Ralph Nader
Vroegere geschiedenis
In 1959 werd Nader toegelaten tot de balie en begon zijn praktijk als advocaat in Hartford, Connecticut, terwijl hij ook lezingen gaf aan de Universiteit van Hartford en reisde naar de Sovjet-Unie, Chili en Cuba, waar hij reportages schreef voor de Christian Science Monitor en The Nation. In 1964 verhuisde hij naar Washington, D.C., waar hij adviseur werd van de staatssecretaris van Arbeid Daniel Patrick Moynihan.
Unsafe at Any Speed
Nader werd voor het eerst in de nationale schijnwerpers gezet met de publicatie in 1965 van zijn journalistieke exposé Unsafe at Any Speed. Hoewel hij als rechtenstudent al belangstelling had getoond voor de veiligheid van auto’s, presenteerde hij in Unsafe at Any Speed een kritische ontleding van de auto-industrie door te beweren dat veel Amerikaanse auto’s over het algemeen onveilig waren om te gebruiken. Nader onderzocht dossiers van meer dan 100 rechtszaken die op dat moment liepen tegen General Motors’ Chevrolet Corvair om zijn beweringen te staven.
Het boek werd een onmiddellijke bestseller, maar lokte ook een venijnige reactie uit van General Motors (GM) die probeerde Nader in diskrediet te brengen door zijn telefoon af te tappen in een poging om wulpse informatie aan het licht te brengen en, toen dat mislukte, prostituees in te huren in een poging om hem in een compromitterende situatie te betrappen. Nader, toen werkzaam als onbetaald adviseur van senator Abe Ribicoff van de Verenigde Staten, meldde aan de senator dat hij vermoedde dat hij werd gevolgd. Ribicoff riep een onderzoek bijeen dat GM CEO James Roche opbelde die, toen hij onder ede werd geplaatst, toegaf dat het bedrijf een privé detectivebureau had ingehuurd om Nader te onderzoeken. Nader klaagde GM aan wegens schending van de privacy, schikte de zaak voor 425.000 dollar en gebruikte de opbrengst om de activistische organisatie op te richten die bekend staat als het Center for the Study of Responsive Law.
Een jaar na de publicatie van Unsafe at Any Speed, keurde het Congres unaniem de National Traffic and Motor Vehicle Safety Act goed. Voorzitter van het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten John William McCormack zei dat de goedkeuring van de National Traffic and Motor Vehicle Safety Act te danken was aan de “kruistochtgeest van één individu die geloofde dat hij iets kon doen: Ralph Nader”.
“Nader’s Raiders”, Public Citizen en Center for Auto Safety
In 1968 wierf Nader zeven vrijwillige rechtenstudenten aan, door de pers in Washington “Nader’s Raiders” genoemd, om de doeltreffendheid en de werking van de Federal Trade Commission (FTC) te evalueren. Het daaropvolgende rapport van de groep, waarin het orgaan werd bekritiseerd als “ineffectief” en “passief” leidde tot een onderzoek van de American Bar Association naar de FTC. Op basis van de resultaten van dat tweede onderzoek blies Richard Nixon het agentschap nieuw leven in en stuurde het op een pad van krachtige consumentenbescherming en antitrusthandhaving voor de rest van de jaren 1970.
Na de publicatie van het rapport richtte Nader in 1971 de waakhondgroep Public Citizen op om zich bezig te houden met lobbyen en activisme in het algemeen belang over kwesties van consumentenrechten. Tot 1980 was hij lid van de raad van bestuur van deze groep.
Jaren ’70-’90
In het begin van de jaren zeventig had Nader zich gevestigd als een bekende naam. In een kritische memo van Lewis Powell aan de Amerikaanse Kamer van Koophandel waarschuwde Powell vertegenwoordigers van het bedrijfsleven dat Nader “een legende is geworden in zijn eigen tijd en een idool van miljoenen Amerikanen”.
Ralph Nader’s naam verscheen voor het eerst in de pers als potentiële presidentskandidaat in 1971, toen hem de mogelijkheid werd geboden zich kandidaat te stellen als presidentskandidaat voor de Nieuwe Partij, een progressieve afsplitsing van de Democratische Partij. De belangrijkste van zijn pleitbezorgers was schrijver Gore Vidal, die een 1972 Nader presidentiële campagne in een voorpagina artikel in Esquire magazine in 1971 aanprijsde. In 1973 was Ralph Nader eiser in de zaak tegen waarnemend procureur-generaal Robert Bork, die op bevel van president Richard Nixon speciaal openbaar aanklager Archibald Cox had ontslagen in de zogenaamde Saturday Night Massacre, een actie die uiteindelijk onwettig werd verklaard door de federale rechter Gerhard Gesell.
