Knight, Gladys

Gladys Knight 1944-

Wokalistka, aktorka

At a Glance…

The Early Days

Hit the Charts

Temporary Separation

On Her Own

Late Life Ventures

Wybrana dyskografia

Wybrane pisma

Źródła

Uznana wokalistka Gladys Maria Knight urodziła się 28 maja, 1944 roku w Atlancie, w stanie Georgia, jako córka Meralda, Sr. i Elizabeth (Woods). i Elizabeth (Woods). Oboje rodzice Gladys byli śpiewakami w chórze gospel „Wings Over Jordan”. Wychowana w rodzinie, która ceniła edukację i dźwięki muzyki gospel, Gladys zaczęła śpiewać muzykę gospel w Mount Moriah Baptist Church i miała tam swój pierwszy recital opublikowany w 1948 roku, gdy miała cztery lata. W latach 1950-1953 Gladys odbyła tournée po południowych kościołach z chórem Morrisa Browna z Atlanty w stanie Georgia, występując z recitalami w lokalnych kościołach i szkołach. W wieku siedmiu lat, za namową matki, Gladys wystąpiła w programie Teda Macka „The Original Amateur Hour” w 1952 roku, gdzie zdobyła pierwszą nagrodę w wysokości 2000 dolarów za zaśpiewanie utworu „Too Young” Nat King Cole’a. W 1952 roku Gladys zabawiała swoją rodzinę śpiewając z dziesięcioletnim bratem Meraldem (znanym jako „Bubba”), siostrą Brendą i kuzynami Williamem i Elenor Guest na 10-tych urodzinach Bubby. Inny kuzyn, James „Pip” Woods, zasugerował później, że powinni zająć się tym zawodowo i użyczył im swojego pseudonimu, po czym powstał zespół „Pips”. The „Pips” śpiewał w klubach kolacji w ciągu tygodnia i w kościele w niedziele.

Gladys okresowo opuścił grupę, ale zdecydowanie dołączył do nich w 1964 roku, po czym grupa wydała wiele udanych hitów i nagrań do lat 80-tych. Do 1957 roku, grupa rozszerzyła się o kuzynów Edward Patten i Langston George wraz z Gladys, Bubba i William Guest, choć siostra Brenda Knight i kuzynka Elenor Guest opuścił grupę, aby być żonaty. Do 1960 roku Langston George opuścił grupę, pozostawiając kwartet, który składał się z „Gladys Knight and the Pips” do lat 80.

Knight, która ukończyła Shaw University z wyróżnieniem, była mężatką w latach 60. i miała dwoje dzieci, Jamesa i Kenyę. Ostatecznie rozwiedziona, wyszła później za Barry’ego Hankersona w październiku 1974 roku, z którym rozwiodła się w 1979 roku. Para miała jednego syna z tego małżeństwa, Shanga-Ali. Od tego czasu Knight wyszła za mąż po raz kolejny, tym razem za Lesa Browna, którego poślubiła 29 sierpnia 1995 roku – para jest obecnie w separacji i planuje rozwód. W 1997 roku, Jimmy Newman, syn Knight i obecny manager, ma obecnie 35 lat, podczas gdy córka Kenya ma 34 lata, a jej najmłodszy syn, Shanga, ma 21 lat.

At a Glance…

Urodzona jako Gladys Maria Knight, 28 maja 1944, Atlanta, GA; córka Meralda, Sr. i Elizabeth (Woods); wyszła za mąż w latach 60-tych, rozwiedziona, dzieci: James i Kenya; wyszła za mąż za Barry’ego Hankersona, 1974, urodziła syna, Shan-ga-Ali, rozwiedziona, 1979; wyszła za mąż za Lesa Browna, 1995, rozwiedziona. Wykształcenie: ukończyła Shaw Univ. (z wyróżnieniem)

