Aziz Ansari: Liefde, Online Dating, Moderne romantiek en het internet
Door aziz ansari
Mijn ouders hadden een gearrangeerd huwelijk. Dat heeft me altijd gefascineerd. Ik ben altijd besluiteloos, zelfs over de meest alledaagse dingen, en ik kon me niet voorstellen dat ik zo snel zo’n grote beslissing zou moeten nemen.
Ik vroeg mijn vader naar deze ervaring, en hij beschreef het als volgt: hij vertelde zijn ouders dat hij klaar was om te trouwen, dus regelde zijn familie ontmoetingen met drie naburige families. Het eerste meisje, zei hij, was “een beetje te lang,” en het tweede meisje was “een beetje te kort.” Toen ontmoette hij mijn moeder. Hij concludeerde snel dat zij de juiste lengte had (eindelijk!), en ze praatten ongeveer 30 minuten. Ze besloten dat het zou werken. Een week later waren ze getrouwd.
En dat zijn ze nu, 35 jaar later, nog steeds. Gelukkig, en waarschijnlijk meer dan de meeste mensen die ik ken die een niet-gepland huwelijk hadden. Zo besloot mijn vader met wie hij de rest van zijn leven zou doorbrengen.
Laten we eens kijken hoe ik de dingen doe, misschien met een iets minder belangrijke beslissing, zoals die keer dat ik moest kiezen waar ik in Seattle zou gaan eten toen ik vorig jaar op tournee was. Eerst sms’te ik vier vrienden die veel reizen en uit eten gaan en wier oordeel ik vertrouw. Ik checkte de website Eater voor zijn Heat Map, die nieuwe, lekkere restaurants in de stad bevat. Toen keek ik op Yelp. En de online gids van GQ voor Seattle. Uiteindelijk maakte ik mijn keuze: Il Corvo, een Italiaans restaurant dat geweldig klonk. Helaas, het was gesloten. Op dat moment had ik geen tijd meer omdat ik een show moest doen, dus maakte ik uiteindelijk een boterham met pindakaas en banaan in de bus. Het verbazingwekkende feit bleef: het was sneller voor mijn vader om een vrouw te vinden dan het voor mij is om te beslissen waar ik zou gaan eten.
Dit soort strengheid gaat in veel van mijn besluitvorming op. Of het nu gaat om waar ik ga eten, waar ik naartoe reis of, God verhoede het, iets wat ik ga kopen, net als veel mensen van mijn generatie – twintigers en dertigers – voel ik me gedwongen om heel veel onderzoek te doen om er zeker van te zijn dat ik alle opties heb en vervolgens de beste keuze maak. Als deze mentaliteit onze besluitvorming op zoveel gebieden doordringt, heeft dat dan ook invloed op de manier waarop we een romantische partner kiezen?
De vraag knaagde aan me – niet in de laatste plaats vanwege mijn eigen ervaringen met veelbelovende relaties die stukliepen op sms-berichten – dus ik ging op missie. Ik las tientallen studies over de liefde, hoe mensen met elkaar omgaan en waarom ze wel of niet bij elkaar blijven. Ik ondervroeg het publiek van mijn stand-up comedy shows over hun eigen liefdesleven. Mensen lieten me zelfs binnen in de privéwereld van hun telefoons om hun romantische sms’jes hardop voor te lezen op het podium. Ik leerde over het fenomeen van het “goed genoeg”-huwelijk, een term die door sociale antropologen wordt gebruikt om huwelijken te beschrijven waarbij het niet zozeer ging om het vinden van de perfecte match als wel om het vinden van een geschikte kandidaat die door de familie werd goedgekeurd, zodat het paar samen aan de volwassenheid kon beginnen.
En samen met de socioloog Eric Klinenberg, co-auteur van mijn nieuwe boek, heb ik focusgroepen gehouden met honderden mensen in het hele land en over de hele wereld, waarbij ik de deelnemers heb gegrild over de meest intieme details van hoe ze naar liefde zoeken en waarom ze moeite hebben gehad om die te vinden. Eric en ik waren niet aan het graven in het vrijgezellenbestaan – we probeerden de veranderende staat van de liefde aan te pakken.
