Tragische feiten over Sylvia Plath

Sylvia Plath was een Amerikaanse dichteres en schrijfster, vooral bekend om haar roman The Bell Jar en om haar stijl van ‘bekentenis-poëzie’, waarin ze zich concentreerde op haar eigen persoonlijke ervaringen en trauma’s. Nadat ze het grootste deel van haar leven aan depressies leed, stierf ze in 1963 door zelfmoord. Vandaag de dag wordt ze herdacht naast andere invloedrijke en belangrijke vrouwelijke auteurs zoals Virginia Woolf, en is ze een cultureel icoon geworden. Hieronder staan 45 tragische feiten over de briljante dichteres en schrijfster.

Not Going Back

De BBC in Engeland produceerde een film genaamd Sylvia die zich richtte op de relatie tussen Plath en echtgenoot Ted Hughes. Plaths dochter Frieda zei dat de omroep haar meerdere malen had benaderd met de vraag of ze mee wilde werken, maar ze weigerde, omdat ze niet terug wilde naar dat pijnlijke deel van haar jeugd.

Put it in a Poem

Frieda Hughes was zo gefrustreerd over het gebrek aan aandacht van de BBC voor haar gevoelens over de film over haar ouders, dat ze niet alleen weigerde om de poëzie van haar moeder in de film te laten gebruiken, maar haar woede ook in een gedicht verwerkte. Het 48-regelige gedicht, genaamd “My Mother”, beschuldigde de omroep ervan munt te slaan uit de zelfmoord van Plath.

Nieuw ontdekt

55 jaar na de dood van Sylvia Plath werd in Groot-Brittannië een nieuw kort verhaal/novelle gepubliceerd door uitgeverij Faber & Faber. Het verhaal werd afgewezen door het tijdschrift Mademoiselle in 1952, toen Plath nog studeerde aan Smith, en wordt uitgebracht ter gelegenheid van het 90-jarig bestaan van de uitgever.

A Simple Name

Toen Sylvia Plath 8 jaar oud was, publiceerde ze haar eerste gedicht, simpelweg getiteld “Poem”. Het stuk verscheen in de krant Boston Herald en was het eerste van vele andere werken die in kranten en tijdschriften zouden worden gepubliceerd. In tegenstelling tot de donkere en morbide gedichten die ze in haar latere leven schreef, was dit gedicht letterlijk kort en krachtig.

Het is niet erg…romanesk

Nadat ze een beurs van $2.080 van een uitgever had gekregen voor het schrijven van een roman, verwachtte Plath waarschijnlijk dat ze The Bell Jar zouden publiceren, maar tot haar grote frustratie wezen ze het af. Ze noemden het boek “teleurstellend, jeugdig en overspannen,” wat zeker niet is wat een auteur hoopt te horen. Terwijl ze wel een Britse uitgever vond, had ze moeite om een Amerikaanse uitgever te vinden, waarvan er één haar vertelde: “We hadden niet het gevoel dat u erin geslaagd was uw materiaal succesvol te gebruiken op een romanachtige manier.”

Dabbling in Art

Voordat ze overstapte op schrijven, studeerde Plath studio art aan het Smith College. Als kind tekende, schilderde en schetste ze vaak, maar leraren overtuigden haar om over te stappen toen ze haar manier van schrijven herkenden.

De schijn ophouden

In brieven geschreven aan haar jongere broer Warner, waarschuwde Plath, “Ze kan niet tegen grote problemen of opwinding zonder de hele nacht wakker te blijven, en dus is het onze belangrijkste verantwoordelijkheid om haar de illusie te geven (alleen lijkt het nu nauwelijks nog een illusie) dat we gelukkig en succesvol en onafhankelijk zijn.” Daarentegen onthulden haar dagboeken een diepe haat jegens haar moeder, en een heel ander leven dan zij voor haar moeder schilderde.

Beloof me

De dood van Plaths vader toen ze nog maar 8 jaar oud was, versterkte haar angst om in de steek gelaten te worden. Ze maakte zich daar zo’n zorgen over dat ze een contract voor haar moeder schreef om te ondertekenen, waarin ze beloofde nooit te hertrouwen – haar moeder tekende het.

Bona Fide Genius

Op 12-jarige leeftijd werd Plaths IQ gemeten op 160, ruim boven de 140 die normaal gesproken daarvoor in aanmerking komt. Ironisch genoeg, toen haar familie verhuisde van Winthrop naar Wellesley, liet haar moeder haar de vijfde klas overdoen. Ondanks hoe het er misschien uitzag, had deze beslissing niets te maken met eventuele moeilijkheden op school, en Path blonk altijd uit in haar vakken.

