Waarom het zo verleidelijk is voor mannen om te liegen over hun lengte op dating apps

Er zijn niet veel manieren om de vraag discreet te stellen: “Hoe lang ben je?” Het is een vraag die mijn Tinder chats verstoort en me laat nadenken over het toevoegen van een paar extra centimeters aan de lengte die in mijn profiel staat, omdat het op die manier gewoon makkelijker zou zijn. Als de vraag gesteld wordt, verkrampt mijn borst en draait mijn maag van angst om te antwoorden. Ik weet hoe de rest van dit gesprek zal verlopen. Zoals het is, ik bijna kokhalzen wanneer de gedachte van online dating opduikt in mijn hoofd, en de constante kruisverhoor over mijn gestalte nooit helpt. “Hoe lang ben je?” doet me afvragen of ik wel iemands tijd waard ben.

Luister- mensen hebben types. Wie ben ik om dat te ontkennen? Maar de afkeer van kortere mannen is belachelijk gewoon in de homogemeenschap, en vooral merkbaar als je zo vaak aan een match moet laten weten hoe lang je bent voordat je hem ontmoet. “5’5”, antwoord ik, terwijl ik mijn vingers de cijfers zie intikken. Ik haat het hoe snel ik die toetsen heb leren indrukken. Het is een nietszeggend cijfer dat zich uit in het letterlijk over het hoofd gezien worden in bars elke zaterdagavond. Voor iets dat zo minuscuul lijkt voor degenen die er niet mee vertrouwd zijn, heeft short-shaming nog steeds de kracht om een torenhoge hoeveelheid angst te veroorzaken. Dit letterlijke getallenspel, en de psychologische rimpelingen die het veroorzaakt voor een score van homo’s onder de 1,80 m, is een vloek. En het is verwarrend.

Het is makkelijk om naar de apps zelf te wijzen als de wortel van het probleem. Grindr staat erom bekend het mannelijk lichaam in onderdelen te verdelen – een vleesmarkt van gewicht, ras, spiermassa en lengte. Het is al moeilijk voor homo’s om andere homo’s in levende lijve te ontmoeten, maar nu is het nog moeilijker om te scrollen, een buik te zien met minder dan zes buikspieren of een lengte die niet klopt, en die vervolgens af te wijzen. Sommige apps, zoals Chappy, nemen stappen om deze stigma’s te verbannen door te streven naar veiliger, meer inclusieve ruimtes voor homoseksuele mannen om contact te leggen. Minder nadruk leggen op het fysieke – zoals het weglaten van de mogelijkheid om je lengte in te voeren – in combinatie met een zero-tolerance discriminatiebeleid en een face-pic vereiste is een stap in de goede richting. Het bevordert een band op basis van gedeelde interesses, zonder het soort achterhaalde labels en normen die vaak leiden tot gevoelens van afwijzing en isolatie.

Remy Duran, een castlid in het huidige, genderloze seizoen van MTV’s datingshow Are You The One? erkent het vooroordeel over lengte binnen de homodating scene. “Ik heb mensen dingen zien schrijven als ‘een bepaalde lengte en hoger’, of ‘liever langere mannen’,” zegt hij. “Het duurt meestal tot het uitwisselen van naaktfoto’s op hook-up apps voordat kortere onderbroeken mij zelfs maar als een haalbare optie beschouwen.”

Hoogtevooroordelen leiden tot een inherente typering, die ons oordeel over daten kan vertroebelen. Als je bijvoorbeeld meer tilt in de sportschool dan de man met wie je handjes vasthoudt, wordt vaak automatisch aangenomen dat jij de top van de twee bent. Kortere topjes worden vaak alleen al door hun lengte als ondergeschikt afgedaan. Dwayne LaGrone, een aankomend laatstejaars aan de Michigan State University, zegt dat mannen ervan uitgaan dat hij een top is omdat hij zwart en lang is (1,90 m). “Het is een stigma in de homogemeenschap dat doorbroken moet worden”, zegt hij.

Dit maakt het moeilijk om te begrijpen dat iemand misschien niet meteen naar je swipet omdat je verder van de hemel bent dan zij, of dat je seksuele positie misschien niet overeenkomt met wat zij zoeken. Het is een aanname die een tweede natuur is geworden naarmate onze cultuur swipe-vriendelijker is geworden, en die ertoe kan leiden dat we ons internaliseren en ons afvragen of het veranderen van wat we leuk vinden of hoe we leven de dingen alleen maar minder ingewikkeld zou maken. Ik ben al jaren getuige van die realiteit en heb het alleen maar meer ervaren sinds ik uit de kast ben gekomen – vooral op apps.