De generaties van vandaag zijn (uitputtend) op zoek naar zielsverwanten, of we nu besluiten naar het altaar te gaan of niet, en we hebben meer mogelijkheden dan ooit om ze te vinden. De grootste veranderingen zijn gebracht door de $ 2,4 miljard online-dating industrie, die is geëxplodeerd in de afgelopen jaren met de komst van tientallen mobiele apps. Voeg daarbij het feit dat mensen nu op latere leeftijd trouwen dan ooit tevoren, waardoor hun vroege twintigerjaren een meedogenloze jacht worden op meer romantische opties dan vorige generaties zich ooit hadden kunnen voorstellen, en je hebt een recept voor romantiek in het honderd.
In de loop van ons onderzoek ontdekte ik ook iets verrassends: de kronkelige weg van de rubriek met advertenties van weleer naar Tinder heeft een onverwachte wending genomen. Onze telefoons en sms’jes en apps brengen ons misschien wel de cirkel rond, terug naar een ouderwetse versie van het hof maken die dichter ligt bij wat mijn eigen ouders hebben meegemaakt dan je zou denken.
Where Bozos Are Studs
Als je vandaag de dag een smartphone hebt, heb je 24 uur per dag een singlescafé in je zak. Op dit moment heeft 38% van de Amerikanen die zichzelf omschrijven als “single en op zoek” wel eens een online-dating site gebruikt. Het is niet alleen mijn generatie-boomers zijn net zo waarschijnlijk als college kids om online dating een werveling te geven. Bijna een kwart van de online daters vindt op deze manier een echtgenoot of partner voor de lange termijn.
Het is gemakkelijk te zien waarom online dating zo’n vlucht heeft genomen. Het biedt je een schijnbaar eindeloze voorraad van mensen die single zijn en op zoek zijn naar een date. Laten we zeggen dat je een vrouw bent die een 28-jarige man wil die 1 meter 80 is, bruin haar heeft, in Brooklyn woont, lid is van het Bahá’í-geloof en houdt van de muziek van Naughty by Nature. Voor online dating, zou dit een vruchteloze zoektocht zijn geweest, maar nu, op elk moment van de dag, maakt niet uit waar je bent, bent u slechts een paar schermen verwijderd van het verzenden van een bericht naar uw zeer specifieke droomman.
Er zijn nadelen met online dating, natuurlijk. In al onze interviews – en in onderzoek over dit onderwerp – is dit een consistente bevinding: bij online dating krijgen vrouwen veel meer aandacht dan mannen. Zelfs een man op het hoogste niveau van aantrekkelijkheid ontvangt nauwelijks het aantal berichten dat bijna alle vrouwen krijgen. Maar dat betekent niet dat mannen uiteindelijk alleen in de hoek van de online bar staan. Op het internet zijn er geen eenzame hoekjes. Neem Derek, een regelmatige gebruiker van OkCupid die in New York City woont. Wat ik nu ga zeggen gaat heel gemeen klinken, maar Derek is een vrij saaie man. Gemiddelde lengte, dun bruin haar, netjes gekleed en vriendelijk, maar niet direct magnetisch of charmant. Als hij een bar binnenliep, zou je waarschijnlijk zeggen: “O, daar heb je een blanke man.”
Tijdens onze focusgroep over online daten in Manhattan, ging Derek op OkCupid en liet ons meekijken terwijl hij zijn opties doorliep. Dit waren vrouwen die OkCupid had geselecteerd als potentiële matches voor hem op basis van zijn profiel en het algoritme van de site. De eerste vrouw die hij aanklikte was erg mooi, met een geestige profielpagina, een goede baan en veel gedeelde interesses, waaronder een liefde voor sport. Na de pagina een minuutje bekeken te hebben, zei Derek: “Nou, ze ziet er goed uit. Ik blijf nog wel even zoeken.”
Ik vroeg wat er mis was, en hij antwoordde: “Ze houdt van de Red Sox.” Ik was compleet geschokt. Ik kon niet geloven hoe snel hij verder was gegaan. Stel je de Derek van 20 jaar geleden eens voor, toen hij ontdekte dat deze mooie, charmante vrouw een reële mogelijkheid was voor een afspraakje. Als ze in een bar was en naar hem glimlachte, zou de Derek van 1993 gesmolten zijn. Hij zou niet naar haar toe zijn gelopen en gezegd hebben, “Oh, wacht, hou je van de Red Sox?! Nee dank je!” voordat hij zijn hand in haar gezicht legde en zich omdraaide. Maar Derek van 2013 klikte gewoon een X op een web-browser tab en verwijderde haar zonder twee keer na te denken. Terwijl ik toekeek hoe hij die profielen doorkamde, werd het duidelijk dat online elke bozo nu een bink kan zijn.
