Nie, nie jestem 'tylko' mamą siedzącą w domu

Starsi w mojej rodzinie są zadowoleni, gdy słyszą, że jestem w domu i wychowuję swoje dzieci, ponieważ, jak to ostatnio ujęła jedna z nich, „matka powinna wychowywać swoje dzieci”. Ale pomimo faktu, że jestem w domu, robiąc to, co ta ciotka uważa za słuszne, feministka we mnie wzdryga się na ten pomysł, a przynajmniej na sposób, w jaki zostało to tak bezapelacyjnie ujęte. Młodsi wujkowie i profesjonaliści w rodzinie wydają się wahać, przynajmniej przez chwilę, na myśl, że mogłam zmarnować swój dyplom; zakładam, że podejrzewają, iż poszłam na studia, by znaleźć męża. Ale potem i oni szybko przechodzą do rzeczy. Jeden z moich starszych wujków pyta ze śmieszną bezpośredniością, czy daję mojemu dziecku „mleko matki”. W oczach wielu moich krewnych moja obecna rola wydaje się naturalna, a zmarnowany dyplom wydaje się niewielką ceną za macierzyństwo w domu. Być może fakt, że dla nich nie jest to problem, jest po części powodem, dla którego stał się on takim problemem dla mnie. Czy zmarnowałam swój stopień naukowy? Jeśli tak, czy to naprawdę ma znaczenie? Gdybym była mężczyzną, czy członkowie mojej rodziny zadawaliby więcej pytań na temat mojego wycofania się ze świata zawodowego?

Do mojej frustracji dodaje fakt, że proste A dla chłopców i dziewcząt są czczone w naszej społeczności. Starszyzna rodzinna i społeczna z zainteresowaniem pytała o moje raporty szkolne i była naprawdę dumna z moich osiągnięć w nauce. Teraz, kiedy jestem matką, wydają się oczekiwać, że złożę te akademickie osiągnięcia do głębokiego magazynu, podczas gdy ja zajmuję się bardziej tradycyjnie kobiecymi zadaniami.

Słyszałam plotki, że oficerowie rekrutacyjni uniwersytetów tutaj w RPA niechętnie przyznają miejsca w szkole medycznej indyjskim dziewczynom, które spodziewają się, że zostaną mamami w domu wkrótce po zdobyciu dyplomu – jeśli w ogóle go zdobędą – marnując miejsca, które mogłyby trafić do studentów, którzy rzeczywiście planowali praktykować medycynę. Znam kilka prawdziwych przykładów indyjskich kobiet, które zrobiły dokładnie to samo, więc trudno jest wiedzieć, co myśleć o tego rodzaju profilowaniu etnicznym. To szkodzi indyjskim kobietom, które rzeczywiście planują praktykę medyczną, ale widzę perspektywę urzędników rekrutacyjnych.

Wśród moich rówieśniczek, które odniosły sukces zawodowy, a teraz zostały mamami w domu, wydaje się, że wiele z nich zmaga się z problemami, tak jak ja, aby utrzymać się w naszych dawnych jaźniach, dopasowując się do intelektualnie stymulujących działań w czasie drzemki lub kiedy tylko możemy. Kocham moje dzieci, ale chciałabym bardziej cieszyć się z bycia w domu – syzyfowe zadania, takie jak składanie prania, sortowanie zabawek i gotowanie, nieustannie mnie obciążają. Choć chcę zostać w domu z dziećmi, brzydzę się prac domowych, które są konieczne, by dom wokół nas nadawał się do życia. Mimo że wychowałam się w dość tradycyjnym indyjskim domu, nigdy nie nauczyłam się gotować ani sprzątać. Ludzie mają tendencję do zakładania, że doskonale radzę sobie z tymi zadaniami dzięki temu, że dorastałam z mamą, babcią i prababcią mieszkającymi pod jednym dachem. Ale zbyt wiele rąk w kuchni oznaczało, że miałam mało okazji, by nauczyć się tych kulturowo cenionych umiejętności – choć mój brak zainteresowania bez wątpienia też odegrał tu rolę.

Moja rodzina i kultura mogą być pożywką dla mojego gniewu, ale oferują też trochę jedzenia dla nadziei. Podążam śladami mojej mamy, która również zrezygnowała z pracy na kilka lat, aby być z nami w domu. W końcu wróciła do pracy, ale udało jej się też wygospodarować czas na inne zainteresowania, takie jak szycie (głównie dla moich dzieci!). Mimo to, rozumiem teraz poczucie winy i dezorientacji, które towarzyszą godzeniu pracy z domem i dziećmi. Dodaj do tego rozdźwięk między tym, czego się ode mnie oczekuje, a tym, czego ja oczekuję od siebie, i masz przepis na wyczerpanie. To może być umysłowe bagno mojego własnego autorstwa, ale muszę się tego dowiedzieć, dla siebie i mojej córki.