Plath was twee jaar eerder met school begonnen, maar haar moeder dacht dat omgang met kinderen van haar eigen leeftijd haar zou helpen de stress te verlichten van al het andere waar ze mee te maken had, zoals de dood van haar vader.

Lifelong Friend

Olivia Higgins Prouty was een romanschrijfster en dichteres die aan haar alma mater, Smith College, een beurs financierde voor veelbelovende jonge schrijvers. Plath was de gelukkige ontvanger van die beurs, en ze werd later vrienden met haar beschermheer. Prouty gaf Plath geld voor haar medische kosten toen ze herstellende was van haar eerste zelfmoordpoging in 1953 en was de inspiratie voor het personage Philomena Guinea in Path’s roman The Bell Jar.

Een buitenlandse penvriend

Op 15-jarige leeftijd werd Plath penvriendjes met een Duitse tiener genaamd Hans-Joachim Neupert. Ondanks dat ze opgroeide tijdens de Tweede Wereldoorlog, was Plath’s opvoeding behoorlijk beschermd geweest, en ze wilde graag meer leren over de wereld buiten haar eigen bubbel. Het tweetal correspondeerde vijf jaar lang en besprak van alles, van opvoeding tot religie, persoonlijke filosofie, en haar hoop en angsten. Sommige brieven zijn zelfs voorzien van tekeningen van Plath zelf.

Passionate Pacifist

Plath was fel in haar haat tegen oorlog, en sprak zich publiekelijk uit tegen de Koreaanse oorlog. In een brief uit 1950 aan haar Duitse penvriend noemde ze het laten vallen van de atoombom “een zonde.”

Een blijvende indruk

De zomer na haar afstuderen op de middelbare school nam Plath een zomerbaantje dat zo’n sterke indruk op haar zou maken dat het later in haar leven in haar schrijven doorwerkte. Zij en haar broer Warren gingen werken op een boerderij in Dover, Massachusetts, en ze beschreef het in haar dagboek als “de eerste baan en de liefste.”

Professionele opbrengst

De baan op de boerderij leverde ook een primeur op voor Plath: een gedicht dat door een belangrijke publicatie zou worden gepubliceerd. Het gedicht en een tijdschriftartikel werden gepubliceerd in The Christian Science Monitor, en de redacteur vond het zo goed dat hij een notitie bijvoegde “We hopen dat je ons binnenkort weer zult proberen met artikelen en essays voor deze kolommen.”

A Flight of Fancy

In twee weinig bekende werken die ze voor kinderen schreef, liet Plath zich van een meer grillige kant zien. In 1959 schreef ze een kinderverhaal over de gevaren van zelfbewustzijn, maar dat was nog niet alles. Enkele jaren na haar dood publiceerde de Britse uitgeverij Faber & Faber een bundel gedichten die Plath voor haar kinderen schreef over verschillende soorten bedden.

In tegenstelling tot de confessionele stijl van haar poëzie voor volwassenen, waren deze gedichten fantastisch en escapistisch. De originele Britse uitgave werd geïllustreerd door de beroemde kunstenaar Quentin Blake, die vooral bekend is als illustrator van het werk van Roald Dahl. Wat een combo!

Double Tragedy

Ted Hughes, de echtgenoot van Plath, beleefde voor de tweede keer een tragedie toen zijn minnares Assia Wevill, voor wie hij Plath verliet, zelfmoord pleegde op een manier die vergelijkbaar was met Plath. In tegenstelling tot Plath, die eten en water voor haar kinderen achterliet en ervoor zorgde dat ze veilig in hun kamer waren, gaf Wevill haar vierjarige dochter slaappillen voordat ze er zelf een paar nam, zette het gasfornuis aan, ging met haar op een bed liggen dat ze naar de keuken had gesleept, en wachtte tot ze zou sterven.

Een belangrijke datum

Huwelijken in juni komen vrij vaak voor, maar Plath had een specifieke reden om 16 juni te kiezen voor haar eigen huwelijk met Ted Hughes. Ze koos de datum ter ere van de datum van Bloomsday uit James Joyce’s roman Ulysses. Joyce koos de 16e voor zijn roman omdat het de dag was van zijn eerste echte date met zijn toekomstige vrouw. Dat is zo romantisch!

