Berkley Center
De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen is beter bekend als de LDS of Mormoonse Kerk. In de popcultuur, door tv-programma’s als Sister Wives en Big Love en het toneelstuk Book of Mormon, worden Mormonen meestal afgeschilderd als een polygame sektegodsdienst met maffe overtuigingen. Ik dacht graag dat mijn eigen begrip van het geloof genuanceerder was, omdat mijn familie in Salt Lake City woont, het epicentrum van het mormonengeloof. Maar ook ik verzeilde in stereotypen toen ik naar het ontmoetingscentrum liep, bang dat ze de koffie in mijn adem zouden ruiken en me eruit zouden schoppen of me zouden proberen te bekeren via pamfletten over mijn anders zekere ondergang in de hel.
In werkelijkheid, toen ik de rode bakstenen kapel binnenliep, werd ik begroet door gezinnen die in hun zondagse kleren rondliepen. Ik vroeg aarzelend of iemand mij de weg naar de bisschop kon wijzen en werd begroet met een ferme handdruk en een vraag of ik nieuw was. Ik legde eerst aan de nieuwsgierige familie en daarna aan de bisschop uit waarom ik gekomen was. De bisschop zei, op de zeer vriendelijke manier waar mormonen bekend om staan, dat hij “blij was mij te mogen verwelkomen”. Ik ging snel en stil in een kerkbank achterin zitten, waar zich een familie bij me voegde die vroeg of ik nieuw was. Ik legde uit dat ik alleen maar aan het observeren was, en zij boden aan om als mijn informele gidsen op te treden. Toen de 200-koppige, overwegend blanke gemeente zich op de kerkbanken nestelde, was het duidelijk dat ik te weinig gekleed was in een blouse en rok. Alle mannen droegen een volledig pak en de vrouwen droegen jurken en felle sieraden. Ik was zeker blij dat ik eraan gedacht had een panty te dragen, want ik zag geen vrouwen met blote benen.
Er zijn geen betaalde geestelijken in de LDS kerk, dus hoewel de bisschop uiteindelijk de leiding heeft over de dienst, wordt deze in feite elke week geleid door verschillende parochianen die een preek houden die ze zelf hebben bedacht. Na het welkomstwoord van de bisschop deelden zes tienerjongens het sacrament uit, bestaande uit bakjes met brood en water. Mijn gidsen zeiden dat ik vrij was om eraan deel te nemen, maar ik verkoos me te onthouden, nog steeds bang dat ik geïnteresseerd zou kunnen lijken in bekering. Na het sacrament hielden drie leden van de gemeenschap een preek. Het was verrassend om twee vrouwen een preek te zien houden, terwijl ik dacht dat de LDS Kerk er zeer conservatieve opvattingen over de plaats van de vrouw in de maatschappij op nahield. De preken gingen over gemeenschappelijke thema’s als naastenliefde, hoop en de vernieuwing die de lente brengt, maar slechts in één preek werd een passage uit de Bijbel gelezen. De avondmaalsbijeenkomst, die aanvoelde als een religieus getinte motivational speaking conference, eindigde kort daarna, maar voor mormonen was de kerk nog niet afgelopen. Volwassenen en kinderen gaan elke week naar de zondagsschool, en volwassen mannen gaan ook naar een priesterschapsvergadering, terwijl vrouwen naar een relief society-bijeenkomst gaan. Ondanks hartelijke en vriendelijke uitnodigingen om te blijven, vertrok ik nog steeds als agnost, maar met een paar stereotypen en misvattingen minder.