‘Winnie de Poeh’: Are All the Characters Symbolic of Mental Health Disorders?

De Winnie de Poeh-franchise vermaakt al generaties lang kinderen en families. Van de klassieke boeken, die voor het eerst werden gepubliceerd in de jaren 1920, tot de geliefde tekenfilmserie gelanceerd door Disney in de jaren 1960, Poeh en zijn harige vrienden zijn troostend, vriendelijk, en geschikt voor jonge kinderen overal.

Toch is er een duistere theorie over de franchise, een die de laatste maanden de ronde doet op het internet. En als deze theorie waar is, zou dat Winnie de Poeh fans wel eens op een heel andere manier naar de serie kunnen laten kijken.

De ‘Winnie de Poeh’-televisieserie is een vaste waarde in de kinderprogrammering

Gerelateerd: Is ‘Janneman Robinson’ gericht op kinderen, volwassenen of allebei?

A.A. Milne, een gerespecteerde Engelse schrijver, begon in de jaren twintig van de vorige eeuw met het publiceren van zijn Winnie-de-Poeh-boeken. Poeh en zijn vrienden, waaronder Iejoor, Teigetje en Konijn, beleven avonturen met hun beste vriend, een jongetje genaamd Janneman Robinson.

Jarenlang waren de boeken niet weg te denken uit kinderboekencollecties – en in het begin van de jaren zestig verwierf Walt Disney de rechten om films en tv-shows te maken over de groep knuffeldieren.

In 1966 werd de korte film Winnie de Poeh en de honingboom uitgebracht, waarmee een nieuw tijdperk van entertainment werd ingeluid. Hoewel de naam van het hoofdpersonage geen koppelteken had, was de toon en de behandeling van alles identiek aan de fictieve wereld die A.A. Milne zoveel jaren geleden had geschapen.

Van geanimeerde televisieshows tot grote speelfilms, waaronder een recente live-action release getiteld Christopher Robin, met Ewan McGregor in de hoofdrol, is Winnie de Poeh een van Disney’s meest bankable franchises gebleven.

Veel kinderen identificeren zich met de personages in ‘Winnie de Poeh’

Hoewel de zachtaardige Poeh het hoofdpersonage is in de franchise, zijn er nog tal van andere vermakelijke personages waar kinderen van kunnen houden en die ze kunnen koesteren. Teigetje, de springerige tijger met een voorliefde voor problemen, is een van de meest geliefde vrienden, terwijl het verlegen, gevoelige Knorretje Poehs beste vriend is, altijd bereid om hem te vergezellen op een avontuur of om wat honing te delen.

Haasje is prikkelbaar en snel geïrriteerd, terwijl Iejoor in een ware donkere wolk lijkt te leven, die dagelijks veel opgevrolijkt moet worden. Uil kijkt vaak neer op de avonturen van de bemanning met respectabele minachting, terwijl Janneman Robinson, de menselijke beste vriend van de dieren, van tijd tot tijd op bezoek komt om quality time door te brengen met de “domme oude beer” en consorten.

Zijn de personages in ‘Winnie de Poeh’ bedoeld om psychische stoornissen te verbeelden?

Over de bijna honderd jaar sinds de Winnie de Poeh-verhalen voor het eerst in de popcultuur begonnen te circuleren, zijn er een aantal theorieën de kop opgestoken. Een nogal alarmerende theorie, die zowel door fans als door sommige medische professionals is geopperd, werd in een rapport uit 2016 uit de doeken gedaan.

De theorie stelt dat Christopher Robin schizofreen zou kunnen zijn en dat de dierenvrienden waarmee hij zichzelf omringt “manifestaties zijn van zijn gebroken geest en mogelijke psychische stoornissen.”

De theorie beschrijft verder hoe elk dierlijk personage een specifieke stoornis vertegenwoordigt, waarbij Winnie de Poeh lijdt aan onoplettendheid, een vorm van ADHD. Teigetje, de hyperactieve tijger, heeft klassieke ADHD, volgens de theorie, terwijl Knorretje zowel sociale als klinische angst vertoont. Konijn zou OCD hebben, terwijl Iejoor, de oververmoeide ezel, aan een acute depressie zou lijden als de theorie juist is.

De oorspronkelijke auteur van de verhalen is er natuurlijk niet meer om deze theorie te bevestigen of te ontkennen, dus voorlopig moet de theorie puur speculatie blijven. Dat gezegd hebbende, zou men kunnen stellen dat, als dit met opzet is gebeurd, het een geweldige manier was om veel voorkomende aandoeningen via de inhoud bij kinderen te normaliseren.