De geschiedenis van de Dag van de Arbeid
De eerste Dag van de Arbeid
De eerste maandag van september vrij hebben van werk was belangrijk voor de Amerikaanse arbeiders in 1894, toen de Dag van de Arbeid werd uitgeroepen tot nationale feestdag. De arbeidsomstandigheden in de fabrieken, spoorwegen, fabrieken en mijnen van het land waren grimmig. Werknemers, waaronder veel kinderen, moesten vaak 12 uur per dag werken, zes dagen per week, in overvolle, slecht geventileerde ruimten. Het toezicht was streng en degenen die tijdens het werk praatten of zongen, kregen straf.
De roep om kortere werkdagen en betere omstandigheden kwam van arbeidersstakingen en -bijeenkomsten in de decennia na de Burgeroorlog. Op 5 september 1882 organiseerden vakbondsleiders in New York City wat waarschijnlijk de eerste Dag van de Arbeid parade was. Tienduizenden vakbondsleden – metselaars, juweliers, typografen, kleding- en mantelsmeden en vele andere ambachtslieden – namen onbetaald verlof op en liepen mee in de optocht van hun plaatselijke vakbonden. De dag werd afgesloten met picknicks, toespraken, vuurwerk en dans.
De Dag van de Arbeid was in 24 staten een officiële feestdag geworden tegen de tijd dat het een federale feestdag werd. De parades en andere festiviteiten op de Dag van de Arbeid getuigen van de kracht en het esprit de corps van vak- en beroepsorganisaties. Ze vieren de bijdragen van arbeiders aan kracht, welvaart en het welzijn van het land.
De Dag van de Arbeid vs. de Dag van mei
De Dag van de Arbeid en de Dag van mei, de twee feestdagen van de arbeiders, zijn voortgekomen uit gewelddadige botsingen tussen arbeiders en politie in het Amerikaanse Midwesten. Wat bekend staat als het “Haymarket Riot” of “Haymarket Incident” begon op 1 mei 1886. Duizenden arbeiders gingen de straat op in Chicago om een achturige werkdag te eisen. De demonstratie duurde dagen en op 4 mei werd een bom tot ontploffing gebracht, waarbij zeven politieagenten en acht burgers om het leven kwamen. De dader werd nooit geïdentificeerd. Een paar jaar later inspireerde de gebeurtenis een internationale bijeenkomst van socialisten in Parijs om May Day uit te roepen tot een feestdag ter ere van de rechten van arbeiders. De dag staat nu bekend als “Internationale Dag van de Arbeiders” en wordt in veel landen over de hele wereld gevierd.
Acht jaar later, in mei 1894, gingen arbeiders in staking uit protest tegen 16-urige werkdagen en lage lonen bij de Pullman Palace Car Company, die treinwagons produceerde in een fabriek in de buurt van Chicago. Leden van de machtige American Railway Union (ARU) sloten zich aan en weigerden Pullman-wagons te verplaatsen. Het treinverkeer in het hele land werd lamgelegd. Enkele dagen nadat de ARU zich bij de Pullman-staking had aangesloten, werd een hangend wetsontwerp om van de Dag van de Arbeid een nationale feestdag te maken, door president Grover Cleveland in wet omgezet. Cleveland beval ook federale troepen naar Chicago te sturen om de boycot te beëindigen. Boze stakers begonnen te rellen en de nationale garde schoot op de menigte, waarbij tientallen doden vielen.
Een geschiedenis van langzame, stapsgewijze vooruitgang
De Dag van de Arbeid werd gezien als een verzoenend gebaar naar de arbeiders toe en werd het minder radicale alternatief voor de Internationale Dag van de Arbeiders. In de jaren die volgden, begonnen bedrijfseigenaren de eisen van arbeiders voor een betere behandeling te accepteren. In 1914 verdubbelde Henry Ford de lonen meer dan tot $5. Toen zijn winst in twee jaar tijd verdubbelde, realiseerden rivalen zich dat hij misschien iets op het spoor was. In 1926 verlaagde hij de arbeidstijd van de arbeiders van negen naar acht uur.
