Kunnen spinnen eigenlijk eitjes leggen onder de menselijke huid?

Ik ben een beetje de weg kwijt en weet niet meer zo goed wat hier aan de hand is. De dingen zijn een beetje uit de hand gelopen. Ik ben moe, angstig, maar ik wil dit gewoon allemaal opschrijven.

De hele zooi is een paar dagen geleden begonnen, met een verdomde spin, zoals altijd.

Ik lijd namelijk aan een ernstige vorm van spinnenfobie. Ik kan niet eens naar foto’s van spinnen kijken zonder wanhopig en in paniek te raken. Zelfs als ik over ze praat, sluimert er een angst in mijn achterhoofd.

Een van mijn vrienden vond het eens hilarisch om me bang te maken met een plastic spin. Ik werd er zo bang van dat ik opsprong, wegliep en mijn hoofd tegen de kast stootte. Uiteindelijk had ik drie hechtingen nodig en moest ik de halve nacht in het ziekenhuis blijven. Goed gedaan, Steve, je hebt jezelf overtroffen.

Nou, waar was ik? Juist, zaterdag. Ik had gepland het weekend te besteden aan ontspannen en relaxen, na een lange en stressvolle week. Dit idee verdampte op het moment dat ik een spinnenweb vond. Het zat vlak naast een klein gaatje in de deurpost die naar de keuken leidde. Ik stofzuigde het weg en dichtte het gat zo goed mogelijk af.

Ik zei tegen mezelf, dit was alles wat nodig was. Mijn verstand wilde dat natuurlijk niet. Paranoia kroop terug in mijn hoofd, net als de denkbeeldige spinnen die me vertelden dat ze mijn appartement waren binnengedrongen. Het duurde niet lang of ik hoorde de geluiden van kleine, scharrelende spinnenpoten.

Nog geen half uur later begon ik het hele huis te controleren. Daarna heb ik het hele appartement gestofzuigd en schoongemaakt, twee keer. Mijn vrienden denken dat ik aan OCD lijd, maar dat is het niet.

Deze keer, zoals zo vaak, vond ik niets, geen webben, geen spinnen.

Toen ik naar bed ging, was ik nog steeds een beetje angstig. Niets vinden kon betekenen dat er geen spinnen waren, maar het kon ook heel goed betekenen dat ik ze gewoon niet had gevonden.

Nog snel gingen mijn gedachten een andere kant op. Hoe zat het met dat gat in de muur? Betekende dat dat er spinnen in zaten?

Ik lag in bed en zei tegen mezelf dat ik gewoon onnozel was. Spinnen konden echt niet graven, zeker niet door muren heen. Toch voelde ik de bekende opwelling van angst. Mijn hartslag ging omhoog en ik begon me duizelig te voelen, zoals zo vaak.

Ik heb zeker een uur in bed gelegen, af en toe trillend, voordat ik wegdommelde in een ongemakkelijke slaap.

Ik werd gewekt door lawaai om me heen. Terwijl ik in bed lag, voelde het alsof de muren om me heen tot leven waren gekomen. Ze trilden en ademden. Terwijl ik nog probeerde te begrijpen wat er aan de hand was, hoorde ik het geluid van miljoenen kleine pootjes. Toen barstten de muren open, en ik werd verdronken onder een golf van achtpotige verschrikkingen.

Op het moment dat ik wakker werd sprong ik van het bed af, slaand en slaand op mijn lichaam voordat ik besefte dat het allemaal een droom was geweest. Ik viel snikkend op de grond, omhelsde mijn lichaam en vervloekte mijn hersenen omdat ze deze nachtmerrie hadden opgeroepen.

Ik weet niet meer hoe lang het duurde voordat ik weer rustig was. Het grootste deel van de zondag was een waas dat ik ineengedoken in dekens in het midden van de woonkamer doorbracht. Ik was een schuddende en rillende puinhoop. Het ene moment zei ik tegen mezelf dat er geen spinnen in de muren zaten. Het volgende moment luisterde ik naar de kleinste geluiden om me heen. Ik weet niet zeker of ik die dag wel iets heb gegeten.

