Jak działa parkour
Rozwój parkour w spójną dyscyplinę rozpoczął się w 1988 roku w Lisses, we Francji, kiedy David Belle miał 15 lat. Belle był pod wielkim wpływem doświadczeń swojego ojca jako znanego ratownika i wojskowego strażaka w paryskim regimencie sapeurs-pompiers. Jako wysoce wykwalifikowany i utalentowany sportowiec, ojciec Belle’a, Raymond, dobrze dostosował się do filozofii treningowej eksperta od wychowania fizycznego Georges’a Héberta, byłego oficera marynarki wojennej.
Podróżując po Afryce z francuską marynarką wojenną, Hébert był świadkiem niezwykłej atletyczności rdzennych mieszkańców i tego, jak osiągnęli ją poprzez interakcję z otoczeniem. Powiedział o nich: „Ich ciała były wspaniałe, elastyczne, zwinne, zręczne, wytrzymałe, odporne, a jednak nie mieli innego nauczyciela w gimnastyce niż ich życie w naturze”. To doprowadziło go do opracowania Metody Naturalnej, lub méthode natural, która wykorzystuje tylko ciało i jego otoczenie do rozwoju fizycznego. Hébert wierzył, że celem wychowania fizycznego jest stworzenie silnych, sprawnych jednostek, które są użyteczne dla społeczeństwa.
Reklama
Holistyczna metoda treningowa, którą opracował Hébert, kładzie nacisk na integrację ludzkiego umysłu i ciała w celu pokonywania przeszkód poprzez bieganie, skakanie, przeskakiwanie, chodzenie na czworakach i wspinaczkę. Jego wysiłki bezpośrednio przyczyniły się do wojskowego kursu przeszkód, lub parcours du combattant. Wojskowy tor przeszkód, do dziś używany przez francuskie wojsko, składa się z różnych stacji, takich jak wspinanie się po linach i huśtanie, balansowanie na drewnianych belkach i wspinanie się po drabinach. Dzięki tym zajęciom adepci poprzez powtarzanie zdobywają zwycięstwo nad swoimi lękami i słabościami fizycznymi.
To właśnie miłość Belle’a do filmów o sztukach walki, szczególnie do twórczości Bruce’a Lee — i scenariusze, które sobie wyobrażał, często związane z ratowaniem, ucieczką i pościgiem — zainspirowały go we wczesnych etapach parkour i pozostają źródłem inspiracji dla innych. Podejście Lee do sztuk walki stanowiło wyraźny kontrast w stosunku do jego współczesnych kolegów. Zamiast sztywnej struktury, jego podejście obejmowało adaptacyjność i ewolucję – każde z nich jest kluczowe dla serca parkour.
Chociaż Belle początkowo rozwijał parkour z przyjaciółmi, jego wyjątkowe zdolności atletyczne napędzały go jako lidera dyscypliny, ostatecznie stawiając go w świetle reflektorów, gdzie pozostaje do dziś, choć niechętnie. Inne osoby, które przyczyniły się do rozwoju parkour to Sebastien Foucan, Kazuma i Stephane Vigroux. Parkour jest często porównywany do skateboardingu, głównie dlatego, że wykorzystuje teren miejski do wykonywania „trików”. Jednak większość traceurs odrzuca to porównanie, znajdując porównania do negatywnego publicznego wizerunku skateboardingu (tego zbuntowanej i źle wychowanej młodzieży) niedokładne i niesprawiedliwe.
Parkour pojawił się w większej świadomości publicznej z pomocą „Rush Hour”, krótkiego filmu promocyjnego dla BBC ONE. Film przedstawia założyciela parkour, Davida Belle, biegnącego po dachach Londynu, skaczącego z budynku na budynek, aby uniknąć zablokowanego ruchu ulicznego poniżej. Film przykuł uwagę publiczności i wkrótce wszędzie zaczęli pojawiać się początkujący traceurowie. Niestety, ponieważ parkour nie był jeszcze zorganizowany, ci nowi traceurs (głównie nastoletni chłopcy) nie mieli odpowiedniego instruktażu i kompletnie nie znali kontekstu. Belle i jego współpracownicy osiągnęli swój poziom umiejętności dzięki rygorystycznemu treningowi w ciągu ponad dekady. To, co nastąpiło, to obrażenia i, w przypadku dwóch niefortunnych chłopców we Francji, śmierć.
„Kiedy parkour trafił do świata anglojęzycznego, otrzymał inną nazwę: „free-running”, głównie ze względu na łatwość użycia i zapamiętania. Teraz te dwa terminy reprezentują niefortunną schizmę w społeczności parkour. Puryści twierdzą, że choć bardzo podobny do parkour, free-running jest bardziej liberalny, jeśli chodzi o zasadę nie poruszania się do tyłu. Po tej stronie argumentacji, parkour w swojej purystycznej formie ma być tylko praktyczny i efektywny, natomiast free-running pozwala na ruchy czysto estetyczne.
Grupy takie jak Urban Freeflow są krytykowane na forach internetowych za „prostytuowanie” sztuki parkour poprzez ich udział w głośnych projektach medialnych, takich jak reklamy telewizyjne, projekty filmowe i wydarzenia korporacyjne. Jednakże, w świetle wkładu Davida Belle’a w telewizję i film, a także innych ojców założycieli parkour, trudno jest poprzeć to stanowisko. Inne argumenty przeciwko stanowisku purystów używają innych sportów jako przykładów, argumentując, że komercjalizacja i konkurencja nie umniejsza indywidualnego doświadczenia, ale raczej jest tym, co się z niego robi.
Do tej pory oficjalne zawody parkour nie istnieją. Jeśli puryści pójdą swoją drogą, nigdy ich nie będzie. Główny autor Urban Freeflow, Dan Edwardes, twierdzi, że „konkurencja istnieje już na wielu poziomach w społeczności free-running: przyjaciele rzucają sobie nawzajem wyzwania, aby poprawić swoje ostatnie wysiłki; partnerzy treningowi popychają się nawzajem podczas sesji, nawet mimowolnie; członkowie tej samej ekipy karmią się nawzajem swoją energią i osiągnięciami, szukając nowych granic do przełamania. To jest rywalizacja, nawet jeśli odbywa się w luźnych i doskonale przyjaznych ramach.”
Reklama