In 1974 ontving hij de S. Roger Horchow Award for Greatest Public Service by a Private Citizen.
In de jaren 1970 richtte Nader zijn aandacht op milieuactivisme en werd een belangrijke leider in de antinucleaire energiebeweging, door een waarnemer omschreven als het “titulaire hoofd van de oppositie tegen kernenergie”. Het Critical Mass Energy Project werd door Nader in 1974 opgericht als een nationale anti-nucleaire overkoepelende groep, en groeide uit tot de grootste nationale anti-nucleaire groep in de Verenigde Staten, met enkele honderden lokale filialen en een geschatte 200.000 aanhangers. De organisatie richtte zich vooral op lobbyactiviteiten en het verschaffen van wetenschappelijke en andere middelen aan lokale groepen om campagne te voeren tegen kernenergie.
Play media
Doorheen de jaren zeventig en tachtig bleef Nader zich via zijn voortdurende werk met Public Citizen bezighouden met kwesties op het gebied van consumentenrechten en publieke verantwoordingsplicht. Zijn werk als getuige voor het Congres, het opstellen van modelwetgeving en het organiseren van het schrijven van brieven en protestacties door burgers, leverden hem rechtstreeks krediet op voor de invoering van de Freedom of Information Act, de Foreign Corrupt Practices Act, de Clean Water Act, de Consumer Product Safety Act en de Whistleblower Protection Act.
In de late jaren 1990 beschuldigde Nader Microsoft ervan een monopolie te zijn. Hij zou een conferentie organiseren met Microsoft’s critici uit de tech wereld.
In 1999 werd Nader tevergeefs benaderd door Nike om in een advertentie te verschijnen. Het bedrijf bood Nader 25.000 dollar om te zeggen “weer een schaamteloze poging van Nike om schoenen te verkopen” terwijl hij Air 120 sneakers vasthield. Nadat Nader het aanbod afsloeg, huurde het bedrijf filmmaker Spike Lee in.
Presidentscampagnes
1972
Ralph Nader’s naam verscheen voor het eerst in de pers als potentiële presidentskandidaat in 1971, toen hem de mogelijkheid werd geboden om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap van de Nieuwe Partij, een progressieve afsplitsing van de Democratische Partij in 1972. Onder zijn pleitbezorgers was schrijver Gore Vidal, die een Nader presidentscampagne in 1972 aanbeval in een voorpagina artikel in Esquire magazine in 1971. Psycholoog Alan Rockway organiseerde een “ontwerp Ralph Nader voor President” campagne in Florida namens de Nieuwe Partij. Nader sloeg het aanbod om zich dat jaar kandidaat te stellen af; de Nieuwe Partij sloot zich uiteindelijk aan bij de Volkspartij door Benjamin Spock kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 1972. Spock had gehoopt dat vooral Nader zich kandidaat zou stellen en kreeg “een van de luidste applausjes van de avond” toen hij hem noemde op de Universiteit van Alabama. Spock probeerde Nader te rekruteren voor de partij onder meer dan 100 anderen, en gaf aan dat hij “verheugd” zou zijn te worden vervangen door een van hen, zelfs nadat hij de nominatie zelf had aanvaard. Nader kreeg één stem voor de vice-presidentiële nominatie op de Democratische Nationale Conventie van 1972.
1992
Nader stond zowel in de New Hampshire Democratische als Republikeinse voorverkiezingen van 1992 als write-in voor “niemand van bovengenoemden” en kreeg 3,054 van de 170.333 uitgebrachte Democratische stemmen en 3.258 van de 177.970 Republikeinse stemmen. Hij was ook kandidaat in de democratische voorverkiezing van 1992 in Massachusetts, waar hij bovenaan op de stembiljetten stond (in sommige gebieden stond hij als onafhankelijke op de stembiljetten).
