American IPAs Part 3 – Vijf hopsoorten die uw IPA hebben gevormd

Om mijn driedelige reeks over American IPAs af te ronden (beter laat dan nooit), keren we terug naar waar het allemaal begon – naar de gedurfde, smaakvolle hopsoorten die in de VS geboren en getogen zijn. Binnen het IPA-genre is het een grote tent als het op de moutrekening aankomt – East Coast, West Coast, Session IPA, Double IPA, Rye IPA, Black IPA – maar voor de meeste mensen is het gewoon geen IPA zonder Amerikaanse hop (excuses aan de anglofiel die er is). Veel geluk bij het vinden van een gemakkelijk verkrijgbare Amerikaans gebrouwen IPA die geen Amerikaanse hop bevat. Zelfs de best verkochte IPA van Ohio, Commodore Perry IPA van Great Lakes, noemt zichzelf een Britse IPA maar gebruikt in Amerika gekweekte Simcoe en Cascade hop.

Het begrip “terroir” is in de wijnwereld heel belangrijk, maar op het gevaar af oenofielen van deze blog te vervreemden, wil ik erop wijzen dat de meeste wijnen die in de VS worden geproduceerd, gebaseerd zijn op Euraziatische druivenrassen-Pinot Noir, Cabernet Sauvignon, Zinfandel, Chardonnay, enz. Anderzijds zijn de hopvariëteiten die de Amerikaanse IPA-stijl bepalen, uniek voor Noord-Amerika. Ik steek mijn nek niet ver uit om te beweren dat Centennial hop uit de Yakima Valley veel meer verschilt van de in Duitsland geteelde Hallertauer hop dan Merlot druiven geteeld in Napa Valley verschillen van die geteeld in Bordeaux. Het is dus niet meer dan logisch dat de verschillende expressies van wat de nationale drank is geworden, onverbiddelijk verbonden zijn met de vooruitgang in hopveredeling en -teelt.

Volgens statistieken die zijn samengesteld door de Hop Growers of America zijn hier de top tien hopvariëteiten die vorig jaar (2015) zijn geproduceerd in de staat Washington, die goed is voor meer dan 70% van alle in de Verenigde Staten geproduceerde hop:

1. Cascade 9.553.300 pond (+8.3%)
2. Zeus 8.426.300 lbs (-11,2%)
3. Simcoe 4.489.500 lbs (+60,0%)
4. Centennial 4.317.300 (+13.1%)
5. Columbus/Tomahawk 4.223.400 pond (-7,6%)
6. Citra 3.597.200 pond (+37.2%)
7. Summit 3.189.600 (-39,9%)
8. Mosaic 3.111.600 lbs (+108,4%)
9. Chinook 2.331.100 (-1,0%)
10. Apollo 1.938.600 lbs (+4,6%)

De procentuele verandering van 2014 naar 2015 staat tussen haakjes. Merk op dat telers minder hopvariëteiten produceren die voornamelijk voor bitterheid worden gebruikt (Zeus, Columbus/Tomahawk, en Summit), en ze vervangen door fruitige aromahopvariëteiten (Simcoe, Citra, en Mosaic) waarvan de populariteit explosief toeneemt. Dit ondersteunt het punt dat ik maakte in de eerste twee berichten, mensen zijn zwaartekracht naar minder bittere meer aromatische IPA’s. De statistieken liegen er niet om.

Laten we eens wat dieper ingaan op vijf hopvariëteiten die de essentie van IPA’s hebben veranderd.

Cascade – Amerika krijgt zijn eigen aromahop

Hoewel de hopteelt in de Pacific Northwest teruggaat tot het midden van de jaren 1800, concentreerden de telers zich tot 40-50 jaar geleden bijna uitsluitend op bitterhop (meestal Cluster) terwijl aroma- en aromahoppen uit Europa werden geïmporteerd. Na de drooglegging richtte de Amerikaanse regering het USDA hopveredelingsprogramma op aan de Oregon State University in een poging om de bierindustrie te stimuleren. Het heeft tientallen jaren geduurd, maar deze inspanning heeft uiteindelijk geleid tot de geboorte van de hop die het Amerikaanse bier voor altijd heeft veranderd, Cascade. Als alumnus van de Oregon State University denk ik dat het een van de beste dingen is die uit Corvallis zijn voortgekomen, samen met Linus Pauling en Dick Fosberry.