Tijdens de New Deal werd met de Fair Labor Standards Act van 1938 kinderarbeid aan banden gelegd, een minimumloon vastgesteld en een kortere werkweek verplicht gesteld, met uitbetaling van overuren voor langere diensten. Tegen de jaren veertig was de gemiddelde werkweek gedaald tot vijf dagen van acht uur. Vandaag de dag, in een omkering van de oude regeling, werken laaggeschoolde arbeiders korter, terwijl bedienden langere weken maken.
De invloed van radicalen
Het onderscheid tussen de Dag van de Arbeid zoals die in de V.S. wordt gevierd en de Dag van de Arbeid zoals die in een groot deel van de rest van de wereld wordt gevierd, weerspiegelt de politieke verdeeldheid in de Amerikaanse arbeidersbeweging in de 20e eeuw. Veel van de vroege arbeidersorganisatoren en -agitatoren waren anarchisten, communisten en socialisten, die het potentieel zagen van collectieve arbeidersactie om een rechtvaardiger maatschappij te creëren.
Eugene V. Debs, die de Amerikaanse Spoorwegunie en de Industriële Arbeiders van de Wereld (IWW) hielp oprichten, stelde zich vijf keer kandidaat voor het presidentschap op het socialistische partijkaartje.Tot de prominente vakbondsradicalen behoorden de anarchiste Lucy Parsons, de socialist Big Bill Haywood en de communiste Elizabeth Gurley Flynn. Andere prominente radicalen waren de burgerrechtenleider Bayard Rustin, de voorvechter van de arbeidersrechten en minister van Arbeid Frances Perkins en de voorvechter van de landarbeiders Dolores Huerta.
Vervolging door de regering
Na grote stakingen en demonstraties werden leiders vaak om politieke redenen gearresteerd. Na het Haymarket-incident bijvoorbeeld werden in Chicago en elders tientallen in het buitenland geboren radicalen en arbeidersorganisaties door de politie opgepakt. Acht mannen die als anarchisten werden bestempeld, werden veroordeeld in een proces waarin geen bewijzen werden aangevoerd die de verdachten in verband brachten met de bomaanslag. Zeven van de mannen werden ter dood veroordeeld en vier van hen werden opgehangen. Zij behoorden tot de vele mensen die ten onrechte werden berecht en geëxecuteerd in een poging de groeiende arbeidersbeweging af te remmen en te ontdoen van radicale leiders.
Vanaf de jaren twintig gaf de Unie van Socialistische Sovjet Republieken op grote schaal een demonstratie van hoe het was om onder socialisme en communisme te leven. De communisten kregen China in handen en in 1949 werd de Volksrepubliek gesticht.
Na de Tweede Wereldoorlog, toen westerse en communistische landen in een Koude Oorlog verwikkeld waren, was vervolging van anticommunisten heel gewoon in de VS. De Taft-Hartley Act van 1947 eiste van vakbondsfunctionarissen dat zij zwoeren dat zij geen communistische banden hadden en moedigde sommige vakbonden aan radicalen te royeren. In 1965 achtte het Amerikaanse Hooggerechtshof deze bepaling van de wet ongrondwettelijk.
Dag van de Arbeid vandaag
Het weekend van de Dag van de Arbeid is nu een tijd van barbecues, weekendjes weg en zomeruitverkopen, maar arbeidersgeoriënteerde Dag van de Arbeid-parades en festiviteiten waren er nog steeds in overvloed in 2019 in tientallen steden in de V.S.S. De gezichten op foto’s van die parades omvatten alle kleuren en etniciteiten, zoals vakbonden vandaag diverser zijn dan ooit tevoren.
In 2020 werden parades geannuleerd vanwege COVID-19, maar sommige vakbonden vierden de dag door middel van goede werken. Bijvoorbeeld, in Los Angeles kwam een arbeidscoalitie samen om een voedseldistributie te sponsoren die duizenden voedde, zoals gerapporteerd door NBC 4 Los Angeles.
Labor leiders die zich richten op brood-en-boter kwesties, in plaats van brede sociale verandering, blijven de AFL-CIO en andere vakbonden domineren. Vakbonden proberen ook hun leden te helpen door politieke kandidaten te steunen, politieke actiecomités te steunen, en standpunten in te nemen over burgerrechten en veiligheidskwesties voor werknemers.