Chester A. Arthur: Życie przed prezydenturą

Chester Alan Arthur urodził się 5 października 1829 roku w małym domku z bali w Fairfield, w stanie Vermont. Jako syn Malviny Arthur i wielebnego Williama Arthura, zagorzałego abolicjonisty, młody Chester i jego rodzina migrowali z jednej parafii baptystycznej do drugiej w Vermont i Nowym Jorku. Jako piąte z ośmiorga dzieci, Chester miał sześć sióstr i jednego starszego brata. Zanim rozpoczął naukę w szkole w Union Village (obecnie Greenwich) w Nowym Jorku, uczył się w domu podstaw czytania i pisania.

W 1845 roku młody Arthur wstąpił do Union College w Schenectady jako student drugiego roku. Realizował tam tradycyjny klasyczny program nauczania, uzupełniając swoje czesne poprzez nauczanie w pobliskim miasteczku w czasie ferii zimowych. Jako uczeń angażował się w studenckie wygłupy i lubił płatać szkolne figle. Choć nie był wybitnym uczniem, ukończył studia w 1848 roku w pierwszej trzeciej klasie i został wybrany do Phi Beta Kappa.

Po ukończeniu college’u Arthur spędził kilka lat, ucząc w szkole i czytając prawo, ale miał jasność co do tego, co chciał zrobić ze swoim życiem: chciał zamieszkać na Manhattanie jako bogaty prawnik i urzędnik państwowy, prowadząc życie prawdziwego dżentelmena. Mając takie cele na uwadze, zdał egzamin adwokacki w 1854 roku, a następnie, wykorzystując wpływy ojca, zdobył staż w nowojorskiej firmie prawniczej kierowanej przez wybitnego Erastusa D. Culvera.

Kariera prawnicza

Firma Culvera zdobyła rozgłos w 1852 roku, gdy poparła apel grupy wolnych czarnych o uwolnienie siedmiu niewolników. Niewolnicy ci, przewożeni z Wirginii do Teksasu, zostali tymczasowo sprowadzeni przez swoich panów do Nowego Jorku. W sprawie, która stała się znana jako sprawa Lemmona, Erastus D. Culver z powodzeniem wystąpił o habeas corpus, uwalniając niewolników z więzienia miejskiego, gdzie ich właściciel umieścił ich na przechowanie, a tym samym z niewoli. To orzeczenie sądu rzekomo naruszało przepisy ustawy o zbiegłych niewolnikach i stawiało pod znakiem zapytania porozumienia zawarte w Kompromisie z 1850 roku. Młody Arthur spędzał większość czasu jako urzędnik w firmie Culvera, zajmując się szczegółami apelacji. Odbywał liczne podróże do stolicy stanu, Albany, aby pomagać w argumentacji przed Sądem Najwyższym Nowego Jorku. Ostateczna decyzja sądu w 1860 roku podtrzymała pierwotne orzeczenie, a praca Arthura pozwoliła mu nawiązać kontakt z wiodącymi umysłami prawniczymi w stanie oraz z najbardziej prominentnymi politykami stanowymi. Kancelaria broniła czarnej kobiety, Elizabeth Jennings, która została wypchnięta z białej części brooklyńskiego tramwaju, kiedy odmówiła opuszczenia części zarezerwowanej dla białych. Sprawa Jennings była o ponad 100 lat wcześniejsza od sprawy Rosy Parks z lat 50-tych; bunt Parks w autobusach z segregacją rasową w Montgomery w Alabamie zapoczątkował historyczny ruch praw obywatelskich, któremu przewodził wielebny Martin Luther King Jr. Sprawa zmusiła wszystkie nowojorskie przedsiębiorstwa kolejowe do posadzenia czarnych pasażerów bez uprzedzeń w swoich tramwajach.

Jak to było powszechne w tamtych czasach, młodzi, niezamężni mężczyźni często mieszkali w pensjonatach, gdzie spożywali posiłki w rodzinnych warunkach, spotykali się ze współlokatorami i starali się stworzyć pozory życia domowego. Arthur mieszkał w takim „rodzinnym hotelu” na Broadwayu. Zaprzyjaźnił się tam z młodym studentem medycyny z Wirginii, Dabneyem Herndonem, który często odwiedzał mieszkających w pobliżu krewnych. Arthur od czasu do czasu towarzyszył swojemu przyjacielowi w tych rodzinnych wizytach, a kuzynka Herndona, młoda Ellen „Nell” Lewis Herndon, szybko wpadła Arthurowi w oko. Oboje – ona miała dwadzieścia dwa lata, a on trzydzieści – pobrali się 25 października 1859 roku.

