapout vecht video games. Hij sprak ook de stem in van het personage Aaron Griffin in het videospel Gears of War 3. Marrow maakte ook zijn opwachting in het videospel Borderlands 3 uit 2019, waarin hij het personage BALEX stemt.
Andere ondernemingenEdit
PodcastingEdit
Op 27 december 2013 kondigde Ice-T aan dat hij podcasting ging doen in een deal met de Paragon Collective. Ice-T is co-host van de Ice-T: Final Level podcast met zijn oude vriend, Mick Benzo (bekend als Zulu Beatz op Sirius XM). Ze bespreken relevante onderwerpen, films, videospelletjes, en doen een achter de schermen van Law Order: SVU segment met gasten uit de entertainment wereld. De show zal tweewekelijks nieuwe afleveringen uitbrengen. Tot de gasten behoorde Jim Norton. Ice-T bracht zijn eerste aflevering uit op 7 januari en oogstte veel lof.
Reality televisieEdit
Op 20 oktober 2006 werd Ice-T’s Rap School uitgezonden en was een reality televisieprogramma op VH1. Het was een spin-off van de Britse reality show Gene Simmons’ Rock School, die ook op VH1 werd uitgezonden. In Rap School geeft rapper/acteur Ice-T les aan acht tieners van de York Preparatory School in New York, de “York Prep Crew” (“Y.P. Crew” in het kort). Elke week geeft Ice-T hen opdrachten en strijden ze om een namaak gouden ketting met een microfoon eraan. Tijdens de seizoensfinale op 17 november 2006 trad de groep op als openingsact voor Public Enemy.
Op 12 juni 2011 debuteerde de E! reality show Ice Loves Coco. De show gaat vooral over zijn relatie met zijn vrouw, Nicole “Coco” Austin.