Reddit – Hardlopen – Ik heb gisteren een 7k gelopen… en ik was de LAATSTE!

Om te beginnen heb ik iets gedaan waar jullie waarschijnlijk allemaal van ineenkrimpen: Ik heb niet goed getraind. Ik weet het, het was slecht. Ten tweede gaat dit niet over mijn prestatie, maar over het feit dat ik laatste ben geworden, en ik schrijf dit voor alle mensen die misschien denken in de trant van “nou, ik ben in ieder geval niet laatste!” of bang zijn om het echt te gaan doen. Voor mijn achtergrond, heb ik gedaan een paar 5k’s voor, maar geen van hen waren getimed en ze waren allemaal voor het goede doel en zeer casual- de National Brain Tumor Society’s 5k in Portland hier en mijn stad 5k in Indiana daar, en het is al twee jaar sinds een 5k ongeacht. Ik ben ook niet sportief – ik heb nooit aan georganiseerde sport gedaan buiten de middelbare school en ik kom niet uit een gezonde familie, ik ben een bankzitter die videospelletjes speelt en graag kookt.

Nu, zoals jullie allemaal wel zullen weten, worden 5k’s vaak voorafgegaan door de woorden “LOPEN en rennen”, dus dat weerhoudt niet-gezonde mensen er niet van om mee te doen, vooral niet als ze voor een goed doel zijn of in een heel klein stadje. Ik ben gewend om af te wisselen tussen lopen en hardlopen en omgekeerd, en tot 29 april wist ik niet eens dat de meeste wedstrijden worden getimed, ik dacht dat dat iets was voor TV-mensen die marathons lopen en zo.

Dus waarom zou ik meedoen aan een 7k, vraag je? Nou, ik ben anderhalf jaar geleden naar het buitenland verhuisd (VS -> ES) en ik voelde me eenzaam, dus je kunt je mijn verbazing wel voorstellen toen een groep vrienden met wie ik al maanden niet meer was opgetrokken me terloops uitnodigde voor de 7k/14k/21k van hun stad – we zouden natuurlijk allemaal de 7k doen. Ik had een paar bergen beklommen op wandelpaden met mijn SO en zijn vrienden, en ik had overal gewandeld als vervoermiddel en ze zagen mijn foto’s en dachten dat ik wel geïnteresseerd zou zijn. Ik dacht hey, het kan toch niet zo moeilijk zijn? Ik kan net zo goed gewoon gaan zodat ik wat menselijke interactie kan hebben en ik schreef me zonder verder nadenken in en vergat het eerlijk gezegd tot een week voor de race.

Omstreeks dat punt begon het te kriebelen dat “oh, ik doe dit echt” en ik waarschijnlijk zou moeten trainen. Maar…zoals alle bankzitters, stelde ik het uit. En toen had ik dinsdag een verrassingsreis naar Londen en was ik helemaal druk, ging ik woensdag de hele dag in Londen rondlopen, en donderdag was weer een inpak/reis terug naar Spanje dag. Ik had mijn voet gekneusd, had pijn, en omdat ik om 04.30 uur opstond, was ik helemaal uitgeput toen ik van het vliegveld thuiskwam. Ik ging lunchen, at, ruimde op, en uiteindelijk viel ik de rest van de dag van donderdag in slaap tot vrijdag halverwege de dag. En toen vrijdag kwam was ik nog steeds pijnlijk, had een lichte jetlag (slechts 1 uur, maar het vroege opstaan + stress was een killer), had hoofdpijn, en dacht “nou als ik dag 1 van het hardlopen begin de dag voor de race, zal ik gewoon extra pijn hebben op de dag van de race en het slechter doen.” Dus…deed ik het niet. Ik heb ervoor niet hardgelopen, maar wel veel gewandeld.

Je zou denken dat ik op dit punt gewoon iets zou zeggen en zou besluiten dat mijn investering van 6 euro het niet waard was om mezelf te doden en naar mijn vrienden zou gaan om ze te steunen en aan de zijlijn te zitten, toch? NOPE, dat zou gênant en onhandig zijn. Ik deed dit. Ik trok een paar gympen aan, een zwarte hardloopcapriolet, een foeilelijke tanktop en een warme jas en ging drie uur lang naar hun stad. Mijn maag lag in de knoop, ik was zo nerveus. Zou ik in staat zijn om te finishen? Zal iedereen me uitlachen? Zal ik het niet kunnen bijhouden? Ga ik me schamen? Zal ik onderweg Spaans vergeten? Wat als ik moet plassen? Zal ik ziek worden? Wat als ik laatste ben? Vanuit die gedachtegang besloot ik een klein doel te stellen: niet laatste worden. Want ik ben dan wel een bankzitter, maar ik ben mager en loop veel en heb al maanden geen frisdrank gedronken, dus ik zit goed, toch? Zolang ik niet laatste word is het goed, …toch?

