Dit is niet het einde van de oostelijke poema

Het nieuws dat de oostelijke poema is uitgestorven, haalt vandaag de krantenkoppen. Dat is een beetje misleidend, want de ondersoort is officieel uitgestorven verklaard in 2011, en hij is waarschijnlijk al minstens 80 jaar afwezig aan de oostkust.

In de meeste verhalen wordt ook niet vermeld dat poema’s daadwerkelijk terugkeren naar het oosten.

Dinsdag heeft de U.S. Fish and Wildlife Service de procedure afgerond om de oostelijke poema van de lijst van bedreigde diersoorten te halen. Het is slechts de conclusie van een langdurig proces dat tijd liet voor publiek commentaar en peer review. Maar hé, coole kat, mensen die de planeet vernietigen – het is een nieuwsbericht.

Dit alles gaat voorbij aan een paar interessante punten:

1. Alle Noord-Amerikaanse poema’s, poema’s, katamounts, bergleeuwen, of hoe je ze ook wilt noemen, zijn eigenlijk dezelfde soort-Puma concolor. Oostelijke poema’s hadden een iets kleinere kop dan die van de poema’s in het westen, en ze leefden in het noordoosten. Dat is alles.
2. Er is waarschijnlijk een handvol Puma concolor in het noordoosten op dit moment. Ze zijn alleen niet van de oostelijke ondersoort.

Laat me het uitleggen. Sinds 1990 hebben onderzoekers kleine populaties poema’s getraceerd ten oosten van hun huidige verspreidingsgebied, dat eindigt bij de Rocky Mountains. Het is een veelbelovende start voor de soort om zich opnieuw te vestigen in delen van zijn eens continentale leefgebied. Sommige van deze nieuwe populaties zijn groot genoeg geworden om jonge mannetjes over zeer grote afstanden te verspreiden. Deze uitbreiding van het verspreidingsgebied staat bekend als stepping-stone dispersion, en men denkt dat het Midwesten binnen 25 jaar de thuisbasis zal zijn van een stabiele poema populatie.

Tijdens dit verspreidingsproces zwerven jonge poema’s heel ver weg, op zoek naar een nieuw thuis en nieuwe partners. In 2011 werd een jonge mannelijke poema gedood door een auto in Connecticut. Wetenschappers stelden vast dat hij zijn reis 1500 kilometer verderop in South Dakota was begonnen. Gezien de geniepigheid van de dieren – waarnemingen zijn zeldzaam, zelfs op plaatsen met een relatief grote populatie – is het waarschijnlijk dat andere poema’s soortgelijke reizen hebben gemaakt.

Kan een groot roofdier als een poema met succes leven in de kleine stukjes bos die in het overvolle noordoosten zijn overgebleven? Te oordelen naar mijn buurman hier in Hollywood-P-22, is het antwoord ja. Hij woont in een stadspark, waar hij op herten jaagt. Andere poema’s leven in de nabijgelegen Santa Monica Mountains, San Gabriel Mountains, en zelfs de Verdugos, midden in een van de grootste stedelijke gebieden op het continent.

Zouden mensen bang moeten zijn voor de terugkeer van poema’s naar het noordoosten? Een studie suggereert dat ze eigenlijk levens zullen redden. Door de overwoekerde hertenpopulatie in de regio te beheren, denken onderzoekers dat poema’s het aantal verkeersongelukken veroorzaakt door de hoefdieren kunnen verminderen. In de loop van de komende 30 jaar zou dat kunnen leiden tot 155 geredde mensenlevens en 21.400 minder gewonden, wat een besparing oplevert van 2,3 miljard dollar. Net zoals wolven hebben geholpen het evenwicht in Yellowstone National Park te herstellen, kunnen poema’s helpen de biodiversiteit in het noordoosten te beschermen.

Herroeping van de oostelijke poema van de lijst van bedreigde diersoorten is een belangrijke stap in de richting van het verwelkomen van de soort terug naar het noordoosten. Andere ondersoorten poema’s zouden niet profiteren van de bescherming van de oostelijke poema, en dit maakt de weg vrij voor een discussie over hoe de bescherming van poema’s er in de toekomst in de regio uit zou kunnen zien. Sommigen zijn zelfs begonnen te pleiten voor een doelbewuste herintroductie van de soort.