Chrysler Crossfire en SRT-6: de opnieuw getunede Mercedes SL

Chrysler Crossfire en SRT-6: de opnieuw getunede Mercedes SL
Gelanceerd in 2004, met een roadster en SRT-6 in 2005, was de Chrysler Crossfire een interessante “goedkope” toevoeging aan de Chrysler collectie. De Duitse autopers was over het algemeen van mening dat deze opnieuw getunede, opnieuw gemodelleerde, vorige generatie Mercedes SL beter was dan het origineel – inderdaad verrassende lof. De Amerikaanse pers was minder positief.

De auto was een achterwielaangedreven tweezits sportcoupé met een moderne 18-kleppen, 3,2-liter V-6 motor met enkele nokkenas; kopers konden kiezen tussen een handgeschakelde zesversnellingsbak en een vijftraps automatische transmissie. De motor was goed voor 215 pk en 229 lb-ft koppel; Chrysler had gepleit voor het gebruik van haar goedkopere, 250 pk en 250 lb-ft 3.5 V6, maar de bazen van Daimler wilden niet betalen voor het aanpassen van de gereedschappen, en waren wellicht ook beledigd door het idee.

Aan de andere kant, een jaar later, lanceerde Chrysler de SRT6 versie, met een supercharged V6 goed voor 330 pk en 310 lb-ft koppel.
We vonden dat de gewone Crossfire en de SRT6 er bijna identiek uitzagen, maar heel anders aanvoelden. De SRT6 had niet alleen meer vermogen, maar voelde in het algemeen ook beter aan, met meer vertrouwen in de bochten, een prettiger rijgedrag en comfortabelere stoelen.

De Crossfire werd op de markt gebracht als het beste van beide DaimlerChrysler werelden, maar de advertentiecampagne verkondigde vooral de superioriteit van de Amerikaanse styling en het Duitse vakmanschap (waarbij de dalende kwaliteitsklasseringen van Mercedes en de kwaliteitsverbeteringen en de techniek van Chrysler werden genegeerd). Terwijl de advertenties liepen, stegen de verkopen van Volkswagen en Audi en kelderden die van Chrysler.
Voor sommigen was de Crossfire het ergste van de “fusie”, omdat Mercedes erop stond dat de Crossfire in Duitsland werd gemaakt, met een Mercedes-motor – in een poging die transparant was voor alle autojournalisten.

Zo slecht was het niet – Chrysler-ingenieurs deden een aanzienlijke hoeveelheid retuning, zodat sommige Duitse tijdschriften de Chrysler superieur aan de Mercedes vonden. Gezien de veranderingen die werden aangebracht, was het gebaseerd op, maar was het geen, ontwerp van de vorige generatie. Toch verliep de verkoop traag, omdat buitenlandse autokopers werden afgeschrikt door het Chrysler-label en binnenlandse kopers door het Duitse chassis.

De ontwikkeling van de Crossfire nam twee jaar in beslag. Begin 2003 begon Karmann, die de Mercedes SL had gebouwd, met de productie van Crossfires in Duitsland.

De voorwielophanging was een dubbele wishbone; de achterwielophanging een vijfscharnier met schroefveren. Een snelheidsgevoelige achterspoiler (niet beschikbaar op de SRT-6) kwam omhoog bij ongeveer 60 mph, en kon handmatig omhoog worden gezet; de SRT-6 gebruikte een normale spoiler. De auto werd geleverd met “zomer” Michelin Pilot Sport 2 banden en wielen, 18 inch (P225/40) voor en 19 inch (P255/35) achter. De rit was redelijk gedempt ondanks de lage profielen.

De SRT-6 had stijvere veren (50% voor, 42% achter, met hogere stoot- en terugveerpercentages) en grotere remrotors, met geventileerde achterschijven. Vreemd genoeg was er geen handgeschakelde versnellingsbak beschikbaar.
Onze testrit: 2005 Chrysler Crossfire auto review

De Crossfire trok bewonderende blikken; zijn lage verkoopcijfers hielpen hem om uniek te blijven. Het interieur leek goed uitgevoerd voor het grootste deel, de gebruikelijke getextureerde kunststof domineerde het bovenste dashboard, en de zilver-matte middenconsole had zilveren knoppen en knoppen alleen verlicht door de ventilatieopeningen en de dunne indicator wijzerplaten op de climate control knoppen.
De meters hadden precieze markeringen en een elegant lettertype, maar mat zilveren ringen verminderde het effect. De portieren hadden verchroomde handgrepen, en de portierspeakers en interieurgrepen hadden verchroomde randen. Passagiers hadden het nakijken, met een plastic dashboardkastje onder een donker plastic dashboard top.
Het SRT-6 interieur gebruikte zacht Alcantara suède voor de stoelen, wat de wrijving (minder glijden) en de temperatuurschok verhoogde. De SRT snelheidsmeter werd aangeduid in stappen van 20 mph in plaats van 10 mph, waardoor het net een beetje makkelijker af te lezen was. De snelheidsmeter ging ook tot 200 mph, een aanstellerij als er ooit een was.
’s Nachts waren alle schakelaars verlicht, en de meters waren verlicht door sterke groene verlichting, allemaal zeer leesbaar.
Acceleratie was redelijk snel, het duurde iets minder dan 7 seconden om tot 60 mph te komen, met de automaat, maar het had geen brute-force instant-on vermogen, noch de noodzaak om in de buurt van de redline te blijven. We vonden de automaat soms wat schokkerig, en bij lage snelheden leek hij te willen vermijden om op te schakelen.