Ik ontmoette mijn vrienden. We kregen onze zakjes met daarin: onze rugzakjes, t-shirts, een of ander vierkant ding waarvan ik later hoorde dat het mijn tijd bijhield (nieuw concept ontsloten!), en wasknijpers om het rugzakje aan onze shirts te bevestigen; we maakten ons klaar en namen wat pre-run foto’s. Het was op dit moment dat ik me realiseerde dat ik de enige was die eigenlijk niet hardliep voor een hobby. Mijn vrienden (die ik kende omdat we samen Hearthstone speelden en vorig jaar regelmatig naar een lokale gaming bar gingen)…zijn sportief. De een is wielrenner/hardcore hardloper, de ander heeft hard getraind en houdt van casual atletiek, en de laatste is gewoon overall een fitte kerel. We gingen naar de startlijn en nadat ik had geprobeerd om die vierkante chip overal in te doen, van mijn beha tot de binnenkant van mijn schoen, kwam ik er uiteindelijk achter dat het was om de veters in te strikken door naar alle anderen te kijken. En ook door naar iedereen te kijken zag ik dat ik een van de drie was die het race t-shirt droeg, en de meeste andere mensen droegen professionele sportkleding en/of shirts van eerdere races.

En ze waren allemaal gescheurd of in behoorlijke vorm. Ze hadden van die dikke kuitspieren. Hoe zielig dit ook klinkt, ik zocht wanhopig naar iemand die ik kon zien die groter was zodat ik bij hen kon blijven en er was maar één persoon die zwaar was (van wie ik later hoorde dat zij een van de eersten was). Zij is een rockster en ik onderschatte haar, dat kan ik je wel vertellen, en ik had me vergist in de veronderstelling dat ik ook maar in de buurt van haar niveau was. Op dat moment slaat de angst om het hart en realiseer ik me dat ik de enige in deze race ben die niet getraind heeft, die niet in vorm is en die geen idee heeft wat hij doet. Iedereen was zich aan het opwarmen. Voor de wedstrijd zocht ik op google in 5 minuten op “hoe te stretchen voor wedstrijden” en las iets over dat je spieren opgewarmd moeten zijn en dat overmatig stretchen pijn kan doen. Dat was de rest van mijn training. Ik keek om me heen en deed iedereen na: ik sprong op mijn plaats en draaide met mijn schouders, terwijl mijn vrienden doorliepen en me glimlachend en vol vertrouwen aankeken. Ik had ergens in een boek gelezen dat hardlopen vooral mentaal was, dus ik probeerde wanhopig tegen mezelf te zeggen: “Je kunt dit”, hoewel mijn angsten en maag anders zeiden.

Toen begon het aftellen. En het zinkende besef dat ik hier niet thuishoorde en niet voldoende was voorbereid en dat ik me hier niet uit kon redden, zou me hebben verlamd en me hebben doen omkeren, behalve op dat moment dat iedereen in beweging kwam. De menigte schakelde in een seconde over van lopen naar een stevige jog en ik was vertrokken. Ik voelde me goed. Ik rende door de straat en nog een en slaagde erin iedereen bij te houden. Het voelde goed … en dan ongeveer 3 minuten later, een kramp in de zij. En toen nog een kramp. Ook al startte ik bijna in het begin, mensen bleven me met de seconde passeren. Mijn longen deden pijn, en het begon koud aan te voelen om in te ademen. Ik hijgde door mijn mond en mijn kuiten begonnen pijnlijk te worden. Het was nog niet eens de eerste km en ik was moe, maar ik zette door. Ik dacht, ja, ik heb dit, kijk hoe ik het mentaal doe. De fitte jongen in mijn vriendengroep liep voorop, net als de fietser. Ik dacht dat ik mijn maat, die hard getraind had, wel kon bijhouden, maar ook hij was me al snel voorbij.