Uiteindelijk moet ik zondagavond van pure uitputting zijn flauwgevallen. Toen ik maandagochtend wakker werd, was ik grotendeels mezelf weer.

Ik was nog steeds een beetje op mijn hoede voor de muren, maar mijn paniekaanval was verdwenen. Ik denk dat mijn hersenen zich realiseerden hoe dom het was om er bang voor te zijn.

Enigszins moe en nog steeds verstrooid liet ik mijn sleutels vallen. Ze verdwenen achter een kastje in mijn gang. Vloekend op mezelf hurkte ik neer om ze te zoeken.

Ik stak mijn hand uit en voelde rond. Precies op dat moment voelde ik iets over mijn hand strijken. Ik schreeuwde van verbazing en trok mijn arm terug. De schok veranderde in absolute paniek toen ik een spin op mijn rechterarm zag zitten.

Ik schreeuwde, schudde de arm en begon toen met mijn linkerhand op de spin in te slaan. Ik was er niet meer bij, sloeg keer op keer op de arm en sloeg om de spin kwijt te raken. Op het moment dat hij eindelijk op de grond viel, stompte ik er keer op keer op.

Pas toen er niets anders dan een walgelijke brij overbleef, haastte ik me naar de badkamer. Ik liet warm water over mijn arm lopen en schrobde wanhopig met een washandje.

Op dat moment zag ik een klein wondje op mijn arm. Eerst zei ik tegen mezelf dat ik het mis had. Het moest een vergissing zijn. Ik had mijn arm te hard geschrobd, niets anders.

Na een tijdje kon ik mijn verstand niet meer bedriegen. Er was absoluut geen twijfel mogelijk:

Het was een spinnenbeet.

Op het moment dat ik de spin begon aan te vallen, moet hij me gebeten hebben.

Mijn gedachten gingen razendsnel op de loop. Wat als het een giftige spin was geweest? Stroomde er op dit moment gif door mijn aderen?

Ik voelde me vrijwel meteen vreemd. Mijn hartslag versnelde, en ik voelde me kortademig. Op het moment dat ik de badkamer uitstapte, voelde ik me duizelig, zo duizelig dat ik even tegen de muur moest leunen.

In de gang duwde ik het verdomde kastje omver, pakte de sleutels en haastte me naar buiten.

Ik had frisse lucht nodig, maar het allerbelangrijkste was dat er een dokterspraktijk in de buurt was. Mijn lichaam trilde, en het voelde alsof mijn geest trager werd. Even leek mijn zicht wazig te worden.

Ik zei tegen mezelf dat het mijn angst was, een paniekaanval en dat ik moest kalmeren. Maar er was een kruipend stemmetje in mijn achterhoofd dat me vroeg: “Wat als het vergif is? Wat als die spin gevaarlijk was? Wat als je nu doodgaat? Wat dan, Sandra?”

Het eerste wat ik me daarna herinner is dat ik heen en weer ijsbeerde in het kantoor van de dokter. Een verpleegster was naar me toe gehaast, vroeg me wat er aan de hand was en zei dat ik rustig moest blijven. Ik kon echter niet stil blijven staan. Op het moment dat ik stil bleef staan, ging mijn hartslag omhoog, werd mijn ademhaling moeilijker en begonnen mijn armen en benen tintelend aan te voelen. Nee, ik moest blijven bewegen. Pas na een tijdje kon ik haar toeroepen dat ik door een spin was gebeten.

Het duurde een paar tellen voordat ze begreep wat er aan de hand was. Toen kwam ze terug en gaf me een prikje. Ze legde met een langzame en zachte stem uit dat alles goed zou komen. Er zou me niets ergs overkomen.

Ze zette me neer en vroeg me of ik me iets herinnerde van de spin, zoals een merkteken op haar. Ik zei haar dat ik dacht van niet.

Het was een paar minuten later dat de dokter bij me kwam. Hij verzekerde me dat giftige spinnen hier in Duitsland niet bestonden, althans niet de dodelijke soort. Hij vertelde me zelfs dat de spinnen die werkelijk giftig waren, zelden of nooit in ons gebied werden gezien.

