3 Types zelfstandig wonen voor senioren
Als mensen ouder worden, overwegen ze vaak om te verhuizen om hun woonsituatie te vereenvoudigen. Senioren die lichamelijk en geestelijk nog in staat zijn om zelfstandig te wonen en graag gezelschap hebben van leeftijdgenoten, kunnen overwegen om te verhuizen naar een woongemeenschap voor zelfstandig wonen (IL). IL-gemeenschappen bevorderen een actieve levensstijl in een veilige omgeving en bieden specifieke diensten voor een onderhoudsarme levensstijl en voorzieningen op het terrein voor socialisatie en recreatie.
ADVERTENTIE
Om te bepalen of een ouder wordende dierbare een goede kandidaat is voor zelfstandig wonen, kunt u de volgende vragen stellen:
- Zijn ze in goede gezondheid?
- Kunnen ze zelf medicijnen en doktersafspraken regelen?
- Hebben ze hulp nodig bij activiteiten van het dagelijks leven (ADLs)?
- Zouden ze het prettig vinden om in een gemeenschap met leeftijdsgenoten te wonen?
- Zijn ze geïnteresseerd in “probleemloos” wonen?
- Zouden ze de voorkeur geven aan de extra veiligheid die deze gemeenschappen bieden?
- Kunnen ze het zich veroorloven om te kopen of te huren in een zelfstandige woongemeenschap? Zo niet, komen ze dan in aanmerking voor seniorenhuisvesting met een laag inkomen?
Als een senior niet voor zichzelf kan zorgen zonder hulp, dan zijn ze niet geschikt voor een IL gemeenschap. In plaats daarvan zou een faciliteit voor begeleid wonen of een verpleeghuis een meer geschikte woonoptie zijn, omdat deze instellingen hogere niveaus van zorg bieden, zoals hulp bij ADLs.
Als een onafhankelijke woongemeenschap klinkt als een goede pasvorm, is het belangrijk om de drie belangrijkste soorten gemeenschappen en de belangrijkste verschillen tussen elk van hen te begrijpen voordat je op rondleidingen gaat.
- Retirement Communities
Deze woongemeenschappen bieden meestal de minste diensten, daarom wordt het beschouwd als de meest onafhankelijke optie op het IL-spectrum. Retirement gemeenschappen zijn precies wat ze klinken als: buurten voor onafhankelijke en actieve gepensioneerden die willen leven tussen hun leeftijdsgenoten. Deze instellingen kunnen ook worden aangeduid als active adult, age-qualified of age-restricted communities. De leeftijden 55 en 62 jaar zijn de gebruikelijke minimum leeftijdsgrenzen voor bewoners in leeftijdsgebonden buurten.
Onderhoud van het terrein is meestal de enige service die wordt geboden, terwijl zaken als koken en het huishouden nog steeds door de bewoners worden gedaan. Voorzieningen zijn onder andere een clubhuis, zwembad, tennisbanen, fitnesscentrum, vervoer, golfbaan, bewakers en zelfs een restaurant. Sociale activiteiten worden meestal door de bewoners georganiseerd.
Woningen in pensioneringsgemeenschappen kunnen eengezinswoningen, condominiums, townhomes of modulaire gebouwen zijn. Hoewel het afhangt van de gemeenschap in kwestie, zijn senioren meestal zelf eigenaar van hun huis. Als huren een optie is in de pensionering gemeenschap, wordt dit meestal gedaan door het huren van een individuele eigenaar of het huren als onderdeel van een co-op. In sommige gevallen worden deze gemeenschappen gerund door een vereniging van huiseigenaren en worden HOA kosten in rekening gebracht voor het onderhoud van de gemeenschap en de voorzieningen. Een betaald lidmaatschap kan ook nodig zijn om voorzieningen te gebruiken in meer luxe gemeenschappen. - Senior Apartments
Andere namen voor deze gemeenschappen zijn onafhankelijk wonen gemeenschappen / voorzieningen en senior living gemeenschappen. Senior appartementen zijn meestal onderdeel van een faciliteit die verschillende niveaus van zorg biedt, variërend van zelfstandig wonen tot begeleid wonen, en soms met inbegrip van geheugenzorg en geschoolde verpleegkundige zorg. iensten zoals huishouding, wasserij en vervoer worden meestal aangeboden en bewoners hebben zelfs de mogelijkheid om te eten in de gemeenschappelijke eetzaal in plaats van zelf te koken. Extra veiligheids- en beveiligingsvoorzieningen zijn ook gebruikelijk in seniorenwoningen, simpelweg omdat het personeel over het algemeen de klok rond beschikbaar is. Volgens Connie Hamin, marketing directeur voor Heritage Woods Senior Living Community in Winston-Salem, North Carolina, zijn veel senioren appartementen uitgerust met nood trekkoord systemen in elke kamer, waarmee bewoners het personeel kunnen waarschuwen in geval van nood of als ze hulp nodig hebben.
