Spandex

In de tijd na de Tweede Wereldoorlog werd de in 1952 opgerichte afdeling Textiles Fibers van DuPont de meest winstgevende divisie van DuPont, die de markt voor synthetische vezels wereldwijd domineerde. In deze periode begonnen vrouwen een belangrijke groep consumenten te vormen vanwege hun behoefte aan ondergoed en kousen. Na marktonderzoek naar de wensen van vrouwen op het gebied van textiel begon DuPont met de ontwikkeling van vezels die aan deze behoeften voldeden, waaronder een betere vezel voor damesgordels, die in die tijd meestal van rubber werden gemaakt.

In de jaren dertig raakte DuPont geïnteresseerd in de ontwikkeling van een synthetische elastische vezel. De eerste doorbraak van DuPont vond begin jaren vijftig plaats toen chemicus Joseph C. Shivers een tussenstof gebruikte om Dacron-polyester te modificeren, waardoor een elastische vezel ontstond die bestand was tegen hoge temperaturen. Vastbesloten om een vezel te vinden die rubber in kleding kon vervangen, perfectioneerde Shivers na bijna tien jaar onderzoek de vezel in 1958 in DuPont’s Benger Laboratory in Waynesboro, Virginia. Bovendien maakte de aard van spandex het mogelijk het te verwerken in andere kledingstukken dan gordels en onderkleding.

Lycra merkEdit

Om zijn merk spandexvezel te onderscheiden, koos DuPont de handelsnaam Lycra (oorspronkelijk Fiber K genoemd). DuPont lanceerde een uitgebreide publiciteitscampagne voor zijn merk Lycra, met advertenties en paginagrote advertenties in top damesbladen zoals Vogue, Glamour, Harper’s Bazaar, Mademoiselle, McCalls, Ladies Home Journal, en Good Housekeeping. Het oorspronkelijke stijlicoon van de mode, Audrey Hepburn hielp het merk in deze tijd zowel op als buiten het scherm te katapulteren; modellen en actrices zoals Joan Collins en Ann-Margret volgden Hepburns esthetiek door in Lycra-kleding te poseren voor fotoshoots en tijdschriftcovers.

Tegen het midden van de jaren 1970, met de opkomst van de Women’s Liberation Movement, begon de verkoop van korsetten te dalen omdat ze geassocieerd werden met anti-onafhankelijkheid en emblematisch werden voor een tijdperk dat snel voorbij ging. Als reactie hierop herontwierp DuPont Lycra naarmate de aerobic-fitnessbeweging in de jaren 1970 opkwam. Deze expansie zette zich voort tijdens de Olympische Winterspelen van 1968, toen het Franse skiteam Lycra-kleding droeg om mee te doen aan de wedstrijden. Dit populariseerde het merk als essentiële atletiekkleding vanwege het soepele en lichtgewicht materiaal. De vezel bleek vooral populair te zijn in halfhoge shorts die door wielrenners werden gedragen.

Tegen de jaren 1980 had de fitnesstrend zijn hoogtepunt in populariteit bereikt en begonnen fashionista’s shorts op straat te dragen. Spandex bleek zo’n populaire vezel in de kledingindustrie dat DuPont tegen 1987 moeite had om aan de wereldwijde vraag te voldoen. In de jaren 1990 bleken diverse andere met spandex vervaardigde artikelen populair te zijn, waaronder een succesvolle lijn van lichaamsvormende foundationkleding die onder de handelsnaam Bodyslimmers werd verkocht. Naarmate het decennium vorderde, werden overhemden, broeken, jurken en zelfs schoenen gemaakt met spandexmengsels, en massaproducten zoals Banana Republic gebruikten het zelfs voor mannenkleding.

Milieu-impactEdit

In 2014 werd opgemerkt dat de meeste kleding die spandex bevat, na slijtage eindigt als niet-recycleerbaar afval, omdat stofmengsels die spandex bevatten moeilijk te recyclen zijn. Dit draagt bij aan de vervuiling van het milieu.