The 7 Most Infamous U.S. Public Housing Projects
De pogingen van de Amerikaanse regering om de armen te huisvesten zijn al tientallen jaren gebaseerd op de bouw van gesubsidieerde woningbouwkavels, beter bekend als “projecten”.
De term, oorspronkelijk gebruikt om de verbeteringsprojecten te beschrijven waarvan stadsplanners dachten dat deze ontwikkelingen zouden zijn, is in plaats daarvan synoniem geworden met stadsvervuiling en criminaliteit.
Heden ten dage geven stadslegendes, nieuwsberichten en rapteksten een beeld van de verwoestende effecten van geconcentreerde armoede en misplaatst overheidsbeleid die deze “projecten” zijn geworden.
7) Pruitt-Igoe, St. Louis MO
Ontworpen door architect Minoru Yamasaki, die later de torens van het World Trade Center ontwierp, werd Pruitt-Igoe voor het eerst bewoond in 1954, maar voltooid in 1956. Omdat de volkshuisvesting in Missouri tot 1956 rassenscheidend was, werden de 33 gebouwen van 11 verdiepingen oorspronkelijk gebouwd om gesegregeerde sekten van jonge blanken en zwarten uit de middenklasse te huisvesten; maar de projecten werden het thuis van voornamelijk Afro-Amerikaanse bewoners toen de blanke bevolking van St. Louis naar de buitenwijken vluchtte.
In tegenstelling tot de meeste percelen voor volkshuisvesting heeft Pruitt-Igoe slechts korte tijd stand gehouden. Critici zeggen dat fouten in het ontwerp, waaronder “Skip-stop” liften die slechts om de drie verdiepingen stopten, hebben bijgedragen aan de ondergang van de eens zo bejubelde woonwijk. Berichten over overvallers die in de trappenhuizen wachtten om de bewoners te beroven terwijl ze van de ene verdieping naar de andere trokken, voedden de hoge misdaadcijfers.
In 1971 bood Pruitt-Igoe nog maar onderdak aan zeshonderd mensen in 17 van de 33 oorspronkelijke gebouwen. Datzelfde jaar stemden de federale autoriteiten in met de sloop van delen van Pruitt-Igoe. In 1976 werd de rest van Pruitt-Igoe gesloopt.
6) Queensbridge Houses, Queens NY
De 3.142 woningen tellende Queensbridge Houses is het grootste volkshuisvestingsproject in de V.S. Het ligt in het westelijke deel van de borough Queens en bestaat technisch gezien uit twee afzonderlijke complexen (North en South Houses) die bijna 7.000 mensen huisvesten. Architecten ontwierpen de zes verdiepingen tellende gebouwen in een unieke Y-vorm in de hoop de bewoners meer toegang tot zonlicht te geven.
In de jaren vijftig was de meerderheid van de bewoners van Queensbridge blank. Sindsdien wonen er voornamelijk Afro-Amerikaanse en Latino gezinnen. Zoals veel van de beruchte woonprojecten, was Queensbridge de thuisbasis van een groot aantal opmerkelijke hip-hop artiesten (Nas, Marley Marl, MC Shan, Roxanne Shante en Mobb Deep) die de armoedige omstandigheden van het woonproject in hun rhymes hebben beschreven. Wapengeweld en een levendige illegale drugshandel vatten hun details over de harde realiteit van het leven in Queensbridge samen.
In 2005 kwam Queensbridge in het nieuws toen de New Yorkse autoriteiten een inval deden in het woonproject om het beruchte “Dream Team” drugssyndicaat te ontmantelen.
5) Robert Taylor Homes, Chicago IL
De Robert Taylor Homes, gelegen in de wijk Bronzeville aan de zuidkant van Chicago, waren ooit het grootste volkshuisvestingsproject van het land. Het project werd in 1962 voltooid en werd vernoemd naar Robert Taylor, de eerste zwarte student die zich in 1888 inschreef aan het Massachusetts Institute of Technology.
De Robert Taylor Homes, bestaande uit 24 flatgebouwen van 16 verdiepingen en in totaal 4.415 eenheden, waren ooit de thuisbasis van Mr. T, atleten Kirby Puckett en Maurice Cheeks, en de huidige gouverneur van de staat Massachusetts Deval Patrick.
Tijdens zijn bestaan huisvestte de Robert Taylor Homes een aantal van de armste bewoners van het land. In een artikel uit 1999 werd gemeld dat 95 procent van de 20.000 bewoners van het complex werkloos was en overheidssteun als enige bron van inkomsten had. Door deze armoede kende de Robert Taylor Homes een van de hoogste percentages geweldsmisdrijven en bendeactiviteiten in Chicago.
4) Jordan Downs, Watts CA
Oorspronkelijk gebouwd in de Watts-sectie van Los Angeles als tijdelijke huisvesting voor oorlogsarbeiders tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar begin jaren 1950 omgebouwd tot volkshuisvesting, is het Jordan Downs Housing project een van de weinige volkshuisvestingsprojecten vernoemd naar gewone mensen (David Starr Jordan, en Samuel Elliot Downs, twee van de oudste bewoners van het gebied).