Artysta nagrywający dla Brunswick 1957-61; Fury, 1961-62; Everlast, 1963; Maxx and Bell, 1964-66; Motown, 1966-73; Buddah, Capitol, Columbia i MCA, 1973-88. Albumy z The Pips obejmują: Letter Full of Tears (1961); Gladys Knight and the Pips (1964); Everybody Needs Love (1967; Feelin' Bluesy (1968); Silk N' Soul (1968); Nitty Gritty (1969); All In A Knight’s Work (1970); Greatest Hits (1970); If I Were Your Woman (1971); Standing Ovation (1971); Neither One of Us (1973); All I Need Is Time (1973); Imagination (1973); Knight Time (1974); Claudine (1974); I Feel A Song (1974); Anthology (1974); A Little Knight Music (1975); Second Anniversary (1975); The Best of Gladys Knight and the Pips (1975); Bless This House (1976); Pipe Dreams (1976, ścieżka dźwiękowa do filmu); Still Together (1977); Gladys Knight and the Pips' 30 Greatest Hits (1977); The One and Only (1978); About Love (1980); Touch (1981); That Special Time of Year (1982); Visions (1983); The Collection-20 Greatest Hits (1984); Life (1985); All Our Love (1988); The Singles Album (1989); oraz 17 Greatest Hits (1992). Do albumów solowych należą: Miss Gladys Knight (1979); Good Woman (1991); i Just for You (1994).

Występy w telewizji obejmują: rolę co-starring w Charlie & Co., 1985; Pipedreams, 1975; wyprodukował i wystąpił w filmie HBO Sisters in the Name of Love, 1986; rola Natalie, właścicielki klubu nocnego, w New York Undercover, 1994; Living Single, rola matki Overtona, 1997; The Wayans Brothers, rola matki Jamiego Foxa, 1997.

Wybrane nagrody: Sześć złotych singli; jeden złoty album; jeden plantinum album; sześć nagród Grammy; inne nagrody to Clio, AGVA, NAACP Image, Billboard, Rolling Stone, Amer. Music Awards.

Adresy: Office-c/o Shakeji, Inc, 2700 East Sunset Rd., Ste. 31 D, Las Vegas, NV, 89120-3506; Agent-William Morris Agency, 2700 Sunset Rd, Ste. 310, Beverly Hills, CA 90212.

Wczesne dni

Gladys Knight and the Pips odbyli krajową trasę koncertową z Jackie Wilsonem i Samem Cooke zanim Knight skończyła 13 lat, ale ich debiut nagraniowy z 1957 roku z Brunswick poszedł donikąd. W 1960 roku grupa wyprodukowała swój pierwszy hit Rhythm and Blues (R & B) Top-20 w 1961 roku z wersją „Every Beat of My Heart” Johnny’ego Otisa, która przyciągnęła krajową uwagę, przesuwając się na #6 listy przebojów R & B w lipcu 1961 roku. George Langston wycofał się z grupy na początku lat sześćdziesiątych po dwóch kolejnych singlach, w tym „Letter Full of Tears”, top 20 hit w 1962 roku. Grupa nieco osłabła we wczesnych latach 60-tych, ponieważ Knight urodziła dwoje dzieci, a The Pips wykonywały studyjne back-upy. Po ponownym zjednoczeniu jako kwartet, grupa była znana głównie fanom R & B, z niewielkim powiązaniem z masową publicznością do połowy lat sześćdziesiątych. Chociaż grupa podpisała długoterminową umowę z Fury Records, przypieczętowując swoje R & B referencje, ich sukces zatrzymał się, kiedy przeszli do wytwórni Maxx w 1964 roku.

