6. Frans Marokko (1912-1956)
Crisis (30 maart 1912- 18 augustus 1955): Frankrijk vestigde een protectoraat over Marokko als gevolg van de ondertekening van het Verdrag van Fez op 30 maart 1912. Op 17 april 1912 begonnen Marokkaanse soldaten in Fez te muiten tegen Franse bevelhebbers. Generaal Robert Moinier kondigde de staat van beleg af. De Marokkaanse muiterij werd op 19 april 1912 onderdrukt door Franse troepen onder bevel van generaal Robert Moinier, waarbij ongeveer 800 Marokkanen, 13 Franse burgers en 19 Franse soldaten om het leven kwamen. Vanaf 25 mei 1912 belegerden Berberstammen de stad Fez. Franse troepen onder bevel van Lt. Kolonel Henri Gouraud versloegen de Berberstammen op 1 juni 1912, waarbij zo’n 600 Berberstamleden en verscheidene Franse soldaten omkwamen. De Marokkaanse nationalistische beweging kwam op gang in november 1925. Vanaf 1930 protesteerden Marokkaanse nationalisten tegen een door de sultan uitgevaardigde dahir betreffende de toepasselijkheid van gewoonterecht (in plaats van islamitisch recht) op de Berbers. Marokkaanse nationalisten kwamen in september 1937 in opstand tegen de Franse koloniale regering, maar de opstand werd in oktober 1937 door Franse regeringstroepen onderdrukt.
Op 18 december 1943 werd de Istiqlal Partij (IP) opgericht om de onafhankelijkheid van Marokko van Frankrijk te bevorderen. De IP presenteerde haar eisen voor onafhankelijkheid van Marokko van Frankrijk op 11 januari 1944. Franse regeringstroepen beschoten op 7 april 1947 demonstranten in Casablanca, waarbij tientallen doden vielen. De Raad van de Liga van Arabische Staten (LAS) sprak op 22 februari 1948 zijn steun uit voor de Marokkaanse onafhankelijkheid. Op 1 november 1951 werden verkiezingen gehouden, die door de nationalistische partijen werden geboycot. Regeringstroepen en Marokkaanse nationalisten raakten op 1-2 november 1951 slaags in Casablanca, waarbij zes mensen om het leven kwamen. Ongeveer 100 mensen werden gedood tijdens rellen in Casablanca op 7 en 8 december 1952. Sultan Sidi Mohammed ben Yusef, die de nationalistische beweging steunde, werd op 15 augustus 1953 afgezet door pro-Franse stamhoofden. Marokkaanse nationalisten kwamen op 16 augustus 1953 in de gehele kolonie in oproer, waarbij 26 personen om het leven kwamen. De LAS-Raad sprak op 7 september 1953 zijn steun uit voor de Marokkaanse onafhankelijkheid. Vijfentwintig personen worden gedood bij politiek geweld in Fez en Port Lyautey tussen 31 juli en 15 augustus 1954. Zes Marokkaanse nationalisten worden op 4 januari 1955 door de Franse regering in Casablanca geëxecuteerd. Ongeveer 60 personen werden gedood bij politiek geweld in Casablanca tussen 14 en 18 juli 1955. Ongeveer 2.000 mensen werden gedood tijdens de crisis.
Conflictfase (19 augustus 1955 – 5 november 1955): Franse regeringstroepen en Marokkaanse nationalisten voerden militaire vijandelijkheden uit van 19 augustus tot 5 november 1955. Ongeveer 1.000 mensen werden tijdens het conflict gedood.
Post-conflictfase (6 november 1955-maart 2 1956): Frankrijk stemde ermee in Marokko zijn onafhankelijkheid te verlenen op 5 november 1955, en Sultan Sidi Mohammed ben Yusef werd hersteld als sultan. Marokko werd formeel onafhankelijk van Frankrijk op 2 maart 1956.