Dr. Laura Schlessinger spreekt over verraad en wraak

In de nasleep van een voor haar zeer uitdagend jaar heeft radiopresentatrice en gevierd therapeute Dr. Laura Schlessinger haar langlopende gesyndiceerde radioshow beëindigd en is onlangs een nieuw programma gestart op XM/Sirius radio. Bekend om haar openhartige stijl, is Dr. Laura terug met een nieuw boek met een meer persoonlijke benadering dan ooit tevoren. In “Overleven van een Haaienaanval (op het land),” spreekt Dr. Laura openhartig over het overwinnen van verraad en geeft ze advies over hoe om te gaan met de gevoelens van emotionele ontbering die gepaard gaan met die ervaring. Hier is een uittreksel.

Er is geen verklaring voor het kwaad. Het moet gezien worden als een noodzakelijk onderdeel van de orde van het universum. Het negeren ervan is kinderachtig, het bewenen ervan is zinloos. -W. Somerset Maugham

Ik heb twaalf boeken voor volwassenen geschreven. Ze zijn stuk voor stuk ontstaan uit het gevoel dat ik tijdens mijn radioshow kreeg over wat er in onze maatschappij gebeurde en dat ik voelde als een dwingende behoefte om daarop te reageren. Dit geldt vanaf mijn eerste publicatie, “Ten Stupid Things Women Do to Mess Up Their Lives,” bijna anderhalf decennium geleden, tot de meest recente, “In Praise of Stay-at-Home Moms,” met “The Proper Care and Feeding of Husbands” ergens na het midden.

Dit boek is anders. Dit boek gaat over verraad en de nasleep daarvan. Het ontstaan van dit boek is mijn persoonlijke woede. Dit boek moest – toen ik het begin 2009 tevoorschijn toverde – een daad van wraak zijn. Ik heb in mijn radioprogramma altijd gezegd dat ik absoluut gek ben op het concept van wraak … en dat meen ik met elke vezel van mijn lichaam. Het is gewoon bijna onmogelijk om wraak te nemen zonder immoreel, illegaal, of dikmakend te zijn. Verdomme.

Ik hou van het korte verhaal van Edgar Allan Poe getiteld “Het vat van Amontillado.” Hier is een voorproefje van mijn verlangen uit zijn eerste paragraaf: “De duizend verwondingen van Fortunato had ik zo goed mogelijk verdragen; maar toen hij het waagde mij te beledigen, zwoer ik wraak. Jij, die de aard van mijn ziel zo goed kent, zult echter niet denken dat ik een dreigement heb geuit. Uiteindelijk zou ik gewroken worden; dit was een definitief punt – maar juist het definitieve waarmee het werd besloten, sloot het idee van risico uit. Ik moet niet alleen straffen, maar straffen met straffeloosheid. Een misstand is ongedaan gemaakt als de vergelding de veroorzaker inhaalt. Het is evenzeer ongedaan gemaakt wanneer de wreker zich niet als zodanig laat voelen aan hem die het kwaad heeft gedaan.”

Jah, baby!

Eén van mijn verraders is dood – en dat maakt me kwaad. Ik wens hem levend en wel, zodat hij de diepe pijn kan ervaren van de wetenschap dat zijn pogingen tot moord uiteindelijk zijn mislukt, en ik heb gezegevierd. Stel je voor … boos genoeg zijn om iemand levend te wensen tegenover dood! Hij was ooit een mentor en – dacht ik – een dierbare vriend. Ik realiseerde me dat zijn onzekerheden een groot deel van zijn persoonlijkheid uitmaakten, maar hij was aardig en behulpzaam geweest en was best geestig en interessant. Ik was in de twintig, met niet veel levenservaring om me meer op mijn hoede te maken. Toen hij ouder werd en zijn carrière verslapte, werd hij gemeen. Om zijn media-aandacht voor hem nieuw leven in te blazen, draafde hij rond bij radioprogramma’s en zogenaamde journalisten om walgelijke dingen over mij te zeggen en verkocht hij dertig jaar oude foto’s van mij in mijn blootje aan Hustler. De foto’s met een lieve uitdrukking en ontbloot bovenlijf waren inderdaad van mij, maar de walgelijke foto’s die geschikt waren voor Hustler, met ontbloot bovenlijf, waren gefabriceerd. Deze foto’s staan overal op het Internet en zullen dat voor de rest van mijn leven blijven. Dat verraad blijft maar geven.

“Saturday Night Live” gebruikte een komiek om mijn minderjarige zoon te spelen die deze foto’s ontdekte.

In het echt heeft mijn zoon hier op school mee te maken gehad.

Dit boek is deels autobiografisch, maar zoals ik niet zal “verraden en vertellen” door namen te noemen. Ik ben echter wel van plan redelijk open te zijn over mijn ervaringen en de pijn die ze hebben veroorzaakt. Hoewel de motivatie voor dit boek mijn eigen opgestapelde en uiteindelijk ontplofte pijn en woede was, is het uiteindelijke doel van dit schrijven om met u allen mee te leven, want er is niemand daarbuiten die geen verraad heeft meegemaakt dat heeft geresulteerd in vernedering, pijn, en verlies van reputatie, werk, familie of vrienden, alsmede lichamelijke ziekte als gevolg van de stress.

Verraad lijkt een universele en eeuwige realiteit te zijn van de aard van de mens. We zijn nauwelijks in Genesis wanneer de ene broer, in een vlaag van rivaliteit over een perceptie van Gods gunst, de andere broer doodt. De Bijbelse geschiedenis van de mensheid begint met Eva die God verraadt en Adam een hap van de verboden vrucht ontlokt. Adam verraadt Eva door haar onder de bus te gooien en haar verantwoordelijk te stellen voor het feit dat hij hapte waar hij dat niet had moeten doen.