Hit the Charts

Przełom w grupie rozpoczął się nieśmiało w 1966 roku, kiedy Gladys Knight and the Pips podpisali się do filii Motown, Soul, łącząc się z producentem / autorem piosenek Normanem Whitfieldem. Gdy grupa rozpoczęła swoją drogę do sławy, ziarnisty altowy wokal Knights sprawił, że początkowo znajdowali się nieco poza głównym nurtem. Jednak już w grudniu 1967 roku grupa wydała swój wielki przebój „I Heard It Through the Grapevine”, który stał się standardem Motown i dotarł na 2. miejsce listy przebojów Billboardu, gdzie pozostał przez trzy tygodnie. Piosenka do dziś pozostaje klasykiem. Liczne przeboje, takie jak „The Nitty Gritty”, „Friendship Train” i „If I Were Your Woman” stały się jednymi z najlepiej sprzedających się płyt wytwórni w 1970 roku. Również w 1970 roku, Knight użyła swoich wpływów, aby pomóc Jackson 5 zostać odkrytym. Podczas gdy Knight napisała do właściciela wytwórni Berry’ego Gordy’ego, sugerując mu, aby ich sprawdził, zasługa za odkrycie grupy jest czasami błędnie przypisywana Dianie Ross.

W początkach lat 70-tych Gladys Knight and the Pips powoli zmierzali w kierunku średniej harmonii, co przyczyniło się do ich sukcesu w 1972 roku z Neither One of Us (Wants to Be the First to Say Good-Bye). W 1973 roku grupa opuściła wytwórnię Motown i podpisała kontrakt z Buddah Records, dokładnie w momencie, gdy napisany przez Weatherly’ego utwór „Neither One of Us (Wants to Be the First to Say Good-Bye)” wspiął się na listy przebojów, stając się numerem 2 w marcu tego samego roku. Grupa przypisała zmianę wytwórni brakowi wsparcia ze strony Motown po przeniesieniu jej działalności z Detroit do Hollywood. W Buddah, Knight and the Pips odnieśli natychmiastowy sukces, a ich popularność osiągnęła szczyt. Ich pierwszym albumem wydanym przez Buddah był Imagination, ich najlepiej sprzedający się album do tej pory. Album nie tylko pokrył się złotem, ale również wyprodukował trzy złote single, „Midnight Train to Georgia”; „Ive Got To Use My Imagination” i „Best Thing That Ever Happened to Me”. Pomimo kontraktu z Buddah, Motown kontynuowało wydawanie albumów Gladys Knight and the Pips, za które grupa twierdzi, że nigdy nie otrzymała tantiem, w tym singla „Neither One of Us.”

W 1974 roku grupa wystąpiła na ścieżce dźwiękowej Curtisa Mayfielda do filmu Claudine, który zawierał hitowy singiel „On and On.” W następnym roku, tytułowy utwór I Feel A Song przyniósł kolejny soulowy przebój nr 1. Grupa z powodzeniem kontynuowała śpiewanie z łagodniejszym podejściem, czego dowodem jest utwór „The Way We Were/Try to Remember”, który stał się centralnym punktem albumu Second Anniversary w 1975 roku. W tym samym roku grupa była gospodarzem własnego amerykańskiego serialu telewizyjnego, a rok później Knight zadebiutowała jako aktorka w filmie Pipedreams, do którego grupa nagrała ścieżkę dźwiękową. Tematem tego filmu była miłość wśród alaskańskich rurociągów naftowych.

Tymczasowa separacja

Mimo rosnącego sukcesu grupy, problemy prawne pojawiły się w pozostałej części dekady w wyniku ich próby zmiany wytwórni na Columbia, w połączeniu z wcześniejszym nierozstrzygniętym pozwem Motown. Z powodu tych procesów Knight nie mogła nagrywać z The Pips przez trzy lata (choć śpiewały razem na żywo). W tym czasie Knight nagrała solowy album, a The Pips wydały dwa albumy w wytwórni Casablanca. Z powodu niemożności nagrywania razem, popularność grupy spadła. W 1980 roku, w wyniku ugody pozasądowej, Knight i The Pips otrzymali nowy kontrakt do 1985 roku. Po ponownym połączeniu sił w wytwórni Columbia, grupa szybko odzyskała dawny status dzięki All About Love i przebojowi #3 R & B, „Landlord”, wyprodukowanemu przez jeden z najtrwalszych zespołów autorskich, Ashford i Simpson.