Die app-afwijzing gebeurt ook snel – een “sorry, niet mijn type” hier, een volledige blokkade daar. Sommige mensen beweren dat sociale media alleen maar onze connectiviteit heeft verbeterd nu we onze iPhones wereldwijd aan WiFi in coffeeshops koppelen in de hoop een date te vinden. Het heeft zeker dingen als dating mogelijk gemaakt en meer mogelijk gemaakt voor LGBTQIA+ mensen die in gebieden wonen waar geen bloeiende homowijken zijn. Maar psychotherapeut Austin Eklund, een afgestudeerde student aan de Universiteit van Albany SUNY, zegt dat sociale media ook onbedoeld hebben bijgedragen aan het creëren en verergeren van onrealistische schoonheids-, gezondheids- en fitnessnormen voor homoseksuele mannen.

“Lichaamsdysmorfie is heel reëel in queer gemeenschappen,” zegt Eklund. “Velen van ons willen in onze jonge jaren iemand anders zijn.” Als we vergelijken wie we zijn met wat we zien, zegt hij, creëert dat een “lichaamsangst” die kan worden opgewekt door een foto op Instagram, een conventioneel hete mannelijke hoofdrolspeler van een tv-show of een ab-rippling datingprofiel.

Eklund zegt dat lengte een veelvoorkomend grief is in zelfhaat – een die voor sommigen een zeer gevoelig onderwerp kan zijn. Hij wijst op de correlatie tussen macht en dominantie in de homogemeenschap, en de veronderstelling dat mannen die deze kwaliteiten vertonen dan ook wel top moeten zijn. Die vooronderstelling leidt tot bijna onmiddellijke dating app-evaluaties, waardoor het proces om iemand te laten vallen gemakkelijker en sneller verloopt, het toppunt van een IRL hoofdschudden.

Het uitdragen van mijn lengte aan potentiële partners is vooral moeilijk omdat ik me in eerdere ontmoetingen diep heb laten verbranden. Een eerste afspraakje en ik – hij is rond de 1,70 m – hebben ons ooit bij twee biertjes en een mooie zonsondergang over diezelfde frustratie gebogen. (Spoiler: we hebben elkaar niet meer ontmoet.) Maar het was enigszins bevestigend om te weten dat er anderen zoals ik bestonden; we waren allebei getuige geweest van variaties van die opgetrokken wenkbrauw, die ongemakkelijke geschokte reacties, en de minuut-na “klote gevoel.”

John Hallman, 29, een blanke, homoseksuele man die 1,78 m is, zegt dat zijn lengte ook op de apps “rare problemen” heeft veroorzaakt. Hij vreest dat fysieke verschillen “te groot zijn om te overwinnen”, zegt hij, verwijzend naar een keer toen hij te horen kreeg dat hij een date “misleid” had – een man korter dan hij – omdat hij hem niet expliciet had laten weten hoe lang hij eigenlijk was. Hij kiest vaak voor een standaard wegwerpzin, in zijn bios of in het echte leven, dat zinspeelt op zijn lengte als “onnodig lang.”

Maar wanneer Hallman door dating app profielen kamt, zegt hij, zelfs hij besteedt aandacht aan de lengte: “Ik zag iemand die gewoon 5’0″ vermeld als hun profiel,” zegt hij. “Ik moest mezelf afvragen of ik echt het gevoel wilde hebben dat ik een slok uit een waterfontein moest nemen alleen maar om ze te zoenen.” Zelfs hij is niet immuun voor een scheef (en, dat geef ik toe, nogal schokkend) vooroordeel over lengte.

Het roept bij mij vragen op: Kun je echt niet als begeerlijk worden gezien als je niet boven de 1,80 meter uitkomt? Daniel Radcliffe is maar 1,80 m, maar met één zwaai van zijn toverstok werd hij een held in Harry Potter. Zac Efron is 1.80 m en een hoofdrolspeler; merken mensen zijn gestalte wel op? Mijn persoonlijke ervaringen in overweging nemend, is er een stigma dat blijft bestaan voor homo’s, op of buiten de apps. Het gaat verder dan lengte, het gaat verder dan geslacht en identiteit. “Je krijgt maar één lichaam,” zegt Austin Eklund. “Je moet proberen er een liefdevolle relatie mee te ontwikkelen.”

Nu lezen:

Voorkom dat je een van deze ongemakkelijke Tinder-trofeeën wordt

Hoe je een seksloze relatie oplost

Hoe je een perfecte plus-one bent