Veiligheid op het pad bij ontmoetingen en aanvallen met bergleeuwen

Artikel geschreven door Jenna Horiuchi en Floris Gierman | Photo by biker3 (Adobe Stock)

Vanmiddag heeft er een angstaanjagende aanval plaatsgevonden op een bergleeuw op onze lokale paden in Orange County, Californië. Om 16.15 uur was een gezin van 6 aan het wandelen op een pad in Whiting Rang Wilderness Park in Lake Forest, toen een bergleeuw aan kwam rennen en een 3-jarig jongetje aanviel.

De leeuw greep het jongetje bij de nek en begon hem weg te slepen. De vader van het kind handelde snel en gooide een rugzak naar de leeuw. De grote kat liet het kind los, greep de rugzak en ging er vandoor.

Het kind liep prikwonden in de nek en schaafwonden op doordat hij over de grond werd gesleept. Het kind werd per vliegtuig naar het ziekenhuis vervoerd en het Orange County Sheriff’s Department sloot het park na de aanval. Gelukkig waren de verwondingen licht en is de jongen inmiddels uit het ziekenhuis ontslagen.

Puma concolor, beter bekend als bergleeuw, poema, poema of panter, is een vleesetende katachtige waarvan het leefgebied zich uitstrekt over de westelijke helft van Noord-Amerika en via Midden-Amerika tot in een groot deel van Zuid-Amerika. Hoewel zij worden beschouwd als uitgestorven ten oosten van de Mississippi met uitzondering van een kleine populatie in Florida, zijn er af en toe waarnemingen aan de oostelijke kant van het land, waarvan de meeste worden toegeschreven aan ontsnapping uit gevangenschap.

Range Map beschikbaar gesteld door Carolina Tiger Rescue

Als het op leefgebied aankomt, kunnen bergleeuwen zich behoorlijk aanpassen. Ze leven in regenwouden, naaldbossen en bergketens, en worden aangetroffen langs kustlijnen en in hete woestijngebieden. Ondanks deze verscheidenheid aan habitats, komt het nog steeds zelden voor dat iemand er een ziet.

Bescherm uzelf tegen bergleeuwen

Om te voorkomen dat u bergleeuwen tegenkomt, is het aan te raden om in groepen te wandelen of hard te lopen, kinderen dicht bij volwassenen te houden, en honden aan de lijn te houden. Lees de borden bij de trailheads om meer te weten te komen over recente activiteit van bergleeuwen in het gebied, en let op aanwijzingen op het pad zoals herten of schapen (standaard prooi van bergleeuwen), kattensporen, uitwerpselen, of karkassen. Volg het pad zonder oordopjes om zo alert mogelijk te blijven.

Aanbevelingen voor ontmoetingen met bergleeuwen, van de National Park Service:

• Blijf kalm. Houd stand en ga langzaam achteruit. Gezicht naar de leeuw en sta rechtop.
• Benader een leeuw niet. Benader nooit een bergleeuw, zeker niet als deze aan het eten is of jongen heeft. De meeste bergleeuwen zullen proberen een confrontatie te vermijden. Geef ze een manier om te ontsnappen.
• Ren niet weg van een leeuw. Rennen kan het achtervolgingsinstinct van een bergleeuw aanwakkeren. Blijf in plaats daarvan staan, kijk naar het dier en houd oogcontact. Voorkom dat kinderen wegrennen.
• Ga niet op je hurken zitten of bukken. Biologen vermoeden dat bergleeuwen staande mensen niet als prooi herkennen. Aan de andere kant, een persoon die hurkt of voorover buigt lijkt veel op een vierpotig prooidier.