Maar omgaan met deze nieuwe digitale romantische wereld kan een hoop werk zijn. Berichten beantwoorden, profielen filteren – het is niet altijd leuk. Priya, 27, zei dat ze onlangs haar Tinder en andere online-dating accounts had verwijderd. “Het duurt gewoon te lang om tot een eerste date te komen. Ik heb het gevoel dat het veel effectiever is om je sociale groepen te gebruiken,” zei ze. “Ik breng mezelf liever in die sociale situaties dan dat ik uitgeput raak.” Voor Priya, zoals voor zo veel van de online daters die we in verschillende steden ontmoetten, was het proces van iets leuks en spannends veranderd in een bron van stress en angst.
Zelfs de technologische vooruitgang van de afgelopen jaren is vrij absurd. Je kunt in de rij bij de kruidenier staan en 60 gezichten van mensen op Tinder bekijken terwijl je wacht om broodjes hamburger te kopen. (Let op: de beste hamburgerbroodjes zijn Martin’s Potato Rolls. Geloof me!) Dat zijn 20 keer zoveel mensen als mijn vader op zijn huwelijksreis heeft ontmoet. In de geschiedenis van onze soort heeft geen enkele groep ooit zoveel romantische opties gehad als wij nu.
Zielsverwant vs. Wasmiddel
In theorie zijn meer opties beter, toch? Fout. Professor in de psychologie Barry Schwartz, bekend van zijn boek The Paradox of Choice uit 2004, verdeelde ons in twee soorten mensen: “satisficers” (degenen die voldoen en dan voldoen) en “maximizers,” die op zoek gaan naar het beste.
Dankzij smartphones en het internet zijn onze opties onbeperkt, of het nu gaat om een winkelartikel of een romantische mogelijkheid. We zijn allemaal maximizers geworden. Als ik terugdenk aan dat trieste broodje pindakaas met banaan dat ik in Seattle at, klinkt dit idee door in mijn hoofd. Naast benzine is het voor mij bijna onmogelijk om iets te bedenken waar ik niet de tijd voor neem om het beste te vinden. Ik ben een maxizer voor zowat alles. Taco’s? Geloof dat maar. Kaarsen? Als je eens wist hoe goed de kaarsen in mijn huis ruiken.
Het is makkelijk om de beste te vinden en te krijgen, dus waarom zou je het niet doen? Als je in een grote stad bent of op een online-dating site zit, vergelijk je je potentiële partners niet alleen met andere potentiële partners, maar eerder met een geïdealiseerd persoon aan wie niemand zich kan meten.
Maar mensen weten niet altijd wat ze zoeken in een zielsverwant, in tegenstelling tot wanneer ze iets eenvoudigers uitzoeken, zoals wasmiddel.
Hoewel we misschien denken dat we weten wat we willen, hebben we het vaak mis. Zoals beschreven in Dan Slater’s geschiedenis van online dating, Love in the Time of Algorithms, probeerden de eerste online dating diensten matches te vinden voor klanten, bijna uitsluitend gebaseerd op wat klanten zeiden dat ze wilden. Maar al snel realiseerden ze zich dat het soort partner waar mensen naar zeiden te zoeken niet overeenkwam met het soort partner waar ze daadwerkelijk in geïnteresseerd waren.
Amarnath Thombre, de president van Match.com, ontdekte dit door de discrepantie te analyseren tussen de kenmerken die mensen zeiden te willen in een romantische partner (leeftijd, religie, haarkleur en dergelijke) en de kenmerken van de mensen met wie ze contact opnamen op de site. Als je naar hun werkelijke surfgedrag keek – naar wie ze keken en met wie ze contact opnamen – gingen ze veel verder dan wat ze zeiden dat ze wilden.