Met de supercharged SRT-6 had de motor aanzienlijk meer vermogen, wederom zonder de brute instant-on kracht, maar hij bewoog zeker effectief en snel. Druk op het gas, wacht op de terugschakeling, en je krijgt snelle stuwkracht; til je voet op, en de motor blijft een tijdje in de lage versnelling voordat je terugschakelt en het toerental laat dalen. De supercharger gaf de indruk van een behoorlijke V8 in plaats van een opgevoerde V6. Het brandstofverbruik was 17 in de stad, 24 op de snelweg.

Hoekgedrag was uitstekend, met de standaard zomerbanden. Zelfs bij hard optrekken zwaaide de achterkant niet uit (mogelijk dankzij de stabiliteitscontrole); de Crossfire maakte het bedrieglijk gemakkelijk om bochten te nemen met verrassende snelheid en gemak. Aan de andere kant voelde de auto matig zwaar aan. De SRT-6 voelde, hoewel zwaarder, beter aan; de hogere veerconstantes lijken tegen-intuïtief voor een beter rijgedrag te zorgen, en aanpassingen aan de stabiliteitscontrole hebben waarschijnlijk ook geholpen.

We kregen de SRT-6 banden niet aan het piepen; de tractiecontrole en actieve vering staan dat niet toe. We hebben zelfs stomme trucs geprobeerd, zoals vol op het gas gaan in een scherpe bocht, maar het enige wat er gebeurt is dat de motor op toeren komt, de tractie controle ingrijpt, de motor plotseling afslaat, en dan zo snel mogelijk weer op toeren komt zonder tractie te verliezen.
Het rijgedrag is sportief-firm, maar niet pijnlijk, en kan hobbels en ruwe oppervlakken absorberen. Terwijl sommige sportauto’s een druk weggedrag hebben, waarbij je elke steen in het beton voelt en een hard geluid maakt op ruwe oppervlakken, dempt de Crossfire de meeste kleine dingen, terwijl hij over het algemeen stevig blijft en de weg goed blijft volgen. Het compromis is gunstig als het overhelt naar de sportieve kant. Vreemd genoeg leek de SRT-6 beter te rijden, met een groter gevoel van controle zonder dat dit ten koste ging van het comfort.

Het geluid in de auto was niet slecht; hoewel de motor een beetje grommend en lawaaierig was, was het meestal niet te hard. De Chrysler 3.5 zou niet minder goed gemanierd hebben (en zou meer vermogen hebben geleverd dan de basismotor). De geluidsisolatie kon beter; op de snelweg was er meer windgeruis dan je zou verwachten van deze reeks. Of misschien was het een compromis om betere prestaties (lichter gewicht) en een lagere prijs mogelijk te maken.
De binnenruimte was goed voor twee personen, hoewel sommigen het in- en uitstappen misschien moeilijk zullen vinden door de lage hoogte en lage deuropeningen. Netten bij de middenconsole houden het lijvige handboek van de eigenaar vast, waardoor het dashboardkastje vrij blijft. Een enkele bekerhouder in het midden plaatst drankjes precies waar ze kunnen worden omgestoten door een verdwaalde elleboog. Dankzij het hatchback-ontwerp is de laadruimte gemakkelijk toegankelijk, en de klep/achterklep is verrassend groot en handig gevormd. (De cabriolet heeft minder ruimte.)

Ondanks de lage ramen is het zicht naar de zijkanten en naar voren verrassend goed; het zicht naar achteren is niet slecht via de achteruitkijkspiegel, maar vergeet de achterhoeken, die worden grondig geblokkeerd door dikke pilaren. Achteruitrijden kan een avontuur zijn.
De cruise control is vreemd ontworpen en geplaatst net boven waar normaal de richtingaanwijzers zitten, terwijl de richtingaanwijzers lager zitten en soms moeilijk te bereiken zijn. Ook heeft Mercedes, in navolging van GM, de richtingaanwijzerhendel overbelast, zodat deze zowel dimmende koplampen als ruitenwissers bevat; en als er intervalwissers zijn, hebben we ze niet gevonden (op de SRT6 is er maar één intervalwisserstand, wat doet denken aan de jaren zeventig).

Twee nauwelijks bereikbare knoppen steken uit het instrumentenpaneel; met de ene kun je de binnenverlichting dimmen en de afstand tot de onderhoudsbeurt aangeven, terwijl de andere kan worden gebruikt om de klok in te stellen. De andere bedieningselementen zijn over het algemeen logisch, totdat je bij de radio komt, een stereo/navigatie unit. Dit biedt een navigatiesysteem zonder een volledig LCD scherm. (Je zou denken dat dit de prijs zou drukken, maar dan heb je het mis.) Het heeft geen kaart, maar toont wel de volgende afslag en het kompas. Het is verrassend eenvoudig in te stellen, met de gebruikelijke point of interest of adresopties voor de bestemming, en een vrouw die je vertelt waar je heen moet; maar het deelt de CD-speler met het audiosysteem, dus als je een afslag mist, moet je de navigatie CD er weer in doen tot de buffer weer vol is. (Het onthoudt aanwijzingen zonder de CD op zijn plaats).

