Visfeiten: Beekforel (Salvelinus fontinalis)

Wilde beekforel is geliefd bij sportvissers, maar hun leefgebied is aan het verdwijnen.
Foto door Sandy Hays

Hoewel de beekforel (Salvelinus fontinalis) in feite helemaal geen forel is, is het wel de meest “forelachtige” van de beekforellen. De beekforel is een gewilde sportvis, omdat hij vaak in ongerept water leeft en allerlei soorten vliegen gemakkelijk aanvalt. Het was de eerste “bestemmingsvis” in Amerika. Treinen vervoerden hengelaars van New York en Boston naar de bergen van Vermont en Maine, enkel en alleen om de kans te krijgen een grote “squaretail” te vangen. Hoewel sommige cynici denken dat de brookie de domste forel is omdat hij het gemakkelijkst te vangen is, vereist het vangen van een trofee meestal vaardigheid en geduld. Maar sportvissers verwonderen zich over de kleine, juweelachtige beekjes die in beekjes worden gevangen en dromen van de monsters die in de meren van Labrador worden gevangen.

Bereik en levensgeschiedenis
Het oorspronkelijke verspreidingsgebied van de beekforel omvat een groot deel van de noordoostelijke hoek van Noord-Amerika, inclusief de beekjes van de hoge Appalachen tot aan Georgia, en strekt zich uit naar het westen tot aan de Hudson Baai en de Grote Meren. Biologen onderscheiden twee genetisch verschillende stammen van de beekforel – een noordelijke en een zuidelijke stam – met als grens de afwatering van de New River in het zuidwesten van Virginia. De zuidelijke stam, vaak “gespikkelde forel” genoemd, is genetisch minder divers, waardoor populaties kwetsbaarder zijn en vatbaarder voor veranderingen en catastrofale gebeurtenissen.
De enige inheemse forelsoort ten oosten van de Rockies, was de beekforel een belangrijke prooi voor de oorspronkelijke Europese kolonisten. Vanaf ongeveer 1850 werd het verspreidingsgebied van de soort naar het westen uitgebreid door het uitzetten van vis, op aandringen van de American Acclimatization Society. Dergelijke organisaties in andere landen volgden dit voorbeeld, en beekforellen werden geïntroduceerd in heel Europa, in Argentinië, en tot in Nieuw-Zeeland toe. Op dit moment is er nog maar een handvol staten in het zuiden waar geen geïntroduceerde populaties voorkomen.

Broomforel kan in een breed scala van wateren leven – van grote meren tot piepkleine bergstroompjes – maar ze hebben koud, schoon water nodig, en ze zijn gevoelig voor zuurstofgebrek en zuurgraad. De grootte, de levensduur en de voedingsgewoonten van de forel zijn afhankelijk van factoren als hoogte, beschikbare voedselvoorraden en watertemperatuur. In kleine, zuidelijke beken leven individuele vissen zelden langer dan vijf jaar, zijn over het algemeen kleiner dan 12 centimeter, en voeden zich met aquatische insecten. Maar de vissen in grote, noordelijke meren en rivieren kunnen meer dan tien pond wegen; ze voeden zich met insecten en grotere prooien, zoals minnows en muizen; en ze kunnen tot tien jaar oud worden.

Echte beekforellen zijn moeilijk te vinden, behalve in een paar delen van Canada.
Foto door Dave Jensen, Fly Fish Alberta

Broekforellen, zowel in meren als in beken, zijn paaiers in de herfst. Het kuitschieten wordt in gang gezet door watertemperaturen die onder de 52 graden komen en een toename van de neerslag. In hun inheemse verspreidingsgebied wordt beekforel vaak beschermd door gesloten seizoenen tijdens het paaien. Buiten hun inheemse verspreidingsgebied kan beekforel zo succesvol paaien dat ze een beek of meer overbevolken, wat resulteert in onvolgroeide vissen die inheemse soorten kunnen wegconcurreren voor voedsel en habitat. Om deze reden vragen sommige staten in het westen aan hengelaars om zoveel mogelijk beekforel te vangen in deze overbevolkte wateren.

Habitatreductie
Terwijl beekforel al meer dan 160 jaar over de hele wereld wordt uitgezet, heeft hij het niet zo goed gedaan in zijn inheemse verspreidingsgebied. Vanaf het moment dat de Europeanen aan deze kusten verschenen, werden de wateren die de beekforel ondersteunden afgedamd, ontbost en gevuld met slib. Deze problemen werden nog verergerd door slechte landbouwpraktijken, wegenbouw, het wegvloeien van mijnen, zure neerslag en de introductie van uitheemse soorten, zoals de beekforel en de regenboogforel. Volgens de Eastern Brook Trout Joint Venture – een consortium van openbare en particuliere instanties die strijden voor het behoud van de beekforel – is de soort uitgeroeid in ongeveer 90% van zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied. Er is echter een groeiende golf van steun voor het behoud van de resterende populaties en de uitbreiding van hun verspreidingsgebied om een deel van het in het verleden verloren gebied terug te winnen. Bezoek easternbrooktrout.org voor meer informatie.

Salters en Coasters
Er zijn twee migrerende populaties van beekforel, “salters” en “coasters”. De zeelten in het noordoosten zijn anadromisch, leven in zout water en zwemmen de rivieren op om zich voort te planten, terwijl de kustforellen in de bovenste Grote Meren leven en potadromisch zijn, wat betekent dat ze in meren leven maar in de rivier paaien. Beide populaties waren in hun bloeitijd enorm populair en raakten daarna ernstig in verval. In de jaren 1800 richtten visclubs van Massachusetts tot New York zich op zeelten, terwijl sportvissers uit de hele wereld naar de oevers van Lake Superior reisden om kustvissen uit te werpen. Overbevissing, dammen en het kappen van de belangrijkste habitat zorgden ervoor dat de populaties instortten, en pas in de laatste decennia zijn serieuze inspanningen begonnen om deze visserijtakken in stand te houden en te herstellen. Honderdduizenden beekforellen zijn uitgezet, en verschillende organisaties richten zich op het behoud van de zoute habitat in Massachusetts en Maine.

De kleuren en patronen van een wilde beekforel kunnen spectaculair zijn.
Foto door Mike Jennette

Vliegen en Tactiek
De overgrote meerderheid van de beekforellen die door vliegvissers worden gevangen zijn minder dan 12 centimeter lang, wat de echte trofeeën nog spectaculairder maakt. De meeste grote vissen worden gevangen op streamers of nimfen die vlak langs de bodem worden gevist. John William Cook’s wereldrecord beekforel – gevangen in juli 1916 op Ontario’s Nipigon River – was 31.5 inches lang en woog 14.5 pond.

Brook-trout vliegen neigen naar de traditionele, net als Noordoostelijke vissers. Klassieke droge vliegen, zoals de Royal Wulff, Adams, en Irresistible zal vaak de klus te klaren, maar op freestone bergstromen, het is moeilijk om een kleine Stimulator verslaan. Als je met een Cow Dung of Picket Pin natte vlieg zwaait, kun je veel water bestrijken. Als je op zoek bent naar grote vissen, wil je diep gaan met zware, buggy, generieke nimfen, zoals Gold-Ribbed Hare’s Ears of steenvliegpatronen. Maar als je echt de oude wereld in wilt, gooi dan een klassieke gevederde of haarvleugelige streamer – een Black Ghost of een Mickey Finn – of zelfs een patroon dat speciaal is ontworpen voor wereldrecord beekjes, de Muddler Minnow.