Senioren appartementen kunnen een ideale keuze zijn voor actieve senioren die een “onderhoudsvrije” levensstijl wensen. Ze zijn nog steeds in staat om hun onafhankelijkheid te bewaren, terwijl ze de luxe hebben van diensten die hun verantwoordelijkheden minimaliseren en hen in staat stellen om te genieten van de voorzieningen en activiteiten van de gemeenschap.
Seniorenappartementen zijn vergelijkbaar met begeleid wonen, maar bewoners moeten in staat zijn om zichzelf aan te kleden en te baden, hun eigen was te doen en hun medicatie te hanteren. Als een oudere hulp nodig heeft met medicijnen en/of persoonlijke verzorging, maar zelfstandig wil blijven wonen, kan hij/zij een beroep doen op een bedrijf voor thuiszorg om deze extra zorg te ontvangen. Technisch gezien is de oudere niet langer in staat om zelfstandig te wonen, maar het inschakelen van hulp van buitenaf stelt hen in staat om deze status in hun gemeenschap te behouden. - Huisvesting voor lage inkomens
Andere namen voor deze instellingen zijn betaalbare seniorenhuisvesting, door de overheid gesubsidieerde huisvesting, openbare huisvesting en ondersteunende huisvesting.
Deze vorm van seniorenhuisvesting is vergelijkbaar met seniorenappartementen, maar de huur is altijd lager dan de marktprijs. Dit is mogelijk omdat de huurprijzen worden gesubsidieerd door het U.S. Department of Housing and Urban Development (HUD). Er zijn een paar verschillende woonsubsidie programma’s en instellingen waar senioren gebruik van kunnen maken, maar elk heeft financiële en functionele eisen waaraan voldaan moet worden om in aanmerking te komen. Deze eisen hebben de neiging om per staat te verschillen, en wachtlijsten zijn ook gebruikelijk voor deze huisvestingsprogramma’s.
Wie betaalt voor zelfstandig wonen?
Of een senior komt in aanmerking voor een laag inkomen of door de overheid gesubsidieerde huisvesting, hij of zij is verantwoordelijk voor het betalen van de rekening. Medicaid, Medicare en de langdurige zorgverzekering dekken geen van de kosten voor zelfstandig wonen. Huizen of condominiums in deze gemeenschappen worden ofwel gekocht door de oudere of het zijn maandelijkse huurwoningen die privé worden betaald.
ADVERTISEMENT
Verenigingskosten zijn een andere financiële kwestie die moet worden overwogen. De meeste gemeenschappen rekenen kosten en ze kunnen eenmalig, jaarlijks, driemaandelijks of maandelijks zijn. Deze kosten dekken veel verschillende kosten voor het handhaven van de levensstijl verwacht in zelfstandig wonen, met inbegrip van onderhoud van de gemeenschap en het gebouw, activiteiten en eventuele extra diensten.
Door te verhuizen naar een zelfstandig wonen gemeenschap, kunnen senioren behouden of versterken van hun kwaliteit van leven en leven in een meer veilige omgeving. Bovendien kunnen volwassen kinderen met een gerust hart weten dat hun ouders veilig en betrokken zijn in hun gemeenschap.