W listopadzie 1982 roku grupa wystąpiła z różnymi muzykami na pierwszym Jamajskim Festiwalu Muzyki Światowej w Montego Bay. Następnie Knight nagrał z Dionne Warwick i Eltonem Johnem nagrodzony nagrodą Grammy złoty singiel „That’s What Friends Are For”, wspierający walkę z AIDS w 1986 roku. Album Visions wyprodukował również przebojowy singiel „Save the Overtime”, a kolejne wydawnictwa zawierały na przemian utwory R & B i middle of the road, gdzie grupa Knighta zademonstrowała swoje umiejętności w każdym z gatunków. W 1988 roku tytułowy utwór z albumu Love Overboard stał się ich najlepiej sprzedającym się singlem od dziesięcioleci. Piosenka ta przyniosła im nagrodę Grammy na początku 1989 roku za najlepszy występ R & B.

On Her Own

Po wydaniu „Love Overboard” i uznaniu Grammy, Knight i the Pips rozpadli się, by podążać różnymi ścieżkami kariery, choć brat Bubba pozostał jako jej menedżer, który następnie osiągnął brytyjski Top Ten z piosenką przewodnią Jamesa Bonda, „License to Kill”. Knight stwierdza, że Bubba zawsze zajmował się sprawami biznesowymi The Pips oprócz tego, że był muzykiem w grupie.

8 listopada 1989 roku Knight wystąpiła bez The Pips w Constitution Hall z Davidem Peastonem, nowicjuszem, a para wykonała niesamowite duety. Zestaw zdominowany był przez popularne soulowe single z lat 80. i wzbogacony o gospelowe korzenie Knight. Pod koniec 1991 roku Knight wydała album Good Woman, na którym gościnnie wystąpiły Patti Labelle i Dionne Warwick. Nagranie to udowodniło, że Knight i jej koleżanki wciąż mają to, czego potrzeba, aby konkurować z młodszymi wokalistkami, takimi jak Whitney Houston, Mariah Carey i Karyn White. Album Knight’s Good Woman był spójny, z jego główną piosenką „Superwoman” w wykonaniu Knight, LaBelle i Warwick. Knight wykonała również kolejny udany duet z Davidem Peastonem zatytułowany „Give Me A Chance”. Jej mocny, zniewalający głos nie jest jej jedynym talentem, ponieważ pomogła napisać niektóre z bardziej znaczących piosenek na albumie, w tym emocjonalną balladę „Waiting on You”, zainspirowaną wojną w Zatoce Perskiej.

W marcu 1992 roku Knight ponownie wyruszyła w trasę bez Pipsów, wspierana przez dziesięcioosobowy zespół, gdzie ponownie wystąpiła przy pełnej sali w Constitution Hall. Zdobyła sobie szacunek jako wspaniała piosenkarka i wykonawczyni, która nawiązuje kontakt z publicznością jeden na jeden. Podczas gdy Knight udowodniła swój solowy sukces dzięki ostatniej płycie Good Woman, nie waha się wykonywać dawnych przebojów wydanych z Pips, w tym „I Heard It Through The Grapevine”, „Midnight Train to Georgia” i „Every Beat of My Heart”. Publiczność uwielbia te stare ulubione utwory, a Gladys Knight udowadnia, zarówno z Pipsami, jak i bez nich, że ma nieprzemijającą moc piosenki.

