De mythe achter Hemingways favoriete drankje

Hoe groter de persoon, hoe meer mythologie er om hem/haar heen hangt. Velen zijn opgegroeid met verhalen over George Washington die de kersenboom omhakte, dat keizer Nero een gemene viool speelde terwijl Rome brandde, of dat Newton een appel op zijn kegel moest laten slaan om de zwaartekracht uit te vinden. Zo is het ook met het prototype van De Meest Interessante Man ter Wereld, Ernest Hemingway. In mijn boek, To Have and Have Another-A Hemingway Cocktail Companion, probeer ik de mythes die over hem de ronde doen te ontkrachten.

Volgens de mythe was Ernest Hemingway’s favoriete drankje de Mojito, die hij vaak dronk in een van zijn favoriete bars, La Bodeguita del Medio, in Havana, Cuba. Maar, afgezien van een handgeschreven citaat op de muur van La Bodeguita, bestaat er geen bewijs dat Hemingway ooit Mojito’s heeft gedronken, of dat hij ooit een voet in de tent heeft gezet. Wat die inscriptie betreft, die lijkt erg op Hemingway’s handschrift, en er staat duidelijk: “Mijn mojito in La Bodeguita, Mijn daiquiri in El Floridita.” Dus dit is bewijs, toch?

Fout. Het is een vervalsing. In de late jaren 1950 waren de eigenaars van de bodega, een meneer en mevrouw Martinez, aan het brainstormen met een Cubaanse journalist (en Hemingway vriend), Fernando Campoamor, over hoe ze meer zaken konden doen. Volgens Campoamor, in Trading With the Enemy door Tom Miller, “probeerden we uit te vinden hoe we zijn zaak konden helpen, en iemand zei: ‘Mi mojito en La Bodeguita, mi daiquiri en El Floridita.’ Het was een grappig grapje, meer niet … Nou, ik had die dingen thuis in papa’s handschrift, dus huurden ze een graficus in om het na te maken. Ik protesteerde hiertegen, ook al genoot ik in het begin van de humor. Dit was slechts een privé-grapje onder vrienden. Maar het grapje groeide uit tot een grote leugen.”

Zeggen dat het werkte, zou het understatement van het jaar zijn: elk jaar komen duizenden mensen naar La Bodeguita voor hun “Hemingway Mojito.” Zelfs paus Franciscus en de Chinese president Xi Jinping hebben de afgelopen jaren die neppelgrimstocht gemaakt.

Als verder bewijs zie je nooit La Bodeguita of de Mojito genoemd in Hemingway’s proza, brieven, of in zijn verschillende biografieën. De premisse achter ‘To Have and Have Another’ is dat Hemingway de neiging had te schrijven over wat en waar hij dronk. Harry’s Bar in Venetië? Je vindt het in zijn roman Over de rivier en in de bomen. De Daiquiri en de Floridita staan in talloze brieven, en ook in zijn roman Islands in the Stream. De Gin & Tonic in Museo Chicote in Madrid? Zie “De Aanklacht”, een van zijn korte verhalen uit de Spaanse Burgeroorlog.

Gregorio’s Rx

1 1/2 ounce Papa’s Pilar Blonde Rum
1 ounce honingsiroop (gemaakt van een verhouding van 1:1 water en honing)
1 ounce limoensap
4 muntblaadjes

Voeg alle ingrediënten toe aan een cocktailshaker met ijs en shake. Giet in een glas gevuld met ijs. Voeg bruisend water toe aan de shaker. Zwenk en schenk in de drank. Garneer met een takje munt.

Inderdaad, als hij het dronk, schreef hij er meestal wel ergens over. Niet zo met de Mojito. In feite ben ik in al mijn onderzoek, dat zo’n 20 jaar beslaat, nog geen enkele verwijzing tegengekomen naar de drank of de Bodeguita. Laat me kwalificeren dat ik er één gevonden heb. Inderdaad, jai alai speler Jose Andres Garate, een goede vriend tijdens de jaren ’40 en ’50, zei dat hij “vaak met Papa dronk in de Floridita en oesters met hem at in het Ambos Mundos Hotel in Havana”. Toen hem naar het Mojito verhaal werd gevraagd, antwoordde hij: “Ik heb nog nooit gehoord van La Bodequita (sic) del Medio.”

Maar Hemingway genoot wel van een drankje als de Mojito tijdens het varen op zijn geliefde boot, Pilar. Gregorio’s Rx werd gemaakt door zijn schipper, Gregorio Fuentes, en hij maakte het voor Hemingway als hij slecht weer had. Velen geloven dat Fuentes en een andere schipper van Hemingway, Carlos Gutierrez, beiden aan de basis hebben gestaan van het karakter van de oude visser Santiago in The Old Man and the Sea.