Wat is Dysautonomie?

Dysautonomie verwijst naar een groep neurologische aandoeningen waarbij het autonome zenuwstelsel (ANS) ontregeld is geraakt. Hierbij kan sprake zijn van een storing in het sympathische zenuwstelsel, het parasympathische zenuwstelsel of beide. De symptomen van dysautonomie kunnen elk systeem in het lichaam beïnvloeden, soms op onvoorspelbare manieren. De symptomen kunnen mild of invaliderend zijn. Ze kunnen ook variëren in intensiteit of aanhoudend zijn. Afhankelijk van het type dysautonomie en de oorzaak ervan, kunnen patiënten permanent met de symptomen te maken krijgen of in sommige gevallen herstellen.

Er zijn veel verschillende soorten dysautonomie, waaronder het Posturaal Orthostatisch Tachycardie Syndroom (POTS), Neuraal Gemedieerde Syncope (NMS), Orthostatische Intolerantie (OI), Auto-immuun Autonomische Ganglionopathie (AAG), Puur Autonoom Falen (PAF), Meervoudige Systeem Atrofie (MSA), en meer. Hoewel sommige specifieke vormen zeldzaam zijn, is dysautonomie zelf dat niet. Meer dan 70 miljoen mensen in de wereld leven met één of meerdere vormen van dysautonomie. (1)

In sommige gevallen kunnen verder gezonde patiënten dysautonomie ontwikkelen of is de oorzaak onbekend. Er zijn ook patiënten die dysautonomie ontwikkelen secundair aan een andere onderliggende aandoening zoals Ehlers-Danlos Syndromen, Marfan Syndroom, Chiari Malformatie, Mastcel Activatie Stoornis, Autonome Neuropathie, Multiple Sclerose, Ziekte van Parkinson, Diabetes, Coeliakie, Syndroom van Sjögren, Mitochondriale Stoornissen, en meer. Patiënten bij wie dysautonomie wordt veroorzaakt door een onderliggende aandoening zullen waarschijnlijk tot op zekere hoogte voor onbepaalde tijd met de symptomen blijven kampen. Echter, indien mogelijk, kan behandeling van de onderliggende aandoening de symptomen van dysautonomie bij patiënten soms verbeteren.