Historia

Do czasów Ludwika XIV miasto Wersal składało się z kilku domów na południe od obecnego Place d’Armes. Jednakże, ziemia została przekazana panom dworu, a nowe budynki wyrosły, głównie w północnej dzielnicy. Pałac wersalski został uznany za oficjalną rezydencję królewską w 1682 roku i oficjalną rezydencję dworu francuskiego 6 maja 1682 roku, ale został opuszczony po śmierci Ludwika XIV w 1715 roku. W 1722 r. przywrócono mu jednak status rezydencji królewskiej. Kolejne dobudowy miały miejsce za panowania Ludwika XV (1715-74) i Ludwika XVI (1774-92). Po rewolucji francuskiej kompleks został niemal całkowicie zniszczony.

Z wyjątkiem ulepszeń w Trianons, Napoleon w dużej mierze zaniedbał Wersal, a Ludwik XVIII i Karol X jedynie go utrzymywali. Ludwik Filip dokonał jednak wielkich zmian, częściowo z pomocą mecenasów ze Stanów Zjednoczonych. Prawdopodobnie jego najbardziej znaczącym wkładem w budowę pałacu było stworzenie Muzeum Historii Francji, które zostało poświęcone „wszystkim chwałom Francji” podczas inauguracji 10 czerwca 1837 roku, która była pierwszą uroczystością w Wersalu od czasów rewolucji. Podczas gdy wiele z 6000 obrazów i 3000 rzeźb znajdujących się w posiadaniu muzeum nie jest dostępnych do publicznego oglądania, część z tych zbiorów jest wystawiona w całym pałacu. W latach 1870 i 1871 Wersal był zajęty jako kwatera główna armii niemieckiej oblegającej Paryż, a Wilhelm I Pruski został koronowany na cesarza Niemiec w Sali Lustrzanej 18 stycznia 1871 roku.

Po zawarciu pokoju z Niemcami i w czasie, gdy w Paryżu triumfowała Komuna, Wersal był siedzibą francuskiego Zgromadzenia Narodowego. Mieściły się tam dwie izby parlamentu do 1879 roku i w tym okresie Wersal był oficjalną stolicą Francji. Po I wojnie światowej, 28 czerwca 1919 roku w Sali Lustrzanej podpisano traktat pomiędzy aliantami a Niemcami. Traktat w Trianon, kończący wojnę między aliantami a Węgrami, został zawarty 4 czerwca 1920 roku w Galerii Cotelle w Wielkim Trianon. Po II wojnie światowej pałac był okazjonalnie wykorzystywany do organizacji kongresów plenarnych parlamentu francuskiego lub jako siedziba dla wizytujących głów państw, ale jego głównym przeznaczeniem była turystyka.

UNESCO uznało pałac i jego ogrody za obiekt światowego dziedzictwa w 1979 roku. Po niszczycielskiej zimowej burzy w 1989 roku, która zniszczyła ponad 1000 drzew na terenie pałacu, rząd francuski zainicjował szeroko zakrojony projekt napraw i renowacji. Silna wichura w 1999 r. spowodowała utratę około 10 000 drzew, w tym kilku zasadzonych przez Marię Antoninę i Napoleona. Uszkodzeniu uległ również zamek. W 2003 roku rozpoczęto ambitny program renowacji i odnowy jako projekt „Wielki Wersal”. Z 17-letnim harmonogramem i budżetem, który przekroczył 500 milionów euro, plan został ogłoszony jako najbardziej znacząca rozbudowa obiektów pałacowych od czasów panowania Ludwika Filipa.

Redakcja Encyclopaedia Britannica