Hij bekeek mijn arm even, glimlachte en vertelde me dat er niets aan de hand was. De wond was klein, en het leek erop dat ik hem alleen zelf had opengekrabd. Geen teken van vergif. Hij schreef me een soort zalf voor die de wond zou helpen behandelen en vrijhouden van infectie.

Waar hij zich meer zorgen over maakte was mijn geestelijke toestand. Hij vroeg me of ik bij een psychiater liep en of ik vaak last had van dit soort episodes. Het was helemaal niet normaal, zelfs niet als je mijn spinnenfobie in aanmerking neemt.

Ik haatte dit soort gesprekken al sinds ik een klein meisje was toen mijn moeder me van de ene psychiater naar de andere had gesleept. Ik verzon een paar excuses, rukte het recept voor de zalf uit zijn handen en maakte dat ik wegkwam.

Toen ik de zalf bij een apotheek in de buurt had gehaald, ging ik weer op weg naar huis.

Toen ik de deur van het appartement opende, voelde het helemaal niet als thuis. Het voelde alsof er een onzichtbare vijand was binnengedrongen die in de schaduw op de loer lag.

Ik liep naar mijn badkamer, scande elk oppervlak en deed toen de deur achter me op slot. Toen ik me veilig voelde, begon ik de zalf toe te dienen. Ik weet dat ik er te veel van had gebruikt en het verbinden van mijn arm was belachelijk. Toch hielp het me te kalmeren, tenminste een beetje.

Toen ik tegen de middag nog steeds niet gekalmeerd was, belde ik mijn vriendin Lisa op. Ik ijsbeerde door mijn appartement terwijl ik wachtte tot ze opnam. Lisa en ik kennen elkaar al heel lang. We werden vrienden op de middelbare school en zijn sindsdien altijd samen geweest. We gaan zelfs samen naar de universiteit.

Zij en ik kunnen niet meer verschillen. Lisa is het leuke, extraverte type, terwijl ik een angstige introvert ben. Het enige wat we gemeen hadden was dat we allebei wiet rookten.

Op het moment dat ze opnam vroeg ik haar of ze iets had dat me kon helpen te kalmeren. Misschien wiet of misschien iets anders, iets sterkers. Ik wist dat Lisa een manier had om dingen te krijgen. In eerste instantie lachte ze om mijn paniekerigheid over een spinnenbeet. Maar toen ik haar vertelde over mijn reactie werd Lisa serieus. Ze zei dat ze later vandaag zou komen en iets zou meenemen waarvan ze zeker wist dat het zou helpen.

Ik bleef nog een tijdje in de badkamer, maar toen waagde ik het eindelijk om terug te gaan naar de woonkamer en mijn laptop. In eerste instantie ging ik naar YouTube, zette wat muziek op en bekeek een paar willekeurige video’s. Al snel overwon de nieuwsgierigheid me, en zocht ik informatie op over spinnenbeten.

Oh god, de beelden die ik vond. Ik was nooit een van die mensen die naar gore kon kijken, maar wat ik daar zag… ik weet niet zeker wat het was. Misschien was het een geïnfecteerde wond of zo?

Er was één ding dat ik las en waardoor ik de klep van de laptop in een oogwenk dichtdeed. Ik las dat spinnen eitjes konden leggen onder de huid van mensen.

“Dat is onzin!” zei ik hardop.
“Het is een urban legend en niets anders. Zoiets bestaat niet. En zelfs als, ik ben in Duitsland, zoiets bestaat hier niet.”

Toen Lisa aanbelde, sprong ik bijna op.

“Jezus, wat is er met je aan de hand?” vroeg ze op het moment dat ik de deur opendeed en ze me zag.

“Kunnen spinnen eitjes leggen onder de menselijke huid?”

“Wat krijgen we nou Sandra? Wat heb je gedaan, een klote horrorfilm gekeken of zo?”

“Nee, ik heb dingen op internet gelezen, en-“

“O god,” onderbrak ze me met haar hand op te steken, “dat is nog erger. Niet doen. Lees. Over. Dingen. Op. Het. Internet. Oké?”