Ponownie występując w Constitution Hall na początku 1993 roku, Knight kontynuuje wykonywanie hitów z dawnych czasów Pipsów, co wywołuje silną reakcję publiczności. Knight przenika soul, gospel i pop z ogromnym uczuciem i energią, a towarzyszy jej siedmioosobowa sekcja instrumentalna i trzech wokalistów. Podczas tego koncertu w 1993 roku wykonała nagrany wcześniej hymn AIDS „That’s What Friends Are For” wraz z przebojami Smokey Robinsona i Staple Singers. W połowie wiosny tego samego roku, Knight po raz pierwszy pojawia się publicznie jako para z Lesem Brownem, znanym ze swoich motywacyjnych wykładów i bestsellera Living Your Dreams, na uroczystości 65. urodzin poetki Mayi Angelou. Przyjęcie prowadziła Oprah Winfrey, znana gospodyni talk show. Brown, ceniony mówca, który prowadzi wykłady w całym kraju i występuje w programach specjalnych PBS, był rozwiedzionym, samotnym rodzicem od 14 lat. Brown mówi, że jest ona wszystkim w jego życiu, wierząc, że znalazł swoją bratnią duszę. O Lesie Brownie, Knight mówi: „On jest moim sercem”, według magazynu Jet.

Pod koniec 1994 roku, Knight była nadal zadowolona ze swojego związku z Brownem, jak również była pewną siebie divą. Była pewna swojego talentu, swoich osiągnięć, planów na przyszłość i udanego albumu „Just For You”. Choć w przeszłości wywierano na nią presję, by wykonywała określony rodzaj muzyki, by zyskać przychylność publiczności, Knight twierdzi, że nie zrobiła tego w przypadku tego albumu, ponieważ nie przejmowała się już rywalizacją o miejsca na listach przebojów, uważając, że tłumi to kreatywność. Obchodząc tym albumem 40-lecie swojej pracy w show-biznesie, Knight mówi, że tytuł odnosi się do ludzi, dla których występuje, członków rodziny i fanów, którzy zawsze byli przy niej, jak również do jej najnowszych fanów. Poza zasługami jako wokalistka i autorka tekstów, Knight odniosła również sukces w roli Natalie, właścicielki nocnego klubu, w telewizyjnym programie „New York Undercover”. Knight swobodnie wypowiadała się na temat swojej kariery i przemysłu muzycznego w ogóle, twierdząc, że dzisiejsza scena muzyczna jest pod silnym wpływem muzyki z przeszłości, z ponad 60% płyt to remaki, w tym niektóre grupy rapowe, które wykorzystują remaki.

Late Life Ventures

Knight jest zaangażowana w wiele udanych przedsięwzięć biznesowych poza jej karierą muzyczną, w tym bycie rzeczniczką produktów naleśnikowych Aunt Jemima, dla których wystąpiła w reklamie z własnymi wnukami. Obraża się na tych, którzy insynuowali, że krzywdzi czarną sprawę poprzez taką reklamę, ponieważ zawsze kochała i pomagała czarnej populacji. Knight podkreśliła, że wystąpiła w reklamie Aunt Jemima, ponieważ ceni produkty, a nie pieniądze pochodzące z reklamy. Dalej przypomniała sobie, kiedy odmówiła występu w RPA podczas szczytu apartheidu, mimo że oferowano jej czterokrotnie więcej pieniędzy niż zarabia na reklamach Cioci Jemimy. Niektóre z innych przedsięwzięć Knight obejmują dołączenie do jej córki Kenya Love w 1995 roku, aby otworzyć piekarnię gwiazd w Las Vegas o nazwie „Kenya’s Cakes of the Stars”. Dodatkowo, Knight wspierała American Greeting card company’s „Birthday Song Writing Contest”, który jest krajowym poszukiwaniem oryginalnego happy birthday greeting w formie piosenki.