Voor de bijen

Plaths vader was entomoloog (een wetenschapper die insecten bestudeert) en was een expert op het gebied van bijen. Toen Plath 2 jaar oud was, publiceerde hij een proefschrift over bijen, dat haar ook na aan het hart lag. Toen ze met haar echtgenoot Ted Hughes in Devon woonde, begon Plath met bijenteelt als hobby, en volgens fragmenten uit brieven die ze aan haar moeder schreef, was ze er helemaal weg van! Ze schreef ook een vijf-gedichten reeks over de insecten, die werd gepubliceerd in haar postume collectie Ariel.

Nooit meer

laths vader stierf toen ze 8 jaar oud was, en zelfs op die jonge leeftijd had dat een grote impact op haar. Toen haar moeder haar over zijn dood vertelde, zei ze naar verluidt: “Ik zal nooit meer met God spreken!”

Een niet zo goed voorteken

Van 1962 tot haar dood een jaar later huurde Plath een flat op 23 Fitzroy Road in Londen, die had toebehoord aan de dichter William Butler Yeats. Ze dacht dat de flat een goed voorteken zou zijn voor haar schrijverschap.

25.Finding Her Voice

Hoewel Plath al op jonge leeftijd talent voor schrijven tentoonspreidde, duurde het een tijd voordat ze haar eigen stem vond. Haar vroege poëzie was vergelijkbaar met die van dichters als Dylan Thomas, Wallace Stevens en W.H. Auden, en ze maakte veel gebruik van een thesaurus terwijl ze haar technische vaardigheden perfectioneerde.

Niet zoals verwacht

De ontvangst van The Bell Jar was zeker niet waar Plath op hoopte. Het boek kreeg overwegend apathische kritieken, en Plath was teleurgesteld dat ze werd gepasseerd. Ze stierf slechts een paar weken later, en heeft het uiteindelijke succes niet meer mogen meemaken.

Voorkom schaamte

Toen The Bell Jar voor het eerst werd gepubliceerd, was dat niet onder Plath’s naam, maar onder het pseudoniem Victoria Lucas. De roman was in hoge mate autobiografisch, haar uitgever was bezorgd over aanklachten wegens smaad van mensen die in het boek waren afgebeeld. Plath wilde er ook zeker van zijn dat haar moeder niet in verlegenheid zou worden gebracht, dus haar naam erbuiten houden was op dat moment het verstandigste idee.

Het werk van een dichter

Naast het beschermen van haar “personages”, had Plath nog een tweede motief om The Bell Jar onder een pseudoniem te publiceren. Ze had al een serieuze literaire reputatie als dichteres, en wilde niet het risico lopen die reputatie te bezoedelen door het boek te laten beoordelen als “het werk van een dichter.”

Cash Considerations

Dat The Bell Jar uiteindelijk onder haar eigen naam werd uitgegeven, was pas na Plaths dood. Ex-echtgenoot Ted Hughes was de wettelijke executeur van haar literaire werken en stond toe dat het in het Verenigd Koninkrijk onder Plaths naam werd gepubliceerd. Later, in 1971, wilde Hughes naar verluidt een landhuis kopen, dus stond hij toe dat het boek in de VS werd gepubliceerd, in de hoop wat geld te genereren.

We’re Working on It

Plath en Hughes scheidden in september 1962, nadat ze achter zijn affaire met Assia Wevill was gekomen. Plath was naar verluidt kapot van zijn ontrouw, maar in een voorwoord voor Ariel schreef Plaths dochter dat haar vader dacht dat Plath zich zou kunnen bedenken en dat ze daar op het moment van haar dood “aan werkten”.

Mutual Dislike

Olwyn Hughes was close met haar broer Ted, maar Plath was een ander verhaal. Hoewel de twee vrouwen elkaar niet vaker dan een paar keer ontmoetten, waren ze niet wat je noemt vriendinnen. Olwyn schreef eens over Plath dat ze “dacht dat ze nogal rechtlijnig gif was” en Plath vond Olwyn egoïstisch. Hun wederzijdse afkeer bereikte een kookpunt tijdens de kerstmis van de familie Hughes in 1960. Ze hadden een knallende ruzie en spraken elkaar nooit meer.

Correcting the Wrongs

Ondanks hun afkeer van elkaar. Olwyn Hughes betreurde haar laatste ontmoeting met Plath, maar dat weerhield haar er niet van slecht over Plath te spreken. Na de dood van haar broer nam zij de taak over van literair executeur van Plaths werk, en hoewel ze beweerde dat ze probeerde eerlijk tegen Plath te zijn, had ze ook een hekel aan wat zij noemde “vampierbiografieën” over Plath, en vond ze dat de relatie tussen haar en Hughes onjuist was afgeschilderd.