1996
Nader werd tijdens de presidentsverkiezingen van 1996 voorgedragen als kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten op het ticket van de Groene Partij. Hij werd niet formeel voorgedragen door de Green Party USA, die op dat moment de grootste nationale Groene groepering was; in plaats daarvan werd hij onafhankelijk voorgedragen door verschillende Groene partijen in de staten (in sommige staten kwam hij als onafhankelijke kandidaat op de stembiljetten). Veel activisten in de Green Party USA werkten echter actief aan een campagne voor Nader dat jaar. Nader kwalificeerde zich voor het stembiljet in 22 staten en behaalde 685.297 stemmen of 0,71% van de populaire stemming (vierde plaats algemeen), hoewel de inspanning wel aanzienlijke organisatorische winst voor de partij opleverde. Hij weigerde om meer dan 5.000 dollar in te zamelen of uit te geven aan zijn campagne, vermoedelijk om de drempel voor de Federal Elections Commission rapportage-eisen niet te halen; de onofficiële Draft Nader commissie kon (en deed) meer uitgeven dan dat, maar de commissie was wettelijk verboden om op enigerlei wijze te coördineren met Nader zelf.
Nader kreeg enige kritiek van homorechten supporters voor het noemen van homorechten “gonadale politiek” en verklaarde dat hij niet geïnteresseerd was in het omgaan met dergelijke zaken. In juli 2004 verklaarde hij echter publiekelijk dat hij het homohuwelijk steunde.
Zijn running mates in 1996 waren onder meer: Anne Goeke (negen staten), Deborah Howes (Oregon), Muriel Tillinghast (New York), Krista Paradise (Colorado), Madelyn Hoffman (New Jersey), Bill Boteler (Washington, D.C.), en Winona LaDuke (Californië en Texas).
2000
In de documentaire An Unreasonable Man uit 2006 beschrijft Nader hoe hij er niet in slaagde de standpunten van zijn public interest groepen in Washington gehoord te krijgen, zelfs niet door de regering-Clinton. Nader noemt dit als een van de belangrijkste redenen dat hij besloot om in de verkiezingen van 2000 actief mee te doen als kandidaat van de Groene Partij, die was opgericht in het kielzog van zijn campagne in 1996.
In juni 2000, De Association of State Green Parties (ASGP) organiseerde de nationale nominatieconventie die plaatsvond in Denver, Colorado, waar afgevaardigden van de Groene Partij Ralph Nader en Winona LaDuke nomineerden als de kandidaten van hun partij voor het presidentschap en het vicepresidentschap.
Op 9 juli nomineerde de Vermont Progressive Party Nader, waardoor hij toegang kreeg tot het stembiljet in de staat. Op 12 augustus koos de United Citizens Party of South Carolina Ralph Nader als zijn presidentskandidaat, waardoor hij een stemlijn kreeg in de staat.
In oktober 2000, bij de grootste Super Rally van zijn campagne, gehouden in New York City’s Madison Square Garden, betaalden 15.000 mensen 20 dollar per stuk om Nader te horen spreken. Nader’s campagne verwierp beide partijen als instellingen gedomineerd door zakelijke belangen, verklarend dat Al Gore en George W. Bush “Tweedledee en Tweedledum” waren. Een lange lijst van opmerkelijke beroemdheden sprak en trad op tijdens het evenement, waaronder Susan Sarandon, Ani DiFranco, Ben Harper, Tim Robbins, Michael Moore, Eddie Vedder en Patti Smith. De campagne kreeg ook hulp van enkele prominente vakbonden: De California Nurses Association en de United Electrical Workers onderschreven zijn kandidatuur en voerden campagne voor hem.
Nader en LaDuke kregen 2.883.105 stemmen, goed voor 2,74 procent van de populaire stemmen (derde plaats overall). Daarmee misten ze de 5 procent die nodig is om de Groene Partij in aanmerking te laten komen voor federale overheidsfinanciering bij de volgende verkiezingen, maar kwalificeerde de partij zich wel voor de stembusgang in veel staten.
Nader sprak vaak openlijk zijn hoop uit voor de overwinning van Bush op Gore, door te zeggen dat het “ons zou mobiliseren”, en dat milieu- en consumenten regelgevende instanties het beter zouden doen onder Bush dan onder Gore. Op de vraag op welke van de twee hij zou stemmen als hij gedwongen werd, antwoordde Nader “Bush … Als je wilt dat de partijen van elkaar verschillen, laat Bush dan winnen.” Op de vraag of hij spijt zou voelen als hij Gore’s nederlaag zou veroorzaken, antwoordde Nader “Ik zou het niet doen – helemaal niet. Ik heb liever een provocateur dan een verdovingsmiddel in het Witte Huis.” Bij een andere gelegenheid, beantwoordde Nader deze vraag met: “Nee, helemaal niet … Er kan een koude douche zijn voor vier jaar die de Democratische Partij zou helpen … Het maakt niet uit wie er in het Witte Huis zit.”
