Kość płaska

Kostnienie rozpoczyna się poprzez tworzenie warstw niezróżnicowanej tkanki łącznej, która utrzymuje miejsce, w którym ma powstać kość płaska. U dziecka miejsca te nazywane są ciemiączkami. W ciemiączkach znajdują się komórki macierzyste tkanki łącznej, które przekształcają się w osteoblasty, wydzielające fosforan wapnia do matrycy kanałów. Tworzą one pierścień pomiędzy błonami i zaczynają się rozszerzać na zewnątrz. Rozszerzając się, tworzą macierz kostną.

Ta utwardzona macierz tworzy ciało kości. Ponieważ kości płaskie są zwykle cieńsze od kości długich, mają one tylko czerwony szpik kostny, a nie zarówno czerwony, jak i żółty (żółty szpik kostny składa się głównie z tłuszczu). Szpik kostny wypełnia przestrzeń w pierścieniu osteoblastów, a w końcu wypełnia macierz kostną.

Po całkowitym skostnieniu kości osteoblasty wycofują swoje nitki wydzielające fosforan wapnia, pozostawiając maleńkie kanaliki w macierzy kostnej, zwane kanalikami. Kanaliki te dostarczają składników odżywczych potrzebnych nowo przekształconym osteoblastom, które teraz nazywane są osteocytami. Komórki te są odpowiedzialne za ogólne utrzymanie kości.

Trzeci rodzaj komórek kostnych występujących w kościach płaskich to osteoklasty, które niszczą kość za pomocą enzymów. Istnieją trzy powody, dla których osteoklasty są zwykle używane: pierwszy to reperacja kości po złamaniu. Niszczą one fragmenty kości, które wystają lub utrudniają reformację. Są one również wykorzystywane do uzyskania niezbędnego wapnia, który osteoklasty wykorzystują do wzrostu. W miarę wzrostu kości zmienia się jej kształt. Osteoklasty rozpuszczają część kości, która musi się zmienić.