In 1956 nam USDA-wetenschapper Stan Brooks een vrouwelijke hop met Engelse Fuggle en Russische Serebrianker afstamming en bestuifde die door de wind met een onbekende wilde Amerikaanse mannelijke hop. Cascade is dan wel een kind van de jaren 1950, maar in tegenstelling tot rock’n’roll was het geen onmiddellijke hit. Tot 1972 stond hij gewoon bekend als experimentele hop 56013. Uiteindelijk kreeg het zijn kans op het einde van de jaren 1960, toen verticillium verwelking de hopvelden in Duitsland verwoestte en de prijs van geïmporteerde hop de hoogte in schoot. Wanhopig op zoek naar een redelijker geprijsd alternatief, werd Coors de eerste brouwerij die Cascade-hop begon te gebruiken. In 1976 was Cascade goed voor 13% van het hopareaal in de Verenigde Staten, maar zijn citrusachtig aroma werd te assertief bevonden en Coors schafte het geleidelijk af. Het aanbod overtrof de vraag en de boeren begonnen Cascade uit de grond te halen, waardoor de productie tussen 1981 en 1988 met 80% daalde. Gelukkig hadden brouwerijen als Anchor en Sierra Nevada tegen die tijd Cascade ontdekt en hielden ze het lang genoeg in leven om de eerste grote golf ambachtelijke brouwerijen de kans te geven het te gaan brouwen. Vanaf dat nederige begin is Cascade uitgegroeid tot de best verkochte Amerikaanse aromahop en er is geen teken dat het minder wordt. In feite is de omvang van de Cascade hopoogst meer dan verdubbeld in de laatste vijf jaar. Neem een fles Sierra Nevada Pale Ale om de smaak en het aroma van Cascade-hop uit de eerste hand te ervaren.

Centennial – Breeders pump up the volume

De Centennial hop, die voor het eerst werd gekweekt in 1972 in de USDA hopkweekfaciliteit in Prosser, Washington, maar pas in 1990 op de vrije markt werd gebracht, wordt vaak beschreven als Cascade op steroïden. Hoewel de twee hopsoorten dezelfde grapefruit, dennen en bloemige kenmerken hebben, zijn de alfazuren veel hoger in Centennial (9,5-11,5% vs 4,5-7,0% in Cascade) evenals de niveaus van essentiële oliën (1,5-2,3% vs 0,7-1,4% in Cascade).

Veel geliefde IPA’s bevatten Centennial hop. De eerbiedwaardige Bell’s Two Hearted Ale maakt uitsluitend gebruik van Centennial hop en blijft een van de meest kenmerkende uitingen van zijn aroma’s en smaken. In de vorige post hebben we gekeken naar het recept voor Stone’s Ruination IPA, die zwaar leunt op Centennial hop, vooral voordat ze het recept in 2015 vernieuwden. Barley’s Centennial IPA is een ander klassiek bier dat deze hopsoort laat zien, die overigens vele jaren voor het gelijknamige Founder’s bier werd gebrouwen. Barley’s brouwmeester Angelo Signorino vertelde me dat hij geïnspireerd werd om een bier rond Centennial hop te ontwerpen tijdens de winter van 1994 toen er een tekort was aan Sierra Nevada’s Celebration Ale, een van de oudste commerciële bieren die Centennial hop gebruiken. Ik vroeg Angelo wat Centennial hop zo speciaal maakt?