Spoiler controverse
In de presidentsverkiezingen van 2000 in Florida versloeg George W. Bush Al Gore met 537 stemmen. Nader kreeg 97.421 stemmen, wat leidde tot beweringen dat hij verantwoordelijk was voor Gore’s nederlaag. Nader betwist dat hij Bush aan de overwinning heeft geholpen. Een studie uit 2003 wees uit dat de kandidatuur van Nader een kritische factor was in de overwinning van Bush. Een studie uit 2004 wees uit dat Nader-stemmers het profiel hadden van waarschijnlijke kiezers met een voorkeur voor Democratische kandidaten. Ze zouden daarom waarschijnlijk op Gore stemmen in plaats van op Bush als Nader zich niet kandidaat had gesteld.
Een studie van Harvard professor B.C. Burden uit 2005 toonde aan dat Nader “een cruciale rol speelde bij het bepalen wie president zou worden na de verkiezingen van 2000”, maar dat:
In tegenstelling tot de klachten van de Democraten, probeerde Nader niet opzettelijk de verkiezingen te verpesten. Een spoiler-strategie zou ertoe hebben geleid dat hij zich onevenredig veel richtte op de meest concurrerende staten en markten in de hoop een belangrijke speler in de uitkomst te zijn. Er is geen bewijs dat zijn optreden reageerde op de nabijheid. Blijkbaar streefde hij echter wel naar steun van de kiezers in een streven om 5% van de populaire stemmen te krijgen.
Jonathan Chait van The American Prospect en The New Republic merkt echter op dat Nader zich inderdaad onevenredig veel op swing states richtte tijdens de slopende dagen van de campagne, en daarmee zijn eigen kansen op het behalen van de 5% van de stemmen waar hij naar streefde in gevaar bracht.
Dan was er het debat binnen de Nader-campagne over waarheen te reizen in de slopende dagen van de campagne. Sommige adviseurs van Nader drongen er bij hem op aan zijn tijd te besteden in onbetwiste staten zoals New York en Californië. Deze staten – waar liberalen en linksen de gedachte konden koesteren om op Nader te stemmen zonder bang te zijn om Bush te helpen – boden de rijkste oogst aan potentiële stemmen. Maar, schrijft Martin, Nader – die uit dit verslag naar voren komt als de huisradicaal van zijn eigen campagne – stond erop om de laatste dagen van de campagne te besteden aan een wervelende tour langs slagveld staten zoals Pennsylvania en Florida. Met andere woorden, hij koos ervoor om daarheen te gaan waar de stemmen het schaarsst waren en bracht daarmee zijn eigen kansen in gevaar om 5 procent van de stemmen te halen, die hij nodig had om in 2004 federale fondsen te krijgen.
Toen Nader in een brief aan milieuactivisten Gore aanviel voor “zijn rol als makelaar van milieukiezers voor bedrijfskasgeld,” en “het prototype voor de bankabele, groene bedrijfspoliticus,” en wat hij een reeks gebroken beloften aan de milieubeweging noemde, stuurde Sierra Club-voorzitter Carl Pope een open brief aan Nader, gedateerd 27 oktober 2000, waarin hij Al Gore’s staat van dienst op milieugebied verdedigde en Nader’s strategie “onverantwoordelijk” noemde. Hij schreef:
Je hebt ook je woord gebroken aan je volgelingen die de petities ondertekenden die je in veel staten op het stembiljet kregen. U beloofde dat u geen campagne zou voeren als spelbreker en dat u de swing states zou mijden. Uw recente campagneretoriek en campagneschema maken duidelijk dat u deze belofte hebt gebroken … Accepteer alstublieft dat ik, en de overgrote meerderheid van de milieubeweging in dit land, oprecht van mening zijn dat uw strategie gebrekkig, gevaarlijk en roekeloos is.
