5 dingen die je misschien niet weet over ‘The Princess Bride’ op zijn 25e verjaardag

De koopjesbakken van de wereld zijn bezaaid met pogingen om films voor de hele familie te maken. Iets maken waar jonge kinderen, grootouders en iedereen daartussenin blij mee zijn (een vier-kwadrant-hit, zoals studiotypes het noemen) is een moeilijke noot om te kraken. Maar een van de meest blijvende familiefavorieten van de laatste decennia is er een die er, tegen de verwachtingen in, in slaagde om het publiek in vervoering te brengen, te laten lachen en te laten zwijmelen: Rob Reiner’s “The Princess Bride.”

Gebaseerd op de roman van scenarioschrijver William Goldman (“Butch Cassidy & the Sundance Kid,” “All the President’s Men”), is het een sprookje (naar verluidt een herontdekte klassieker door ene S. Morgenstern), waarin het gaat om de lang verstokte liefde tussen prinses Buttercup en haar jeugdliefde Westley, waarbij Cliffs of Insanity, Rodents of Unusual Size en de zoektocht van een Spanjaard naar de man die zijn vader vermoordde aan bod komen.

Het duurde veertien jaar voordat de film op het witte doek verscheen, en de moeite was het waard, want de film blijft een totaal genot, oprecht romantisch, rustig ontroerend, spannend en consequent hilarisch. De film kwam in de bioscoop op 25 september 1987 – vandaag vijfentwintig jaar geleden – en ter gelegenheid daarvan hebben we vijf feiten verzameld die je misschien niet wist over Reiner en Goldman’s familieklassieker. Lees hieronder verder.

1. François Truffaut en Robert Redford behoorden tot de regisseurs die van plan waren het boek te bewerken.
William Goldman schreef de roman “The Princess Bride” in het begin van de jaren zeventig nadat hij zijn dochters had gevraagd waar ze graag zouden willen dat hij een verhaal over zou schrijven, waarbij de een antwoordde “een prinses”, de ander “een bruid”. Goldman schreef een scenario dat in de daaropvolgende veertien jaar een reputatie zou verwerven als een van de beste ongeproduceerde scripts. De film kreeg om verschillende redenen steeds geen groen licht, maar niet omdat men het niet probeerde: verschillende regisseurs van grote namen probeerden op verschillende momenten een bewerking te maken. Norman Jewison probeerde de film jarenlang te maken, met het voornemen om een immigrantenfamilie in de hoofdrol te zetten. Robert Redford wilde zowel zijn regiedebuut maken voor de film (voor “Ordinary People”) als de hoofdrol van Westley spelen. “Excalibur-regisseur John Boorman was een andere die aan de film snuffelde, terwijl de Franse New Wave-legende François Truffaut op een bepaald moment overwoog de film te maken (wat zouden we niet geven voor die versie…). Maar uiteindelijk viel het project in handen van sitcom-ster, ontluikende filmmaker Rob Reiner, die onlangs was doorgebroken in de filmregie met “This Is Spinal Tap”, “The Sure Thing” en “Stand By Me”. En het project viel stevig binnen de familie – Reiner had het boek oorspronkelijk gekregen van zijn vader Carl, terwijl producent Norman Lear achter Reiner’s doorbraak show “All In the Family” had gezeten en, zoals hij met alle films van Reiner tot op dat moment had gedaan, het project persoonlijk financierde.

