Zes argumenten voor het geven van de grote gestandaardiseerde toetsen dit schooljaar (en waarom Biden’s minister van Onderwijs ze zou moeten negeren)

Is dit echt een probleem?

getty

In het licht van de algehele pandemische chaos hebben de staten vorig jaar de jaarlijkse grote gestandaardiseerde test geannuleerd, zo niet met de zegen van Betsy DeVos, dan toch met haar toestemming. Maar DeVos heeft gesignaleerd dat soortgelijke vrijstellingen van de test van dit jaar niet onder haar hoede zouden worden gegeven. Nu haar termijn binnenkort afloopt, hoe zit het met de volgende minister van onderwijs?

Testen is een miljarden-dollar-industrie. Alleen al in Texas bedragen de jaarlijkse kosten voor het afnemen van de toetsen bijna 100 miljoen dollar. De tests twee jaar achter elkaar stopzetten is een kostbare zaak voor de testbedrijven, dus het is niet verwonderlijk dat de druk op de staten toeneemt om dit jaar nog een test af te nemen, vooral met een nieuwe onderwijsminister in het verschiet.

In het hele land blijven bepaalde pro-testing argumenten naar voren komen. Hier zijn enkele van de meest voorkomende, en waarom noch de staat, noch de federale autoriteiten zich door hen moeten laten leiden.

Ze verzamelen waardevolle informatie.

Dit is altijd een discutabel punt geweest. De Grote Gestandaardiseerde Testen worden al lang bekritiseerd door opvoeders; Harvard’s testdeskundige Daniel Koretz koos in zijn boek The Testing Charade uit 2017 als ondertitel “Doen alsof je scholen beter maakt.” Sommige deskundigen vinden de leesniveaus te hoog gesteld. De STAAR-test van Texas kwam onder vuur te liggen toen de auteur van een van de in de test gebruikte leesselecties vond dat ze de vragen over haar eigen poëzie niet kon beantwoorden. Zelfs mensen in de onderwijshervormingsgemeenschap zijn tot de conclusie gekomen dat de toetsen ons niets zeggen over de “levensresultaten” van leerlingen. We zijn zeker niet in de buurt gekomen van Arne Duncan’s droom dat we, gebaseerd op testgegevens, een achtjarige in de ogen konden kijken en hem of haar konden vertellen dat hij of zij zeker op weg was naar de universiteit.

Docenten moeten weten over de door de pandemie veroorzaakte hiaten in de kennis van studenten.

De Texas Education Agency stelt dat de test “kritisch belangrijke informatie over het leren van individuele studenten” zal opleveren voor docenten en ouders. Maar de toetsen worden in het voorjaar afgenomen; in sommige staten krijgen de leraren de resultaten pas in het najaar te zien. Dat maakt de testgegevens nutteloos in het lopende jaar. Bovendien is het in veel staten verboden voor leraren om de toets zelf in te zien, zelfs nadat de leerlingen hem hebben gemaakt, zodat er geen mogelijkheid is om nauwkeurig te analyseren waar leerlingen het precies fout hebben gedaan.

Onderwijl beoordelen leraren aan het begin van elk jaar, en gedurende het hele jaar, de hiaten in de kennis van leerlingen. Zij gebruiken elke dag formele en informele metingen, omdat dat in elke klas kritische informatie is, niet alleen over hoe ik het jaar ga plannen, maar ook over wat ik in de komende 45 minuten ga doen. Leerkrachten hebben geen gegevens nodig van een test die over vier maanden wordt afgenomen om de hiaten te ontdekken; ze weten meestal nu al waar die hiaten zitten. De pandemische school heeft dit proces bemoeilijkt, maar er is geen reden om aan te nemen dat de grote gestandaardiseerde test zal helpen.

Staatsbeleidsmakers hebben de gegevens nodig om systemen in de problemen op te sporen.

Aaron Churchill van het Fordham Institute betoogde dat het overslaan van Ohio’s grote test in het voorjaar hiaten in de informatie zal achterlaten. “

Zo’n argument klinkt bijna zinnig, behalve dat “gericht inzetten van middelen” in veel staten betekent dat de lokale controle wordt ontnomen en het district door de staat wordt overgenomen, of dat particuliere charterscholen een deel van de leerlingen kunnen bedienen terwijl de rest in een openbaar systeem blijft zitten dat nog minder geld krijgt. Ohio is het thuisland van HB 70, een overnamewet die alle lokale controle wegneemt, een door de staat aangestelde tsaar een onuitvoerbare taak geeft en tegelijk dreigt het district in een charterstelsel te veranderen. In veel staten zijn scholen met lage testscores niet geholpen, maar gewoon gesloten, een versie van het schoolsysteem, waarbij je probeert je een weg naar uitmuntendheid te schieten.