“Ja, maar wat als-“

“Geen gemaar! Je vindt de ergste gevallen altijd online. Ik ben bloedserieus. Een bult op je arm? Je hebt een amputatie nodig. Een beetje hoofdpijn? Duizeligheid? Hersentumor. Het is altijd hetzelfde. Regel nummer een, Sandra, vooral voor jou, google nooit symptomen online.

“Ik weet het Lisa…”

“Je bent in orde meisje, rustig aan, wil je? Jezus, je bent een puinhoop vandaag.”

Lisa bleef bijna twee uur. Ze deed haar best om me een paar grappige verhalen te vertellen om me af te leiden. Het hielp, althans een beetje.

Ten slotte had ze een ongemerkte pot met pillen voor me meegenomen. Ze vertelde me dat het angstpillen waren die ze van een vriendin had gekregen.

“Ze slaan je vrijwel meteen knock-out, dus wees er voorzichtig mee,” had ze met een glimlach gezegd.

Ik zei tegen mezelf dat ik zou wachten tot de avond. Als ze me echt bewusteloos zouden slaan, was het een kans om een keer goed te slapen.

Ik zette een willekeurig Netflix-programma op en probeerde te ontspannen. Terwijl ik naar een mooie cast van middelbare scholieren keek die over tienerproblemen praatten, begonnen mijn gedachten af te dwalen.

Die dingen die ik had gelezen. Zouden ze echt zijn?

Ik trok het verband van mijn arm om eens te kijken. Ik was bang voor wat ik zou aantreffen en huiverde voordat ik de laatste laag verwijderde. Even kwam een van de gruwelijke beelden die ik had gezien weer in me op.

Wat ik zag was het tegenovergestelde. Het was een kleine, bijna onzichtbare zwelling. Er was helemaal niets ergs aan. Ik moest bijna lachen toen ik het zag.

Toen ik er een beetje op drukte kwam er wat bloed uit, en het prikte een beetje, maar er was niets vreemds aan. Ik begon een beetje aan de hoek van de huid te scheuren. Het enige wat dat deed was het meer laten prikken en het bloeden te laten toenemen. Na een tijdje moest ik mezelf dwingen te stoppen. Ik keek naar wat eerst een klein wondje was en nu bijna twee keer zo groot was.

“Hou op ermee te spelen, idioot,” zei ik tegen mezelf.

Terwijl ik het verband weer omdeed, besloot ik een van Lisa’s pillen in te nemen. Anders zou ik er misschien weer mee gaan spelen. Ik haalde er een uit, slikte hem door en stopte het potje terug in mijn zak. Tot zover het wachten tot de avond, dacht ik.

Het duurde ongeveer een half uur maar ik begon te kalmeren, en al gauw voelde ik me rustig, bijna moe. Ik herinner me dat ik door al mijn angst niets had gegeten, maar het enige waar ik aan kon denken was te gaan liggen en uit te rusten. Ik zei tegen mezelf dat ik een dutje zou doen en iets zou eten zodra ik weer wakker was.

Ik weet niet zeker wanneer ik precies in slaap was gevallen, maar het was al nacht toen ik weer wakker werd. Ik was helemaal bezweet en had een vreselijke hoofdpijn. Op het moment dat ik me in bed bewoog, voelde ik me uitgeput en warm, bijna alsof ik in brand stond.

Ik begaf me naar het medicijnkastje in de badkamer en nam wat Ibuprofen tegen de hoofdpijn.

Op het moment dat ik op het punt stond terug te gaan naar mijn slaapkamer, merkte ik iets vreemds op. Eerst dacht ik dat ik het me verbeeldde, maar toen zag ik iets vreemds op mijn arm. Het leek alsof er een bult onder het verband zat, helemaal opgezwollen.

Terwijl ik er naar staarde, kroop de herinnering aan een droom weer in mijn hoofd. In die droom had ik… nee er was iets mis met me geweest. Op het moment dat ik de bult op mijn arm weer zag, overspoelden de herinneringen mijn geest.

