Chris Simms
Tampa Bay BuccaneersEdit
Simms werd in 2003 als laatste van de derde ronde gekozen door de Tampa Bay Buccaneers met de verwachting dat hij uiteindelijk de opvolger van Brad Johnson zou worden. Hij werd derde op de Bucs depth chart achter Johnson en voormalig Buccaneers starter Shaun King. Simms zat zijn hele rookie jaar op de bank zonder ook maar één moment in het reguliere seizoen te spelen.
In 2004 begon Simms het seizoen weer als derde quarterback, dit keer achter Johnson en voormalig Denver Broncos en Miami Dolphins starter Brian Griese, maar promoveerde al snel tot reserve quarterback na een slecht voorseizoen van Griese. Simms kwam voor het eerst in actie op 19 september 2004 tegen de Seattle Seahawks na een ondermaats optreden van Johnson, toen hij in het spel kwam met 10:32 links in het 2e kwart. Simms ging 21-32 met 175 yards en een interception. Simms kreeg zijn eerste start twee wedstrijden later tegen de New Orleans Saints op 10 oktober 2004, nadat de Bucs met 0-4 waren begonnen en Johnson op de bank was gezet voor zijn slechte prestaties. Simms ging 5-8 voor 75 yards maar blesseerde zijn schouder vroeg in de wedstrijd en miste drie weken, waardoor Brian Griese de positie veilig kon stellen met 3 opeenvolgende overwinningen. Simms kwam af en toe in actie als reserve QB van Griese en begon aan een nietszeggende laatste wedstrijd tegen de Arizona Cardinals waar hij 224 yards gooide, 1 touchdown en 2 interceptions.
In 2005 stond Simms op de depth chart als reserve quarterback, achter Griese en voor de voormalige Cleveland Browns startende quarterback Luke McCown. Simms kreeg zijn eerste snap van het seizoen nadat Miami Dolphins linebacker Zach Thomas op het been van Griese was geduwd met nog enkele minuten te spelen op 16 oktober 2005. Ondanks de blessure zegevierden de Buccaneers met 27-13 in de wedstrijd waarin Griese voor het seizoen verloren was. Simms presteerde goed met 6 van de 10 passes voor 69 yards. Simms kreeg zijn eerste start van het seizoen de week daarop tegen een zwak team van de San Francisco 49ers. Hoewel Simms behoorlijke cijfers haalde (21-34, 264 yards, 1 touchdown, 2 interceptions), werd zijn prestatie als slecht beschouwd, want er waren veel momenten dat hij zijn receivers te weinig aanspeelde, open receivers miste, of de defensieve dekking verkeerd las. Simms volgde dit optreden op met ongeveer hetzelfde optreden (25-42, 259 yards, 1 touchdowns, 2 interceptions) tegen de divisie rivaal Carolina Panthers, die als een veel beter team werden beschouwd dan San Francisco. Na deze twee nederlagen presteerde Simms echter beter dan verwacht en had hij een gave voor late-game heroics. Hij leidde tweemaal de charges in het vierde kwart tegen mede-divisie rivaal Atlanta, en ook tegen de Washington Redskins. De Redskin-wedstrijd was zijn beste prestatie van het jaar, want Simms gooide 3 keer en de Buccaneers wonnen met 36-35 in een opmerkelijke wedstrijd. Simms had een nog veel indrukwekkender optreden in de rematch tegen Carolina op de weg. De twee nederlagen in deze periode waren tegen de titelverdediger van de Super Bowl, New England Patriots, en de Chicago Bears, die op de eerste plaats stonden in de competitie in de totale verdediging, en in beide wedstrijden gooide Simms geen interceptions, maar werd hij in totaal 11 keer gesackt. Hij leidde Tampa Bay zelfs naar een comeback in het vierde kwart tegen de Bears, maar een 29-yard field goal poging vloog rechts naast, waardoor de Bears een 13-10 overwinning behaalden.
Simms leidde de Buccaneers naar hun eerste playoff berth sinds hun Super Bowl overwinning in het seizoen 2002. In de rematch vs. de Redskins leidde Simms Tampa Bay weer terug van een 17-3 achterstand in de rust. Met de stand op 17-10 laat in het vierde kwart, raakte Simms Edell Shepherd op een schijnbare 35-yard touchdown strike. Shepherd slaagde er echter niet in in balbezit te blijven, want hij raakte de grond. Tampa Bay verloor met 17-10 in een wedstrijd waarin Washington slechts 120 yards offense haalde, het laagste totaal voor een play-off winnaar in de geschiedenis van de NFL.