Toen ik een stand-up schreef over online dating, vulde ik de formulieren in voor dummy-accounts op verschillende datingsites, gewoon om een idee te krijgen van de vragen en hoe het proces was. De persoon die ik beschreef was een beetje jonger dan ik, klein, met donker haar. Mijn vriendin nu, die ik via vrienden heb leren kennen, is twee jaar ouder, ongeveer zo groot als ik -O.K., iets langer- en blond. Ze zou niet door de filters zijn gekomen die ik had ingesteld.
Een groot deel van online dating wordt besteed aan dit proces, hoewel – het instellen van je filters, het sorteren van profielen en het doorlopen van een verplichte checklist van wat je denkt dat je zoekt. Mensen nemen deze parameters zeer serieus. Ze verklaren dat hun partner “van honden moet houden” of dat hun partner “van de film Must Love Dogs moet houden,” over een kleuterleidster (Diane Lane) die online dating probeert en specificeert dat haar match “van honden moet houden.” (Ik heb het opgezocht op Wikipedia.)
Maar helpt al die moeite die in het sorteren van profielen wordt gestoken? Ondanks de genuanceerde informatie die mensen op hun profielen zetten, is de factor waarop ze het meest vertrouwen bij de voorselectie van een date het uiterlijk. In zijn boek Dataclysm, schat OkCupid oprichter Christian Rudder, op basis van gegevens van zijn eigen site, dat foto’s 90% van de actie in online dating bepalen. (Bekijk meer van Christian’s bevindingen op de volgende pagina.)
Nu hebben we natuurlijk mobiele dating apps zoals Tinder. In tegenstelling tot de arbeidsintensieve gebruikerservaring van traditionele online dating, mobiele apps werken over het algemeen op een veel eenvoudiger en snellere schaal. Zodra je je aanmeldt, gebruikt Tinder je GPS locatie om gebruikers in de buurt te vinden en begint je foto’s te tonen. Je veegt naar rechts op hun foto als je mogelijk geïnteresseerd bent, naar links als je dat niet bent.
Misschien klinkt het oppervlakkig. Maar bedenk dit: In het geval van mijn vriendin zag ik in eerste instantie haar gezicht ergens en benaderde haar. Ik had geen diepgaand profiel om door te nemen of een fancy algoritme. Ik had gewoon haar gezicht, en we begonnen te praten en het werkte. Is die ervaring zo anders dan swipen op Tinder?
“Ik denk dat Tinder een geweldig ding is,” zegt Helen Fisher, een antropologe die dating bestudeert. “Het enige wat Tinder doet is je iemand geven om naar te kijken die in de buurt is. Daarna laat je het menselijk brein met zijn briljante algoritme afvinken waar je naar op zoek bent.”
In die zin verschilt Tinder eigenlijk niet zoveel van wat onze grootouders deden. Het verschilt ook niet zoveel van wat een vriend van mij deed, online dating gebruiken om een joods iemand te vinden die in de buurt woonde. In een wereld van oneindige mogelijkheden, hebben we onze opties beperkt tot mensen die we aantrekkelijk vinden in onze buurt.
Passie en Geduld
in relaties is er commitment en verbintenis, het soort dat een licentie met zich meebrengt, meestal een soort religieuze zegening en een ceremonie waarbij al je naaste vrienden en familieleden toekijken hoe jij en je partner beloven bij elkaar te blijven tot een van jullie sterft.
In de V.S., is het aantal huwelijken per 1.000 alleenstaande vrouwen tussen 1970 en 2012 met bijna 60% gedaald. Amerikanen sluiten zich ook aan bij de internationale trend om later te trouwen; voor het eerst in de geschiedenis is de typische Amerikaan nu meer jaren single dan getrouwd. Dus wat doen we in plaats daarvan?
Zoals Eric schreef in zijn eigen boek, Going Solo, experimenteren we. Langdurig samenwonen is in opkomst. Alleen wonen is bijna overal omhoog geschoten, en in veel grote steden heeft bijna de helft van alle huishoudens maar één bewoner. Maar het huwelijk is niet helemaal een onwenselijke instelling. En er zijn veel goede dingen aan een vaste relatie.
Kijk maar naar mijn ouders: zij hadden een gearrangeerd huwelijk, en ze zijn volstrekt gelukkig. Ik heb me erin verdiept, en dit is niet ongewoon. Mensen in gearrangeerde huwelijken beginnen lauw, maar na verloop van tijd investeren ze echt in elkaar en hebben ze over het algemeen succesvolle relaties. Dit kan komen doordat ze het gevaarlijkste deel van een relatie hebben overgeslagen.