Ik had gedroomd over spinnen in mijn armen en benen, en dat ik er levend door werd opgegeten. Ik klampte me vast aan de gootsteen en moest bijna overgeven. Ik nam nog een van Lisa’s pillen en zei tegen mezelf dat ik terug naar bed moest gaan, maar ik kon het niet. Ik kon het niet helpen. Ik scheurde het verband van mijn arm en vond er een bult onder. Het was bijna een soort reusachtige, pulserende blaar. Ik kokhalsde, en toen ik beter keek, zag ik iets bewegen binnenin, onder de huid.

Ik schreeuwde het uit. Dat kon niet waar zijn. Het kon niet waar zijn. Ik botste bijna tegen de deurpost op weg naar de keuken. Ik had donkere vlekken voor mijn ogen toen ik door de gang rende en op het moment dat ik bij de keuken was, zakte ik op de vloer in elkaar. Ik voelde me duizelig, en mijn hele lichaam leek nu te pulseren.

Op het moment dat ik me weer kon bewegen, greep ik een mes van het aanrecht. Het glipte twee keer bijna uit mijn hand terwijl ik naar de walgelijke bult op mijn arm staarde. Er bewoog zeker iets in.

Ik aarzelde geen moment meer voor ik erin sneed.

De pijn was veel erger dan ik had gedacht. Terwijl het bloed in warme gutsen langs mijn arm naar beneden liep, zag ik iets anders, iets veel, veel ergers.

Eerst waren het piepkleine witte dingetjes die met het bloed mee naar voren stroomden. Toen zag ik de kleine spinnetjes die uit mijn lichaam kwamen gekropen.

Het mes kletterde uit mijn hand, en ik kon er alleen maar vol afschuw en ongeloof naar staren. Het bloed, de eitjes en natuurlijk de kleine spinnetjes die onderhuids verdwenen en zich weer in mijn vlees groeven.

Ik vocht mezelf overeind, legde de arm in de gootsteen en goot er heet water over. Ik klemde mijn tanden op elkaar, maar al snel kon ik alleen maar schreeuwen van de pijn toen het hete water mijn arm verschroeide. Ik hoopte, nee ik bad, dat het al die kleine spinnetjes zou wegspoelen of verbranden.

Na een lange minuut van bijna ondraaglijke pijn, stopte ik en keek nog eens naar de arm. Er was nog steeds beweging, en ik kon kleine tunnels in mijn vlees zien.

Ik gebruikte het mes nog een keer, dit keer om dieper te snijden. Na een tijdje voelde ik de pijn niet eens meer. Ik was een en al toewijding. Toewijding om de spinnen in mijn arm te vinden. Hoe meer ik sneed, hoe meer tunnels ik leek te ontdekken. Ik sneed voorzichtig het geïnfecteerde vlees weg. Kleine stukjes vlees en stukjes huid vielen van mijn arm op de grond. Ik zag de eitjes, de spinnen, de tunnels. Pas toen ik er zeker van was dat er niets meer van over was, stopte ik.

Ik trilde nu van een mengeling van pijn en uitputting. Mijn hele lichaam voelde koud, zweterig en tintelend aan.

Het verband weer aanleggen was een ware marteling. Mijn rechterarm was nu niets anders dan een hete, pulserende pijnmassa. Ik heb minstens één keer een black-out gehad terwijl ik het verband er weer om deed. Rond en rond legde ik ze. Toen ik klaar was, merkte ik de diepe striem die ik in mijn arm had achtergelaten.

Ik voelde me ziek, angstig en bang toen ik besefte wat ik had gedaan. Ik bloedde nog steeds, maar had het schroeien van mijn eigen vlees het bloeden op de een of andere manier verminderd? Ik had geen idee.

Ik vocht me een weg terug naar de slaapkamer. Mijn arm deed zo’n pijn dat het onwerkelijk was. Elke stap, zelfs de kleinste beweging, zond golven van pijn door me heen.

Eenmaal terug in mijn slaapkamer kon ik het niet helpen maar dacht weer aan spinnen. Wat als ze nog steeds in me zaten? Zou dat kunnen? Wat als ze nu door mijn arm kropen en hun tunnels dieper in mijn lichaam groeven?