En toen sloeg het allemaal tegelijk toe. Er kwamen steeds meer mensen voorbij. Mijn longen deden pijn. Mijn benen deden pijn. Mijn maag deed pijn. Ik had kramp op drie plaatsen en een luchtbel in mijn borst. Het was koud om in te ademen en ik had het gevoel dat ik niet genoeg lucht kreeg. Het ergste van alles was dat mijn hoofd voelde alsof het in brand stond. Het brandde en ik voelde mijn gezicht rood aan en het was hetzelfde gevoel als wanneer je te lang ondersteboven zit, maar erger nog, ik had het nog nooit eerder in mijn leven gevoeld. Ik wilde huilen. Mentaal putte ik nog even door maar bij de 2e kilometer of zo kon ik niet meer ademen en mijn gezicht brandde te erg, ik stopte en liep. Mensen keken me aan alsof ik een idioot was. Ik voelde me op dat moment een idioot. Het was een kleine stadsrace in het centrum van de stad, dus iedereen stond langs de straten en er waren vrijwilligers op ELKE hoek, mensen met camera’s, het was verschrikkelijk. Ik was de enige die op dat moment stopte, ik zag niemand anders lopen maar ik kon het gewoon niet. Dus ik liep in schaamte totdat iemand “vamos!” riep en ik weer terugliep tot ik weer niet meer kon.

Ik zat in een vicieuze cirkel van schaamte die me over mijn grens duwde totdat ik het gevoel had dat ik moest kotsen, plassen, huilen of flauwvallen of alle vier tegelijk, en dan begon ik te lopen vlak voordat ik dat punt bereikte. Tegen de derde kilometer begon ik te hijgen en ijskoud in te ademen, en omstanders bleven me water aanbieden en zeggen dat ik het rustig aan moest doen, terwijl ze me eerder nog probeerden te stimuleren. Zo erg klonk de piepende ademhaling. Ik schaamde me. Rond die tijd keek ik achterom en zag… niemand, behalve een paar mensen op fietsen die nonchalant achter me liepen. Het waren vrijwilligers…die het einde van de groep aangaven. Ik vroeg zielig “ben ik laatste?” en ze zeiden ja. Ik schaamde me. Er waren maar drie of vier mensen op de weg voor me binnen gezichtsafstand, de rest was voorbij de bochten en veel verder vooruit, waarschijnlijk allemaal al voorbij de finish. Ik liep zo langzaam mogelijk mee, wat niet op lopen leek, maar in feite dezelfde snelheid had, totdat mijn longen het begaven.

Op dit punt gaf ik het bijna op. Ik was aan de rand van de stad op het 2/3e punt van de race en mijn hele lichaam, tot aan mijn schouders, deed pijn. Ik schaamde me, niet alleen was ik de enige buitenlander dus ik viel op als een zere aardbeienblonde duim, maar ik was ook nog eens laatste. Al mijn vrienden lagen veel verder voor. Ik wilde huilen. Een fietser bood me wat water aan en ik stond op het punt om te vragen of er een kortere weg was zodat ik rustig in gebrekkig Spaans kon opgeven, toen ik de persoon voor me zag. Hij liep de 21 km, maar had de hele race maar een kleine voorsprong op me. Ik ben hem een paar keer voorbijgestreefd, maar hij liep nooit, hij bleef gewoon rustig joggen. Hij was fysiek groter en zag eruit als iemand van in de 50, maar hij liep met wat leek op gemak, en vanaf dat moment was hij mijn held. Ik zei tegen mezelf: als deze dappere man op zijn vijftigste een halve marathon kan lopen, dan kan mijn luie duizendjarige lichaam een baby 7k doen.

Dus ik haalde hem in. En ik kon niet denken en alles deed pijn en ik verloor tempo toen ik hem inhaalde door weer een beetje te gaan lopen, maar de tweede keer dat ik achterop raakte draaide hij zich om en riep me. Ik weet niet eens hoe ik het moet uitleggen maar het was alsof hij wist wat hij moest zeggen. Hij zei dat ik door mijn neus moest inademen en door mijn mond uitademen. Hij liep met me mee en zei dat ik hem moest volgen en dat we het samen zouden doen, de eerste 7 kilometer. Hij zei dat ik niet achterom moest kijken, maar vooruit moest kijken en mijn hoofd vooruit moest houden. Ik kon het, hij wist het, ik wist het, hij ging nergens heen zonder mij. We bleven lopen, mijn (nog steeds luide en ezelachtige) zielige gehijg veranderde in een gestage, trillende ademhaling die, hoewel nog steeds ijzig en pijnlijk, beheersbaar was. Ik bleef pathetisch vragen of mensen op me zouden wachten, of ik bij niemand terug zou komen, of iedereen zou lachen en hij zei me dat ik niet onnozel moest doen en me over die dingen geen zorgen moest maken.