2. Courtney Cox, Meg Ryan en Uma Thurman behoorden tot degenen die auditie hadden gedaan om Buttercup te spelen, terwijl Danny DeVito de eerste keus was om Vizzini te spelen.
Met een relatief mager budget van 15 miljoen dollar, bestond de cast uiteindelijk uit een merkwaardige mix van Reiner’s vrienden (Christopher Guest, Billy Crystal), Britse komieken uit de buurt van de opnames van de film (Peter Cook, Mel Smith), degenen die Goldman altijd al in gedachten had gehad (Andre The Giant, hoewel er ook andere mogelijkheden waren – verschillende NFL spelers, en naar verluidt zelfs Liam Neeson, deden ook auditie voor de rol), en relatieve onbekenden. De casting van de Errol Flynn-achtige Cary Elwes als Westley was een relatief gemakkelijke keuze, maar Buttercup, in het script omschreven als “de mooiste vrouw ter wereld”, was een lastiger keuze. Goldman overwoog Carrie Fisher in een vroeg stadium, terwijl Meg Ryan, Uma Thurman, Sean Young (een vroege favoriet van Reiner), Suzy Amis, Courtney Cox, Alexandra Paul en zelfs Whoopi Goldberg allemaal de rol nastreefden. Uiteindelijk was het soapveteraan Robin Wright die de rol kreeg. Ondertussen was Wallace Shawn nerveus op de set, wetende dat hij verre van de eerste keuze was om de sluwe Vizzini te spelen – Danny DeVito was oorspronkelijk gezocht door Reiner, maar had de rol afgewezen. En voor zijn enorme vriend Fezzig was Arnold Schwarzenegger in een eerdere iteratie van het project in aanmerking gekomen, maar hij had Goldman verteld dat Andre The Giant een betere keus was.

3. De zwaardgevechten werden grotendeels zonder stuntdubbels gedaan, en opgenomen op twee gespiegelde sets om de cast in staat te stellen linkshandig te vechten.
In zijn script voor de film wordt het zwaardgevecht tussen Dread Pirate Roberts/Westley en Inigo Montoya op de top van de Cliffs of Insanity (waarvan de beklimming een combinatie was van mattes en de Cliffs of Moher in County Clare, Ierland) door Goldman omschreven als “The second best sword-fighting sequence on film. De eerste komt later.” Reiner zegt in zijn commentaar dat de eerdere scène technisch beter is dan het latere duel tussen graaf Rugen en Inigo, en het is gemakkelijk om het daarmee eens te zijn. Mandy Patinkin en Cary Elwes trainden zes maanden. De eerste vertelde EW vorig jaar: “Ik wist dat het mijn taak was om ’s werelds grootste zwaardvechter te worden. Ik trainde ongeveer twee maanden in New York en daarna gingen we naar Londen en trainden Cary en ik elke dag dat we niet aan het filmen waren, vier maanden lang. Er waren geen stuntmannen betrokken bij de zwaardgevechten, op één salto in de lucht na.” Om de acteurs ambidextrisch te laten lijken, werden twee identieke, maar gespiegelde sets gebouwd, om het te laten lijken dat het duo net zo goed was met hun andere hand. Toch, zegt Patinkin, “werden Mandy en ik zo goed in zowel links- als rechtshandig schermen dat tegen de tijd dat we de scène aan Rob lieten zien, we er te snel in waren geworden en het gevecht na een paar minuten heel snel voorbij was. Rob zei, ‘Dat is het? Jullie moeten teruggaan en er nog wat aan toevoegen!’ “Christopher Guest (die zegt dat hij geluidseffecten maakte op de set: “Ik was er zo mee bezig, dat ik het geluid maakte van het zwaard dat tegen het andere zwaard sloeg. Ik deed de ‘chk-chk-chk’ – omdat dat is wat je doet als je een kind bent. Rob zei, ‘Cut! Dat hoef je niet te doen. We doen het geluid van de zwaarden er later in. Ik had zoiets van, ‘Ah!’ “De man die de film speelde, raakte gewond aan zijn dij door een zwaard tijdens de repetitie van het eindgevecht, maar Patinkin houdt vol dat de ergste verwonding die hij opliep op de set het kneuzen van een rib was, omdat hij zich probeerde in te houden van het lachen tijdens Billy Crystal’s scènes als Miracle Max.

