Lindisfarne (klasztor)

W 635 r. szkoccy mnisi pod wodzą św. Aidana założyli opactwo na Lindisfarne, zwanej też Świętą Wyspą. Kontynuował ją św. Cuthbert, który został również pierwszym biskupem Lindisfarne. Po jego śmierci powstały Ewangelie z Lindisfarne, księgi ewangeliczne (do ok. 715-721 r.), a klasztor stał się miejscem pielgrzymek. Wkrótce Lindisfarne stało się centrum celtyckiej kultury monastycznej, miejscem wiary, sztuki i nauki, słynącym ze swojej szkoły pisania. Z wyspy mnisi posuwali się naprzód w chrystianizacji Anglii, ale szybko popadli w konflikt z rzymskimi misjonarzami działającymi na zlecenie papieża. Klasztor Irokezów opuścił po synodzie w Whitby.

8 czerwca 793 r. Lindisfarne zostało najechane przez wikingów. Ten najazd zapoczątkował epokę wikingów, choć wcześniej miał już miejsce atak na piktyjski fort Burghead w 742 r. i Dorset w południowej Anglii w 787 r. W 793 r. biskup Higbald był na urzędzie w klasztorze Lindisfarne (781-803).

W 875 r. biskup Eardulf opuścił klasztor w Lindisfarne wraz z mnichami w obawie przed kolejnymi najazdami Wikingów. Zabrali ze sobą szczątki świętych Cuthberta, Aidana, Eadberht, Eadfrith, Æthelwald i Księgę z Lindisfarne.