Als de bergleeuw in uw richting beweegt of zich agressief gedraagt:

• U wilt de bergleeuw geen reden geven om te denken dat u een prooi bent.
• Probeer groter over te komen door uw armen op te heffen en uw jas te openen. Zwaai langzaam met je armen en spreek krachtig met een luide stem, zoals deze jongen doet. Sla je wandelstokken tegen elkaar of klap in je handen terwijl je schreeuwt.
• Als de bergleeuw zich niet laat afschrikken door groter te lijken, begin dan stenen of takken in zijn richting te gooien – zonder te hurken of je om te draaien.

Als de bergleeuw in jouw richting blijft bewegen:

• Begin met dingen naar hem te gooien, wederom zonder te bukken of je rug te draaien om iets op te rapen.

En als je in de uiterst zeldzame, maar uiterst gevaarlijke situatie komt dat een bergleeuw je aanvalt:

• Vecht terug! Bescherm je nek en keel. Pak een mes, stok, steen, of gebruik gewoon je vuisten, en mik op zijn kop. Onthoud dat mensen succesvol hebben teruggevochten en het hebben overleefd.

Ten slotte: als u een bergleeuw ziet of tegenkomt, raden veel lokale en parkautoriteiten u aan dit te melden, zodat ze het risico voor de openbare veiligheid kunnen inschatten.

Een nachtelijke bezoeker

Toen Sonja jaren geleden naar Yosemite verhuisde, wist ze dat ze kon rekenen op een lang, druk zomerseizoen en wat avonturen in de buitenlucht met vrienden, maar ze wist niet hoe avontuurlijk het zou worden.

Op een bepaalde avond besloten Sonja, haar vriend en een groep vrienden om op weg naar Mirror Lake wat grotten te verkennen en in een ervan te kamperen. Ze genoten van de koele nachtlucht en hadden zelfs een klein vuurtje bij de ingang van de grot. Toen de groep begon te slapen, was het vuur gedoofd tot een gloed.

“Iedereen sliep in de grot,” herinnerde Sonja zich, “en Brian en ik sliepen net buiten de grot op een platte rots.”

Ze schat dat het rond 2 uur ’s nachts was toen Brian opstond om de roep van de natuur te beantwoorden. Ze herinnert zich dat er nog een gloed van het vuur was. “Hij stond op en ging het bos in, en toen hij terugkwam en weer ging liggen, hoorde ik stappen die zijn pad terug volgden.”

Wat gebeurde er toen?

Foto genomen door Ben (Adobe Stock)

“Ik draaide mijn hoofd om te kijken en het gezicht van een bergleeuw was zo’n vijf centimeter van het mijne verwijderd!”, gilde ze, zelfs als ze het zich herinnert. “

Sonja zei dat zij en Brian gewoon stil bleven liggen, hopend en wachtend tot het wegging.

Toen ik haar vroeg naar de gebruikelijke aanwijzingen van “word groot, word luid” om het af te schrikken, lachte ze een beetje en antwoordde: “Word groot en word luid als ze ver weg zijn, maar als ze in je gezicht zitten, blijf dan stil liggen! Ik bedoel, als je ze probeert af te schrikken, maak je ze misschien kwaad.”

Ik snap haar punt wel. En hoe ging het?

“Het leek nieuwsgierig. Het snuffelde aan ons en ging toen de grot in en snuffelde aan alle anderen, en toen ging het weg,” zei Sonja. “Dus ik weet niet of het net gegeten had of wat dan ook, maar het snuffelde aan ons en vertrok. Het was angstaanjagend.”

Gezien het feit dat het relatief grote dieren zijn, reizen bergleeuwen vaak onopgemerkt. Een typische vrouwelijke bergleeuw meet 5 tot 7 meter, neus-tot-staart, en weegt 80 tot 130 pond, terwijl een mannelijke bergleeuw kan variëren van 6 tot 8 meter in lengte en weegt 110 tot 180 pond.

Mountain lions are considered to be crepuscular and nocturnal, meaning they are mostly active at schek, night, or dawn, but plenty of encounters occur on the day as well.

