Walt Whitman: Wiersze Streszczenie i Analiza „Słyszę Ameryka Singing”

Summary

W „Słyszę Ameryka Singing”, głośnik opisuje różne „kolędy”, które powstają z różnych postaci w amerykańskiej klasy robotniczej, jak ludzie idą do ich pracy. Słyszy, jak śpiewają mechanicy, stolarz, murarz i żeglarz. Pokładowy, szewc, kapelusznik, drwal i oracz śpiewają swoje własne pieśni, jak również. Mówca celebruje każdą pieśń z osobna, co zapewnia związek między robotnikiem a jego zadaniem: na przykład: „pokładowy na pokładzie parowca” i „szewc, gdy siedzi na swojej ławce”. Mówca wspomina również o pracujących kobietach. Matka i młoda żona śpiewają, podobnie jak dziewczyna szyjąca i piorąca. Każda osoba w wierszu ma swoją indywidualną kolędę, a razem tworzą dźwięk „Śpiewającej Ameryki”.

Analiza

Wiersz składa się z jednej strofy, która składa się z jedenastu wersów. Whitman pisze w charakterystycznym dla siebie wolnym wierszu. Struktura jest prosta – opiera się na formacie prostej listy, którą Whitman często stosuje w swojej poezji. Po kolei wymienia różnych członków amerykańskiej klasy robotniczej i opisuje, jak śpiewają, wykonując swoje zadania. Każdy wiersz i zdanie formatuje podobnie, gdyż wiele z nich zaczyna się od słowa „the” i zawiera zwroty będące wariacjami na temat „as he ___” lub „on his way to ___”. Ten wybór strukturalny nadaje wierszom szybkie tempo i rytmiczną kapryśność. Z tego powodu, wiersz daje czytelnikowi wrażenie słyszenia tych kolęd w szybkim tempie.

Ten wiersz jest przykładem motywu muzyczności w poezji Whitmana. Whitman używa muzyki, aby podkreślić wzajemne powiązania międzyludzkich doświadczeń. Mimo że każdy robotnik śpiewa swoją indywidualną pieśń, sam akt śpiewania jest uniwersalny, a przez to wszyscy robotnicy jednoczą się pod jedną wspólną amerykańską tożsamością.

Chociaż Whitman opisuje w tym wierszu rzeczywiste pieśni, wcześniej w zbiorze zdarzają się przypadki, w których używa słowa „śpiewać” w zastępstwie słowa „pisać”, odnosząc się do swojej poezji. Wynika to z przekonania Whitmana, że poezja była najsilniejsza jako medium ustne. Whitman chciał, aby jego wiersze były mówione na głos, ponieważ słowa stały się potężniejsze, gdy mogą przekroczyć stronę. Ze względu na ten silny związek między muzyką i poezją, Whitman często pisał swoje wiersze w sposób, który naśladował naturalne rytmy recytacji i muzyki.

Ton wiersza jest radosny, kapryśny i pełen nadziei. Whitman celebruje zwykłego amerykańskiego robotnika, powiększając swoje postacie za pomocą określeń takich jak „krzepki”, „przyjazny”, „wesoły” i „silny”. Podkreśla jednostki, które często pozostają niezauważone w klasycznych wierszach; te starsze wersy skupiają się na opowieściach o dzielnych żołnierzach i bohaterach. Ostatecznie „I Hear America Singing” jest poematem miłosnym do narodu. Whitman wykorzystuje drobne różnice w indywidualnych doświadczeniach, by stworzyć zdrową, uczciwą i pracowitą amerykańską tożsamość.