Historia

Patrząc na rzekę Hudson w Tarrytown, w stanie Nowy Jork, znajduje się Lyndhurst, jedna z najlepszych amerykańskich rezydencji w stylu gotyckiego odrodzenia. Zaprojektowana w 1838 roku przez Alexandra Jacksona Davisa, jej architektoniczny blask uzupełnia parkowy krajobraz posiadłości i obszerna kolekcja oryginalnych dzieł sztuki dekoracyjnej. Jej godnymi uwagi lokatorami byli między innymi były burmistrz Nowego Jorku William Paulding, kupiec George Merritt i potentat kolejowy Jay Gould.

William Paulding

W ciągu ponad wieku posiadłość była kształtowana przez te trzy rodziny. Ich wpływ jest widoczny w rozbudowie głównego domu z wiejskiej willi „w stylu spiczastym” do gotyckiej rezydencji, jak również w bogatym wyposażeniu i parkowym wystroju terenu.

XIX wiek był okresem politycznych i technologicznych zmian w Ameryce. Romantyzm zdominował sztukę, a ponieważ ruch ten kładł nacisk na docenianie natury, wyobraźni i emocji, dolina rzeki Hudson stała się centrum malarstwa i architektury. Zamożni mecenasi zlecali budowę rezydencji w różnych stylach wzdłuż urwisk rzeki od Nowego Jorku do Albany.

Lyndhurst został po raz pierwszy pomyślany w umysłach architekta A.J. Davisa i Williama Pauldinga, którzy zbudowali wiejską willę w 1838 roku i nazwali ją „Knoll”. Romantyczny projekt w stylu Gothic Revival natychmiast zwrócił uwagę na budynek. Krytycy nazwali go „Paulding’s Folly”, ponieważ jego fantazyjne wieżyczki i asymetryczny zarys były niepodobne do większości domów zbudowanych w epoce postkolonialnej.

George Merritt

Fascynacja posiadłością trwała przez dekady. Wraz z rosnącym w siłę narodem zmieniały się wyobrażenia o bogactwie i statusie, tak samo zmieniała się posiadłość, odzwierciedlając gusta i zainteresowania bogatego Nowego Jorku.

W latach 1864-1865 Davis podwoił rozmiar rezydencji dla drugiego właściciela, nowojorskiego kupca George’a Merritta, który przemianował ją na „Lyndenhurst” po lipach, które zostały zasadzone na terenie posiadłości.

Jay Gould

Magnat kolejowy Jay Gould zakupił posiadłość jako dom letni w 1880 roku, siedem lat po śmierci Merritta. Do 1884 roku Jay Gould uzyskał kontrolę nad Western Union Telegraph, New York Elevated Railway oraz Union Pacific Railroad. Pan Gould wykorzystywał Lyndhurst jako miejsce ucieczki od presji swojego życia biznesowego. Kiedy jego zdrowie podupadło na skutek gruźlicy, Lyndhurst służył mu jako wiejskie zacisze aż do śmierci w 1892 roku.

Helen Gould

Najstarsza córka Jaya Goulda, Helen, która później poślubiła Finleya J. Shepard, po śmierci ojca przejęła opiekę nad posiadłością. Za życia była zaangażowana w liczne prace filantropijne. Kiedy w 1894 roku wybudowała pawilon do gry w kręgle i centrum rekreacyjne w Lyndhurst, przeznaczyła w nim miejsce na szkołę szycia, która uczyła miejscowe kobiety zawodu, który pozwoliłby im wyjść ze służby i zamieszkać we własnych domach.

Anna, księżna Talleyrand-Perigord

Po śmierci siostry w 1938 roku, młodsza siostra Helen, Anna, księżna Talleyrand-Perigord, wróciła z Francji. Chociaż mieszkała głównie w hotelu Plaza w Nowym Jorku, utrzymywała Lyndhurst jako dom wiejski. Po II wojnie światowej Anna pozwalała żołnierzom na rekonwalescencję w Lyndhurst. Kiedy Anna zmarła w 1961 roku, zapisała 67-hektarową posiadłość w testamencie National Trust for Historic Preservation.

Dzisiaj

Ogromna kolekcja sztuki, antyków i mebli w Lyndhurst pozostała w dużej mierze nienaruszona z powodu wykorzystania rezydencji głównie jako wiejskiej rezydencji. W większości przypadków, meble są oryginalne dla domu, a ponad pięćdziesiąt sztuk zostało zaprojektowanych przez samego architekta, Alexandra Jacksona Davisa. Układ pomieszczeń odzwierciedla życie jednej z trzech głównych rodzin i pięciu głównych właścicieli, którzy tu mieszkali. Jako taka, rezydencja odzwierciedla rozwój amerykańskiej tożsamości i gustu w XIX i na początku XX wieku.

Podłoża w Lyndhurst przetrwały jako wybitny przykład XIX-wiecznego projektowania krajobrazu. Elementy obejmują rozległe trawniki podkreślone krzewami i drzewami okazowymi, zakręcający podjazd ujawniający „niespodziankowe” widoki, kanciaste powtórzenie gotyckiej linii dachu w wiecznie zielonych drzewach i pierwsze w kraju oranżerie o stalowych ramach. Ogród różany i paproć są późniejszymi dodatkami.