Służba w czasie wojny secesyjnej

Gdy wybuchła wojna secesyjna, Arthur był przygotowany do służby. W 1858 roku wstąpił do stanowej milicji, głównie z chęci znalezienia towarzystwa i politycznych koneksji. W pośpiechu, by obsadzić kluczowe stanowiska, republikański gubernator mianował Arthura naczelnym inżynierem z rangą kwatermistrza generalnego w Ochotniczych Oddziałach Nowego Jorku. Służył na tym stanowisku z wielką skutecznością, uzyskując stopień generała brygady. Odpowiadając za zaopatrzenie i zakwaterowanie kilkuset tysięcy żołnierzy dostarczonych przez stan dla sprawy federalnej, a także za obronę Nowego Jorku, Arthur miał do czynienia z setkami prywatnych kontrahentów i personelu wojskowego. Służba wojskowa działała na jego korzyść; zyskał reputację skutecznego, genialnego administratora i niezawodnego.

Chociaż Arthur bardzo chciał służyć na stanowisku bojowym, nigdy nie naciskał na swoją kandydaturę. Jego żona, Wirginianka, której rodzina była w Konfederacji, nie mogła znieść myśli, że jej mąż mógłby stanąć przeciwko nim. Co więcej, jego siostra wyszła za mąż za urzędnika rządu konfederackiego, który stacjonował w Petersburgu w Wirginii.

Po przejściu na emeryturę w 1863 roku Arthur rzucił się w wir praktyki prawniczej, reprezentując klientów domagających się odszkodowań i zwrotów kosztów związanych z wojną. Jego praktyka kwitła, czyniąc go zamożnym do końca wojny. Pracował również aktywnie dla Roscoe Conklinga, szefa nowojorskiej Partii Republikańskiej i senatora Stanów Zjednoczonych, który wykorzystywał protekcję i dyscyplinę partyjną, by zwiększyć swoją władzę w stanie. Do 1867 roku Arthur stał się jednym z głównych poruczników Conklinga. W latach 1869-1870 służył jako główny doradca nowojorskiej komisji podatkowej, zarabiając rocznie 10 000 dolarów, co w tamtych czasach było niebotyczną sumą – w 1870 roku zarobki wykwalifikowanego robotnika wahały się od 400 do 650 dolarów rocznie.

Kolekcjoner Portu Nowy Jork

W 1871 roku prezydent Ulysses S. Grant mianował Arthura na stanowisko kolekcjonera Portu Nowy Jork. Arthur pełnił tę funkcję do 1878 roku, nadzorując prawie 1300 agentów odpowiedzialnych za pobieranie około 75% krajowych ceł importowych. Jego domena obejmowała całe wybrzeże stanu Nowy Jork, rzekę Hudson i część New Jersey. Płacąc pensję w wysokości 12 000 dolarów rocznie, Arthur powiększał swoje dochody, dzieląc się częścią wszystkich grzywien zebranych za niedoszacowany import. W rzeczywistości, biorąc pod uwagę takie „przywileje”, Arthur zarabiał 50 000 dolarów rocznie, co stanowiło pensję równą pensji prezydenta Stanów Zjednoczonych. Podczas gdy agenci urzędu celnego często przyjmowali łapówki od importerów, właścicieli magazynów i armatorów, nie ma dowodów na to, że Arthur kiedykolwiek brał udział w tego rodzaju łapówkarstwie. Jednak Arthur rutynowo pobierał od pracowników urzędu celnego łapówki na pensje, by wesprzeć machinę Bossa Conklinga.

W 1877 roku, wkrótce po swojej inauguracji, prezydent Rutherford B. Hayes zmierzył się z politycznym imperium Conklinga. Chcąc zdystansować się od reputacji skandali administracji Granta, Hayes starał się zreformować nowojorski urząd celny jako przykład swojego reformatorskiego programu. Powołał specjalną komisję do zbadania korupcji w tym urzędzie. Komisja odkryła polityczny faworyzm i rażący protekcjonalizm w nominacjach, ujawniła praktykę łapówek na pensje i oskarżyła władze portowe o kryminalny przerost zatrudnienia.

Zbrojony w ustalenia komisji, Hayes dążył do usunięcia Arthura. W zamian za jego rezygnację kolekcjoner miał otrzymać stanowisko konsula w Paryżu. Conkling i Arthur uznali to posunięcie Hayesa za otwarte wypowiedzenie wojny, co spotkało się z ostrą walką w Senacie. Aby odeprzeć opór Conklinga, Hayes zwlekał z podjęciem decyzji, ostatecznie zawieszając Arthura po tym, jak Kongres przerwał obrady na lato. W 1880 roku Arthur i Conkling, zdeterminowani, by ponownie przejąć kontrolę nad portem, rozpoczęli starania, by były prezydent Grant został następcą Hayesa w Białym Domu.