In de eerste fase van een relatie heb je hartstochtelijke liefde. Dit is waar jij en je partner gewoon gek worden van elkaar. Elke glimlach laat je hart sneller kloppen. Elke nacht is magischer dan de vorige. Tijdens deze fase overspoelen je hersenen je neurale synapsen met dopamine, dezelfde neurotransmitter die vrijkomt als je cocaïne gebruikt.
Zoals bij alle drugs is deze high echter na 12 tot 18 maanden uitgewerkt. Op een gegeven moment brengen de hersenen zichzelf weer in balans. In goede relaties, als de hartstochtelijke liefde vervaagt, komt er kameraadschappelijke liefde voor in de plaats. Als hartstochtelijke liefde de cocaïne van de liefde is, is kameraadschappelijke liefde als een glas wijn.
In zijn boek The Happiness Hypothesis, identificeert NYU sociaal psycholoog Jonathan Haidt twee gevarenpunten in elke romantische relatie. Het ene is op het hoogtepunt van de passionele-liefde fase. Mensen raken helemaal opgewonden en duiken er halsoverkop in. Een nieuw stel, dat weken of maanden in een relatie zit, high van de hartstochtelijke liefde, wordt gek en gaat samenwonen en veel te snel trouwen.
Soms zijn deze stellen in staat om van de hartstochtelijke fase over te gaan naar de kameraadschappelijke fase. Andere keren echter gaan ze over in een gekke, giftige relatie en/of gaan ze scheiden.
Het tweede gevaarlijke punt is wanneer de hartstochtelijke liefde begint te verslijten. Dit is het moment waarop je begint af te dalen van die initiële high en je je zorgen begint te maken of dit wel de juiste persoon voor je is.
Je teksten waren vroeger zo liefdevol: Het is moeilijk om me op het werk te concentreren, want jij bent het enige in m’n hoofd. Nu zijn je sms’jes van: Laten we afspreken bij Whole Foods. Of: Hé, die hond die we van je moesten kopen, heeft in mijn schoen gescheten.
Maar Haidt vindt dat je geduld moet hebben als je in dit stadium komt. Met een beetje geluk, als je jezelf toestaat meer in de ander te investeren, vind je een prachtige levensgezel.
Ik had hier een nogal vreemde ervaring mee uit de eerste hand. Toen ik voor het eerst met mijn vriendin uitging, een paar maanden later, ging ik naar de bruiloft van een vriend in Big Sur, Californië. Ik was alleen, want mijn vriend had me een groot plezier gedaan en geweigerd om me een begeleider te geven. Wat, natuurlijk, het beste is. Je zit in je eentje en bent een derde wiel.
De geloften op deze bruiloft waren krachtig. Ze zeiden de meest opmerkelijke, liefdevolle dingen over elkaar. Dingen als “Jij bent een prisma dat het licht van het leven neemt en er een regenboog van maakt” en “Jij bent een lotion die mijn hart hydrateert. Zonder jou, heeft mijn ziel eczeem.” Het was de niet-cheesy, oprechte versie van dat soort dingen.
Na de bruiloft ontdekte ik dat vier verschillende stellen uit elkaar waren gegaan, zogenaamd omdat ze niet het gevoel hadden dat ze de liefde hadden die in die geloften tot uitdrukking werd gebracht. Hebben ze het te vroeg afgeblazen, op hun gevaarlijke punt? Ik weet het niet, maar ook ik was bang toen ik dat hoorde. Had ik wat die mensen hadden? Op dat moment, nee. Maar om de een of andere reden voelde ik diep van binnen dat ik moest blijven investeren in mijn relatie – zoals mijn vader deed, na die noodlottige 30 minuten waarin hij letterlijk mijn moeder bekeek – en dat uiteindelijk dat niveau van liefde zichzelf zou laten zien. En tot nu toe, is dat zo.
Ansari is komiek en speelde de hoofdrol in NBC’s Parks and Recreation. Dit artikel is bewerkt uit Modern Romance door Aziz Ansari met Eric Klinenberg (Penguin Publishing Group, 2015)