“Het zou sentiment kunnen zijn. Het is de eerste echte super grapefruit-hop, maar Centennial hop heeft een heel speciaal plekje in mijn hart (en op mijn gehemelte). Ze zijn zeker citrusachtig en bloemig, maar er zijn nieuwe cultivars die minstens even aangenaam zijn. Tegenwoordig mengen we andere variëteiten met Centennial om te proberen de “sappigheid” te krijgen die de rage is. Dankzij jouw vraag ben ik nu geïnspireerd om een enkel hopbier met Centennial te maken, gewoon om de smaak en het aroma opnieuw te ontdekken.”

Voor amateurs zoals ik is het niet altijd gemakkelijk om Centennial en Cascade van elkaar te onderscheiden, ik vroeg Angelo hoe deze twee hopsoorten zich van elkaar onderscheiden.

“Behalve dat ze meer alfazuur hebben, hebben ze (Centennial) ook meer oliën dan Cascade in totaal. Op een seminar vorige week werd gezegd dat meer oliën niet noodzakelijk meer smaak en aroma betekenen, maar ik vind dat Centennial veel meer smaak en aroma bevat dan Cascade.”

Simcoe & Citra – eigen hop maakt een plons

Hopveredelingsprogramma’s, gesponsord door de overheid, waren verantwoordelijk voor de ontwikkeling van de hop die de vroege groei van de ambachtelijke bierbeweging aandreef, maar op weg naar de 21ste eeuw de hop stammen die de meeste opwinding hebben gegenereerd zijn grotendeels afkomstig van particuliere hop kweekprogramma’s (evenals Nieuw-Zeeland en Australië, maar dat is een verhaal voor een ander bericht). Van de hopsoorten die in het eerste decennium van deze eeuw op de markt kwamen, zijn er geen twee invloedrijker geweest dan Simcoe en Citra.

Simcoe werd ontwikkeld door Select Botanicals Group (SBG) in Yakima Washington, en voor het eerst op de markt gebracht in 2000. Het duurde even voordat het aansloeg, maar de populariteit van bieren als Weyerbacher’s Double Simcoe IPA en Russian River’s Pliny the Elder zette uiteindelijk de schijnwerper op Simcoe en andere brouwers volgden uiteindelijk. Zoals je in de onderstaande grafiek kunt zien, is de vraag naar Simcoe sinds 2010 sterk gestegen. De productie is de afgelopen vijf jaar vertienvoudigd en passeerde recentelijk de minder dure Centennial hop.

Weinig of geen brouwerijen maken betere IPA’s dan Fat Head’s Brewery in de buitenwijken van Cleveland, en ze hebben de hardware om het te bewijzen. Hop Juju Imperial IPA is de regerende gouden medaillewinnaar van zowel het Great American Beer Festival (GABF) als de World Beer Cup (WBC)! Head Hunter IPA heeft de afgelopen zes jaar vier medailles gewonnen in de categorie American-style IPA van de GABF en de WBC. Bonehead Imperial Red Ale won een gouden medaille op de 2015 GABF en een zilveren op de 2014 WBC. Alle drie de bieren, evenals hun heerlijke Sunshine Daydream Session IPA, bevatten Simcoe hop. Dus vroeg ik brouwmeester Matt Cole wat Simcoe hop zo gewild maakt.

“Simcoe is een zeer veelzijdige hop die goed is voor zowel bitterheid als aroma. Door zijn hoge oliegehalte en tropische fruitigheid is het een van de weinige hopsoorten die geschikt is voor single hop bieren. Simcoe heeft een complex aroma en smaak die vol zit met tropisch fruit zoals mango, ananas, guave, en passievrucht in evenwicht gehouden door ondertonen van dennen/bos karakter.

Simcoe werkt geweldig als een enkele hop, maar mengt goed met andere hopsoorten, vooral C hopsoorten zoals Cascade, Citra, Centennial, en Chinook. Het werkt ook goed met nieuwere rassen zoals Moasic, Galaxy, Equinox en Mandarina.

Early en late oogst Simcoe verschillen sterk. Vroeg geoogste Simcoe (eind augustus) heeft een overvloed aan tropisch fruit en minder dennen. Later geoogste Simcoe heeft meer dennen en een katachtig/dankachtig karakter. Later geoogste Simcoe heeft ook toetsen van knoflook en uien. Bij Fat Heads Brewery geven we de voorkeur aan een mix van late en vroege Simcoe.”