Of je de bijbelse geschriften nu als geschiedenis of als metafoor beschouwt, we blijven zitten met dezelfde conclusie: verraad lijkt een onvermijdelijk, wreed, verwoestend, afschuwelijk onderdeel van de menselijke conditie.

Ik zat op een zomerdag met mijn goede vriendin Sheridan Rosenberg terwijl ze me vertelde over een hartverscheurende situatie van verraad door een vriendin die ze probeerde te overleven. Ze zei: “Er is een reden waarom Dante van verraad het diepste niveau van de hel maakte.”

Dat was ik helemaal vergeten, en ik ging snel naar mijn bibliotheek. In de negende (en diepste) cirkel van de hel worden de zonden van verraad gestraft, in een zee van ijs die ijskoud wordt geblazen door de zes vleugels van de enorme, driekoppige, met slagtanden getande en huilende Lucifer! In Dante’s onderwereld worden de zondaars, afhankelijk van hun zonden, geconfronteerd met een neerwaartse draaikolk van verschrikkelijke gevolgen voor alle eeuwigheid. De wellustigen worden voortdurend rondgeblazen in een wervelwind; de gewelddadigen koken in een stortvloed van bloed. Maar verraders alleen zijn op de bodem, voor eeuwig gekweld door de engel die God verraadde: Lucifer.

Aan het begin, ervan uitgaande dat er zo’n post-levensvorm bestaat, vond ik het spannend om me voor te stellen dat de mensen die mijn vertrouwen, vriendschap, genegenheid en loyaliteit hadden verraden, voor altijd dikke wanten zouden moeten dragen. Toen vroeg ik me af waarom verraders het meest gekweld zouden worden … zelfs meer dan moordenaars.

Ik concludeerde dat verraad beangstigend, destructief, pijnlijk, vernederend, demoraliserend is, en zo ontzettend moeilijk te herstellen. Verraad ondermijnt mensen, relaties (huwelijken en gezinnen), instellingen (kerken, scholen, bedrijven, overheid, politiek) – alles. Het hele weefsel van de mensheid hangt af van mensen die van elkaar afhankelijk zijn voor hun woord, eerlijkheid en loyaliteit.

Wanneer een mens wordt verraden, is dat misschien erger dan de dood. In de dood lijden zij niet langer onder de stroppen en pijlen van buitensporige vijandschappen. Als ze verraden worden, leven ze om de martelende gevolgen van het verraad te ondergaan. Denk aan de meeste “enge films” waarin het kwaad weer opduikt (zonder medeweten van de hoofdrolspelers die zich hebben ingespannen om het te overwinnen en te vernietigen). Het kwaad heeft veel kracht en veerkracht.

Ja, het kwaad heeft immense macht – en verraad is het kwaad – omdat het kwaad geen spelregels kent. Het kwaad heeft geen moraal of waarden om zijn daden te controleren of te meten, het kwaad geniet van de erkenning van de pijn die het heeft veroorzaakt, het kwaad voedt zich met confrontatie, en het kwaad houdt uiteindelijk stand omdat de meeste mensen er niet tegen opstaan. Bezorgd de volgende in het vizier te zijn, ontkennen zij het bestaan, de potentie of de betekenis van een verraad omdat het hen – nog – niet heeft geraakt.

Dus het is de angst, de zwakte, het egoïsme en de lafheid van de toeschouwers die het mogelijk maken dat kwaadaardig gedrag blijft voortbestaan.

Zowel gerechtigheid als wraak zijn moeilijk te bereiken. We kunnen niet rekenen op “Boontje komt om zijn loontje”, of andere verzachtende middelen. Sla een willekeurig boek open over religie, psychologie en filosofie, en je leest subliem sentimenteel geklets over het maken van vrienden van vijanden. Ik kan me niet voorstellen dat ik intiem wil worden met mensen die in staat zijn tot koelbloedige, berekende, destructieve, haatdragende gemeenheid. Dat heeft gewoon geen zin voor mij – tenzij het is om hen tot onderwerping te verleiden door zich een vriendschap voor te stellen die er alleen maar is uit opportunisme of zelfverdediging.

Dus wat doen we met hen die de grens van onenigheid of afkeuring hebben overschreden in schaamteloze lelijkheid? Dat is een dilemma waarover al sinds het begin van de mensheid wordt gediscussieerd.

Het leven is wat het is. Als je je in de wereld waagt, zijn er mensen die klaar staan om je aan te vallen – vooral als je iets bijzonders bent of doet. Ik haat het absoluut dat dit een waarheid van het leven is. Maar die waarheid kan me niet schelen of jij en ik er een hekel aan hebben – we moeten het toch onder ogen zien.

Wandel de oceaan in en je kunt het slachtoffer worden van een haai die honger heeft, zich bedreigd voelt door jouw aanwezigheid of gewoon doet waarvoor hij genetisch geprogrammeerd is: aanvallen en consumeren. De haai kan een hap in je nemen en een ledemaat verwijderen of je ingewanden blootleggen, en dan wegzwemmen, zonder er iets bij te denken. De geur van bloed brengt echter andere haaien ertoe zich in een vlaag van opwinding te voeden – en laat niets anders van je achter dan de herinneringen aan jou die door je dierbaren worden gekoesterd.

Haaien hebben geen wroeging, geen moraal, geen gevoel voor eerlijkheid, geen zorg over de gevolgen van hun daden – zolang hun instinctieve behoeften maar worden bevredigd.

Ik vind dat er veel mensen zijn die net zo zijn – vandaar de titel van dit boek.

Dus, wat doen we om haaienaanvallen te overleven … op het land?

Lees verder.

Dr. Laura Schlessinger