Thracië

Oeroude en Romeinse geschiedenisEdit

Skudrische (Thracische) soldaat van het Achaemenidische leger, circa 480 BCE. Grafreliëf van Xerxes I.

De inheemse bevolking van Thracië was een volk dat de Thraciërs werd genoemd en dat in talrijke stammen was verdeeld. De regio werd op zijn grootst door het Perzische Rijk beheerst, en het is bekend dat Thracische soldaten in de Perzische legers werden ingezet. Later vergezelden Thracische troepen de naburige heerser Alexander de Grote toen hij de Hellespont overstak, die grenst aan Thracië, tijdens de invasie van het Perzische Rijk zelf.

De Thraciërs noemden zichzelf niet bij naam; termen als Thracië en Thraciërs zijn gewoon de namen die de Grieken hen gaven.

Verdeeld in afzonderlijke stammen vormden de Thraciërs geen duurzame politieke organisaties tot de stichting van de Odrysische staat in de 4e eeuw v. Chr. Net als de Illyriërs onderhielden de plaatselijk geregeerde Thracische stammen in de berggebieden een krijgertraditie, terwijl de stammen in de vlakten naar verluidt vredelievender waren. Onlangs ontdekte grafheuvels in Bulgarije suggereren dat Thracische koningen wel degelijk regio’s van Thracië bestuurden met een duidelijke Thracische nationale identiteit.

Tijdens deze periode leefde in Thracië een subcultuur van celibataire asceten, de Ctistae genaamd, waar zij als filosofen, priesters en profeten fungeerden.

Voor de Peloponnesische Oorlog begonnen delen van Thracië, vooral in het zuiden, te helleniseren doordat Atheense en Ionische koloniën in Thracië werden gesticht. Spartaanse en andere Dorische kolonisten volgden hen na de oorlog. De bijzondere belangstelling van Athene voor Thracië wordt onderstreept door de talrijke vondsten van Atheens zilverwerk in Thracische graven. In 168 v. Chr., na de Derde Macedonische oorlog en de onderwerping van Macedonië aan de Romeinen, verloor ook Thracië zijn onafhankelijkheid en werd het ondergeschikt aan Rome. Tegen het einde van de 1e eeuw v. Chr. verloor Thracië zijn status als client-koninkrijk toen de Romeinen rechtstreeks hun koningen begonnen te benoemen. Deze situatie duurde tot 46 n.C., toen de Romeinen Thracië uiteindelijk in een Romeinse provincie veranderden (Romana provincia Thracia)

Tijdens de Romeinse overheersing waren er binnen de geografische grenzen van het oude Thracië twee afzonderlijke Romeinse provincies, namelijk Thracië (“provincia Thracia”) en Neder-Moesië (“Moesia inferior”). Later, in de tijd van Diocletianus, werden de twee provincies samengevoegd en vormden zij de zogenaamde “Dioecesis Thracia”. De vestiging van Romeinse kolonies en vooral van verschillende Griekse steden, zoals Nicopolis, Topeiros, Traianoupolis, Plotinoupolis en Hadrianoupolis, was het gevolg van de verstedelijking van het Romeinse Rijk. De Romeinse provinciepolitiek in Thracië bevorderde vooral niet de romanisering maar de hellenisering van het land, die reeds in de Archaïsche periode door de Griekse kolonisatie was begonnen en tegen het einde van de Romeinse oudheid was voltooid. Wat de concurrentie tussen de Griekse en Latijnse taal betreft, bewijst het zeer hoge percentage Griekse inscripties in Thracië, dat zich uitstrekt ten zuiden van het Haemusgebergte, de volledige hellenisering van de taal in dit gebied. De grenzen tussen het Grieks en Latijn sprekende Thracië liggen juist boven de noordelijke uitlopers van het Haemusgebergte.

Tijdens de keizertijd hadden veel Thraciërs – vooral leden van de plaatselijke aristocratie van de steden – het recht gekregen van het Romeinse burgerschap (civitas Romana) met alle voorrechten van dien. Epigrafische bewijzen tonen een grote toename van dergelijke naturalisaties in de tijd van Trajanus en Hadrianus, terwijl keizer Caracalla in 212 AD met zijn bekende decreet (constitutio Antoniniana) het Romeinse staatsburgerschap verleende aan alle vrije inwoners van het Romeinse Rijk.In dezelfde periode (in de 1ste-2de eeuw n.C.) getuigt een opmerkelijke aanwezigheid van Thraciërs door de inscripties buiten de grenzen (extra boetes) zowel op Grieks grondgebied als in alle Romeinse provincies, vooral in de provincies van het Oost-Romeinse Rijk.

Middeleeuwse geschiedenisEdit

In het midden van de 5e eeuw, toen het West-Romeinse Rijk begon af te brokkelen, viel Thracië aan het gezag van Rome en in handen van Germaanse stammenheersers. Met de val van het West-Romeinse Rijk veranderde Thracia in een strijdtoneel voor het grootste deel van de volgende 1.000 jaar. Het overgebleven oostelijke deel van het Romeinse Rijk op de Balkan, later bekend als het Byzantijnse Rijk, behield de controle over Thracië tot de 7e eeuw, toen de noordelijke helft van de hele regio werd opgenomen in het Eerste Bulgaarse Rijk en de rest werd gereorganiseerd in het Thracische thema. Het Rijk heroverde de verloren gebieden aan het eind van de 10e eeuw totdat de Bulgaren aan het eind van de 12e eeuw de controle over de noordelijke helft herwonnen. Gedurende de gehele 13e eeuw en de eerste helft van de 14e eeuw wisselde het gebied in handen van het Bulgaarse en het Byzantijnse Rijk (met uitzondering van Constantinopel). In 1265 kreeg het gebied te maken met een Mongoolse inval van de Gouden Horde, onder leiding van Nogai Khan, en tussen 1305 en 1307 met een inval van de Catalaanse compagnie.

Ottomaanse periodeEdit

Vlag van de rebellen van Thracië tijdens de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog.

In 1352 deden de Ottomaanse Turken hun eerste inval in de regio, die zij binnen twee decennia volledig onderwierpen en vijf eeuwen lang bezetten. In 1821 kwamen verschillende delen van Thracië, zoals Lavara, Maroneia, Sozopolis, Aenos, Callipolis en Samothraki in opstand tijdens de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog.

Moderne geschiedenisEdit

Voorstel om Oost-Thracië tijdens de Eerste Wereldoorlog aan Griekenland af te staan. Deze fotokopie is afkomstig van een grotere kleurenkaart.

Met het Congres van Berlijn in 1878 werd Noord-Thracië opgenomen in de semi-autonome Osmaanse provincie Oost-Remelia, die in 1885 werd verenigd met Bulgarije. De rest van Thracië werd aan het begin van de 20e eeuw verdeeld tussen Bulgarije, Griekenland en Turkije, na de Balkanoorlogen, de Eerste Wereldoorlog en de Grieks-Turkse oorlog. In de zomer van 1934 werden tot 10.000 Joden mishandeld, vermoord en vervolgens gedwongen de regio te verlaten (zie de pogroms van 1934 in Thracië).

Heden ten dage is Thracië een geografische term die wordt gebruikt in Griekenland, Turkije en Bulgarije.