4. De film was geen succes toen hij uitkwam, maar heeft sindsdien gangsters over de streep getrokken en zelfs levens gered.
Bij de release in september 1987 was de film geen ramp – hij bracht in eigen land uiteindelijk $30,8 miljoen op ($60 miljoen na inflatiecorrectie – bijna twee keer het budget, maar nog steeds een tiende van de best verdienende film van het jaar, “Fatal Attraction,” die de week ervoor was uitgebracht). Toch is de film in de loop der jaren (geholpen door eindeloze home video releases en heruitgaven, en TV uitzendingen) uitgegroeid tot de familie favoriet die hij altijd al voorbestemd was om te zijn, en heeft hij “quote-a-long” screenings voortgebracht. De cast meldt allemaal dat ze regelmatig door fans op straat worden benaderd, maar het bereik van de film is nog verrassender dan dat. Reiner vertelde EW over twee bijzonder gedenkwaardige ontmoetingen met fans van de film. “Ik herinner me dat Nora Ephron en Nick Pileggi een keer zeiden: ‘Er is een restaurant in New York waar (de legendarische gangster) John Gotti altijd komt – jullie moeten komen.’ Dus gingen we, en ja hoor, John Gotti komt binnen met wel zes wiseguys. We eindigden de maaltijd en ik liep naar buiten en daar stond een man voor een enorme limo die leek op Luca Brasi uit ‘The Godfather’. Hij kijkt me aan en zegt: ‘Je hebt mijn vader vermoord. Bereid je voor om te sterven. The Princess Bride. Ik hou van die film!” Ik scheet bijna in mijn broek.” Misschien nog inspirerender was een ander verhaal over hoe de film levens hielp redden. “Een andere keer kwam er een vrouw naar me toe – ze moest 25 of 30 jaar oud zijn – en ze zei tegen me: ‘The Princess Bride heeft mijn leven gered.’ Ik zeg, ‘Wat bedoel je?’ Ze zegt, ‘Ik doe aan extreem skiën, en ze hebben me met vier andere mensen op de top van een berg afgezet en we zijn van die berg af geskied en we kwamen vast te zitten in een lawine. We kwamen vast te zitten. We konden er niet meer uit. Ze liet me zien dat haar bevriezing nog steeds aan het verdwijnen was. En ze zei: ‘Ik heb iedereen in leven gehouden en op de been gehouden, want ik ken ‘The Princess Bride’ uit mijn hoofd – elke regel van begin tot eind. Ik begon het voor te dragen. Ik acteerde het. Ik hield iedereen op de been tot we gered werden. “

5. Een lang beloofd vervolg, “Buttercup’s Baby,” moet er nog komen.
Tot nu toe heeft het spook van sequels en remakes “The Princess Bride” vermeden, behalve een videogame een paar jaar geleden. Maar Goldman praat al jaren over een vervolg, “Buttercup’s Baby,” hoewel hij in 2007 zei: “Ik wil het wanhopig graag schrijven, en ik zit daar en er gebeurt niets en ik word kwaad op mezelf. Ik had geluk met ‘The Princess Bride’ de eerste keer, en ik zou graag weer geluk hebben.” Toch slaagde de schrijver erin om een eerste hoofdstuk te schrijven, dat in latere edities van de roman werd opgenomen. Het verhaal gaat over een schurk zonder huid op zijn gezicht die Westley en Buttercup’s dochter Waverly ontvoert en haar van een klif gooit, met Fezzig, haar babysitter, die achter haar aan springt om haar te beschermen tegen de impact. We blijven hopen dat Goldman stiekem aan de rest werkt, hoewel hij een paar jaar geleden even werd afgeleid door samen te werken met componist Adam Guettel (het met een Tony bekroonde “The Light In The Piazza”) om te werken aan een Broadway musical versie. Een orkestrale suite werd opgevoerd in de Hollywood Bowl in 2006, en een workshop werd gegeven in Lincoln Center in 2007, maar het project stortte dat jaar in elkaar toen Goldman naar verluidt 75% van het auteursaandeel eiste, ondanks dat Guettel de muziek en de teksten voor de show schreef. De twee vielen bitter uit elkaar, en er kwam niets van terecht. De honger naar meer ‘Bride’ werd echter onlangs weer aangewakkerd, toen Jason Reitman de film opnam als onderdeel van zijn live-leesserie in het LACMA afgelopen december. Bij de lezing waren Paul Rudd als Westley, Mindy Kaling als Buttercup, Nick Kroll als Graaf Rugen, Patton Oswalt als Vizzini, 6′ 6″ acteur Bill Fagerbakke als Fezzik, Goran Višnjic als Inigo Montoya, Kevin Pollak als Miracle Max en Collette Wolfe als zijn vrouw, terwijl Cary Elwes terugkeerde om Prins Humperdinck te spelen, Rob Reiner zelf de stem van de grootvader insprak en Fred Savage zijn rol als de kleinzoon opnieuw opnam.