Op dat moment voelde ik weer een golf van angst en paniek in me opkomen en nam nog een van Lisa’s pillen. Daarna heb ik zeker een uur in bed gelegen, maar ik kon niet slapen. Er was de pijn, maar er was nog een andere gedachte.

Wat als die spin echt van binnen uit de muur kwam? Wat als die spin door de muur was gegraven om hier te komen? Het zou zo makkelijk zijn voor zijn jongen om door vlees te graven, toch? Oh god, wat als ik echt gelijk heb?

Terwijl ik nog steeds in bed lag met het lage licht van de lamp naast me, begon ik het verband er nog eens af te halen. Ze waren nat en kleverig van half opgedroogd bloed en zaten bijna vastgeplakt aan mijn vlees. Zouden er weer spinnen zijn? Laat er alsjeblieft geen zijn, bad ik.

Wat ik onthulde was niets anders dan een gruwelijke puinhoop van bloederig vlees en witachtige, verschroeide stukjes huid. Er waren geen tunnels, geen eieren, en geen spinnen. Er was niets.

Ik zat daar te bibberen. Had ik het me verbeeld? Had ik iets gezien dat er niet was en dan dit allemaal gedaan? Ik wist het niet meer.

Ik ging weer liggen, maar ik had nauwelijks mijn ogen gesloten toen ik jeuk voelde aan mijn been. Mijn hart sloeg over, en ik was klaarwakker.

Had ik er daarnet nog tegenaan gestoten of was het iets anders? Ik deed het nachtlampje aan en tastte mijn been af. Daar was het, aan de zijkant van mijn dij, nog een bult.

Nu niet zeggen… oh god. Wat de hel, wat de hel, wat de hel! Dat kan niet waar zijn! Maar op het moment dat ik het aanraakte, voelde ik de beweging eronder.

Het kostte me lange, pijnlijke minuten om weer in de keuken te komen.

Deze keer sneed ik zonder erbij na te denken. Ik bracht het mes naar beneden, en op het moment dat de huid openscheurde begonnen er spinnen uit me te spatten. Ik probeerde ze weg te slaan voor ze zich weer in mijn vlees konden graven, maar ze verdwenen gewoon?

Zaten er ooit spinnen in? Wat als er geen spinnen in mijn been zitten? Ik heb koorts, toch? Wat als dit een droom is? Is dit allemaal wel echt?

Maar wat als? Ik ben zo zweterig en heb overal jeuk. Mijn lichaam trilt, en ik begin me gevoelloos te voelen. Gaan ze voor mijn zenuwen? Wat als ze het doen zodat ik ze niet meer kan voelen? Dus ik denk dat ik in orde ben?

Is het hier altijd zo koud geweest?

Waarom heb ik geen pijn meer?

Ik ben dit nu al een tijdje aan het typen. Ik heb het mes nog steeds, en ik ben nog steeds aan het graven. Er is zweet, wacht nee, bloed, overal om me heen?

Ik zie de spinnen nog steeds van tijd tot tijd. Telkens als ik ze zie, snij ik. Ik heb het gevoel dat ik ze langzaam krijg. De meeste zitten in mijn rechterbeen. Dus ik ben druk bezig geweest. Graven en typen.

Ik heb het gevoel dat er nog maar weinig van over zijn. Dat tintelende gevoel in mijn been is nu bijna weg. Inmiddels ben ik ze bijna blindelings aan het zoeken. Ik heb hier en daar, in het wilde weg, geknipt. Mijn zicht is te wazig geworden om ze duidelijk te zien.

Ik heb zo veel gesneden. Zoveel werk. Zo moe. De huid is helemaal in de war en in strepen.

Het bloed brengt ze nog steeds naar voren. Er is nu zoveel, maar dat is goed, nietwaar? Dat betekent dat er veel niet meer in mijn lichaam zit, toch?

Ik kan niet meer helder denken. Ik ben een beetje in de war en uitgeput, moe.

Ik denk dat ik maar even ga rusten.