Duszpasterstwo
ProtestantyzmEdit
Istnieje wiele założeń na temat tego, czym jest posługa pastora. Powszechnie głównym zadaniem pastora jest głoszenie kazań w głównych kościołach protestanckich, ale oprócz głoszenia kazań, od pastorów oczekuje się również zaangażowania w lokalne posługi, takie jak kapelaństwo szpitalne, wizytacje, pogrzeby, śluby i organizowanie zajęć religijnych. „Posługa duszpasterska” jest więc zarówno zachęcaniem swojego lokalnego zgromadzenia, jak i wprowadzaniem nowych ludzi do Kościoła. Nie znaczy to, że zbór nie ma być zaangażowany w obie aktywności, ale pastor powinien być liderem.
MetodyzmEdit
Ewangeliczny Kościół Wesleyański, w Ś210 swojej Dyscypliny z 2015 roku, instruuje duchownych następującymi słowami: „Powinniśmy starać się wspomagać tych, którzy są pod naszą posługą, i pomagać w zbawieniu dusz przez pouczanie ich w ich domach. … Religia rodzinna zanika w wielu gałęziach. I cóż pomoże samo publiczne głoszenie, choćbyśmy mogli głosić jak aniołowie? Musimy, ba, każdy wędrowny kaznodzieja musi pouczać lud od domu do domu.”
KatolicyzmEdit
W teologii katolickiej, posługa duszpasterska dla chorych i niedołężnych jest jednym z najbardziej znaczących sposobów, w jaki członkowie Ciała Chrystusa kontynuują posługę i misję Jezusa. Posługa duszpasterska jest uważana za obowiązek wszystkich ochrzczonych. Rozumiana w szerokim sensie „pomagania innym”, posługa duszpasterska jest obowiązkiem wszystkich chrześcijan. Duszpasterstwo sakramentalne to udzielanie sakramentów (chrztu, bierzmowania, Eucharystii, pokuty, nadzwyczajnego unerwienia, święceń kapłańskich, małżeństwa), które jest zarezerwowane dla konsekrowanych kapłanów, z wyjątkiem chrztu (w nagłych wypadkach każdy może udzielić chrztu) i małżeństwa, gdzie szafarzami są małżonkowie, a kapłan jest świadkiem.Duszpasterstwo było różnie rozumiane w różnych okresach historii. Znaczący rozwój nastąpił po Soborze Laterańskim IV w 1215 roku (więcej na ten temat w linku do wykładu ojca Boyle’a poniżej). Sobór Watykański II zastosował słowo „duszpasterski” do różnych sytuacji związanych z troską o dusze (więcej na ten temat w linku do wykładu księdza Gherardiniego).
Wiele parafii katolickich zatrudnia świeckich duszpasterzy kościelnych jako „współpracowników duszpasterskich” lub „asystentów duszpasterskich”, osoby świeckie, które pełnią funkcje ministerialne lub administracyjne, pomagając księdzu w jego pracy, ale nie są wyświęconymi duchownymi. Są oni odpowiedzialni, między innymi, za opiekę duchową nad osobami słabymi i obłożnie chorymi, jak również za wykonywanie wielu zadań związanych z życiem sakramentalnym Kościoła. Jeśli księża posiadają odpowiednie kwalifikacje w zakresie poradnictwa lub psychoterapii, mogą oferować profesjonalne usługi psychologiczne, gdy udzielają porad duszpasterskich w ramach duszpasterstwa dusz. Jednakże hierarchia kościelna pod rządami Jana Pawła II i Benedykta XVI podkreśla, że sakrament pokuty, czyli pojednania, służy odpuszczeniu grzechów, a nie doradztwu i jako taki nie powinien być mylony z terapią prowadzoną przez księdza, nawet jeśli ksiądz-terapeuta jest jednocześnie spowiednikiem danej osoby. Te dwa procesy, które są uprzywilejowane i poufne zgodnie z prawem cywilnym i kanonicznym, są z natury odrębne.
Pracownicy młodzieżowi i duszpasterze młodzieży również znajdują swoje miejsce w parafiach, a to wiąże się z ich duchowością. Powszechne jest, że pracownicy młodzieżowi / ministrowie są zaangażowani w posługę duszpasterską i wymaga się od nich posiadania kwalifikacji w zakresie doradztwa przed rozpoczęciem tej części posługi.
PrawosławieEdit
Obowiązki kapłańskie duchownych prawosławnych zostały nakreślone przez Jana Chryzostoma (347-407) w jego traktacie O kapłaństwie. Jest to być może pierwsze dzieło pastoralne, które napisał Chryzostom, choć w chwili jego napisania był tylko diakonem. Podkreśla w nim godność kapłaństwa. Kapłan, jak mówi, jest większy od królów, aniołów czy rodziców, ale z tego powodu kapłani są najbardziej kuszeni do pychy i ambicji. Bardziej niż ktokolwiek inny potrzebują jasnej i niewzruszonej mądrości, cierpliwości, która rozbraja pychę, i wyjątkowej roztropności w postępowaniu z duszami.