De vele betekenissen van gele linten
Als u de jaren negentig van de vorige eeuw hebt meegemaakt, herinnert u zich waarschijnlijk de gele linten die overal omheen werden gebonden en die de eerste Golfoorlog markeerden. Mensen die gele linten aan bomen en gebouwen bevestigden, volgden een eeuwenoude Amerikaanse oorlogstraditie, toch?
Op het verkeerde been. Zoals folkloristen Linda Pershing en Margaret R. Yocom onthullen, zijn gele linten eigenlijk een moderne trope. Toen Pershing en Yocom merkten dat mensen verschillende betekenissen toekenden aan gele lintjes, gingen ze op zoek naar de redenen voor hun plotselinge populariteit. “Onze belangstelling ging uit naar de intrigerende strijd die we niet in Irak en Koeweit zagen, maar aan het thuisfront, een strijd van symbolen,” schrijven ze.
Deze strijd werd gevoerd in de publieke opinie, die verdeeld leek over hoe de symbolen getoond en geïnterpreteerd moesten worden. Symboliseerden de lintjes steun voor de oorlog? Een bezorgdheid om het welzijn van de troepen? Een oproep tot patriottische eenheid? Pershing en Yocom noemen de debatten een “semiotische rel.”
Hoewel velen dachten dat ze een debat voerden over een aloude traditie, was dat in werkelijkheid niet zo. Sommigen hielden vol dat de linten hun wortels al in de Revolutionaire Oorlog hadden. Ze ontstonden tijdens de Iraanse gijzelingscrisis, toen de vrouw van een Amerikaanse diplomaat zich herinnerde dat ze het liedje “Tie a Yellow Ribbon ‘Round the Old Oak Tree” van Irwin Levine en L. Russell Brown had gehoord.
Maar het liedje was geen folkliedje – het werd in het begin van de jaren zeventig geschreven. Pershing en Yocom baseren zich op het werk van folklorist Gerald E. Parsons, die in 1991 de geschiedenis van het liedje blootlegde. De tekst was gebaseerd op de legende van een soldaat uit de Vietnam-oorlog die zijn geliefden vroeg witte zakdoeken in de voortuin te binden om te symboliseren dat hij nog steeds welkom thuis zou zijn. Het lied werd opgenomen door Dawn, een groep met Tony Orlando. In 1991 schreef Orlando een vervolg op het liedje, getiteld “With Every Yellow Ribbon.”
Pershing en Yocom zien de lintjes in deze liedjes als symbolen voor alles van het moeizame verband tussen oorlog en gender-normen tot aanduidingen van de neutraliteit van mensen die de troepen steunden, maar niet de oorlog.
Weekelijkse Digest
De lintjes hadden een grote commerciële aantrekkingskracht: Advertenties met de lintjes boden bedrijven een manier om te suggereren dat ze politiek neutraal waren en toch mensen aan te spreken die de oorlog steunden. Op hun beurt, zo schrijven Pershing en Yocom, probeerde de regering zelf de vrolijke boodschap van de lintjes te gebruiken om “de publieke aandacht af te leiden van het niveau van dood en verwoesting veroorzaakt door de oorlog.” Gele lintjes suggereerden veilige, gelukkige Amerikanen die werden verzorgd door een liefhebbend publiek, niet de dode lichamen van Irakese burgers en troepen. En mensen die ze droegen – en weigerden te dragen – deden dat om vele redenen.
Door de vele betekenissen van de lintjes te documenteren, bieden Pershing en Yocom een nieuwe manier om ze te zien. Bijna dertig jaar na de oorlog is er een regenboog van lintjes die steun betuigen aan een verscheidenheid van doelen. Deze “afwisseling van publieke verklaringen en … voortdurende herformulering van controversiële kwesties en sociaal-politieke perspectieven” is nog steeds overal om ons heen aan de gang.