In feite, als beleidsmakers willen weten hoe scholen het doen en welke hulp ze nodig hebben, is de beste manier om dat te bereiken praten met de mensen in de districten.

Rating schools is important.

Since the beginning of the modern education reform era, painting public schools as failures has been an important marketing strategy. Testscores zijn daar een belangrijk onderdeel van. In 2013 kwam de voormalige schooldirecteur van Indiana, Tony Bennett, onder vuur te liggen omdat hij de schoolbeoordelingen had vervalst ten gunste van bepaalde charterscholen.

In veel van de pro-toets argumenten komen verwijzingen voor naar het stimuleren van schoolkeuze. Hier is Texas Education Commissioner Mike Morath:

De afgifte van A-F ratings voor scholen heeft bewezen een waardevol instrument te zijn voor de ondersteuning van voortdurende verbetering voor onze leerlingen, waardoor opvoeders, ouders en het grote publiek beter kunnen identificeren en uitbreiden van inspanningen die werken voor kinderen.

Op dit moment gebruiken zeventien staten het A-F beoordelingssysteem voor scholen, ondanks de vele kritiek (weet iemand echt het verschil tussen een A- en een B-school?). Net als veel andere beoordelingssystemen die op toetsen zijn gebaseerd, fungeren ze als marketinginstrumenten, en particuliere en charterscholen zijn afhankelijk van die marketing. Maar marketing heeft niets te maken met het helpen van openbare scholen om door een pandemie heen te komen.

We moeten de leerlingen helpen die achterop zijn geraakt.

Het verhaal van leerlingen die achterop raken, samen met de druk om hen te helpen hun achterstand in te halen, is een veel voorkomend verhaal geweest (hier is het hele verhaal in één USA Today kop). Houd hier twee ideeën in gedachten.

Vooreerst, vraag je altijd af “achter wat”? Onze benchmarks voor studenten zijn zowel kunstmatig als recent (het is nog niet zo lang geleden dat van kleuters niet werd verwacht dat ze urenlang zittend werk deden en academische tests aflegden). Veel van de streefcijfers die de leerlingen moeten halen, zijn niet gebaseerd op enig onderzoek. Lopen individuele leerlingen achter op het niveau dat ze zouden halen als dit een normaal jaar was? Dat is vrijwel zeker, maar de grote gestandaardiseerde test geeft geen bruikbare details over die kwestie.

Ten tweede gaat dit verhaal ervan uit dat leraren een speciale methode kennen om leerlingen sneller te laten leren dan gebruikelijk, en dat zij die kunnen gebruiken om het leren te versnellen en leerlingen in te halen. Maar als zo’n methode zou bestaan, zouden scholen die dan niet al gebruiken? “Zoveel als we kunnen, zo snel als we kunnen,” is al een veel voorkomende onuitgesproken richtlijn op scholen. Er is geen manier bekend om de klas tot 11 te laten draaien.

Het is waar dat op veel scholen, met extra middelen en ondersteuning, meer zou kunnen worden bereikt. Maar zoals we al hebben opgemerkt, blijkt noch uit het verleden, noch uit het huidige beleid dat de staat of de federale autoriteiten dergelijke plannen hebben.

Parouders moeten weten hoe hun kinderen het doen.

Dit is waar. Een uitstekende manier voor ouders om daar achter te komen is te praten met hun kinderen en de leraren van hun kinderen. De resultaten van een enkele lees- en rekentoets, die over bijna een jaar wordt afgeleverd, zullen niet helpen.

De vragen die moeten worden beantwoord.

Wanneer beleidsmakers een van de bovenstaande punten naar voren brengen, zijn dit de vragen die zij moeten beantwoorden.

Als de toets een achterstand op een bepaalde school aan het licht brengt, wat is dan het plan van de staat om die school en die leerlingen te helpen? Welke middelen zijn er opzij gezet om naar die scholen te gaan? Middelen voor meer personeel? Extra leermiddelen? Wiens taak zal het zijn om naar die school te gaan en leraren, bestuurders, ouders en leerlingen te vragen wat zij nodig hebben?

Waarom denkt u dat het voorbereiden en afnemen van deze tests het beste gebruik is van onze beperkte middelen, midden in een pandemie? Welke delen van het lesjaar zouden leraren volgens u moeten schrappen om ruimte te maken voor tests? Wat zijn uw plannen om ervoor te zorgen dat de schoolfinanciering wordt beschermd, nu de federale noodfondsen opraken en de overheidsfinanciering de gevolgen van de pandemie voelt? Op welke programma’s en op welk personeel moet volgens u worden bezuinigd om geld vrij te maken voor de toetsen dit voorjaar?

De antwoorden op deze vragen zijn belangrijk. Het is beter dat de nieuwe minister van Onderwijs ze stelt dan dat hij alleen maar luistert naar de pro-toetsen-praatjes.

Volg mij op Twitter.