Als je net als ik sommige Simcoe-bieren heerlijk vindt en andere te bedompt en te kattig, dan weet je nu waarom.

Simcoe is niet de enige zeer begeerde eigen hop. Zoals blijkt uit de bovenstaande grafiek, is Citra misschien trager van start gegaan dan Simcoe, maar de laatste jaren groeit de productie van beide hopsoorten in een vergelijkbaar tempo. Het ontstaan en de uiteindelijke verspreiding van de Citra-hop is een interessant verhaal. De eerste hop werd in 1990 gekweekt door Gene Probasco bij de John I. Haas Co. (nu de Hop Breeding Company, HBC). De eerste veredelingspoging wordt als volgt beschreven in Stan Hieronymous’s boek “For the Love of Hops”

“Het was onderdeel van een project voor een klant van een brouwerij, een project dat drie jaar duurde en 150 potentiële cultivars voortbracht. De brouwerij produceerde single-hop bieren met elk van hen, en Probasco proefde ze allemaal. De hop die gebrouwen werd met de hop X-114 sprong eruit. Ik herkende dat als iets speciaals’, zei hij.”

Er bleek niets uit het aanvankelijke project te zijn voortgekomen, maar Probasco bleef een klein perceel hop X-114 telen. Een andere brouwerij nam een kijkje naar X-114, maar liet het ook schieten. Op zoek naar een citrusvariëteit raakte Miller Brewing in het begin van de jaren 2000 een paar jaar geïnteresseerd. Zij brouwden kleine testbatches maar waagden de sprong nooit. Uiteindelijk raakten Widmer Brothers, Deschutes en Sierra Nevada geïnteresseerd genoeg om meer arealen te financieren. In 2008 brouwde Widmer een American Pale Ale onder de naam X-114 die uitsluitend droog gehopt was met Citra. Toen de X-114 een gouden medaille won op de World Beer Cup nam iedereen het in de gaten, en de bestellingen voor een hop die 18 jaar eerder voor het eerst werd gekweekt gingen plotseling door het dak.

In tegenstelling tot hop die door de USDA wordt gekweekt en ontwikkeld, kan niet zomaar iedereen hop kweken die door particuliere bedrijven zoals HBC en SBG is ontwikkeld. Als de kweker dat wenst, kan hij de enige leverancier zijn, maar als de vraag toeneemt, kan hij andere leveranciers een licentie geven om zijn hop te telen tegen een vergoeding (zie het als een royalty op elk pond geproduceerde hop). Het komt erop neer dat de beschikbaarheid beperkter is en de prijzen hoger. Neem de volgende spotprijzen van de oogst 2014 (prijzen van de Country Malt Group), publieke hoppen zoals Cascade ($6,45/lb), Chinook ($7,15/lb), en Centennial ($9,47/lb) zijn duidelijk goedkoper dan eigen hoppen zoals Simcoe ($13,15/lb) en Mosaic ($10,80 lb). Het is vermeldenswaard dat Citra hop niet eens beschikbaar was op de lijst die ik te zien kreeg, en contracten voor Citra hop zijn uitverkocht tot en met het jaar 2021.

Vorig jaar vroeg ik Land Grant’s mede-oprichter en voorzitter, Adam Benner, om zijn favoriete hop te noemen. Gezien het feit dat Benner in Chicago woonde voordat hij Land Grant opende, is het niet al te verwonderlijk dat wat waarschijnlijk het meest gewilde Citra hopbier is, Three Floyd’s Zombie Dust, in zijn antwoord voorkwam.

“Ik hou van Citra bieren. Ik herinner me dat ik Zombie Dust een paar jaar geleden op Dark Lord Day dronk, toen het debuteerde, en ik was verbaasd over de vreemde prikkelende/katachtige geur die het handelsmerk van Citra is. We deden een batch van onze 1862 Ale die we normaal drooghoppen met Cascade, en gebruikten Citra, hoewel het licht was omdat het slechts een drooghop was, was het een heerlijk bier.”

