Judah & Israel: A Divided Monarchy
Następujący artykuł został przedrukowany za zgodą z Ancient Israel: From Abraham to the Roman Destruction of the Temple, edited by Hershel Shanks (Biblical Archaeology Society).
Sukcesor Salomona: Rehobaom
Kiedy Salomon zmarł, jego syn Rehoboam (ok. 930-913 p.n.e.) zastąpił go jako król Judy, najwyraźniej bez incydentu (1 Krl 11:42). Następnie Rehoboam udał się na północ, do Szechem, aby zgłosić swoje pretensje do tronu Izraela.
Z relacji z negocjacji zachowanej w I Księdze Królewskiej 12 wynika, że przywódcy północnych plemion byli gotowi zaakceptować rządy Rehoboama, o ile nowy król złagodzi surową politykę pracy swego ojca.
Historycy zakładają, że część ich obaw dotyczyła obciążeń podatkowych koniecznych do wsparcia projektów budowlanych Salomona i utrzymania jego pałacu, co zostało wyszczególnione w opisie pobierania podatków w okręgach administracyjnych, które ustanowił (1 Krl 4:7-28), ale jedyną skargą wyrażoną w relacji partii z Szechem jest „ciężka służba twojego ojca i ciężkie jarzmo, które na nas nałożył” (1 Krl 12:4). Zgodnie z 1 Krl 9:15-23 Salomon nałożył przymus pracy, czyli pracę przymusową, tylko na obcą, nieizraelską ludność, podczas gdy Izraelici zaangażowani w jego projekty pracy służyli jako nadzorcy i oficerowie (1 Krl 12:22-23).
Mapa dzięki uprzejmości Richardprins.
Niemniej jednak język skargi północnych przywódców wskazuje, że czuli się oni zniewoleni przez politykę pracy Salomona, i warto zauważyć, że kiedy ruch secesyjny znalazł przywódcę, był on dysydenckim oficerem w siłach Salomona i uciekinierem przed królewską sprawiedliwością.
Inny następca Salomona: Jeroboam
Jako młody człowiek z Zeredah (miasto na zachód od Shiloh na wyżynie Efraimitów), Jeroboam, syn Nebata, zwrócił uwagę Salomona ze względu na swoje umiejętności administracyjne i energię. Salomon powierzył mu kierownictwo nad siłą roboczą rodu Józefa, to znaczy nad batalionami pracy przymusowej na terytoriach półplemion Efraima i Manasesa (1 Krl 11:26-28).
Mimo tak wysokiego stanowiska, Jeroboam nie okazał się lojalnym członkiem administracji Salomona i w niewyjaśnionych okolicznościach „podniósł rękę przeciwko królowi” (1 Krl 11,26), czyli doprowadził do jakiegoś powstania. Gdy policja Salomona szukała jego życia, Jeroboam uciekł do Egiptu i znalazł schronienie u faraona Szeszonka I (ok. 945-924 p.n.e.), biblijnego Sziszaka, pod którego opieką pozostał aż do śmierci Salomona.
Sziszak, libijski szlachcic, był założycielem XXII dynastii egipskiej, zastępującej słabą XXI dynastię, która pod rządami faraona Siamuna (978-959 p.n.e.), jak się wydaje, połączyła siły z Izraelem i Judą przeciwko Filistynom. Gościnność Sziszaka dla Jeroboama może jednak świadczyć o tym, że Egipt, ożywiony i ambitny po dojściu do władzy XXII dynastii, nie odczuwał już potrzeby prowadzenia polityki akomodacji z Jerozolimą. Wręcz przeciwnie, Sziszak mógł postrzegać rosnącą potęgę podwójnego królestwa Salomona jako poważne zagrożenie dla egipskich interesów w Kanaanie.
Jeroboam powraca do Izraela
Po śmierci Salomona Jeroboam powrócił do Izraela. Według relacji w I Księdze Królewskiej 12, odgrywał on rolę przywódcy podczas rozmów w Szechem. Jak już wspomniano, Rehoboam mógł być w stanie przekonać do siebie przywódców północnych plemion, gdyby odnosił się do nich z szacunkiem i zapewnił im mniej uciążliwe traktowanie. Rzeczywiście, jego starsi doradcy zalecali taki sposób postępowania (1 Krl 12:7). Rehoboam poszedł jednak za radą młodszych doradców, swoich współczesnych, i odpowiedział na petycję Jeroboama i jego towarzyszy wrogością, a nawet wulgarnością: „Mój mały palec jest grubszy niż lędźwie mego ojca” (1 Krl 12,10).
Groziwszy Rehoboamowi polityką jeszcze surowszą niż Salomona, przywódcy północni podjęli hasło buntu Saby – „Jaki udział mamy w Dawidzie? (porównaj 2 Samuela 20:1 z 1 Królewską 12:16) – i wycofali się z Szechem. Gdy Rehoboam wysłał Adorama (lub Adonirama, porównaj 1 Krl 4:6), swego głównego urzędnika, aby podniósł opłatę za pracę, Izraelici ukamienowali go na śmierć (1 Krl 12:18), a podział królestw stał się faktem dokonanym. Rehoboam był zmuszony uciekać do Jerozolimy dla własnego bezpieczeństwa (1 Krl 12:18).