2004
Nader kondigde op 24 december 2003 aan dat hij niet zou streven naar de nominatie van de Groene Partij voor het presidentschap in 2004, maar sloot niet uit dat hij zich kandidaat zou stellen als onafhankelijke kandidaat.
Ralph Nader en de Democratische kandidaat John Kerry hielden vroeg in de presidentiële campagne van 2004 een bijeenkomst die veel publiciteit kreeg. Nader zei dat John Kerry wilde werken aan het winnen van Nader’s steun en de steun van Nader’s kiezers, wat Nader ertoe aanzette Kerry meer dan 20 pagina’s te geven van kwesties die hij belangrijk vond. Volgens Nader vroeg hij John Kerry om drie van de kwesties te kiezen en ze in zijn campagne te benadrukken; als Kerry aan deze voorwaarden zou voldoen, zou Nader de verkiezing niet betwisten. Op 22 februari 2004, na geen reactie van Kerry, kondigde Nader aan dat hij zich kandidaat zou stellen voor het presidentschap als een onafhankelijke.
Omwille van de bezorgdheid over een mogelijk spoiler effect, drongen veel Democraten er bij Nader op aan om zijn kandidatuur in 2004 te laten varen. Terry McAuliffe verklaarde dat Nader een “vooraanstaande carrière had, vechtend voor werkende gezinnen”, en dat McAuliffe “niet graag zou zien dat een deel van zijn erfenis zou zijn dat hij ons acht jaar George Bush heeft bezorgd”. Theresa Amato, Nader’s nationale campagneleider in 2000 en 2004, beweerde later dat McAuliffe aanbood om Nader te betalen als hij geen campagne zou voeren in bepaalde staten, een bewering bevestigd door Nader en onbetwist door McAuliffe.
Nader kreeg 463.655 stemmen, voor 0,38 procent van de populaire stemming, waarmee hij op de derde plaats eindigde.
2008
In februari 2007, bekritiseerde Nader de Democratische koploper Hillary Clinton als “een pooier en een vleier” en beschreef haar later als iemand die “geen politieke standvastigheid” had.” Tijdens een verschijning in februari 2008 op Meet the Press, kondigde Nader zijn voornemen aan om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap als een onafhankelijke, later Matt Gonzalez benoemend als zijn running-mate. Nader werd gesteund door Howard Zinn, Jesse Ventura, Justin Jeffre, Tom Morello, Val Kilmer, Rocky Anderson, James Abourezk, Patti Smith, en Jello Biafra. De Nader-campagne haalde 8,4 miljoen dollar aan campagnegelden op, voornamelijk uit kleine, individuele donaties. Nader/Gonzalez behaalde 738.475 stemmen en eindigde op de derde plaats in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2008.
| Campagne | Running partner | Toegang tot het stembiljet | Gelden geworven | Populaire stemming | Partij-gezindheid Co-voordragers | Media en organisatorische voordragers | Notabele voordragers | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ralph Nader presidentscampagne, 2000 |
 Winona LaDuke |
 |
$8,4 miljoen | 2.882.995 (2.74%) |
Green Party USA Vermont Progressive Party | * California Nurses Association * United Electrical Workers * Hemp Industries Association * Village Voice * The Austin Chronicle * Worcester Magazine * San Francisco Bay Guardian |
Susan Sarandon, Michael Moore, Howard Zinn, Eddie Vedder, Bill Murray, Pete Seeger, Linda Ronstadt, Paul Newman, Willie Nelson, Noam Chomsky, John B. Anderson, Phil Donahue | |
| Ralph Nader presidentiële campagne, 2004 |
 Peter Camejo |
$4,6 miljoen | 463,655 (0.38%) |
niet aangesloten Reform Party USA Independence Party of New York Independent Party of Delaware |
David Brower, Patti Smith, Noam Chomsky, Howard Zinn, Phil Donahue | |||
 Ralph Nader presidentiële campagne, 2008 |
 Matt Gonzalez |
 |
$4,3 miljoen | 738.475
(0.56%) |
niet aangesloten
Onafhankelijke Partij van Delaware |
Howard Zinn, Jesse Ventura, Justin Jeffre, Tom Morello, Val Kilmer, Rocky Anderson, James Abourezk, Patti Smith, Jello Biafra, Chris Hedges, Phil Donahue, Cindy Sheehan, Sean Penn | ||
Congressional Accountability Project
Nader richtte het Congressional Accountability Project op om “zich te verzetten tegen de corruptie in het Amerikaanse Congres. S. Congres.”