Knight wystąpiła w Constitution Hall w marcu 1995 roku, co jest teraz corocznym wydarzeniem; wystąpiła z jej ostatniego albumu, Just For You. Jej wyszkolony w gospel głos jest opisywany jako posiadający ziarnisty upór na tym albumie, który zawiera piosenki zatytułowane „Next Time,” i „I Don’t Want To Know.” Knight przyznała się do swojego afroamerykańskiego feminizmu w „Guilty” i stwierdziła w Washington Post, że „Są dwa uderzenia przeciwko mnie, kiedy wchodzę do kija: jedno uderzenie za bycie kobietą, jedno za bycie czarną.” Najważniejsze utwory z „Just for You” to „If You Don’t Know Me By Now”, „Love Don’t Love Nobody” i „End of the Road”, nagrane wcześniej przez innych artystów. Według reportera, który uczestniczył w koncercie w Constitution Hall w 1995 roku, Knight pozostała posiadaczką „natychmiast rozpoznawalnego głosu, gładkiego i zgrzytliwego, jak piasek w miodzie, z jej charakterystycznym wokalnym haczykiem gdzieś pomiędzy chichotem a szlochaniem, według The Washington Post”. Koncert w 1995 roku zagrała przed kolejną wyprzedaną publicznością, ponieważ od dawna była ikoną pop-soulowego royale, znaną ze swojej hojności dla młodych wokalistów. Knight występowała z wokalistami w tle oraz z własnym trio, nigdy nie przesadzając w śpiewaniu, zawsze pełna pasji, a jednocześnie zrelaksowana. Jej publiczność nadal lubi dawne przeboje Pips i śpiewa razem z nią na koncertach do znanych utworów, takich jak „Midnight Train to Georgia.”

W maju 1995 roku Knight otrzymała nagrodę Whitney M. Young Award z rąk Johna Macka, prezesa Los Angeles Urban League. John Mack powiedział, że Knight jest „… bardzo troskliwą, przyzwoitą istotą ludzką. Gladys jest supergwiazdą na scenie i poza nią. Jak twierdzi Jet, nie zapomniała, skąd pochodzi. 22. doroczna kolacja pod czarną krawatką upamiętniająca to wydarzenie odbyła się w Century Plaza Hotel i zebrała prawie 700 000 dolarów na liczne programy zatrudnienia i edukacji wspierane przez Urban League.

Aby jeszcze bardziej zwiększyć szczęście Knight w jej późniejszych latach, ona i Brown, pobrali się podczas prywatnej ceremonii w Las Vegas. Kiedy Knight wykonała swój hit z 1994 roku, „You’re Number One (In My Book)” podczas American Black Achievement Awards, odnosiła się właśnie do Browna. Para była stałą parą podczas trzyletnich zaręczyn, które doprowadziły do ich ślubu 29 sierpnia 1995 roku podczas prywatnej ceremonii w kaplicy w Las Vegas. Knight i Brown, oboje wcześniej żonaci, byli razem bardzo szczęśliwi. Knight wyjaśnił, że po prostu spotkali się pewnej nocy w Regal Theatre w Chicago i od razu przypadli sobie do gustu. Niestety, od tego czasu para rozwiodła się. Powiedziała Ebony: „Myślałam, że on jest na tej samej płaszczyźnie duchowej co ja. Ale okazało się, że był na innej płaszczyźnie.”

Koronacja niesamowitych osiągnięć Knighta została zrealizowana w Nowym Jorku 17 stycznia 1996 roku w Waldorf-Astoria Grand Ballroom. Tutaj, 11. doroczna ceremonia Rock and Roll Hall of Fame obejmowała długo oczekiwaną indukcję Gladys Knight and the Pips, po 48 latach w show-biznesie, z czego 43 lata z the Pips. Knight i The Pips zostały wyróżnione przez popularną wokalistkę Mariah Carey, która wspominała, że „przemykała radio pod kołdrą łóżka, aby posłuchać piosenkarki, która jest tak prawdziwa, jak to tylko możliwe. Wszystko, co musi zrobić, to stanąć tam i śpiewać, a ona cię zdmuchnie”, jak podaje Washington Post. Do 1996 r., mimo że Knight uważała, że przemysł muzyczny i stacje radiowe ignorują weteranów nagrań na rzecz nowych piosenkarzy, nadal miała wielu zwolenników, którzy podziwiali jej muzykę i cenili jej piosenki.