En nee, het is niet zo dat alles plotseling geen pijn meer deed na dat ~magische moment~ en dat ik het vanaf dat moment moeiteloos deed, zoals ze zeggen in alle boeken en tv-programma’s en interviews die ik ooit over hardlopen heb gezien. De rest van de weg daarheen was ook klote, ik kan niet liegen. De pijn werd niet minder, maar juist steeds erger. Ik wisselde lopen en joggen nog steeds af en dacht in mijn hoofd aan de afstand, ook al zei mijn nieuwe maatje dat ik meer aan de tijd moest denken en dat er nog maar zo weinig te gaan was en dat het nog maar een klein stukje was naar de finish (hij zei dat trouwens voor ongeveer 15 lange bochten op straat, gewoon om me te motiveren. Hij wist heel goed dat het nog een hele tijd zou duren, maar dat mijn stemming werd opgevijzeld door die sprankelende hoop op de finish). Ik vertelde hem dat het mijn eerste race was en zeurde een beetje zielig maar hij deed zijn best om mijn mentaliteit hoog te houden en was uiterst bemoedigend. Ik verontschuldigde me overvloedig omdat ik hem tegenhield en hij onderbrak me elke keer en zei alleen maar dat ik het rustig aan moest doen en langzaam. Despacio. Ik grapte terug door “despacito” te zingen en hij lachte en zei dat dat het was en toen geloofde ik hem en dacht er niet meer aan om te stoppen.

En…plotseling, toen was er nog maar een kilometer over en hij nam me mee op die mini-adrenalinestoot van “volgende afslag is daar, nog maar een straat!” voor ongeveer 12-15 straten totdat…het daar was. Ik had afgewisseld van lopen naar joggen wanneer ik een hoek overstak (laten we eerlijk zijn, een mensenmenigte) en lopen wanneer ik hun oogballen niet meer op mij kon zien. Hij bleef de hele tijd bij me. Hij begon me aan te moedigen voor het laatste lange stuk, en wat was het lang. Mijn benen bezweken bijna, maar dit was een enorme menigte, alle finalisten en ik wist dat ik laatste was. Ik was zo laat dat ze zelfs de banen hadden verwisseld van 7k (links naar finish kiosk) <> 14k (rechts naar lus op 7k meer) naar 14k <> 21k dus ik raakte in de war en probeerde rechts te lopen (twee keer) en hij wees naar links en corrigeerde me. Mijn vrienden namen dit hele gebeuren op, dus ik heb me onhandig van links naar rechts gerend tot ik het haalde. Dat was waar ik aan dacht bij de finish, en ik keek naar mijn maatje en realiseerde me dat ik hem nooit naar zijn naam had gevraagd. En voor ik het wist, was ik klaar. Dat was het, gedachten en alles. Mijn hele lichaam deed pijn, ik was terug bij het afschuwelijke gehijg van dat laatste stuk, maar ik deed het, en ik deed het met een nieuwe vriend.

Mijn officiële tijd was lachwekkend slecht: 0:53:01, de slechtste. De op een na laatste was 0:49:05 als dat je een indicatie geeft van hoe ver ik achter lag, ik was vier minuten voorbij de laatste loper van de 7k. De eerste was 0:23:44. Ik was 29 minuten voorbij de eerste finisher, in die tijd had hij me kunnen inhalen en had hij nog extra minuten over! Mijn fietsmaatje haalde het met 0:37:58, algemeen fitte man met 0:38:21, en als laatste mijn getrainde-hard vriend die zijn chip verloor maar het kort daarna haalde dus waarschijnlijk rond de 0:39:00.