Levensbedreigende blessureEdit
Simms liep in Game 3 van het speelschema voor 2006 een blessure op die het seizoen beëindigde. Op zondag 24 september werd hij van het veld gehaald nadat hij harde klappen had gekregen van de Carolina Panthers verdediging. Simms keerde terug in de wedstrijd en leidde zelfs een succesvolle scoringsdrive, maar bleef in fysieke nood en werd na de wedstrijd naar een nabijgelegen ziekenhuis gebracht. Tests toonden een gescheurde milt aan, en Simms onderging onmiddellijk een spoedoperatie. In de nasleep zei Simms dat hij vijf liter bloed had verloren voor de operatie en hij gaf toe dat nog eens 45 minuten zonder behandeling fataal had kunnen zijn. Sommigen denken dat de blessure is veroorzaakt door een illegale klap van Al Wallace, die later door de NFL werd beboet. Simms klaagde echter over pijn en kortademigheid, symptomen van een miltprobleem, voorafgaand aan de treffer. Simms speelde op een eenjarig contract van $2.1 miljoen dat hij voor het seizoen tekende, en kwam in aanmerking voor free agency voor 2007.
Op 27 december 2006 kondigde Simms aan dat hij een tweejarige verlenging had getekend om bij de Buccaneers te blijven met de verwachting dat hij zou starten. Echter, door complicaties van zijn herstel en de prestaties van Jeff Garcia in mini-camp, werd Simms verwacht als backup van Garcia. Op 9 oktober werd Simms op de geblesseerde reserve geplaatst voor de rest van het seizoen. Verwacht werd dat de Bucs Simms op het roster zouden houden voor minikamp als hun vijfde quarterback.
Simms’ relatie met hoofdcoach Jon Gruden verslechterde aanzienlijk in deze periode. Simms schreef zijn gebrek aan speeltijd toe aan de manier waarop Gruden hem behandelde tijdens zijn herstel van de miltblessure. Hij heeft zelfs gezegd dat “De relatie tussen mij en coach Gruden, het is gebroken,” zei Simms. “En ik zie geen enkele manier waarop het beter zal worden.” Simms zei ook dat hij Gruden nooit zal vergeven, hoewel hij nog steeds respect heeft voor de Buccaneers als organisatie.
Op 30 augustus 2008 ontsloegen de Tampa Bay Buccaneers Simms. Hij trainde met de Baltimore Ravens tijdens het voorseizoen, maar werd niet gecontracteerd.
Eerste stint bij TitansEdit
Simms tekende bij de Tennessee Titans op 9 september 2008 nadat starter Vince Young was uitgeschakeld met een verstuikt MCL. Tijdens Young’s afwezigheid diende Simms als reserve quarterback achter Kerry Collins tot 3 oktober, toen Simms werd ontslagen om plaats te maken voor punter Josh Miller. Simms werd de week erop op 6 oktober opnieuw gecontracteerd.
Denver BroncosEdit
Op 4 maart 2009 tekende Simms een contract van twee jaar en 6 miljoen dollar bij de Denver Broncos. De deal bevatte een tekenbonus van 1,5 miljoen dollar en Simms had nog eens 3 miljoen dollar kunnen verdienen via incentives. Hij was de reserve quarterback van Kyle Orton. Hij nam het echter over in de tweede helft van een wedstrijd tegen de Washington Redskins nadat Orton was vertrokken met een verstuikte enkel, en gaf uiteindelijk de leiding aan de Redskins uit handen met een 3-13 passing voor 13 yards zonder touchdowns en één interception. Hij begon tegen de San Diego Chargers op 22 november 2009 maar werd snel vervangen door Orton in het tweede kwart na een teleurstellende 2 voor 4 voor slechts 10 yards. Hij werd op 15 maart 2010 ontslagen nadat de Broncos Brady Quinn hadden gekocht.
Tweede periode bij de TitansEdit
Op 12 april 2010 werd Simms opnieuw gecontracteerd door de Tennessee Titans.
Op 4 september 2010 werd Simms van het roster van de Titans geschrapt. Op 22 november 2010 werd hij opnieuw gecontracteerd als reserve-quarterback achter Rusty Smith, na de seizoensblessure van Vince Young. Hij werd niet teruggehaald voor het seizoen 2011, noch werd hij opgepikt door een ander team.