Amelia Earhart

Historyczne loty

Po wojnie Earhart rozpoczęła studia na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, ale opuściła go w 1920 roku, gdy jej rodzice nalegali, by zamieszkała z nimi w Kalifornii. Tam w 1920 roku odbyła swoją pierwszą podróż samolotem, co skłoniło ją do wzięcia lekcji latania. W 1921 r. kupiła swój pierwszy samolot, Kinner Airster, a dwa lata później zdobyła licencję pilota. W połowie lat dwudziestych Earhart przeniosła się do Massachusetts, gdzie została pracownikiem socjalnym w Denison House, domu dla imigrantów w Bostonie. Kontynuowała również swoje zainteresowanie lotnictwem.

W tym czasie promotorzy dążyli do tego, aby kobieta przeleciała przez Ocean Atlantycki, a w kwietniu 1928 roku Earhart została wybrana do lotu. Niektórzy spekulowali, że decyzja ta była częściowo oparta na jej podobieństwie do Charlesa Lindbergha, który rok wcześniej jako pierwszy człowiek przeleciał solo non stop przez Atlantyk. W dniu 17 czerwca 1928 r. Earhart wyruszyła z Trepassey w Nowej Fundlandii w Kanadzie jako pasażerka na pokładzie wodnosamolotu pilotowanego przez Wilmera Stultza i Louisa Gordona. Po wylądowaniu w Burry Port w Walii 18 czerwca Earhart stała się międzynarodową sławą. Napisała o tym locie w książce 20 godz. 40 Min. (1928) i rozpoczęła tournee z wykładami po Stanach Zjednoczonych. Dużą część rozgłosu zapewnił jej wydawca George Palmer Putnam, który pomógł zorganizować historyczny lot. Para pobrała się w 1931 roku, ale Earhart kontynuowała swoją karierę pod panieńskim nazwiskiem. W tym samym roku pilotowała autogiro na rekordowej wysokości 18 415 stóp (5 613 metrów).

Zdeterminowana, aby uzasadnić sławę, jaką przyniósł jej przelot w 1928 roku, Earhart samotnie przekroczyła Atlantyk w dniach 20-21 maja 1932 roku. Jej lot w samolocie Lockheed Vega z Harbour Grace w Nowej Fundlandii do Londonderry w Irlandii Północnej zakończył się w rekordowym czasie 14 godzin i 56 minut, mimo wielu problemów. W szczególności doświadczyła problemów mechanicznych oraz złej pogody i nie była w stanie wylądować w zaplanowanym miejscu, czyli w Paryżu. Następnie opublikowała książkę The Fun of It (1932), w której pisała o swoim życiu i zainteresowaniu lataniem. Earhart podjęła następnie serię lotów przez Stany Zjednoczone.

Oprócz swoich wyczynów pilotażowych Earhart była znana z zachęcania kobiet do odrzucenia restrykcyjnych norm społecznych i dążenia do wykorzystania różnych możliwości, zwłaszcza w dziedzinie lotnictwa. W 1929 roku pomogła założyć organizację kobiet-pilotów, która później stała się znana jako Ninety-Nines. Earhart była jej pierwszą przewodniczącą. Ponadto, w 1933 roku zadebiutowała linią odzieży funkcjonalnej, która została zaprojektowana „dla kobiety, która żyje aktywnie”.”

W 1935 roku Earhart zapisała się w historii pierwszym samotnym lotem z Hawajów do Kalifornii, niebezpieczną trasą o długości 2 408 mil (3 875 km), dłuższą niż ta ze Stanów Zjednoczonych do Europy. Wystartowała z Honolulu 11 stycznia i po 17 godzinach i 7 minutach wylądowała w Oakland następnego dnia. Jeszcze tego samego roku została pierwszą osobą, która przeleciała samotnie z Los Angeles do Mexico City.