En weet je wat? Ik werd nog steeds toegejuicht. Ook al was ik laatste, ik voelde me toch net zo volbracht. Ik was trots op mezelf, ik wilde huilen. Begrijp me niet verkeerd, het was absoluut idioot en niemand zou ooit een race moeten lopen waar ze niet voor getraind hebben, maar ik deed het en ik kon het niet geloven. Niemand veroordeelde me omdat ik laatste was. Ik kreeg nog steeds hetzelfde verzorgingspakket met een banaan, sinaasappel, kortingen voor toekomstige wedstrijden, water en noten. Ik gaf niet op, ik kon zeggen dat ik het gedaan had. En terwijl ik fysiek de hele tijd dacht “hoe kunnen mensen dit doen voor hun plezier of als hobby, dit is het ergste ooit”, wist ik het gewoon toen ik klaar was. Er was een geweldig gevoel van euforie nadat ik eindelijk gestopt was en het gedaan had. Mijn vrienden lachten me niet uit en wachtten me na afloop zelfs op. Mijn moeder zei dat ze trots op me was. De andere lopers kon het niet schelen dat ik laatste was, ze waren alleen blij om een andere finisher te zien. En ik voelde me goed.

Het is geen schande om laatste te worden, en het is niet erg als het je eerste wedstrijd is, of als je net begint, of als je net zo stom bent als ik en onvoorbereid als laatste gaat, of zelfs als je een superprof bent en uiteindelijk met een hele horde snellere mensen meeloopt. Eerste en laatste hebben allemaal hetzelfde gemeen- we hebben het gedaan. Ik had er geen spijt van omdat ik laatste was. Ik voelde me niet slecht omdat ik laatste was. En ik haat het dat ik vroeger de mentaliteit had van “nou ja, ik red me wel zolang ik maar niet laatste ben” want letterlijk niemand dacht er zo over toen ik laatste was. Er is niets mis mee om laatste te zijn, waarom maakte ik me druk? Dus voor iedereen die bang is om laatste te worden, doe het gewoon, wie kan het wat schelen als je laatste bent? Iemand moet het doen! En voor diegenen die nog nooit laatste zijn geweest, het is echt helemaal niet slecht. En aan de profs die aanmoediging en advies geven op het parcours: bedankt. Oprecht, het betekent zoveel meer dan jullie je ooit kunnen voorstellen. Ik had het niet kunnen doen zonder de man aan het eind. Ik vond zijn naam online op de uitslagenpagina en hij volbracht de 21k in 1:51:09 en ik ben erg trots op hem. Ik schrijf een brief aan hem waarin ik hem bedank voor zijn steun, want ik weet dat ik het zonder hem niet had kunnen doen.

Hopelijk is dit de juiste plek om dit te delen, maar ik wilde het eigenlijk gewoon hebben over mijn ervaring als laatste in iets, omdat ik nog nooit in die positie ben geweest, en het was eerlijk gezegd niet zo slecht (hoewel het racen zonder goede training dat wel was, serieus mensen, doe dit nooit). En ik wilde ook het verhaal delen van mijn vriend, de sportieve oudere man die in zijn 50-er jaren de 20-jarigen verslaat en om iedereen te laten weten hoeveel woorden van aanmoediging en steun er echt toe doen. En als laatste, ik denk dat dit het begin is van een nieuwe hobby. Ik ga dat couch to 5k programma doen en ik denk dat dit het begin is van een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Het was een verrassend emotionele en betekenisvolle ervaring voor me, en ik had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen zeggen of dat het zo’n uitdaging zou zijn geweest als het was. Ik heb het gevoel dat ik een nieuw zelfvertrouwen heb gekregen, dat ik dingen kan doen, zelfs als ik denk dat ze onmogelijk zijn… en dat dacht ik bij elke stap (zelfs het laatste stuk voor de finish.)

Dus, voor /r/running, ik liep een 7k en ik was laatste… en het was geweldig.

EDIT: WOW, enorme dank aan iedereen voor alle steun die ik heb gekregen en voor het constructieve advies en de woorden van aanmoediging! Dit is zo’n geweldige gemeenschap en ik had nooit gedacht dat ik deze reacties zou krijgen. Ik wilde gewoon mijn verhaal delen omdat ik niemand anders had om het mee te delen en ik had nooit gedacht dat er zoveel lieve reacties zouden komen. Jullie zijn allemaal geweldig, dank je, en hoewel ik niets terug kan doen, heb ik als blijk van mijn waardering die “onhandige finishlijn” video geüpload zodat jullie hem allemaal kunnen zien. Ik kijk ernaar uit om hier weer te posten, behalve de volgende keer na een goede training en met een beetje meer pep in mijn stap!

De nasleep: https://www.youtube.com/watch?v=7KDB4ueMpS0&feature=youtu.be