Ze oefende zo veel controle uit over elk woord dat over Plath werd geschreven, dat ze verhinderde dat verschillende biografieën werden gepubliceerd, en over een andere zo veel controle uitoefende dat mensen het een werk van “dubbel auteurschap” noemden. Ironisch genoeg droeg Olwyn Hughes’ bemoeienis alleen maar bij aan het martelaarschap van Plath en de belastering van haar en haar broer. Over een miskleun gesproken!

Missing Dedication

Toen Plath The Bell Jar schreef, droeg ze het op aan haar vriendin Elizabeth Sigmund en haar man David, maar de opdracht werd weggelaten in de eerste editie die door Faber & Faber in het Verenigd Koninkrijk werd gepubliceerd. Sigmund beschuldigde Olywn en Ted Hughes ervan dat zij de opdracht opzettelijk hadden weggelaten, omdat zij er zeker van wilden zijn dat niemand die Plath kende ooit met de pers in aanraking zou komen. Hughes ontkende de bewering en zei dat ze “waarschijnlijk probeerden een vel papier te sparen.” Een aannemelijk verhaal!

Wat denk jij?

Frieda Hughes, de dochter van Sylvia Plath en Ted Hughes, is op zichzelf al een volleerd schrijfster. Zoals ze in een interview verklaarde, was ze al 35 voordat ze haar vader haar gedichten liet zien. Ze gaf hem de opdracht haar alleen te vertellen of ze “niet slecht” waren, “te hoop gelopen” of “beter konden”, en haar helemaal geen schrijfinstructies te geven. Dat moet een zware opdracht zijn geweest!

Een angstaanjagende ontmoeting

In haar dagboeken schreef Plath over een afschuwelijke ervaring die ze had tijdens een blind date in haar eerste jaar aan de universiteit. Hoewel de date aanvankelijk goed verliep, veranderde hij in een griezelige psychopaat zodra ze het restaurant verlieten. Hij vertelde haar dat hij wilde dat ze helemaal van hem was voordat hij probeerde haar seksueel aan te randen. De ervaring had een traumatisch effect op Plath, en ze beschreef dat ze bang zou zijn om ooit nog alleen te zijn of zelfs maar een wandeling te maken, en ze haatte hem ervoor. En terecht!

A Zap to the Brain

Als behandeling voor depressie kreeg Plath elektroshock-therapie. Haar eerste behandeling was op 20-jarige leeftijd, na haar eerste zelfmoordpoging, en ze putte uit deze ervaringen om The Bell Jar te schrijven.

Testing the Waters

Plaths eerste zelfmoordpoging kwam in haar derde jaar van de universiteit, de periode in haar leven die als inspiratie diende voor The Bell Jar. Ze sneed in haar benen om te zien of ze de moed had zichzelf van het leven te beroven. Slechts een paar weken later probeerde ze het echt.

Foreshadowing

In het gedicht The Lady of Lazarus uit 1962 schreef Plath een passage over sterven met daarin de regels “Dying Is an art, like everything else. Ik doe het uitzonderlijk goed.” Slechts vier maanden later, het leven, kwamen de woorden van het gedicht uit, en stierf ze door zelfmoord.

Een veranderde mening

Nadat ze was afgestudeerd aan Smith College, accepteerde Plath een baan als docent aan het college, maar haar kijk op het college en op lesgeven veranderde toen ze er eenmaal zat. Toen ze eenmaal haar collega’s was, vond ze haar docenten niet meer zo bewonderenswaardig, en ze had weinig tijd om haar poëzie te schrijven. In november van dat jaar nam Plath het besluit de academische wereld te verlaten en zich in plaats daarvan op het schrijven te richten. Een verstandige keuze!

It Runs in the Family

Plaths zoon Nicholas’ leven werd ontsierd door tragedie. Hij verloor zijn moeder aan zelfmoord toen hij nog een kind was, en 6 jaar later stierf zijn halfzuster toen haar moeder zelfmoord pleegde en hen beiden vergaste. Net als zijn moeder leed Nicholas aan depressies en in 2009, op 47-jarige leeftijd, hing hij zichzelf op in zijn huis in Alaska.

Keeping it Quiet

Toen Plath stierf, werden er maar heel weinig rouwadvertenties gedrukt waarin haar dood werd vermeld, en van de rouwadvertenties die er waren, waren die niet wat je noemt accuraat. Veel van de rouwadvertenties verwezen naar haar met haar getrouwde naam, Mrs Hughes, en niet haar echte naam. Eén zei dat ze stierf aan longontsteking. De reden hiervoor is voornamelijk speculatie, maar een biograaf suggereert dat het te maken had met het stigma rond zelfmoord in die tijd, en dat rouwadvertenties voor deze specifieke doodsoorzaken vaak niet werden afgedrukt.