Wat in de beginjaren begon als een gedeeltelijk geïntegreerd project, werd halverwege de jaren ’60 grotendeels een Afrikaans-Amerikaanse wijk als gevolg van de restrictieve convenanten in Los Angeles en de instroom van Afro-Amerikanen die na de oorlog naar het westen bleven migreren. Sindsdien is Jordan Downs een microkosmos geworden van de kwalen van Zuid-Los Angeles. Politiegeweld en een gebrek aan werkgelegenheid voedden een gevoel van vijandigheid onder de Afro-Amerikanen die in Jordan Downs en in Watts woonden. De wereld was getuige van deze sociale spanningen tijdens de rellen in Watts in 1965. Bendegeweld in de jaren ’80 en ’90 benadrukte de benarde situatie die tot op de dag van vandaag voortduurt.
3) Magnolia Projects, New Orleans LA
Duidelijk genaamd de C.J. Peete Projects, werden de Magnolia Projects gebouwd in een deel van Uptown New Orleans dat bekend staat als Central City.
Toen met de bouw werd begonnen in 1941, grensde het complex aan Louisiana Ave., Magnolia Street, Washington Ave. en La Salle Street. Veertien jaar later werd het complex nog eens zes blokken noordwaarts uitgebreid tot Clara Street. Het Flint Goodridge Hospital, de belangrijkste bron van medische zorg voor de Afro-Amerikaanse New Orleanians vanaf de tijd van Jim Crow tot aan de sluiting in de jaren 1980, bevond zich in de zuidwestelijke hoek van Magnolia.
Gebukt onder alle stedelijke verloedering die consistent is met veel arme gebieden en volkshuisvestingsprojecten, staat Magnolia’s moordcijfer consequent op de hoogste plaats van alle volkshuisvestingsprojecten van de stad, een opzienbarend feit als je bedenkt dat New Orleans zelf vaak een van de hoogste moordcijfers van het land heeft.
De Dooney Boys, een van de grootste straatbendes van New Orleans, noemt Magnolia zijn thuis. Meer in het bijzonder heeft Magnolia veel van de grootste hip-hop artiesten uit het zuiden voortgebracht, waaronder Juvenile, Soulja Slim, en Jay Electronica.
2) Marcy Projects, Brooklyn NY
Gelegen in de Bedford-Stuyvesant buurt van Brooklyn, werden de Marcy Houses of Marcy Projects genoemd naar William L. Marcy, de 11e gouverneur van New York, die later diende als de Amerikaanse minister van Oorlog en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken. De 1.705 appartementen huisvesten meer dan 4.200 bewoners.
Bekend als het ouderlijk huis van rapper Jay-Z, Marcy ’s beruchte reputatie is gedocumenteerd in talloze rap nummers. Jay-Z’s “Murder Marcyville” werd zo genoemd om de gewelddadige aantrekkingskracht van de wijk te beschrijven. En zijn “Where I’m From” track beschrijft de armoede en de overheersing van vuurwapengeweld en crack cocaïne die de woonwijk verteerde. In het nummer rapt Jay-Z: “Where you can’t put your vest away and say you’ll wear it tomorrow / Cause the day after we’ll say, damn I was just with him yesterday.”
1) Cabrini Green, Chicago IL
Ooit werden de Frances Cabrini Rowhouses genoemd naar Frances S. Cabrini, de eerste Amerikaanse burger die heilig werd verklaard door de Rooms-Katholieke Kerk. Het project voor volkshuisvesting aan de noordkant van Chicago werd begrensd door Evergreen Ave. in het noorden, Orleans Street in het oosten, Chicago Ave. in het zuiden, en Halsted Street in het westen. Op het hoogtepunt telde Cabrini Green 3.607 eenheden en bood het onderdak aan meer dan 15.000 mensen.
Nadat in de jaren vijftig de nabijgelegen fabrieken sloten en veel van de arbeidersbewoners van Cabrini Green zonder werk kwamen te zitten, begonnen armoede en criminaliteit de wijk te infecteren. Sindsdien zijn de door armoede geteisterde omstandigheden van Cabrini Green en de hoge criminaliteit meer gedocumenteerd dan alle andere woonprojecten in Chicago. USA Today beschreef Cabrini Green als “een virtueel oorlogsgebied, het soort plek waar kleine jongens op weg naar school werden neergeschoten en kleine meisjes seksueel werden misbruikt en voor dood in trappenhuizen werden achtergelaten.”
In 2010 sloot Chicago Cabrini Green.
SEE ALSO:
New Orleans Tackles Public Housing Demand With New Plan
Housing Money Wasted On Belly Dancers, Sex Offenders Fails Poor
PHOTO CREDIT: Getty/Instagram