Birches (Brzozy) Roberta Frosta: Summary and Analysis

Ten blank-verse liryk Birches został opublikowany w „Mountain Interval” w 1916 roku. Jako chłopiec, poeta był bardzo zainteresowany we wspinaczce na brzozy, huśtawka z wierzchołków, aż giętkie gałęzie zginać w dół do ziemi.

Kiedy poeta widzi brzozy wyginające się na lewo i prawo w poprzek linii ciemnych drzew stojących pionowo, lubi myśleć, że jakiś chłopiec musiał się na nich huśtać. Ale myśli, że zwykłe huśtanie nie może sprowadzić brzóz tak nisko, by tam pozostały. Musiało to być spowodowane przez burze lodowe. Często w słoneczny zimowy poranek po deszczu widziało się je całkiem oblodzone. Brzozy zaczynają się klikać, gdy wieje, i stają się wielobarwne jak emalia. Gdy słońce wschodzi, brzozy zaczynają zrzucać kryształowe skorupy bardzo szybko, jak lawiny na skorupie śnieżnej. Kryształowy lód wygląda jak zwały potłuczonego szkła, jak gdyby wewnętrzna kopuła nieba spadła i rozsypała się wszędzie. Kryształowe kawałki lodu są wbijane w „barszcz” i wydają się nie do złamania, chociaż są trzymane w dole przez długi czas i nie podnoszą się ponownie, ale po latach ich pnie są widziane łukowato wygięte w lesie. Ich liście dotykają i ścielą się po ziemi. Te łukowate drzewa, wtedy pojawiają się jak dziewczęta na rękach i kolanach rzucające włosy przed siebie na głowę, aby wyschły na słońcu.

Jak poeta zamierzał powiedzieć więcej na ten temat, prawda o burzy lodowej błysnęła w jego umyśle. Czuł, że jakiś chłopiec, wiejski chłop, który wyszedł przyprowadzić krowy, musiał je pogiąć. Chłopiec musiał wyjechać za daleko od miasta, żeby nauczyć się baseballu. Bawił się tylko takimi rzeczami jak brzozy, które przydawały się latem lub zimą, i był cały szczęśliwy, że może bawić się sam. Po kolei wchodził na wszystkie drzewa swojego ojca, aż wyrósł na wystarczająco silnego fizycznie. Nie było ani jednego drzewa, którego chłopiec nie mógłby pokonać i przejechać. Zdobył wszelkie umiejętności potrzebne w tej materii. Nauczył się, że zbyt szybkie ruszenie z miejsca sprowadzi jego i drzewo wprost na ziemię. A kiedy już osiągnął wierzchołek gałęzi, utrzymywał równowagę i wspinał się na drzewo z taką samą ostrożnością, jaką wykazuje się przy napełnianiu kubka po brzegi, a nawet ponad brzegi. Potem przyłożył stopy do brzóz, dał początek i błyskawicznie dotarł przez powietrze do ziemi.

Poeta sam był kiedyś graczem wśród brzóz. I tak myśli, by stać się nim ponownie. Pragnie nim być zwłaszcza wtedy, gdy dręczą go ziemskie troski i kłopoty, gdy życie wydaje mu się bezdrożem lasu, ze wszystkimi jego przeszkodami, jak pajęczyny i rzężenie gałązek na twarzy i oku. Poeta chciałby odejść od ziemskich pragnień, a potem wrócić do nich po odświeżeniu się przez huśtawkę. Chciałby, aby żaden los nie zrozumiał go źle i nie obdarzył go tylko połową jego pragnień, aby pozwolono mu opuścić ziemię, ale nie wracać na nią. Ziemia jest właściwym miejscem do kochania i nigdzie indziej miłość nie może się spełnić. Chciałby iść wspinając się na brzozę, chciałby wspinać się po czarnych gałęziach aż do śnieżnobiałego pnia ku niebu, aż jego ciężar stanie się dla drzewa nie do zniesienia. I znów wracałby z góry na dół i byłoby to dla niego źródłem dobrej radości zarówno idąc, jak i wracając. Można by zrobić gorzej, gdyby się nie lubiło być brzozowym swingerem.

Centralnym tematem Brzezin jest to, że poeta marzy o tym, by w swoim życiu znów stać się brzozowym swingerem, jakim był w czasach chłopięcych. Ponieważ poeta jest znużony rozważaniami, jakie niesie ze sobą jego życie, wyraża pragnienie, by przynajmniej na razie zostać brzozowym swingerem, ale nie oznacza to, że chce uciec od ziemskiego życia. To nie pragnienie ucieczki stanowi centralny temat wiersza, lecz miłość do ziemi.

Brzozy to jeden z najbardziej znanych wierszy Mroza. Na wysokim poziomie odwołuje się on do miłości między ludźmi: „Ziemia to właściwe miejsce dla miłości”. Tworzy miłość do ziemi i ziemskich rzeczy, bo „nie wiem, gdzie jest prawdopodobne, że będzie lepiej.”

Akt huśtania się na brzozach jest rzutowany jako sposób na ucieczkę od twardej i nieznośnej prawdy świata dorosłych, tylko na chwilę. Narrator mówi nam, że akt huśtania się na huśtawce zmierza ku niebu i miejscu, gdzie jego wyobraźnia może być całkowicie wolna od wszelkich ziemskich bólów. Skupia się na wyrzutach sumienia narratora, że teraz nie może huśtać się na brzozach, bo jest pełen swoich obowiązków. Tęsknota narratora za ucieczką od racjonalnego świata jest niezdecydowana. W momencie, gdy myśli o ucieczce od odpowiedzialności poprzez huśtanie się na brzozach, chce wrócić na ziemię, która jest jedynym właściwym miejscem do kochania.

Brzeziny to piękny utwór poetycki pełen obrazów i opisów przyrody. Kołysanie się brzóz wstrząsanych lodowymi burzami, a obserwowanych przez chłopca, we wczesnych godzinach dnia, aż do zachodu słońca przemawia do czytelnika. Jest to uderzający obraz przyrody. Cały wiersz obfituje w naturalne obrazy i autentyczne przeżycia. Wiersz jest liryczny w treści, ale ma dramatyczne zakręty w jego nagłych zmianach pomysłów i obrazów. Jest bogaty w elokwencję i ekspresję. W głównej mierze jest to poemat narracyjny lub opisowy, pełen „faktów i fantazji”. Ma „moc mieszania obserwacji i wyobraźni”.

Birches jest w pustym wierszu, który jest odpowiedni pojazd do wyrażania głębokich myśli i uczuć. Pusty wiersz nadaje się również do „poezji rozmowy”. Czytelnik z pewnością odczuje rosnące tempo rytmu, gdy wiersz zmierza ku końcowi.