Kunnen honden HIV krijgen?

Voor degenen die mogelijk besmet zijn met het Humaan Immunodeficiëntie Virus (HIV), is een snelle diagnose van cruciaal belang. Bepaalde medicijnen (Post Exposure Prophylaxis of PEP) die binnen drie dagen na blootstelling aan HIV worden toegediend, kunnen namelijk voorkomen dat de ziekte zich ontwikkelt.

Voor mensen bij wie de diagnose al is gesteld, zijn er uitstekende antivirale middelen beschikbaar, waarmee iemand een vrijwel normaal leven kan leiden. Aan de diagnose is echter wel een verantwoordelijkheid verbonden, want naast jezelf gezond houden, is het belangrijk om andere mensen te beschermen tegen het doorgeven van de infectie.

Maar hoe zit het met honden? Als een hond zweet likt van een HIV-positief persoon (of hem zelfs bijt!) loopt de hond dan risico?

Kunnen honden Hiv krijgen?

NEE!

De hint zit in de naam “Humaan” Immunodeficiëntie Virus. Dit is een relatief delicaat virus dat wordt doorgegeven in lichaamsvloeistoffen tussen mensen. Buiten het lichaam is het kwetsbaar en blijft het niet voortbestaan, terwijl directe overdracht van mens op hond bij de laatste NIET tot infectie leidt.

Heeft mijn hond Hiv?

De meeste mensen met HIV zijn niet ziek. Waar HIV wel de overhand krijgt, valt het vervolgens het immuunsysteem aan. Hoewel honden geen HIV krijgen, kunnen ze wel lijden aan aandoeningen die het immuunsysteem aantasten.
Symptomen om alert op te zijn zijn onder andere:

• Extreme vermoeidheid

• Afkeer om te bewegen

• Slechte eetlust

• Ziekte of diarree

• Koorts

• Hoer

• Niezen

De oorzaken van de symptomen zijn talrijk en gevarieerd, waaronder:

• Autoimmuunziekten

• Pneumonie

• Rheumatoïde artritis

• Overgevoelige infecties

• Griep

Het is belangrijk om de hond door een dierenarts te laten onderzoeken. Deze zal een probleemlijst opstellen en bepalen welke tests nodig zijn om een diagnose te stellen. Volg de links hierboven voor meer informatie over wat deze kunnen zijn.

Hoe behandel ik de aandoening van mijn hond?

HIV is een retrovirus. Het is belangrijk om te weten dat er op dit moment geen stam of type retrovirale infectie in verband is gebracht met honden, en dat hondachtigen niet besmet kunnen raken met het menselijke retrovirus.

Daarom moeten verdachte symptomen bij een hond aan een andere oorzaak te wijten zijn. Veel van deze aandoeningen zijn potentieel levensbedreigend als ze niet worden behandeld, waardoor het van cruciaal belang is om hulp van een dierenarts in te roepen.

Voorbeelden van geschikte behandelingen zijn:

• Autoimmuunziekte: Immunosuppressieve medicijnen, zoals steroïden, om de ‘auto-destructie’ van cellen uit te schakelen. Een bloedtransfusie kan noodzakelijk zijn.

• Pneumonie : Agressieve antibioticatherapie

• Rheumatoïde artritis : Anti-inflammatoire geneesmiddelen

• Griep: Ondersteunende zorg waaronder intraveneuze vloeistoffen en antitussiva

De hersteltijd varieert afhankelijk van de ernst van de aandoening en hoe snel de behandeling werd gestart. Voor meer informatie zie de links hierboven waar u ook advies kunt vragen aan onze bedrijfsdierenarts.

Hoe lijkt HIV op honden en mensen?

In werkelijkheid kunnen honden geen HIV krijgen. Maar wat ze wel kunnen ontwikkelen is ziekte wanneer het immuunsysteem wordt overweldigd of ‘zelfbeschadiging’ aan het lichaamsweefsel veroorzaakt. Deze verschijnselen kunnen de symptomen van HIV-ziekte nabootsen.

Hoe verschilt HIV bij honden en mensen?

Hoewel de symptomen op HIV kunnen wijzen, ligt de diagnose elders als de patiënt een hond is. Het is belangrijk dat de hond een volledig onderzoek ondergaat en bloedtests ondergaat om de oorzaak van de ziekte vast te stellen, zodat de behandeling gericht kan worden.

Het is ook belangrijk te weten dat honden geen infectie tussen mensen kunnen overdragen. Dit betekent dat in het onwaarschijnlijke geval dat een hond een HIV-positieve persoon bijt en vervolgens iemand anders bijt, de kans op overdracht van de infectie verwaarloosbaar klein is.

Gevalstudie

Jasper de Labrador is een goede metgezel van zijn eigenaar, die HIV-positief is. De laatste tijd heeft Jasper geen kleur meer, is hij niet geïnteresseerd in eten en niet bereid om te gaan wandelen. Zijn eigenaar herinnert zich plotseling hoe graag Jasper hem likt, en vreest dat zijn zweet Jasper met HIV heeft besmet.

De dierenarts onderzoekt Jasper en constateert dat zijn tandvlees erg bleek is. Ze doet bloedonderzoek en daaruit blijkt dat Jasper ernstige bloedarmoede heeft. Verdere tests wijzen uit dat Jaspers immuunsysteem zijn eigen rode bloedcellen vernietigt, wat de oorzaak is van zijn symptomen.

Jasper krijgt een afweeronderdrukkende dosis prednison en een bloedtransfusie. Na enkele dagen intensieve verzorging is hij sterk genoeg om naar huis te gaan. Hij blijft zes weken lang hoge doses steroïden slikken. Daarna wordt de dosis afgebouwd, tot ze na nog eens drie maanden helemaal worden stopgezet en Jasper gelukkig gezond blijft.