Op dat moment was Land Grant niet in staat om betrouwbaar Citra hop te verkrijgen, maar heeft sindsdien contracten afgesloten om een voorraad te verkrijgen. Een resultaat van deze gelukkige regeling is hun ode aan de Columbus Crew, Glory. Hun zomerse seizoensbier is een hoppig Amerikaans witbier dat uitsluitend Citra hop gebruikt voor aroma en smaak. Ik denk dat het prachtig combineert met de subtiele citrustoetsen die ik meestal associeer met tarwemout. Het is zeker een luxe om je verlangen naar Citra te kunnen stillen zonder naar de Three Floyd’s brewpub te hoeven rijden, waar bij aankomst Zombie Dust al dan niet beschikbaar is.

Mosaic – de sletterigste hop

Zoals Angelo al aangaf in zijn eerdere quote, zijn de meeste mensen tegenwoordig op zoek naar IPA’s die barsten van de smaak en het aroma van tropisch fruit – mango’s, ananas, en meer exotische vruchten die de meesten van ons nog nooit hebben geproefd, zoals lychee en kruisbes. Geen enkele “sappige, tropische vruchten” hop heeft een snellere opgang in populariteit gekend dan Mosaic. Veredeld uit Simcoe en Nugget door de Hop Breeding Company (HBC) heeft deze hop een betere resistentie tegen ziektes en een hogere opbrengst dan Simcoe, maar met veel van de aromakenmerken van zijn moeder, en dan nog wat. De commerciële productie begon pas in 2012, maar de oogst in Washington is in twee korte jaren vervijfvoudigd, van 653.000 pond in 2013 tot 3.111.6000 pond in 2015. Wil je meer bewijs voor de ongelooflijke populariteit van Moaic? Bryan Roth analyseerde lijsten van de “Beste Bieren van 2015” op zijn blog This is Why I’m Drunk en ontdekte dat Mosaic hop werd gebruikt in 19 van de 42 beste IPA’s op zijn lijst, 50% meer dan het aantal bieren met de tweede beste hop, Citra.

De naam Mosaic werd gekozen omdat deze hop wordt gezegd dat een mozaïek van smaken en aroma’s – mango, citrus, citroen, dennen, meloen, en voor sommige mensen bosbes – presenteert. Mijn eerste kennismaking met de Mozaïek hop was in de Great Lakes DIPA, Alchemy Hour, voor het eerst uitgebracht in februari 2013 en sindsdien omgedoopt tot Chillwave. Dat bier trok onmiddellijk mijn aandacht door het sappige, tropische fruitkarakter van de hop. Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat ik er meteen weg van was. Niet lang daarna dook de Mosaic hop op in een van de juweeltjes van de Centraal Ohio bier scene, Seventh Son’s Humulus Nimbus Super Pale Ale. Ik vroeg hoofdbrouwer Colin Vent waar de inspiratie voor dat bier vandaan kwam?

“We kwamen al vroeg in aanraking met Mosaic dankzij een tip van een vertegenwoordiger van Great Lakes. Het was erg nieuw op de markt, slechts een handjevol grote jongens waren ermee aan de slag gegaan, dus schreven we er enigszins blindelings vrij grote contracten voor. Gelukkig voor ons bleek het een geweldige hop te zijn, heel dynamisch. Het belangrijkste hopkarakter van Nimbus is een combinatie van Mosaic en Simcoe (een van de ouders van Mosaic). Het dennen karakter in het bier komt voornamelijk van de Simcoe met een extra vleugje van de Mosaic, en het fruit van de Mosaic wordt eveneens versterkt door de ananas-kattyness van de Simcoe.”