Borderline Stalker

Toen ze gastredacteur was bij Mademoiselle, miste ze een geïmproviseerde lunch die haar redactieleider had met de dichter Dylan Thomas. Ze was zo van streek door het missen van deze ontmoeting dat ze hem zowat begon te stalken. Ze bracht dagen door in zijn favoriete tavernes in New York City, en wachtte hem op in de gang van zijn hotel om hem te betrappen. Een beetje obsessief!

I Bite Your Cheek

De eerste keer dat Plath Ted Hughes zag was op een feestje. Ze zagen elkaar aan de andere kant van de kamer, en van het een kwam het ander, en ze belandden samen in een kamer alleen. Hij kuste haar nek en zij beet hem hard in zijn wang – hard genoeg om bloed langs zijn gezicht te laten lopen. Vier maanden later trouwden ze.

Onvoltooide roman

Toen Plath stierf, werkte ze aan een andere roman, Doubletake or Double Exposure, over de ontrafeling van haar huwelijk met Ted Hughes. Plath vond het nog beter dan The Bell Jar en zei tegen haar vrienden: “Als ik nu kan lachen, moet het wel hels grappig spul zijn.”

Mysteriously Vanished

Ted Hughes, destijds de literair executeur van Plaths nalatenschap, zei oorspronkelijk dat Plaths onvoltooide roman 130 pagina’s telde. Later stelde hij het aantal bij tot 60 of 70 pagina’s en beweerde vervolgens in 1970 dat de roman was verdwenen. Een aannemelijk verhaal!

Back Tomorrow

In juli 1953 kreeg Plath een psychische inzinking. Ze schreef in haar semi-autobiografische roman dat ze niet kon eten of slapen, maar haar moeder betwistte dit later en beweerde dat ze Freuds Abnormale Psychologie had gelezen maar “moedeloos” was geweest. Eind augustus van dat jaar liet ze een briefje voor haar moeder achter, waarin ze vertelde dat ze een eindje was gaan wandelen en de volgende dag terug zou komen, maar uiteindelijk nam ze een deken, water en een fles slaappillen mee naar de kelder, waar ze een zelfmoordpoging deed. Ze lag daar drie dagen voordat ze werd gevonden.

Commercieel succes

Ironiek genoeg kwam het commerciële succes van Plath pas na haar dood. In 1960 verkocht haar tweede gedichtenbundel Ariel een bijna ongehoorde 15.000 exemplaren in minder dan een jaar na publicatie in het Verenigd Koninkrijk. De bundel werd ook met enige controverse ontvangen, omdat Hughes de bundel ingrijpend bewerkte, waarbij hij de gedichten herschikte en inhoud toevoegde en verwijderde, wat velen zagen als een totale rukbeweging en volledig op zichzelf gericht.

Four Little Words

Sylvia Plath werd dood aangetroffen door zelfmoord op 11 februari 1963. Ze sloot zichzelf op in de keuken en stak haar hoofd in de oven, stervend door koolmonoxidevergiftiging. Haar voorzorgsmaatregelen om de keuken af te sluiten spaarde haar kinderen. Plath’s zelfmoordbriefje bestond uit slechts drie woorden. Er stond “Bel Dr. Horder,” en zijn telefoonnummer. Sindsdien hebben mensen erover gediscussieerd of ze werkelijk van plan was zelfmoord te plegen, of dat het een schreeuw om hulp moest zijn. Helaas zal de wereld het waarschijnlijk nooit weten.

Whose side Are You On?

Otto Plath, Sylvia’s vader, werd geboren in Duitsland en zeilde op 15-jarige leeftijd naar de Verenigde Staten, waar hij universiteitsprofessor en wetenschapper werd. In 2012 bevestigden pas vrijgegeven F.B.I.-dossiers dat Otto Plath werd onderzocht omdat hij sympathiseerde met Duitsland tijdens WO I. Hoewel er geen bewijs werd gevonden van ontrouw aan Amerika, beweerde Plath het tegendeel in haar dagboeken, door te schrijven dat “Hij … Hitler heilde in de beslotenheid van zijn huis.”

Ze herhaalde haar bewering nog eens in haar gedicht Daddy, waarin ze naar hem verwees als hebbende een “Arisch oog,” noemde hem een fascist, en zei dat hij het hakenkruis vereerde. Brutaal!