Laterere activiteiten
Nader veroordeelde het militaire ingrijpen in Libië in 2011. Hij noemde president Barack Obama een “oorlogsmisdadiger” en riep op tot zijn impeachment.
D.C. Library Renaissance Project
In 2002 richtte Nader het D.C. Library Renaissance Project op, dat de ontwikkeling van de West End Library in Washington, D.C., probeerde tegen te houden, omdat het “in strijd zou zijn met de richtlijnen voor betaalbare huisvesting, het land zou hebben ondergewaardeerd, en niet in overeenstemming zou zijn met het Algemeen Plan van de stad.” De juridische obstakels die het Library Renaissance Project opwerpt hebben de regering van Washington D.C. meer dan een miljoen dollar gekost aan juridische kosten. Nader heeft zich verzet tegen de geprivatiseerde ontwikkeling van bibliotheken in D.C., ondanks de steun van de gemeenschap, onder verwijzing naar een gebrek aan toezicht en een concurrerend biedproces.
Only the Super Rich Can Save Us
In 2009 publiceerde Nader zijn eerste werk van fictie, Only the Super Rich Can Save Us. Veel van de personages waren gefictionaliseerde versies van echte personen, waaronder Ted Turner en Warren Buffett. De belangrijkste schurk van het boek, een “conservatieve kwade genius” genaamd Brovar Dortwist, vertegenwoordigt Grover Norquist. Volgens Norquist had Nader hem voor de publicatie van het boek gebeld en gezegd dat hij “niet al te ongelukkig zou zijn, omdat het personage principieel was”.
Het boek kreeg gemengde kritieken, waarbij The Wall Street Journal opmerkte dat het boek “minder leest als een roman … dan een droom dagboek” met een plot dat zegevierend eindigt met “de Amerikaanse samenleving grondig Naderized”, hoewel The Globe and Mail het “een krachtig idee door de perfecte persoon op een fortuinlijk moment” noemde.
Hij vertakte zich ook in fictie met de fabeltjesbundel Animal Envy in 2016.
2012 debatmoderator
Tijdens de presidentsverkiezingen van 2012 in de Verenigde Staten modereerde Nader een debat voor kandidaten van de derde partij in Busboys and Poets in Washington D.C.. Het debat werd bijgewoond door Green Party presidentskandidaat Jill Stein, Libertarian Gary Johnson, Rocky Anderson van de Justice Party en Constitution Party kandidaat Virgil Goode. Later modereerde hij een soortgelijk debat in een studio-optreden uitgezonden door Russia Today.
Ralph Nader Radio Hour
Sinds maart 2014 is Nader co-host van het wekelijkse Ralph Nader Radio Hour, geproduceerd op KPFK-FM in Los Angeles en gedistribueerd via het Pacifica Radio Network. Het programma bevat “interviews met enkele van de meest invloedrijke bewegers en shakers van de natie” en discussie over actuele gebeurtenissen. Nader’s co-hosts zijn Steve Skrovan en David Feldman.
American Museum of Tort Law
In 2015, na een decennium plannen, richtte Nader het American Museum of Tort Law op in Winsted, Connecticut. De openingsceremonie werd voorgezeten door Phil Donahue. Nader doneerde persoonlijk 150.000 dollar voor de oprichting van het museum, dat werd gevestigd op twee percelen land die door de stad Winsted werden herbestemd om het te huisvesten. Op het moment van de opening waren sommigen sceptisch dat een museum gewijd aan onrechtmatige daad veel belangstelling zou hebben voor het grote publiek, hoewel Nader reageerde dat hij “verbaasd was hoe een land meer dan 200 jaar kan gaan en geen wet museum heeft”.
Campagne voor Harvard-toelatingshervorming
Nader streefde in 2016 zonder succes naar een zetel in de raad van toezicht van Harvard University als onderdeel van een opstandige kandidaatslate die opereerde onder de naam “Free Harvard, Fair Harvard” en die opriep tot meer transparantie van de universiteit over de manier waarop ze atletische en legacy-toelatingsbeslissingen nam. In februari van dat jaar sprak hij zijn steun uit voor de kandidatuur van Donald Trump als derde partij voor het presidentschap, omdat hij van mening was dat een dergelijke stap het tweepartijenstelsel zou kunnen helpen opbreken.