Ontmoeting met een bergleeuw bij de rivier

Hanna herinnerde zich haar enge ervaring met een bergleeuw bij de Merced River op een zonnige middag die zij, haar zus en een paar vrienden besloten te gaan zwemmen. Hanna bood aan om op het strand te blijven met de twee honden van haar zus, terwijl de andere drie de rivier afzwommen om van een omgevallen boom te springen.

“Ik lag in de zon naar muziek te luisteren en had de riemen van de honden goed vast, omdat er herten waren langsgelopen en de honden bleven proberen om ze te achtervolgen,” zei ze. Hanna werd al snel uit haar ontspanning gewekt toen ze voelde dat de honden zich tegen haar aandrukten en oncontroleerbaar trilden. “Ik wist meteen dat dat geen goed teken was, dat het zeker geen hert of kleiner beest was waar ze bang voor waren.”

Langzaam en gestaag stond ze op en draaide zich om om te zien waar de honden zo bang van waren. “Ongeveer 10-13 meter terug van ons was een volwassen bergleeuw in de gehurkte pounce houding, starend naar ons door het hoge gras!”

Foto door kwadrat70 (gelicenseerd door Adobe Stock)

Ze greep de riemen van de honden steviger vast, zodat ze zo dicht mogelijk bij haar kwamen, pakte een paar stokken, ging rechtop staan en begon zo hard mogelijk te schreeuwen en op de stokken te slaan, zonder het oogcontact te verbreken. De anderen merkten dat er iets aan de hand was en begonnen te spetteren en te gillen, en kwamen stroomopwaarts terug naar waar Hanna en de honden zich bevonden.

Hanna wist dat de rivieroever niet ver achter haar lag, en ze had zichzelf en de honden langzaam weggeduwd van de bergleeuw en in de richting van de waterkant.

“Toen ik eenmaal dicht genoeg bij was om te springen, duwde ik de honden van me af en sprong erin, want katten zwemmen niet, toch?” herinnert ze zich met een sarcastische grijns. Ze wist niet dat de bergleeuw er vandoor ging nadat ze in de rivier was gesprongen, maar haar zus en hun vriend zagen hem wegrennen door het gras.

(Sidenote: bergleeuwen zwemmen absoluut.)

“Een deel van mij weet niet zeker of ik in het water had moeten springen of gewoon mijn positie had moeten behouden,” vraagt ze zich af. “…het naar beneden staren maakte dat ik me krachtiger en sterker voelde dan ooit, en ook banger en hulpelozer dan ooit, allemaal tegelijk.”

Zich realiserend hoe zeldzaam een waarneming is en hoe gevaarlijk een aanval kan zijn, is ze dankbaar voor de ervaring en voelt ze zich erg gelukkig dat ze de katachtige van dichtbij heeft mogen meemaken en dat ze veilig is weggelopen.

Hanna’s advies aan anderen, in navolging van de aanbevelingen hierboven, is: “Trek je niet terug. Kijk niet zwak… Ik kon zien dat hij wachtte tot ik het oogcontact verbrak of wegdraaide en wachtte op een kans om aan te vallen.”

In weerwil van de verhalen hier, is het zien van een bergleeuw nog steeds een zeldzaamheid, en aanvallen van bergleeuwen nog meer. Maar als u de paden op gaat en tijd doorbrengt met hardlopen of wandelen, wees dan bedacht op hun aanwezigheid en klaar om te reageren als u toevallig een glimp opvangt van dit prachtige, ongrijpbare schepsel.

Jenna realiseerde zich onlangs dat ze al bijna drie decennia een ‘worstelende’ schrijfster is. Dit drong tot Jenna door toen haar moeder haar herinnerde aan het winnen van een schrijfwedstrijd in de eerste klas. De prijs voor de kleine Jenna was een lunch met de schrijfster van If You Give a Mouse a Cookie. Als je oudere Jenna mee uit lunchen wilt nemen, neem dan contact met haar op via haar hond’s IG @hazeltheherbivore.