De bediening van de stereo is al onhandig genoeg zonder de “luxe-functie” om het geluid te dimmen en het weer terug te brengen elke keer als je van zender of band verandert. Dit is geen stereo waar je tijdens het rijden veel aan wilt prutsen. Ook de geluidskwaliteit is niet van het niveau van bijvoorbeeld het Chrysler Infinity systeem.
De basis stereo van de SRT-6 klinkt beter. Het audiospectrum is geschikt voor zowel comfortabele praatradio als dreunende basmuziek, en de stereoscheiding is uitstekend. Maar ook deze stereo heeft een bijna absurd slechte bediening. De luxe sound-dimming functie is gekmakend.
De climate control was eenvoudiger, met grote draaiknoppen en een stille ventilator.
De automatische transmissie heeft een winterstand die start vanaf de tweede versnelling, en een overbruggingsfunctie zodat je een versnelling hoger of lager kunt schakelen; hij gaat na een tijdje terug naar automatisch, of kan worden teruggezet door hem naar de vijfde versnelling te zetten.

De bediening van de koplampen op het dashboard is traditioneel, behalve op twee plaatsen, waar de parkeerlichten voor slechts één kant van de auto aan bleken te staan.
Een aantal dingen schitterden door afwezigheid. Laten we beginnen met het ontbreken van een kantelbare stuurkolom, een geschenk van Mercedes – zelfs de laagste Dodges en Plymouths hadden kantelbaar stuur een decennium geleden. Zowat elke andere auto heeft zonnekleppen die kunnen draaien om de zijruiten te bedekken; deze niet. Stoelen missen lendensteunen, en de snelheidsmeters zijn krankzinnig ingesteld om top uit op 160 mph (standaard 210 pk motor) en 200 pk (supercharged). Dat maakt het moeilijker om je exacte snelheid te vinden.

De auto miste ook een kinderslot, hoewel de deurvergrendeling van de passagiersdeur de deur automatisch ontgrendelde. Er was geen optie voor gordijnairbags.
Crossfire prijzen variëren van ongeveer $30.000 tot meer dan $40.000. De onze kostte $34.000, met de automatische transmissie en het navigatiesysteem. Onze basis SRT6, daarentegen, kostte $45.695 zonder opties.

De Crossfire zag er goed uit, en dat was zijn belangrijkste troef; je kunt net zoveel plezier hebben in een minder goed presterende sportieve auto, en je kunt een beter presterende auto in deze prijsklasse krijgen. Het was niet zo gemakkelijk (of praktisch) om te rijden als een WRX of SRT-4, en ook langzamer dan de SRT-4. De echte kracht van de Crossfire lag in het bochtenwerk bij hoge snelheid, zonder ook maar een kik te geven; als je spannende rechtuit prestaties wil, moet je ergens anders kijken. Maar de Crossfire is zeker leuk om naar te kijken.
Met betrekking tot de SRT-6, krijg je de looks met een veel leukere auto. Het bochtenwerk is lichtjaren verwijderd van de basis Crossfire, en de acceleratie is ook veel beter. Hoewel we niet echt enthousiast waren over de standaard Crossfire, vonden we de Crossfire SRT6 echt geweldig, en we denken dat jij hem ook leuk zult vinden.
Aanbod en dergelijke

• Automatische acht-weg bestuurdersstoel en vier-weg passagiersstoel, beide verwarmd leer
• Infinity® Modulus AM/FM/CD, en een 240 watt versterker (zes luidsprekers)
• Dual-zone airconditioning
• Remote keyless entry met centrale vergrendeling (inclusief brandstofvulklep)
• Universele garagedeuropener
• Vier-antiblokkeerremmen met 300 x 28 mm geventileerde schijfremmen vóór en 278 x 9 mm massieve schijfremmen achter
• Stabiliteits- en tractiecontrole
• Zijdelingse airbags aan de voorzijde
• Bandenspanningscontrolesysteem

De Chrysler Crossfire SRT-6 voegt hieraan toe:

• Performance-ophanging met hogere veer-, stoot- en veeruitslag
• Acantara suède stoelen
• Standaard automatische transmissie – geen handgeschakelde verkrijgbaar!
• Supercharger (goed voor 115 pk)
• Mistlampen
• Permanente spoiler
• SSRT design wielen (15 spaken in plaats van 7)
• Grote remmen
• Minimale wijzigingen in styling

Home –
Motoren –
Reviews –
Chrysler 1904-2018 –
Aanstaande –
Trucks –
Auto’s
Verspreid het woord via <!–Tweet of–> Facebook!
Wij geven geen garanties met betrekking tot de geldigheid of nauwkeurigheid van informatie, voorspellingen, of advies – .