Toen we Hoof Hearted brouwmeester Trevor Williams op de Pat’s Pints Podcast hadden in februari, merkte hij op dat Hoof Hearted de sletterigste hop is (een citaat geleend van Augie Carton, gastheer van de Steal This Beer podcast). Mosaic’s reputatie van promiscuïteit komt van het feit dat het zo goed samengaat met andere hopsoorten. Toen Sam Hickey, brouwmeester van Smokehouse en Commonhouse Ales, een soortgelijke opmerking maakte op de laatste Pat’s Pints Podcast, vroeg ik hem om uit te leggen hoe Mosaic samengaat met andere hoppen.

“Ik krijg geen grote “wow” factor uit single hop Mosaic bieren, vooral voor hun prijs. Mosaic werkt echter geweldig in combinatie met andere variëteiten. Afhankelijk van hoe het gebruikt wordt, kan het noten en accenten uit andere hopsoorten halen die anders niet zo herkenbaar zijn. Een mooi voorbeeld dat ik tijdens de podcast noemde is dat bij Mystic, de laatste brouwerij waar ik werkte, onze eerste IPA gebruik maakte van Mosaic en Tettnang. Een vreemde combinatie, maar naast de duidelijke mandarijntonen kregen we ook subtiele kruisbessentonen die ons echt verrasten.”

De kunst van hopkoppeling

Sams opmerkingen over hoe de juiste combinatie van hop meer kan zijn dan de som van hun ingrediënten, wekten mijn nieuwsgierigheid. Ik vroeg Chris Davison, hoofdbrouwer van Wolf’s Ridge, om dit punt nader uit te werken. Hij vindt dat de beste bieren een mengeling zijn van de 20ste eeuwse “C hop” en de 21ste eeuwse “sappige hop”.

“Ik heb ondervonden dat een hop meestal voordeel haalt uit het combineren met een andere hop in plaats van in een single-hopped bier te zitten. Hoewel single-hopping of het brouwen van een “SMASH” (single malt & single hop) bier een geweldige manier is om één bepaald ingrediënt te leren kennen, zijn die bieren vaak onevenwichtig en minder interessant dan meer doordacht gebrouwen bieren.

Als voor hop combinaties, er zijn een aantal echt grote klassiekers – Simcoe & Amarillo, Centennial & Chinook. Meer recentelijk heb ik veel geluk gehad met het combineren van El Dorado met Cascade. Afzonderlijk vind ik El Dorado vrij subtiel vergeleken met Citra of Centennial. Terwijl Cascade op zichzelf, ik haat het om te zeggen, ruikt als 1996. Het is een prachtige hop en wordt nog steeds veel gebruikt (en terecht), maar een bier dat overwegend met Cascade is gehopt, is vaak kruidig en bloemig en mist de intensiteit van moderne gehopte bieren. Als een brouwerij haar IPA-recept al meer dan 12 jaar niet meer veranderd heeft, is er waarschijnlijk zo’n 95% kans dat ze veel Cascade gebruikt. Gecombineerd zorgen Cascade en El Dorado echter voor een rijke en sappige hopsmaak met grote citrus elementen en tonen van kersen.

Hoppen als Centennial, Chinook, en Cascade helpen mij ook meer in het algemeen om hopprofielen in grote hoppige bieren in balans te brengen en te mengen. Als ik alleen maar Mosaic, Amarillo en Galaxy op elkaar leg, bloeden ze allemaal samen. Ze hebben elk een groot fruitig profiel zodat het moeilijk is om de bijdrage van elke hop te achterhalen. Maar zodra ik er wat Chinook of Centennial bij doe, komen ze allemaal wat meer tot hun recht omdat er plots een contrasterend element is – kruiden, dennen, of pompelmoes tegenover al het tropisch fruit en zachte bloemige kwaliteiten. Samen zorgen ze naar mijn mening voor een dynamischer en aantrekkelijker product.”

Sam Hickey had ook een interessante kijk op Amarillo, misschien wel de meest Amerikaanse hop, omdat hij niet in een veredelingsprogramma werd geproduceerd, maar in het wild groeide in een van de hopvelden in de Yakima-vallei.