Jedna z najbardziej płodnych grup w historii amerykańskiej muzyki rhythm and blues i pop, Gladys Knight and the Pips po raz pierwszy pojawiła się na krajowych listach przebojów w 1961 r. i była tam konsekwentnie aż do rozwiązania grupy, z 55 pozycjami na listach przebojów. Poniżej znajduje się chronologiczna lista większości ich nagrań, z tymi, które otrzymały 11+ tygodniowy zasięg oznaczony gwiazdką.

Wybrana dyskografia

Every Beat of My Heart (Vee jay)

Letter Full of Tears (Fury)

Giving Up (Maxx)

Lovers Always Forgive (Maxx)

Everybody Needs Love (Soul)

I Heard It Through the Grapevine (Soul)

The End of the Road (Soul)

It Should Have Been Me (Soul)

I Wish It Would Rain (Soul)

I Wish It Would Rain (Soul)

Didn’t You Know (Soul)

The Nitty Gritty (Soul)

Friendship Train (Soul)

You Need Love Like I Do (Soul)

If I Were Your Woman (Soul) *

I Don’t Want to Do Wrong (Soul)

Make Me the Woman that You Go Home To (Soul)

Help Me Make It Through The Night (Soul)

Neither One Of Us (Soul) *

Daddy Could Swear, I Declare (Soul)

Where Peaceful Waters Flow (Buddah)

All I Need Is Time (Buddah)

Midnight Train To Georgia (Buddah) *

I’ve Got To Use My Imagination (Buddah) *

Best Thing That Ever Happened To Me (Buddah)*

On and On (Buddah) *

Between Her Goodbye and My Hello (Buddah)

I Feel A Song (Buddah)

Love Finds Its Own Way (Buddah)

The Way We Were/Try To Remember (Buddah)

Money (Buddah)

Part Time Love (Buddah)

Make Yours A Happy Home (Buddah)

Make Yours A Happy Home (Buddah)

So Sad the Song (Buddah)

Baby Don’t Change Your Mind (Buddah)

Sorry Doesn’t Always Make It Right (Buddah)

The One and Only (Buddah)

It’s a Better Than Good Time (Buddah)

Landlord (Columbia)

Taste of Bitter Love (Columbia)

Bourgie Bourgie (Columbia)

Forever Yesterday

If That’ll Make You Happy

I Will Fight

A Friend of Mine

Save the Overtime

You’re Number One

Hero

When You’re Far Away

My Time

Keep Givin' Me Love

„Till I See You Again”

Send It To Me

Love Overboard (MCA Records)

Wyślij mi to

Miłość za burtę (MCA Records)

Lovin' On Next to Nothin' (MCA Records)

It’s Gonna Take All Our Love (MCA Records)

Wybrane pisma

Between Each Line of Pain and Glory, Hyperion, 1997.

Źródła

Książki

African American Almanac, 6th edition, Gale Research, 1994, 7th edition, 1995.

Bronson, Fred, The Billboard Book of Number One Hits, Billboard Publications, New York, 1985, s. 347.

Whitburn, Joel. The Billboard Book of Top 40 Hits: 1995 to Present, s. 159.

The Guinness Encyclopedia of Popular Music, volume 1, second edition, ed. by Colin Larkin. Guinness Publishing, Middlesex, 1995, tom 3, 1995, s. 2342-2343.

The Rolling Stone Encyclopedia of Rock and Roll, Jon Pereles i Patricia Romanowski, redaktorzy. New

The Story of Rock 'n' Roll: The Year-By-Year Illustrated Chronicle, Paul Du Noyer, redaktor konsultant. Schirmer Books: New York, 1995, s. 95, 115, 193.

Periodicals

Ebony, October 6, 1997, s. 58-63.

Jet, May 15, 1995, s. 40; July 29, 1996, s. 61; November 27, 1995, s. 58-60; November 7, 1994, s. 56-59; April 19, 1993, s. 56-58.

Washington Post, November 9,1989, p. Fl7; October 23,1991, p. B7; March 23,1992, p. D12; February 27, 1993, p. D8; March 31, 1995, p. WW13; April 3, 1995, p. D4; January 18, 1996, p. C1.

-Marilyn Williams