“Ik denk hetzelfde over Amarillo en Mosaic (ironisch genoeg worden de twee samen gebruikt in onze hoppige wheat ale, Hoptopuss), beide zijn beter wanneer ze gecombineerd worden met andere hopsoorten. Lange tijd hield ik zelfs niet van Amarillo. Ik denk dat het kwam omdat het in zoveel bieren gebruikt wordt dat ik er aan gewend ben geraakt, of waarschijnlijk omdat het een tijdje geduurd heeft voordat het goed gebruikt werd in bier… wat betekent dat we moesten leren hoe we het goed konden gebruiken. Het is vrij hoog in alfazuren, dus veel brouwers, vooral toen het voor het eerst op de markt kwam, gebruikten het op een bittere manier. Ik vind dat als je lang kookt met deze hop, het wat knoflook- en uientonen geeft waar ik geen fan van ben in mijn bier. Maar als je hem later gebruikt, zonder te overdrijven, en in combinatie met andere zeste-/tropische variëteiten, kan hij een heel mooie toevoeging zijn aan een hop-gericht bier.”

The Next Big Thing

Waar gaan we nu naartoe? Chris Davison is niet de enige brouwer die gecharmeerd is van El Dorado hop. De oogst van deze hop groeit snel, van 144.400 pond in 2013 tot 523.500 pond in 2015. Zeker hop uit Nieuw-Zeeland (Nelson Sauvin, Motueka) en Australië (Galaxy, Ella) is hot en zal dat waarschijnlijk ook blijven. Zelfs in Duitsland, waar de brouwtradities doorgaans zeer conservatief zijn, zijn veredelaars Amerikaanse hop zoals Cascade gaan kruisen met Europese hop in een poging om meer fruitige aroma’s te introduceren. De resulterende hopsoorten zoals Mandarina Bavaria en Hüll Melon dragen kenmerken van zowel nieuwe als oude wereldhoppen.

Eerder dit jaar bracht Actual Brewing Magnon IPA uit, waarin twee eigen hopsoorten zijn verwerkt die pas onlangs op de markt zijn gekomen, Eureka! en Lemondrop, die beide zijn ontwikkeld door Hopsteiner. Ik vroeg aan Fred Lee, oprichter en voorzitter van Actual, hoe ze tot deze hop zijn gekomen. Uit zijn antwoord blijkt dat zelfs wanneer spannende nieuwe hopvariëteiten beschikbaar komen, brouwers aarzelen om zich eraan te verbinden totdat een betrouwbare aanvoer verzekerd is.

“De eerste versies van onze Conductor Imperial Rye werden gemaakt met twee experimentele hopsoorten USDA 05256 en 07270. De eerste, 05256, heet nu Eureka! terwijl 07270 nog steeds beschikbaar is als experimentele hop. Hoewel het een zeer aangename combinatie was, was ze niet houdbaar zonder jarenlang hop te contracteren (wat we uiteindelijk wel deden). Dus zijn we vrij vroeg overgeschakeld op drie commercieel beschikbare hopsoorten: Amarillo, Citra, en Falconer’s Flight.

Dat gezegd hebbende, de hopfactor in de originele versie van Conductor was een magische verhouding. Dat wilden we niet kwijt, dus bestudeerden we het aromaprofiel in ons labo en begonnen we te werken aan wat uiteindelijk de basishopfactor zou worden voor ons nieuwe vlaggenschipbier, onze eerste echte Amerikaanse IPA, Magnon. Het gebruikt de nieuwe naam Eureka! en een andere gloednieuwe hop, Lemondrop. Om een complex smaak/aroma profiel te krijgen wordt een precieze verhouding van deze twee hopsoorten elke minuut toegevoegd gedurende de laatste 20 minuten.”

Dat was het dan voor deze driedelige serie over de evolutie van de Amerikaanse IPA. Dank aan alle brouwers die de tijd hebben genomen om mijn vragen te beantwoorden. Als je de eerdere twee berichten hebt gemist, kun je ze via onderstaande links vinden.

American IPAs Part 1 – Not your father’s IPA

American IPAs Part 2 – (Hop) Timing is Everything